Helgarpósturinn - 14.09.1995, Síða 18

18
'F IM MTIJ D’A'GU R"7rSE PTE M BE R"Tg95i
ift laugardag
JOft hefur starf-
nýtt
gallerí sem ber heit-
ið Farandgallerí
Ludwigs van Heke-
len. Fyrsta sýningin
verður í Djúpinu en
þar sýnir myndlist-
armaðurinn Þór Lud-
wig Stiefel olíumál-
verk. Til nýja galler-
ísins er stofnað í
þeim tilgangi að
setja upp listsýning-
ar og þá gjarnan ut-
an hefðbundins
ramma. Af þessu til-
efni verður mikil
gleði opin öllum list-
unnendum á milli
tvö og fjögur í Djúp-
inu á laugardag.
Enn linnir ekki viðbrögöunum við fréttinni af „skipstjóranum úr Eyjum". Úr Ólafsvík fengum
við nýlega þær upplýsingar að Marinó Einarsson væri þar vel þekktur Færeyingur. Og í síðustu
viku kom forsíða Póstsins í veg fyrir hrossaviðskipti hans og bandarískrar konu. Marinó hefur
nú fengið það orð á sig að vera hinn íslenski Munchausen.
Marinó „Sæmundsson" bauðst fyrir tveimur vikum til þess að flytja hross
út fyrir móður Kristenar sem búsett er í Washington-fylki í Bandaríkjun-
um. Kristen er dauðfegin þvt að Helgarpósturinn birti myndir og frásagnir
af Marinó í tíma, áður en gengið var endanlega frá þeim viðskiptum.
Ólafsuflc
Allir þekkja
Marinó Færeying
„Marinó Einarsson var eina
vertíð sem Færeyingur í Ólafs-
vík fyrir um fjórum árum. Síð-
an þá hefur mikið verið um
hann talað í plássinu, sérstak-
lega núna upp á síðkastið eftir
að Helgarpósturinn birti um
hann greinarnar," segir Alfons
Finnsson, íbúi í Ólafsvik, sem
hafði nokkur kynni af Marinó.
„Hann er. alveg kostulegur og
ég get svarið það að faðir
minn, sem er Færeyingur,
stendur enn fast á því að Mar-
inó sé landi hans.“
Alfons segir Marinó hafa
getað bablað eitthvað á fær-
eysku en verið nokkuð fær í
dönsku. Sem fyrr gaf Marinó
sig út fyrir að vera forríkur
hestamaður og líka mikill
áhugamaður um hunda. Hann
hafði misst eiginkonu sína, en
í þessu tilfelli í bílslysi. „Hann
hélt því líka fram að hann
væri með svarta beltið í kar-
ate og svo gaf hann sig ein-
hverju sinni út fyrir að vera af-
ar fær í siglingafræði. Það
kom þó allt annað í ljós þegar
ég bað hann að hjálpa bróður
mínum sem var að taka
pungaprófið; hann skildi
hvorki upp né niður í neinu.
Það voru eiginlega flestir farn-
ir að sjá í gegnum hann hér.“
Alfons sagði okkur tvær
sögur til viðbótar sem ekki er
annað hægt en segja. Önnur
er sagan af því þegar hann
ætiaði að sýna samstarfsíé-
laga sínum úr Ólafsvík húsið
sitt á Arnarnesi. „Það var ekki
að því að spyrja; hann ók upp
að flottasta húsinu, en þegar
þeir voru á leiðinni inn kveðst
hann allt í einu hafa gleymt
lyklinum hjá móður sinni sem
farin væri tii Færeyja.“
Hin sagan er um þegar Mar-
inó var að monta sig af að
þekkja nokkrar vændiskonur í
Reykjavík. „Ég bað hann
svona til gamans að hringja í
eina fyrir mig. Jújú, það var
ekkert mál. Það svaraði bara
einhver brjálaður karl í sím-
ann!“
„Ég er dauðfegin að Helgar-
pósturinn skyldi birta mynd af
Marinó Einarssyni, ég þori ekki að
hugsa þá hugsun til enda í hvaða
farveg viðskipti okkar hefðu far-
ið hefði ég ekki komist að því
hvaða mann Marinó hefur að
geyma,“ segir Kristen M. Svenson,
bandarísk kona búsett í Reykja-
vík, en hún hafði fyrst tal af Mar-
inó fyrir þremur vikum er hann
svaraði auglýsingu þar sem
Kristen óskaði eftir hestum til
kaups. „Hann hringdi reyndar
ekki fyrr en tveimur vikum eftir
að auglýsingin birtist og kynnti
sig sem Marinó Sæmundsson, en
þá var ég löngu búin að kaupa
hestana. Þetta var á föstudags-
kvöldi og kvaðst hann hafa verið
að koma í bæinn. Hann hefur ör-
ugglega verið rakur, það óð að
minnsta kosti þvílíkt á honum að
maðurinn minn horfði á mig og
spurði við hvern ég væri eigin-
lega að tala.“
Kristen segir Marinó engu að
síður ítrekað hafa boðið henni
hryssu til sölu. „Ástæðan fyrir
því að ég vildi kaupa hesta er sú
að móðir mín, sem búsett er í
Washington-fylki í Bandaríkjun-
um, vildi bæta við sig íslenskum
hestum. Þegar ég sagði honum
það vildi hann endilega fá að
flytja út fyrir hana hestana, hann
væri hvort eð er að fara til
Bandaríkjanna í fylgd með 25
hestum sem hann hefði nýlega
selt nokkrum útlendingum."
í samtölum sínum við Marinó,
sem urðu nokkur, barst í tal
bróðir Kristenar, sem bráðvant-
aði vinnu. „Hann bauðst líka til
þess að útvega honum vinnu,
ætlaði að kanna það þegar hann
færi vestur, en að eigin sögn var
hann á leið til Þingeyrar þar sem
hann ætlaði að prófa að fara til
sjós í fyrsta sinn, svona til til-
breytingar."
KOM MEÐ.MYIUD-
BAIUDSSPOLU OG FISK
Bróðir Kristenar tók eðlilega
vel í það að einhver skyldi bjóð-
ast til þess að útvega honum
vinnu. Hringdi því Kristen að
undirlagi Marinós í ákveðið
símanúmer sem hann gaf upp.
Sagði Marinó það vera á heimili
frænda síns. „Þegar ég hringdi í
númerið komst ég að því að Mar-
inó var hvorki þar né skyldur því
fólki. Það vissi hins vegar hvar
hann væri að finna og gaf mér
upp símanúmerið á bátnum sem
hann var eða er á; Mánanum ÍS
frá Þingeyri. Þegar ég hringi
þangað svarar skipstjórinn, en á
honum skildist mér að Marinó
ætti annríkt og bað ég hann því
fyrir skilaboð. Tveimur tímum
síðar hringir Marinó en segist
ætla að hringja aftur daginn eftir.
Þegar hann hringir næsta dag
kveðst hann búinn að redda
bróður mínum vinnu í fiski á
Flateyri og bætir við að hann sé
á leiðinni í bæinn og spyr hvort
hann megi koma við með fisk og
fínerí."
Daginn eftir mætir Marinó
með bæði fisk og myndbands-
spólu í farteskinu. „Það var ein-
hver kona með honum sem hann
sagði systur sína, en hún stopp-
aði stutt inni. Marinó vildi endi-
lega láta okkur horfa á spöluna
sem hafði að geyma úrvalshesta
og meðal annars hann sjálfan, að
eigin sögn, á hestbaki. Ég sá þó,
eftir að hafa skoðað spóluna bet-
ur, að þetta var ekki hann þarna
á hestbaki."
Til stóð að Marinó staldraði
aðeins við í tíu mínútur á heimili
Kristenar en heimsóknin stóð í
tvo tíma þar sem hann talaði
meðal annars af sér; konan
reyndist ekki systir hans heldur
vinkona. „Hann var alltaf á ieið-
inni út og lét því konugreyið bíða
fyrir utan eftir sér í hátt í tvo
tíma, í bíl að vísu. Þegar þolin-
mæði konunnar var að þrotum
komin hringdi hún á dyrabjöll-
unni og spurði um Benna. Bróðir
minn svaraði og sagði eðlilega
að hjá okkur væri enginn Benni.
Kallar þá Marinó upp og segir
„Jújú, ég er Benni.“ Ég leiddi það
reyndar hjá mér og hélt bara að
hann héti Marinó Benedikt eða
Benóný eða eitthvað. Og þetta
með konuna; það hvarflaði að
mér að hún væri viðhaldið hans,
að hann væri giftur eða eitthvað
og hefði því sagt að hún væri
systir sín.“
STRAIUDAMAÐUR AF
BÆJARÆTT
í þessari tveggja tíma heim-
sókn Marinós bar margt á góma,
meðal annars sagðist hann vera
Strandamaður, af Bæjarættinni:
„Ég held reyndar að það sé rétt,
því ég hef heyrt af því að einn úr
ættinni, Sæmundur, ætti son
sem kallaður er Malli, sem hann
viðurkenndi aldrei. En eftir því
sem Marinó sagði er Einarsson
tilkomið af því að hann er ætt-
leiddur. Þetta veit ég af því að
maðurinn minn er líka af Bæjar-
ættinni. Marinó sló enda á öxlina
á manninum mínum og sagði:
„Hæ frændi," þegar hann komst
að því að þeir væru af sömu
ætt.“
í þessari heimsókn ítrekaði
Marinó að hann gæti líklega séð
um flutning hestanna. „í forstof-
unni á leiðinni út fór hann svo
allt í einu að útskýra af hverju
hann, þessi frábæri reiðmaður,
hefði sést svona lítið á hesta-
mannamótum. Ástæðuna kvað
hann þá að hann hefði misst son
sinn úr hvítblæði, — hann fékk
tár í augun og allt! Sjálfur hefði
hann misst annan fótinn í slysi.
Við gátum þó ekki beint séð
það.“
Aftur hringir Marinó daginn
eftir og enn til að ítreka þetta
með hestana. „Hann kvaðst þá
búinn að fá flutning með Jökli.
Það eina sem við þurftum að
gera var að borga 839 dollara í
flutningskostnað fyrir hvern
hest, sem hugsanlega yrðu sex
talsins, og þriðjung af fæðis-
kostnaði hans sjálfs, sem sam-
svaraði 484 krónum á dag. Einu
skilyrðin voru þau að hrossin
væru tryggð, að móðir mín biði á
hafnarbakkanum þegar hann
kæmi og svo áttu hrossin að
vera komin til hans fjórum dög-
um fyrir brottför. Talaði hann
um að fara með Jöklinum í októ-
ber. Til að kóróna allt bauðst
Marinó svo til að sjá um alla
pappírsvinnu. Þetta var eigin-
lega of gott til að vera satt en ég
vildi láta móður mína hafa síð-
asta orðið, þannig að ég bað
Marinó að koma til mín á
fimmtudag (7. september) og
tala við hana, því þann dag ætl-
aði hún að hringja í mig frá
Bandaríkjunum."
Á LEHE> ÚR BORGinilUI
Þennan fimmtudagsmorgun
var vinkona Kristenar í heim-
sókn og voru þær meðal annars
að ræða þetta kostaboð.
„Nokkru eftir að vinkona min er
farin hringir hún í mig úr tíkalla-
síma. Hún hafði verið að lesa
Helgarpóstinn og spyr mig hvers
son eiginlega þessi Marinó sé og
hvort hann sé með skegg. Ég
segi henni að hann sé Sæmunds-
son. „Ekki Einarsson?“ spyr hún.
„Jú,“ sagði ég, „hann er líka Ein-
arsson,“ segi ég og útskýri. Þá
segir hún: „Elskan mín drífðu þig
út í sjoppu og keyptu Helg-
arpóstinn, ég held að hann sé á
forsíðunni.“ Jújú, það kom á dag-
inn; þetta var sami maðurinn."
Klukkan tvö sama dag hringir
Marinó óvænt í Kristen, hann
vildi fá nafnið á bróður hennar
stafað fyrir umsóknina. „Ég segi
honum að það geti ekki orðið af
þessu og spyr hvort hann sé bú-
inn að lesa Helgarpóstinn. „Nei,“
segir hann. „Það er stór mynd af
þér á forsíðu og þar stendur að
þú sért Hafnfirðingur." — Reynir
hann þá að klóra í bakkann með
því að segja að hann sé alls ekki
Hafnfirðingur heldur Rang-
vellingur. En allt um það, ég býð
honum að koma og sækja spól-
una og samþykkti hann að koma
um kvöldið.“
Aðeins klukkustund síðar
mætir Marinó hins vegar. „Þegar
ég fer til dyra stendur hann
lengst frammi á gangi, eins og
lúpa. Ég verð nú bara að viður-
kenna að ég dauðvorkenndi
manninum. Hann kom semsé til
að sækja spóluna en spyr um
leið hvort ég sé hætt við allt
saman. Ég sagðist bara ekki þora
að eiga viðskipti við hann. Síðan
hef ég ekkert heyrt í honum.
Hins vegar sá kunningjakona
mín hann nokkru síðar þar sem
hann var í úttroðnum leigubíl.
Hann hefur sjálfsagt verið að
flýja borgina. Én eftir að við lás-
um Póstinn hlógum við mikið að
þessu með Benna.“
Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
til að ná tali af Marinó, bæði á
heimili hans í Hafnarfirði og víð-
ar að undanförnu, hefur það ekki
tekist. Næst því að ná til hans
komst Helgarpósturinn þegar
hann talaði við skipstjórann á
Mána ÍS frá Þingeyri, Rúnar Gunn-
arsson, en hann var þá í landi. í
samtali við blaðið sagði Rúnar
Marinó hafa unnið hjá sér síðan
um miðjan ágúst og vel að
merkja undir réttu nafni, og að
hann ynni þar enn, nema hvað
þeir væru í landi þessa dagana.
Að öðru leyti vissi hann ekkert
um ferðir hans.