Alþýðublaðið - 29.07.1970, Síða 6

6 Miðvikucfefgur 29. júlí 1970
«■ n
V
í*
*•
W' "A

■

K&wii-x >. ?: í
t •"

■ífeyíS-IÍ
,<t ££ £

SUMARSAGAN:
□ >egar 'gengið var gcgnuim hin
löngu trjágöng, sem voru eina
og einfaldar raðir af lífvörðum í
móttökusal við konunglega hirð-
veizlu, — þá mátíi sjá breiðar
sieiníröppur, sem lágu upp að
d.nrunum á aðalbyggingu óðals-
ins, gegn um gríðarstórt hlið í
hvícum roúrveggnum, sem um-
kringdi allt óðalið.
Ef gengið var upp íröppurnar
og ;nn um d.yrnar, sem voru með
jútskornum eikarfjöium og lilju-
ilöguðum járnstöngum, var kom-
ið inn í forstofu, þar sem hjarlar
jhorn á tilbúnum og mölétnum
eigshausnum héngu á veggjun-
um.
•I forstoíunni góíu menn vaiið
um, hvori þeir vildu heldur
toregða sár inn um einhverjar
hinna mörgu dyra, sem þarna
voru, ellegar leggja til atlögu
við tilkomumiklar marmara-
tröppur, sem lágu upp á aðra
hæð hússins. Einar dyrnar lágu
inn í viðhafnarsal með hvítum
húsgögnum og andlitsmyndum
af mönnum í státlegum rokoko-
klæðum og með grámyglulegar
hárkollur, með knipplinga á úin-
liðunum og litrík orðubönd á
brjóstunum, — ellegar þá alvöru
gefnir og þungbúnir menn
hverra ábyrgðartilfinning skein
úr andliíunum, sem voru eins og
grímur fyrir ofan hrukkótta
pípukragana. Og þarna voru kon
urnar þeirra með dreissugar
mínur og glitrandi demanta í
bári. og um hálsinn.
Ellegar menn gátu komið inn
í einkaherbergi o.g skrifstofu óð-
alseigandans. Hérna voru vegg-
irnir þakíir málverkum af grað-
hestum og nautum ásamt með
málverki í fullri líkamsstærð af
óðalseigandanum sjáifum sem
SMÁSAGA EFTIR HUGO
TOMRA, MYNDSKREYTT
AF PER BENGTSON
lautinant í hestagarðinum. Hann
var með krosslögð riddaraliðs-
sverð með gullskúfum og byssur
með löngum og stuttum hlaup-
um og mismunandi hlaupvídd-
um.Aðrar dyr lágu inn í borð-
stofuna, dagsvofuna og garðher-
toergi.
Uppi á annarri hæðinni var
langur gangur með mörgum dyr
um eins og á höteli. iHér voru
• svefnhertoergi fjölskyldunnar
einkaherbergi frúarinnar og
gestaherbergi.
Bak við eina af þessum dyr-
um lá óðalseigaridinn. Oddmjótt
hökuskeggið bent-i upp í loítið
eins og fingur. á enni hans mátti .
sjá höfuðkúpubeinin greinilega,
. áugun voru síór og augasteinarn
• ir eins. og ; samanherptir: Þeir
voru sokknir inn í höfuðið svo
að augnaíófvirnar sköguðu fram
eins og tveir dökkir' hringir á
gulri húðinni. Nefið -var odd-
mjótt og egghvass-hryggur á því,
Frá nasavængjunum lágu tvær
djúpar skorur utan um blóðlaus
an múnninn. Harin var eins og
þankastrjk milli.syiga.. •• - •
Óðalseigandinn lá fyrir dauð-
anum.
Ur fjósinu barst upp til hans
dauf t baul kúnna, - sem rann
saman við hávaðann í körlun-
um, sem voru að hotta á dráttar-
hestana, Miðdagshvíldin var ,á
enda . og hann heyrði smellina .
þegar. héstarnir. s.tauluðust yfir
stéinbrúna. Þeir hljómuðu eins
og kastagnettur, sem slegnar éru
óreglulega.
Óðalseigandinn hafði alla tíð
verið blóðheitur maður. Hann
hafði haft yndi af fjárhættuspili,
það er að segja, ef upphæðirnar
voru svimandi háar. Hann hafði
haft yndi af hæítulegum veiði-
ferðum með vinum sínum í
haustgulum skógunum og hann
hafði haít-yndi af djörfum sög-
íim og . glymjandi hlátri yfir
barmafullum bikar víns, sem
speglaði logana í snarkandi kam
ínunni. I tali hans sprungu púð-
urkerlingar miili setninga, sem
fengnar voru úr öskuíunnunum
og blandaðar með nokkrum setn
ingum um ákveðna líkamshluta.
En umfram allt: konurnar höfðu
alla tíð verið hans. ær og kýr.
— Ég er síðasíi renæssans-
maður heimsins, var hann vanur
að segja. — Mití líf skal vera
fullt af spíritus, gleði og ást.
Það hafa verið þúsundir af stelp
um í minni sæng: aðalsfrúr og
jómfrúr, götustelpur'og..sveita-
píur, .þjþnustúsjúlkur ag hirð-
meyjar, vilju.gar og nauðugár,
stúlkur, sem háfa verið íifandi
eins og í'lær. undir heitum serk
. og stúl.kurý.sem háfa verið kald-
ar eins og saltað svínslær.i, jóm-
frúr ög ekkjur. Ég hef elskað í
• himinsæng með gljá'andi silki-
borðum.:—cg stingandi heystakk
á angandi engi, í rúmgóðri brúð-
arsæng á bóndabæ, meðan dauða
drúkkinn brúðgum.ihn hraut við
hliðina á pkkur, pg ég hef elsk-
að á einrrianal.e.gu heimili.ekkju,
meðan maðurinn hennar lá í op-
inni-kistu ístófunni. Fyrstu kon-
una komsr ég ..y fir tíu ái'a gam-
all. Það var. kensi.ukonan mín.
Hún var tutíugu og fimm ára.
.Hún þóttist vera ' kærasta' ráðs-
mannsjns hanr. pabba og ég hafði
kom.izt á snoðir um það. Ég var
með tromp á hendinni og notaði
það. því að hún var hrædd um
’ að missa stöðúna. Hana' hafði
ég í eitt lár. -Hún kenndi mér
undirstöðúspovin- í ásíarvalsin-
um. Seinria komu hiriar: smjaðr-
aridi stöfupíúr, sómakærar eld-
- húsþernur,. fliþsandl vmkonur
henriár sysíur rpinnar. Ég' ráfaðl
um gangana eins og friðlaus
draugur í stuttu náí tskyrtunni
minni! Þegar ég var lautinant
gerði ég fimm stúlkur hamingju-
samar á hverjum degi. Ég varð
stöðugí að fara ti-1 skreðarans 'til
þess að láta sauma á mig nýjan
einkennisbúning. Þeir sliínuðu
svo fljótt í örmum stúlknanna,*
sem elskuðu m.ig svo heitt að
-þær kreistu' mig. Þ.e'gar ég var
kornungur vildi ég helzt rosknar
konur, en því el.dri sem ég varð
því vngri vildi ég haía þær. Ég
hugsa; til þeirra með.mikilli' gleði
og bið þers 'eins,,:að þæi komi
mai'gar.margar tií min í viðbót.
En nú lá óðalseigand.inn fvrir
dauðanum. B]óð hans þumlung-
aði sig erfiðlega efiir æðunum.
Hendur hans iágu krosslagðar á
brjóstinu og voru magrar og
skorpnar eins og kræklótt tré, og
þær höfðu í síðasta sinn snert
konulíkama. Munnur hans átti
ekki framar eftir að hvísla. sæt-
legum crðum. í eyra síulku, augu
Óðalseigandinn hafði alla tíð haft
yndi af spilum, veiðiferðum og drykkju,
en umfram allt höfðu konur alla tíð
verið hans ær og kýr...