Helgarpósturinn - 09.11.1995, Síða 13

I- FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER1995
13
að kalla fram bros hjá barninu.
En daður er til í svo mörgum
myndum."
Sálfur segist Heiðar daðra
grimmt við bæði kvenfólk og
karlmenn. „Þegar ég var yngri
stigu karlmenn gjarnan í væng-
inn við mig. Kannski er ég svo
vitlaus að mér fannst það bara
komplímennt, því ég vil meina
að karlmaður sem þorir að
daðra við annan karlmann
þurfi að hafa tvöfalt hugrekki á
við karlmann sem daðrar bara
við konur. Karlmaður sem
daðrar við karlmann þarf að
stíga miklu stærra skref.“
Ég er bara lítill
sveitastrákur
Ef til vill hefur þessi hæfileiki
Heiðars ekki bara leitt hann út
á hála braut heldur einmitt
skapað honum það nafn sem
hann er í dag. Hann segist sjálf-
„Ég hefekkert í hyggju
að breyta eðli mínu, en
mun gera mitt besta til
að bregðast ekki mín-
um nánustu aftur. “
ur ekkert skilja í af hverju hann
hafi orðið frægur. Horfi hann
til baka finnst honum hann ein-
hvern veginn bara hafa verið
réttur maður á réttum tíma.
„Oft þegar ég ligg upp í rúmi
á kvöldin velti ég því fyrir mér
af hverju ég sé frægur. Mér
finnst ekkert fallegt við það
sem ég sé í spegli; ég er ekki
einu sinni vel vaxinn, hvað þá
að mér finnist ég sniðugur þeg-
ar ég horfi á mig í sjónvarpi
eða hlýði á mig í útvarpi. Innst
inni er ég bara lítill sveitastrák-
ur með komplexa sem reynir
alltaf að vera góður. Ég var ein-
mitt að velta því fyrir mér
núna á þessum tímapunkti að
kannski stend ég frammi fyrir
þeirri sjálfsblekkingu að halda
að aðrir vilji þóknast mér eins
og ég hef lagt mig fram við að
þóknast öðrum.“
En svo við snúum okkur aft-
„Akureyri er eini stað-
urinn í heiminum þar
sem e'g heforðið þess
var, nú á tímum, að
það eru ekki bara
unglingar heláur líka
fullorðið fólk sem
kallar til mín: Hommi!
um miðjan áag
í Hafnarstrœtinu. “
ur að því sem málið snýst um.
„Ég skil ekki hvernig á því
stendur að það hlakkar alltaf í
fólki yfir óförum annarra, hvað
þá á_ sorgartímum sem þess-
um. Ég vil ítreka það að það af-
sakar ekki gjörðir mínar. Á
hinn bóginn vil ég meina að
þeir, sem hlakka yfir myndun-
um af mér, séu siðblindari en
ég og kannski með svipaða sið-
blindu og sá sem dreifir þess-
um myndum. Ef einhver Jón
Gunnarsson eða Sigríður
Magnúsdóttir hefði lent í
þessu sama væri það ekki mitt
að velta mér upp úr því. Mér
finnst þetta mál vera minn
ófögnuður og alfarið mitt
vandamál. Þessi myndbirting
er því að mínu mati afar
ósmekkleg; allt að því sjúkleg."
Hef ekkert í hyggju
að breyta mér
„Ef ég væri ekki í þessari fjár-
hagslegu klemmu myndi ég
taka það alvarlega til skoðun-
ar að flytja af landi brott. Mér
hafa reyndar oft boðist störf
erlendis en kosið að hafna öll-
um tilboðum til að búa börn-
um mínum öruggt og áhyggju-
laust umhverfi. Ég hef nefni-
lega alltaf á bak við eyrað
hvað ég féll til dæmis vel inn í
hópinn og var laus við kjafta-
sögurnar þegar ég — 17 ára
gamall — bjó eitt ár í Banda-
ríkjunum sem skiptinemi. En
sem betur fer falla svona mál
yfirleitt á endanum í dá.
Að þessu sinni er það ég —
að vissu leyti — sem kem mér
sjálfur í þessi óþægindi. Ég er
bara þessi skelfilega óræði til-
finningamaður; í senn meyr,
viðkvæmur, lokaður og grát-
gjarn við vissar kringumstæð-
ur. Ég hef ekkert í hyggju að
breyta eðli mínu en mun gera
mitt besta til að bregðast ekki
mínum nánustu aftur. Ég er
ekki syndlaus maður frekar en
aðrir menn. Mig langar heldur
ekkert til að þekkja svoleiðis
fólk. Og satt best að segja hef
ég lent í miklu erfiðari málum
um dagana en einmitt þessu
máli eða kjaftaganginum í
gegnum tíðina. Eg er nefni-
lega, þegar upp er staðið, með
breitt bak og mikið sigg á ilj-
unum.“
Að síðustu slær Heiðar á
létta strengi, eins og honum
einum er lagið: „Svo mikið er
víst að ef ég ætla að stunda þá
iðju, sem ég er nú kærður fyr-
ir, verður það án þess að hafa
myndavélar í sömu vistarver-
um!“
f