Alþýðublaðið - 19.11.1970, Blaðsíða 11

Jólamerki Thorvaldsens
félagsins ár.iÖ 1970
Q í DAG, 19. nóvamber, er
Thorvaldsensíélagið 95 ára, og
kemur jólaraerki félagsins
1970 út í dag af því tilefni.
Höfundur og teiknári -er
Stefán Jónsson: Hugmynd
Inlerkisins ler kiroBsinn, ';tákn
kristninnar gegnum aldirnar.
Baksvið toans er upphafið,
fæðingarsagan, hin fyrsta jóla-
' nótt. Atburðir sýndir í hinura
fj órum flötum, Sem álmur
krossins mynda, stjarnan eng-
illinn, vitringarnir log loks
María með Jesúbarnið í jötu.
Jiammi lokar merkinu og í
lionum stendur það, sem koma
þarf fram, þ.e. fyrir hvaða mál
efni er unnið með útgáfu merk
ífsins ánatu'gum samam, jólin
1970, ísland og nafn Barna-
'. uppeldissj óðs Tíhorvaildsens-
'félagsins, sem Stendur að starf-
inu. í hornum merkisins eru:
9 — 5—Á—R, einn stafur í
hvierju homi, en félagið er 95
ára á þessu ári (19. nóvember)
f miðju krossins standa staf-
irnir J.H.S. en það er gamalt
Krists-monogram, eða Skamm-
stöfun. Gert úr þrem fyrstu
bókstöfum orðsins Jesús á
grísku, I H S = IES. Bók-
stafir þessir eða monogram
hafa síðar Verið túlkaðir á
ýmsan hátt ofurlítið breyttir,
oftast sem skammstöfun á
latnesku orðunum Iesus Hom-
inum Salvador = Jesús frélsari
mannanna. Einnig sem orðin:
In hoc signo (vincet) = undir
þ'essu merki skalt þú sigra. —
Á alþýðumáli eru I H S oft
útlagðir s'em Jesús Herrans
sonur, Litir merkisins eru litir
næturinnar dökkbláir.
S. J.
|)Ú er rétti tíminn til aS klæSa gSmlu
iiúsgögnin. Hef úrval af góSum
áklæSum m.a. pluss slétt o;
munstrað. I
KBgur og leggingar.
BÓLSTRUN ÁSGRÍlMS
SergstæSastræti 2.
Sími 16807.
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —'
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptm'
Bflasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötn 32.
HJOLASTILLINGAR
■M
MOA MARTINSSON:
m um
tttPVZT
glápt og verið fúll og fundizt
rúgkaffið vont og ómögulegt.
Og svo hefði honum fundizt-
Véra of mörg börn í húsinu;
og kartöflupönnukökur kall-
aði hann bara magafylli, éf
hann ekki fékk steikt flesk
með þeim. Nei; það var sanm-
arlega gott að þau voru á sín-
um stað.
Mamma myndi hafa talað
um hvað það væri fallegt í
hinum enda héraðsins, þar
sem hún var fædd. Og ef
stjúpi hefði ekki komið mað,
heldur baira hún, þá myndi
hún hafa talað um að ég væri
nú bara fædd „til hliðar við“
éða á „hliðarlínunni11 og að
hún rhyndi aldrei hafa farið
að gifta sig, ef það hefði ekki
/bara verið vegrua þess að,
hún hefði viljað að ég eign-
aðist heimili.
N.ei, það var sannarlega
gott að þau voru kyrr á sín-!
um stað.
Húsbóndinn og tólf ára tlelp
‘an tók fram af borðinu en
hvorki við ’né húsmóðtrin
hheyfði hönd né fót til eins
né neins. Börnin voi-u eins og
á nálum og eins og þau ættu
von á einhverju sérstöku. —
í>au voru öll svo alvarleg,
og þá var ég líka alvarleg.
Húsbóndmn kom nú fram-
an úr eldhúsinu. Hann seild-
ist upp í bókahilluna og tók
niður þykka þók, ’
; Bíblían, hugsaði ég. - Eða þá
postillan? Eða kannske pré-
dikanasafn?
Þrátt fyrir falliegu augun,
hvítu tennurmar og fallega
vöxtinn, féll nýi guðinn minn
verulega í áliti við þessa til-
burði hans.
En það var hvorki biblían,
postillan né nein þess háttar
bók, þegar til kom. Það sá ég,
þegar hiasnií opnaði bókina.
Það voi'u í henni mypdir; og'
,svo var letrið á henni. all't
iöðj’u vísi en ég átti að vehjast
á guðsorðabókunum hennari
mömmu; þar var ekki á
,hanni þetta gotneska letur,
sem ég átti svo erfitt með
að komast fra.m úr. Nú hélt
hann bókinni opinni fyrir
framan mig, svo að ég gæti
séð, hver hún var. Hún hét
„Ferðir pílagi'ímsins“.
Ég hafði aldrei séð þessa
bók fyrr.
'Síðai’, þlegar ég varð eldri,
þá átti ég ekki erfitt mieð að
skilja, í Ijósi þeirra áhrifa,'
sem bókin þá hafði á mig,1
hvílíkum fjölda þessi bók hef
ur snúið frá kirkju og kristni
og gert að kuklurum og mis-
indismönnum. — Það mætti
Segja mér að hún hietfði meira
að segja verið stórvirkari í
þeim efnum heldur en sjálfur
Marteinn Lúther og allir
hans fylgj’arar til samans, og
,er þá langt til jafnað:
Hann las voða vel; miklu
betur en ég hafði notokurn
tíma heyrt áður lesið. Méir
,að segja betur en k'ennslu-
konan min úr skólanum í
Hólmstað. Og hvilíka hluti
líka, sem hann las um. —
Um risa og tröll, um reiði og
lygi og þjófnað. Al'ls staðar
voru tröll oíg drekar og frleist-
ingar, sem sóttu að þessum
vtesaling, pílagrímunum. Hér
var nokkuð til þess að hlusta
á. Alls staðar voru risar og
tröll, sem lágu í leyni og
spúðu eitri og ærðu mann-
fólkið. Við sátum og hlust-
uðum í mieira ,en klukkutíma.
Tólf ára telpan, sem sat við
hliðina á mér undir lestrin-
um, hvíslaði alltaf að mér um
leið og faðir hennar fletti við
blaði, hvað nú myndi koma
næst. Þáð var engu líkara en
að.hún. kynni bókina utanað.
Hann hiefur víst verið búinn
að lesa han'a alla upphátt fyr-
ir krakkana.
Þetta var voða stór bók,
næstum því eins stór o;g biblí
,an heima á kommóðunni hjá
mömmu.
Við eigum stóra biblíu
h'eima, hvísiaði ég að stúlto-
unni, jafnöldru minni.
Þetta stendur allt sarnan í
biblíunni, hvíslaði bún. En
það er betur sagt frá í þess-
ari bók. ,
Ég'varð a'gnddfa_af undruii.
Stóð í biblíunni. — Biblían
varð í einu vetfangi lifandi
fyrir mér. Ég skyldi stxax
fara að lesa í henni, þegar ég
kæmi h'eim. Eg hlyti að finna
eitthvað af því, sem stóð í
þessari stóru bók húsbónd-
ans, Jyrst það stendur í biblí
unni. Úr því að frásagniimar
eru teknar úr biblíunni, þá
hljóta orðin að standa þar ein-
hvers staðar. Kannstoe iflka
bafði allt það skemmtilegasta
v'erið numið á brott úr bibl í-
unni. Það var svo sem eftir
öðru hjá fullorðna fólkinu að
eyðileggja hana svoleiðis, og
setja hana svo upp á komm-
óðu eins og hvern annan dauð-
an hlut og hafa fyrir stofu-
stáss.
Loksins var Kristur kom-
inn í þennan hinn mikla
táradal, og það voru seinustu
orðin, sem hann 3)es. Svo lagði
'hann bókina frá sér.
Ættum við ekki líka að
syngja einhvern sálm, ha,
sagði húsbóndinn og brosti,
rétt eins og nú gætum við öll
Verið ánægð og óhrædd um
Vesalings Krist, fyrst hann
var kominn í þenn'an táradal.
Héðan í frá færi allt að ganiga
betur fyrir honum.
Ég var í svo miklum ses-
ingi og spenningi, að ég skalf
.. ætluðu þau að synlgja. —
Mamma söng líka stundum,
en bara mjög sjaldan, og al-
drei þegar stjúpi heyrði. —
Hann gat ekki þolað svoileiðis
„Væl“ eins og hann orðasði
það, niema hann væri mikið
fullur. Þá þagði hann alltaf
þótt mamrna rauiaði. Og þá
söng hann líka sjálfur með
dimmri bassaröddu, og það
var ekki allt tómt guðsorð,
sem þá kom yfir hans varir.
Ég minnist þess nú, að hann
söng stundum um spámann-
inn Jónas og hvalinn, gem
gleypti hann. Það vai'
drykkjuvísa, gömul og ljót,
og nú skalf ég við tilhugs-
unina urh það, að þessi ljóta
vísa kæmi ósj'álfrátt fram á
varir mínar, þegar fúlorðha
fólkið ætlaði að fara að
FIMMTUDAGUR 19. NÓVEMBER 1970 ‘ 11