Alþýðublaðið - 14.07.1970, Blaðsíða 2

Alþýðublaðið - 14.07.1970, Blaðsíða 2
2 Þriðjudagur 14. júlí 1970 í f Um íslenzka hesíinn. .□ Hesta'r eru viðkvæmar skepnur. 1 . □ Maðurinn vc.ldugasta skepiia jarðar, en kannski heimskari og verr innrættur en sum dýr. | □ Verða höfrungar sálufélagar manns? i ÞESSA DAGANA er mikið | talað um íslenzka hestinn; það ; ®r -hestamannamót og hestar eru metnir og reyndir. Vafalaust er íslenzki heslurinn þekktasta ' iSkepnan á þessu landi. Hann er eérstakt kyn. sérkennileg;ur. með sérstæða kosti. Ilann var löng- um kallaður þarfasti þjónninn ■og hefur hann sennilega notiö ■'ueirj virðingar en önnur dýr — " þ. e. a. s. í orði. Á hinn hóg- inn fóru íslendingar verr rneð - tliestinn en nokkra aðra skepnu. ■ Hann iifði á útigangi hvernig sem viðraði og hvernig sem var að ná til jarðar, og ef liaun var tekinn á hús hlaut hann það á stallinn það sem önnur húsdýr höfðu eftir skilið. Samt var iiann þarfasti i- jónninn. NÚ ER QNNUR ÖLD. Um það ler engum blöðum að fletta a3 nú er auðvelt að láta hestinn «iga góða daga, en samt er rnér til efs að útigangshrosaunoni líði alHaf vel eir.scg vctrar- veðrin hafa v’erið a undanförn- um árum. Hann er raunar ekki lengur þarfasti biónninn, en e!t irsem áf ;r 'skerr.-mtilegur vtr-ur og leikfang eiganda sír.s. Hann ier i dag einmitt leikfang. -- 'Fjöldi imarms í Reykj iúk á 'hest og hefur sér til skemmtun- ar um helgar að íá sér reiðtúr. Sjálfsagt cr að mörgu leyti veá hugsað vim þessa (hesta, en bað verð ég að segia sem gamall sveitemaður ættaður úr -hrossaf ihéraði að ég lít undan þegar cg Thotifi á suima iþessa sjáiflærðu Ihest'menn beysa framhjá — 'hvernig þeir sitja hssta sína, fcvernig ta. imihatöið er og hv.e -n ig sanrbandið er á milli manns eg he-sts. í SVEITTNNI í GAML.4 DAGA var bað tíðkað að imter iraOur átti reiðhest. Það var 'éléki bara hað að ’hver maður ættti .-sérstakan thest, .þaS 'þýddi 'lika það að maðurinn þefckti á •HieEtnm og thesísrinn <á mann- inn. iÞ.eir voru -einsog samvaxn- ir, óáðski.ljariiegir félagar. Hver maður -sem átt hefiur aieiHhest í þessai-i menkingu veit að Iþati •er ékki móg ;að ifá sér reiðtúr ,á simniidögum, eigandinn þaní qjgSíur .að annast 'hestinn, 'hi'.ða fhann, tala við ihanm, íklappa 'honum og strýúka. Ek-ki mnndi ég láta -mér detta d hug að oiga Oieat í 'Rejtkiiavik nema ég ihefði afistöðtu til að 'lriröa liann sjáVf- aar ‘Q£ annast é nnnan Biáfit. tHeet . ar •euu viBkviæmar skepmir, aneö næimt ■ttfif.mnJ^igarA. tíkvnia: s skapna ter ilieimSkulegt orðatil- taík-i. Skopnur «nu ekki skyin- -lawsar, -en sízt af ’öHu eru 'hest- ar skynlausir. Mig grunar að meðfierð hesta 'á í-slandi yfir- leitt mætti vera b.etri. EINHVER HEFUR SAGT að innræti fófiks mætti bezt- siá , á 'hvornig bað færi með dýr. Eft- ir þvi erutn við íslendirigar ekki slsemt fic'k jbvi við gcngum í .mörg.m tilvikum eftir því að allt sé með sóma í þeim efnum. Við höfum góða dýraverndunar lcggjöf. Bannað er að afilifa dýr ntraa með ibeim hætti að af taki í einu vetfangi, og okkur tekur yfiiTaitt sárt til dýra éf heyrist iu,m vonda meðferð. Samt er víða pottur brotinn hiá okkar einsog öðri’-m. En -ekki er ég í vafa um bað að m.un meiri tillits- semi verður isýnd dýruim d fram tíðini en nú tíðkast. Samskipti manna cg dvra er.u að þróast í þá ótl að svo 'hlýtur að vei’ða. þarmeð væri hafin tfyrstu bein,u eamsikiptin milli tegunda á jörð ir.ni, þ. e. milli manns og höfr- fungs. NÚ VELTI ÉG ÞVÍ fyrir mér ihvaða áhrif þetta hsfur á af- 'Stöðu mannsins til dýranna. — 'tetta er 'byr; nin á heinu sálu- fiélagi míili mnnna og höfirunga. Cg er ekkj þanmeð að hrynja rrúrinn sem aðg sint hefur imann og dýr í yiðiiiorfuim manns ins. 'Einu sinni drápu menn hver annan og áfu. Munurinn er nú sá. að 'þeir -eru að mestu 'hættir að éta hvsr annn þótt þeir ’haldi áfram að d epa. Samt hyk ir niandr.áp ekki góð latína. Og nú langar mig tii að spyrja: €tf 'hcifrungar verða d framt’ð- inni með nokkrr'm 'hæ.ti:.i sálu- •fé'rgar ma.nna, er 'há ékki moið SAGT ER AÐ MAÐURINN sé æðsta s'kepna jarðarinnar, en það er vafiasöm f.ulilyrðing. - •S-eg.ia ir-á að 'hann >sé .völdugasla skepna jarðarinnar, en .vel niá veca a8 ihann sé bæði iheimskari •og verr innrœttur en sum dýr. Auðvitað ier hér 'Valdast hvað lagt er ‘til grundvallar. En ég ihef í htjsa að runnaóknir leiða d i'iós að sum d-ýr virðast skín- andi vr.fi gefin á maálikvarða mannsins. >og vfea ég bar eink- irm til alihugana á hnísum og fiiijfrungi’im. f>að er komið d ljós -að höfrimgar hafa srtt ,,;tungu- im-ál“ og anað-rinn «er að 'byria -' að læra ®8 skilja Iþað nná'l. Ein- ‘iiver könnuður á þessum svið- 'Um. amerískur ikcmst svo að orði fyrir nckkrum árum að að drepa þá? Hvað sam menn scgja ,um þe'ia spurningu þá h'jóta 'hio ný'i'.- andiegu sam- sk-ipti msnna og 'hcfrunga að stuðla að -þ'ví að imiann vilji reyna að siá dýr í friði og iifa í sátt við þau. <tiKk MR MOX Allt í lagi, þið fáiö kauphækkun! . Mér JLeiöis.t aö trufla, en gætuö þér veriö svo góðir aö *r<ma mér -félaasskírteinin?. Viö segðnm yður að vatniö væri kalt, herra jensen.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.