Alþýðublaðið - 14.07.1970, Side 14

14 Þriðiudagur 14. júM 1970
Rósamund Marshall:
k FLÓTTA
varð ég hrædd um að mér
myndi refsað, og ég ....
ég ....
Og svo Nína?
Eg læddist út í sundið og
fleygði bókinni í göturæsið.
Og nú var mér slóðin ijós,
frá því fyrsta til síns síðasta:
Götusóparinn hirðir hina
helgu bók ásamt öðru drasli
og fleygir henni upp á vagn-
inn sinn. Þaðan kemst hún
beinustu leið á sorphaugana.
Beiningalýður og ruslasafnar-
ar snapa um haugana, einhver
finnur hana. flettiir henni, skil
ur ekki eitt orð, en verður
starsýpt á myndirnar. Máske
hægt að fá fyrir hana nokkra
skildinga. Hann fer með hana
á markaðstorgið og fær fyrir
hana brauðsneið. Kaupandinn
flettir henni, munkur lítur
yfir öxl honum. Munkurinn
jsér fljótt hvað feitt er á stykk
‘inu, kaupir bókina og selur
:hana í hendur sjö manna
í-ráðsins. Og þar með er sagan
öll.
Eg starði á veslings Ninu
litlu í örvæntingu. Hvað átti
ég til bragðs að taka? Aum-
ingja Nína sagði satt: hún átti
Skilið að sleppa við refsingu
vegna hreinskilninnar, átti ég
kannske að slá öllu upp í grín,
segja vð barnið. Nína, þú og
systir Caríta skuiu eiga þetta
leyndarmál tvær einar og eng
ir aðrir.
Nína hóf máls, en áður en
ég komst lengra kom systir
Martha inn með miklu írafári
og hrópaði: Hermenn! Það
eru komnir hermenn, systir
Caríta, og þeir heimta að fá
að leita í húsinu!
Nína leit fyrst skelfd á syst-'
ur Mörthu og síðan á mig,
flaug siðan í fang mér háskæl
andi. Systir Caríta. Systir
Carítia! Ekki láta hermennina
tafca mig! Þeir eru komnir til
þess að taka mig, af þ-vi að ég
tók bókina.
Eg lagði höndina á munn
sakleysingjanum, en of seint.
Einn hermannanna stóð þegar
á þrepskildinum og heyrði síð
ustu orðin, sem Nína sagði.
Hvaða bók ertu að tala um,
barnið mitt?
Nína starði á hermanninn
stórum, skelfdum augum, hún
gat ekki einu sinni grátið.
Hún snérj sig úr höndum mín-
um, féll til fóta hermannin-
um. Eg tók bókina, góði her-
maður! En ég ætlaði ekki að
stela. Eg ætlaði að láta hana
á sama stað!
Láta hana á sama stað?
Hvaða stað?
Undir höfðaiag systur Car-
ítu!
Hermaðurinn leit við mér.
Eruð þér systir C.aríta?
Eg játaði því. Hann sagði
ekki orð, tók utan um mig
annarri hendi en með hinni í
öxl Nínu og dró ofckur út á
götu.
Svo mikill var ótti sjö
manna ráðsins við að láta
fréttast að til væri eitt einasta
eintak af biblíu Gíacomo
munks, að engu tali tekur.
Hermennirnir fleygðu okkur
upp í lokaðan vagn og óku
með okkur til fangelsisins
Bargello. Þar shtu þeir vesa-
lings Nínu frá mér og lokuðu
okkur sína í hvorum klefan-
um.
Klefinn minn var ekki eins
slæmur og ég átti von á. Hann
var ekkj mjög diímmur og
ekki rakur. Það var rúm,
frekar þægilegur stóll, þvotta-
skál með vatni, lítið borð og
trébekkur til að biðjast fyrir
við. Yfirleitt fannst mér hann
líkari vel útbúnu svefnher-
bergi heldur en fangaklefa af-
brotamanns.
Fyrsta verk mitt eftir að ég
var ein orðin var að falla á
kné og biðja fyrir vesiings
Nínu litöiu. Aumingja litla
Nína. Hversu voðalega hlaut
henni að líða! Nína var óvenju
lega vel gefið barn, tilfinninga
rík og viðkvæm.
Fangavörður færði mér
brauð og volga mjólk. Eg
hafði ekkj milkla matarlyst,
en neyddi þó nokki-u ofan í
mig, því mér sagði svo hugur
um, að ég myndi þurfa á öll-
um líkamSkröftum mínum að
halda. Enda kom það á dag-
inn. Eg var þegar kölluð til
yfirheyrslu.
í sæti dómarans þóttist ég
kenna þann hinn sama mann,
sem heimsótti mig í Dúfnáhús
ið fyrir skömmu. Hann var
klæddur munkakufli og með
síðan hött á höfði, sem gerði
hann torkennilsgan mjög. —
Hann benti mér með höfðinu
að setjast á stól gegnt sér.
Við vitum þitt rétta nafn,
Bianca Celcaro, sagði hann.
Við vitum líka, að þú tilheyr-
ir ekki neinni viðurkenndri
nunnureglu. Við vitum líka,
að þú varst á einhvern óljós-
an hátt viðriðin prentun hinn
ar bannfærðu bókar á sínum
tíma, og að þú reyndir eitt
sinn að múta verði laganna
til þess að svokallaður Cia-
como munkur og maður nokk-
ur að nafni Andrea de Sanctis
slyppu við verðskuldaða refs-
ingu. Við vitum lika, iað þú
hefur átt í fórum þínum ein-
tak af hinni forboðnu bók. —
Segðu okkur, hvar þú hefur
falið það.
Eg starði í köld augu þessa
manns. Vairir hans voru þunn-
ar og hörkulegar, fcjálkarnir
miklir, kinnbeinin há og eyr-
un útstandandi, ennið lágt
og svipurinn ailur hinn kulda
legasti.
Og ef ég segi það ekki?
Dauðinn myndi þér sætur í
samanburði við þær pynding-
ar, sem þá bíða þín.
Eg hef ekkert að segja,
munkur, svaraði ég lágri
röddu.
Hann hnyklaði brýmar. —
Talaðu, eða við munum pina
þessa Nínu þína að þér sjá-
andi.
Ekki Nínu! sagði ég og
greip andann á lofti. Hún er
barn ennþá.
Barn að árum, en fullorðin
í því illa. Hún hefur játað að
hafa stolið, bókinni undan
höfðalagi þínu. Hún segist
hafa skynjað trúarvilluna í
þessari voðalegu bók og fleygt
henni í göturæsið. Hún sver
og sárt við leggur, að hún viti
ekki hvað af henni varð, en
hún lýgur.
Nei, hún lýgur ekki. Hún
segir saitt. Eg ein veit, hvar
niður er komin hin heilaga
biblía Giacomo munks.
Glampa brá fyrir í köldum
augum munksins. Hann stóð á
fætur og gekk snúðugt út án
þess að segja orð.
Svo sem tveim stundum
seinna komu tveir fangaverð-
ir og leiddu mig út í fangelsis-
garðinn. Þar opnuðu þeir járn
hhð. Innar af því laukst upp
þröngur klefi.
Þeir ýttu mér inn. Hann var
daunillur, og mér fannst ná-
lykt gjósa á móti mér.
Það var hálfdimmt inni, en
þegar augu mín vöndust
skuggsýninu, sé ég sjö menn
sitja í hálfhring við borð. Á
gólíinu og á veggjunum voru
ýmis konar tæki; það leyndi
sér ek-ki að það voni pynting-
a-rtæki.
OPNA
Framhald úr opnu.
ir nokkrir menn og tala fram
spurningar í mikrafón og lesa
inpp af blöðum svörin í bundnu
málli. Eifnhver 'segir imér, að
þarna séu komnir hagyrðingar
að norðan og þó ekki Þingey-
ingar. Spurningarnar eru mest
imegnis grín um pólitíkusana eða
þannig að þær gefi tilefni til
tviræðs svars. Kvieðskapurinn
er upp og ofan en vekur kátínu
Ihjá sumum. Prestar eru þarna
að minnsta kosti tveir, annar
með svarta hattinn sinn og stíg-
ur fast til jarðar.
Og niður við girðinguna er
iGuðbjartur Pálsson eða Batti
rauði og hann segist bíða spennt
ur eftir morgundeginum því að
,þá verði tilkynnt úrslit í góð-
hestakeppninni og auk þess eigi
liann nokkra í úrslitahlaupun-
um. Batti er ihress og kátur og
segir hestamennskuna vera sitt
lif og yndi.
Mennirnir í bílpallinum hald.i
áfram að spyrja og feveða og
jþeir fá vont hljóð og ókyrrð í
públikum. Ujálparskátar leiða
ósjálfbjarga ungling á milli sin.
Lögreglumehnirnir ganga um
tveir og tveir með labb-rabbtæki
og kallast á. Kallað er á Árna
Björnsson iækni í mikrafóninn
og hann beðinn að koma nið,ur
að bílnum sínum.
Dagskránni er að ljúka og
komin hreyfing é fólkið. Mér
'finnst furðu áberandi, ihve marg
ir bændur eru í sparigallanum,
rétt eins og þeir séu að fara á
iball eða í kaupstað, ég held
áreiðanlega, að kaupstaðarbúar
séu í meirihluta af þeim knapa
klæddu.
Strákur og stelpa ,eru að reyna
að tvimenna á gráum og strák-
irr dettur aítur af og litlu mun-
ar, að hann taki telpuna aneð
cg áhorfendur skemmta sér vel
Það er ös við isölusjoppuna
cg ílaska af kóki kostar tuttugu
og fimm krónur með glerinu. I
einu horni sjoppunnar situr
einn afgreiðslumaðurinn og sýp
ur a'f stút úr lítilli svartadauða-
flösku. Upp á girðingarstaur
stendur tcm ákavítisflaska og
vinur iminn austan úr Skafta-
fellssýslu býður imér að súpa
af nýjium, silfurbúrium vasa-
fleyg, sem 'hann segist hafa feug
ið í afmælisgjöf í gær.
Við erum lengi að snúa bíln
um og umferðin óslitin. Fólkiö
ihefur dreifzt um svæðið og nú
ómar söngur frá tjöldunum og
kannske er þar kominn Þor-
steinn á Vatnsleysu að stjórna
fjöldasöng? — bébe.
Gerist áskrifendur
Áskriftarsíminn er 14900
»•••••••••••••••••••
• HVAÐ ER RUST-BAN?
£ Rust-Ban er ryðvarnarefni fyrir bíla, sem
A neynzt hefur mjög vel við ólíkustu aðstæður.
0 Efni þetta hetfur geysilegia viðloðunarthæfni
0 er mjög höggþolið og mótstaða þess gegn
0 vatni og salti er frábær.
0
0 RYÐVARNARSTÖÐIN HF.
0 Ármúla 20 — Sími 81630.
Gerist áskrifendur
Áskriftarsíminn er 14900