Alþýðublaðið - 30.06.1970, Blaðsíða 8

8 Þriðjudagur 30. júní 1970
í
□ Þeir hafa bátt í sjónvarp-
inu, Sf.m nafnist „Maður er
nefndur V . Ekki efast ég um
fcað, að maðurinn, sem ég var
að enda að ræða við, hafi ein-
hvern tímann tekið bátt í þeim
útsendingum. Maðurinn er
nefnilesa nefndur Guðniund-
ur Eiríksson og ber þann virðu
Ieffa titil „útsendingastjóri
tækni.“
□ Ilann situr við stjórnvölinn
í aðalsíiórn eins o« hæslátum
og stvrkj-,m skipstjóra sæmír.
F’'r>s oc sWpstjóri, sem stýrir
sk’Oi cjnu í höfn, hótt óveðrið
S'"-'si. Eða eins og loftskeyta-
r”'ðurir>n. sem situr við tækvn
cín eftír að aJIir aðrir
hefa ffirsrefíð skinið ojr Ieitað
j i,:a,.ir..„pr>.áfana. Sit.”r við tæk
in "endir út neyðarkallið
e'n.c „o- (.;»!) t>pjrra manna. sem
e.-„ * -ú:r yJnni köllun allt fram
; - dauðann.
r- ■"•,Jf»"nTidur er raunar loft
skeytámaður.
□ 7 "ft'ijrn opr eins ri'»prs svi*aba3
— Hvénær kom þér fyrst tii
hag?r ::ð hefja tæknin'ám’
•— F * vissi rfctoert; hvað tækni
var. fvrr: en ég varð 19 árá'. Þá
■hóf c -j loftsk ’ytanám. Selnna
tók é;r • íwnvirkjapróf frá Lands-
og vann um skeið við
SkjPstt’.e'rdina þar.
— F ’ Eikipadeild við Lands-
símarm?
— Já, sú deild annast viðgerð
ir á viðtsekjum fyrir skin og
fleira álrka. Það er nóg að gera
þar, ég held, að þar séu tíu eða
tólf nttnn í vinimi sem stend-
ur. Við g'sruim töluverðan grein
armun á radíósímvirfej um og
venj’U'legium símvirkjum. Radíó
simvirkjamir fást mtest við skipa
viðtæki á vegum Landssímans,
e,n símvirkjarnir sjá um fjöl-
símastö'ðivarnar eins oig þær,
seim tengia Reykjavík og Akur-
eyri eða sninað, sem símasam-
böndium ti'heyrir.
— ollli þvi, að þú réðst
í simvirkjun eftir loftskeyta-
náimið?
— Þ-c.gar ég útskrifaðist var
verkfall á togurunum og því
fór ég rtrax í sínwirkjun. Eg
æ-laði upphaflega að komast í
siglingar. en af því varð aldrei.
— H'ðurðu þá aldrei fengið
færi á því að sigla sem loft-
SifeiEytsn’ tður?
— Jú. tvi=var. f fyrraskiptið
frr ég' á v-gum Eimskipafélags
ís'gnds að sækja Rakkafoss. Þar
voru engln morsetæki um ho.-ð,
affair's ein tsflstöð. Við siglaum
t!i H-ímira við Kyrrjálabotn og
þaffan til G-9utaborgar. Þessi
ferð jrar hri?;naisti lúxus. Svo
fcr ég pina f-”-ð með Jökui.fell-
in.’i ttl Bandarjkjanm seinna,
en Þ’á vnr ég alveg kominn úr
æfingu. Eg va>- að rétt að byrja
að tatoá við mér, þegar við vor-
i’im að kqmias.t beim. Sú ferð var
tuttugu og eins dags svitabað.
□ Vorism eins og hvert annað
segulbandstæki
— Hvað olli þvi, að þú fórst
að vinma hjá íslenzka sjónvarp-
inu?
— Þegar sjónvarpið átti að
fara að taka til starfa vann ég
í G'uÆunesi. Mig langaði til að
akipta um starf og fannsí þetta
wrkefni hieMandi tæfenilega séð.
Þar var líka þriggja mánaða
nómskei ð í boði. Þurfi maður
að sjá fyrir fjölsíkyldu og langi
jaÆnframt til að afla sér auikimn-
ar m,enntiunar, grípur maffMr
hvert tæfeifæri sem gefist á full-
uan launum. Þegar ég lít aft-
ur í tím.ann fimmtst mér mjög
skemimtiílegt að hafa fengið að
vera mieð í sjónvarpinu frá
byrjun. Eg var nefnilega einn
þiEÍrra tíu heppnu, sem byr.niðu
og voru sendir á námskeið ti!
Danmerfcur en >að var framlag
Dana til íslenzka sjónvarpsins.
Vjð vorum þar á anzi .ströngum
R.áðhúsinu í Kaupmarmahófn.
Við vorium eitt af þeim sex Iið-
um, stem þar unnu að kosninga
sjómvarpinu danski við lieina
útsendingu. Menn burftu sífellt
að vera til reiðu.
□ Þar fékk ég eldskírnina.
— Hvernig gekk tsLendingun-
um?
— Við vorum notaðir átta sinn
um uffl kvöldið. Daginn eftir
kvörtuðu dönsku tæknimennirn
ir, sögðpj að við værum að taka
brauðið frá munni sínum. En
þar með er ekki öi! sagan sögð,
Við vorutm, einfaldlega áhuga-
s'amir og svo heppnir að vera
affltaf til reiðiu, þegar á þurfti
að ba'lda, Það var einfaldlega
ástæðan fyrir því, að við vorum
notaðir svona oft. Við höfðlum
að vísu fengið að reyna okkur
áðiur en aildnei ei.ns og i þet.ta
skipti. Eg tel. að þar höíum við
hlotið eldskírnina.
EKKI
ALLTAF
A0 LÆRA?
Viðtal við Guðmund Eiríksson, útsend-
ingarstjóra iækni
kúrsuB, sem fór að mestu fram — Þú sagðir mér áðan, að þú
í fyrirlestrafonmi. V.ið vorum að
læra frá átta að morEni til fimm.
að kvöldi.
— Hvað var ykkur kennt
helzt?
— Öll tæknileg atriði deild-
anna, svo sem linsufræði ljósa
stillingiar, fcviífcmyndataka, stúdíó
vinna og allt anmað, sem sjón-
varpi viðkemur. Ætli við gæt-
um efcki sagt sörnu söguna al!-
ir? Við voru.m þarna rétt eins
og hvert annað segulbandstæki,
Við tókum bara á móti. Það
wannst aldrei neinn tími lil að
reyna að kryfja mjáUn til mergj-
ar. Við vorurn barna i Kaup-
mann-a'höfn í þrjá mánuði og
undir lokin hófust dönsk.u kosn
i.ngarnar. Það var rnikið lán fyr
ir okkn.ir, þvi að við vorum rétt
að liúka námi og þvi var ckkur
leyft að starfa sjálfstætt. undir
stjórn dansks framieiðanda í .
hefðir verið einn af tíu manna
hópi, sem var sendur til Dan-
mierkur. Vimna þeir kannski
filestir hérna enn?
— Við vinnum hér allir enn-
þá.
— Segðu mér, Guðmundur,
hvað hann merkir þessi g!æsi-
legi titill þinn „útsendingar-
stjóri tækni“?
— Við erum hér tveir, sem
beruim þann titil. Eg og Sverr-
ir Ólafsspn og það er okkar að
bera tæknilega ábyrgð á útsend
ingjj,. Sé um bilun að ræða,
sem stiimir þekkja víst frá skdt-
inu ,,AFSAKH)“ þá er það hlut
verk okkar að sj á um skyndi-
við'gerðir, eða gera annað það,
siern nauðsynlegt er td þess að
útsending gangi snurðuiaust.
---Hvaða menntun þarf þá
maður í þinni. slöðu að, hafa til
að bera?
— Við þ’drfuim að hafa nokkra
tækníl'ega iþekkingu og geta
skipt yfir frá ein,u tæki til ann-
ars, éða gert aðrar þær ráð-
stafanir sem nauðsynlegar eru
bverju sinni. Ef bilunin er al-
varleg er varakerfi fyrir hendi,
en sé það notað koma oft fram
ýmsir gal'lar á útsendingu. Þá
vffl myndin rúlla yfir skerm-
inn og erfitt að stilla hana
heima fyr:" á köflum.
— Kunnirðlu vel við þig hjá
danska sjónvarpinu?
■— Já, m:ög vel. Við unnum
töluvert rr.eð tveim mönnum,
sem voru einir af fyrstu starfs-
mönnum danska sjónvavpsins.
Þeir öfunduðu otókur mi'kið af
að fá að bvrja með sjónvarp
hérna heimv Þeir ræddu oft um
þá gömlu, góðu daga, þegar þeir
voru aðeins eitt hundrað og
fimro.t'íu hiá danska sjónyarp-
inu.
□ Ein stór p«i ssmhent fjölskylda
— Æ.'li ":ð höfuam etófei verið
tæplega þriáin'u? En við vorum
eins og ein s;ór fjölskvlda. Sum
ir unnu 'veggia eða þriggja
manna verfe og það jók á fjöl-
breytnina. Við reyndum að
leggja ofeliur fram og gera okk-
ar bezta, enda var þá allt í món-
un. Nu orð:ð st.im.plum við okk-
ur út og irn. Somt held ég, að
ég muni aldr.ei gleyma fyrsiu
órunum hérna. Þau voru svo
li-fandi, jafrviel Lífgandi. Ég. t,el,
að það sé á fáum stöðum meiri
hætta á stöðmin en einmitþ i
sjónvai-pi. 'T'cHfeniibróunin þar er
svo gífurlega hröð.
— Hvað° leið heldur þú; áð
við verðum. að fara til að koma
í veg fyrir dlíka stöðnun?
-— Ætti o:n.a færa leiðin sé
ekki sú, að gefa starfsmörm-
um kost á ”ð saékja náimskeið
til að kynnyst og fylgjast með
framförunum? Ég tel það miður,
að gefa eklki tæknimönnum út-
varps og fúárnro.TDs kost á að
fylgjast með þróuninni eins og(
hún gen.gu.r hraðast fyrir sig er-
lendis. Þetta er mikið tíðkað
þar.
— Hvað víssir þú um sjón-