Alþýðublaðið - 17.05.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
Æ/K/S
S rofA/VA/
^3.
5K. ST. 'fí LIT/NN ÖÍÍK/H SKftLV Cr'ftFfí
! $P/iP/n fíuVfí QVL!
V FREK ftK
EfSTuR /ÍLOAJ
HtlÐVR b/m/n V/ÐRI

HYGO/ L£6 fifruR. 8 /VÝ RnRirl
+05ftNH n/t>Q
Bf/ZKfí F/SPUR SroR

L X E/NS
HVÍLTHR SERHL ♦ nNL £6
NQT/
■ >a * s s> a> '0
■ Cx-ÍlBÍíU'iJ.lá
^aawi, • c í i fr, ■ Q'a.c
a>í;ai ■ (sí?i5íms ts ■
•- asio
,,Ég geri ráð fyrir þvi, að þú hafir veitt þá með
exinni þinni?” sagði Linn.
„Auðvitað, þú varst með hnifinn minn”. Hann
taldi eldspýturnar, sem hann átti eftir. Eftir svip-
brigðunum að dæma, þá var ekki ýkja mikið eftir af
þeim.
,,Ég sé, að þú hefur aftur nuddað saman tveim
trjábútum til þess að kveikja eld, Linny”.
,,Já, ég lærði það, þegar ég var skáti Mike. Ég
skal einhvern tima kenna þér það”.
Það var gott að vera þarna, þrátt fyrir alla rign-
inguna, mjög heimilislegt, og Halsted naut útsýnis-
ins frá skýlinu þeirra. Hann hafði gaman af opnum
eldi.
„Segðu mér dálitið meira um Ves Jones”.
,,Það er ekki hægt, ekki þegar hún hlustar á.
Farðu Linny”.
,,Nei”. Hún setti siðasta urriðann upp á teininn.
Eldurinn lýsti andlit hennar. ,,Ég verð hérna, til
þess að sjá um að þið hagið ykkur sómasamlega.”
,,0, það er svo sem ekkert ósæmilegt við þessa
sögu. Það er bara það, að þegar þú ert nærri, þá hef
ég það alltaf á tilfinningunni, að þú haldir að ég sé
að ljúga....Ég veit ekki hvort ég hef sagt þér það
Morg, en þú og Ves Jones gætuð vel hafa verið tvi-
burar.”
„Vertu ekki að hlaupa svona frá einu efninu i ann-
að,” sagði Linn. „Það er slæmur vani, sem þú ættir
að reyna að venja þig af.”
„Hann er ekki eiginmaðurinn þinn,!’ sagði Hal-
sted. „Vertu ekki að angra hann. Haltu bara áfram,
Mike.”
„Tja, hann var ekki sú manngerð, sem rýkur upp
til handa og fóta, við að finna nýja námu. En hann
átti námu við Toba-vikina, sem hann vann stundum
i, i von um að geta selt námuréttindin til stórfyrir-
tækis.”
„Hann var búinn að gera göng inn i klettana og
hafði einmitt hitt á málmæð i berginu, þegar stein-
hnullungur hrundi allt i einu ofan úr loftinu og á fót-
inn á honum. Við þetta brotnuðu þrjár tær.”
„Og þá hefurðu borið hann til byggða á bakinu,
ekki satt?” sagði Linn.
„Ves Jones? Nei, ekki Ves! Hann átaldi mig
fyrir að hafa ekki stifað göngin nógu vel, fór þvi
næst aftur i stigvelið og hélt svo áfram verki sinu.”
„Með þrjár brotnar tær?” spurði Linn.
„Eða voru þær kannski fjórar? Það eru nú mörg
ár siðan. Minnið er farið að bila.”
„Já , það er mikið farið að bila,” sagði hún til
áréttingar.
„Þarna sérðu, Morg! Hún vill ekki trúa mér. En
ég játa, að það er stundum erfitt að gera sér ljóst
hve mikið maðurinn getur lagt á sig, ef það er nauð-
synlegt. Þessi dagur hjá þér mundi hafa riðið flest-
um að fullu, en þú lítur jafnvel betur út en i morg-
un...Hef ég nokkurn tima sagt þér, að sá orðrómur
gekk, að Ves væri mannæta?”
Linn missti einn urriðann i eldinn og náði honum
þaðan i flýti. Hún sneri sér svo fljótt við, að pilsið
hennar flaksaði og annað lærið á henni kom i ljós.
„Hvað?”
„Sá orðrómur gekk, að Ves kynni að meta
mannakjöt. öðru hverju sneri hann alltaf heim úr
ferðum sinum með þó nokkuð af gullsandi, þó
honum héldist illa á þvi. í einni ferðinni var honum
veitt eftirför. Þar var kominn annar gullgrafari frá
Kinross, sem ætlaði augsýnilega að fylgjast með
Ves, ef hann fyndi góða námu, og byrja þá að grafa
rétt við hliðina á honum. Ves lét hann elta sig i
hring, og á hverju kvöldi kom hann til áningar-
staðar fylgdarmanns sins. Hann stóð bara þarna,
hallaði sér upp að tré og fylgdist með honum og
stundum sleikti hann út um. Hann sagði ekki eitt
aukatekið orð, stóð bara þarna og starði á hann og
sleikti út um. Eitt kvöldið stal Ves rifflinum hans til
öryggis. Annað kvöld læddist Ves aftan að honum i
þéttu kjarrinu og þreifaði á handleggnum hans, al-
veg eins og þegar slátrari er að athuga hve holda-
gott fórnardýrið er. Sama kvöld birtist náunginn
aftur i Kinross og faldi sig þar i um vikutima. Ves
safnaði saman föggum hans og afhenti lögreglunni
H RVIIA KANlKAN
tortryggilega vanþekkingu á á-
standinu: svo voru kjötlausir
dagar og aðra daga var jafnvel
ekki selt gerfivin nema i svarta-
markaðs veitingahúsuin. Hann
skýrði fyrir þeim hvernig þeir
ættu að nota skömmtunarseðla
sina og tóbaksmiða.
Þeir komu á Gare St. Lazare
klukkan átta um kvöldið. Brosso-
lette beið þeirra i rue de la
Faisanderie, i ibúð kennslukonu
einnar, Madame Claire Davin-
roy. Ibúð hennar var talin sérlega
örugg, þar sem allar aðrar ibúðir
i húsinu voru setnar Gestapo-
mönnum og þótti ekki liklegt að
þeir myndu gruna andstæð-
inginn um slika ósvifni. Brosso-
lette hafði litað hvita lokkinn i
hári sinu til að verða ekki þekktur
á honum.
Að loknum kvöldverði var á-
kveðið til enn frekari varúðar, að
tvistra liöi og finna önnur örugg
hús, sem þeir gætu flutt sig i ef
þörf krefði. Yeo-Thomas, sem
mælti sér mót við Passy og
Brossolette hjá Porte Maillot
morguninn eftir klukkan ellefu,
var fluttur i aðra ibúð i eigu
Roland Farjon, sonar fyrrverandi
varaforseta þingsins. Monsieur
og Madame Farjon fögnuðu hon-
um vel og buðu honum að gista
eins lengi og hann vildi, En þar eð
þau áttu ung börn og höfðu þegar
lagt sig i mikla hættu til aðstoðar
mótspyrnuhreyfingunni, hafnaði
Tommy boðinu og kvaðst myndu
leita sér að öðrum verustað dag-
inn eftir.
Um morguninn snæddi hann
morgunverð með gestgjöfum sin-
um i isköldu herbergi, og saman-
stóð hann af mjólkurlausu gervi-
kaffi, gráleitu brauði og eftirlik-
ingu af sultu. Þessi kostur rika
fólksins kom honum i skilning um
við hvilikan skort hinir fátæku
myndu búa. Þegar Yeo-Thomas
lagði af stað i sina fyrstu göngu-
ferö um hernumda Parisarborg
fann hann betur en nokkru sinni
fyrir bráðri nauðsyn þess, sem
hann hafði tekizt á hendur.
Klukkan var enn aðeins hálfniu
og himininn var grár en lofaði þó
góðu siðar um daginn. Um leið og
hann gekk eftir rue de la Pompe i
áttina að Trocadero, lagði hann
sér lifsreglurnar: hann yrði að
venjast að starfa umkringdur
fjandmönnum, hann yröi að gefa
gætur að venjum lögreglunnar,
fylgjast með nýjum reglugerðum
og blandast fólkinu svo sem unnt
væri.
Þögnin á götunum vakti strax
athygli hans. Þar var varla
nokkur bilaumferð nema af
þýzkum herbilum og flutningabif-
reiðum.
Einstöku franskir bilar bröltu
áfram með eldglæringar út úr
eldsneytisgeymunum. 1 stað
leigubila sáust vélo-taxis, en það
voru tré eða tágavagnar dregnir
af þreknum ökumönnum á reið-
hjólum. Einnig sást mikið af öðr
um reiðhjólum. Þá fór hann að
taka eftir Gyðingunum með gulu
stjörnuna saumaða á föt sin. Þeir
og flest annað fólk á gangstéttun-
um var tötralega til fara, vansælt
og kalt. Nær allir voru á skóm
með trésólum. Paris virtist jafn-
vel ennþá ömurlegri en siöast er
hann hafði séð hana, meö svartan
reykinn sem liðaðist niður i fit-
ugum bólstrum frá himninum.
Þegar hann kom aö enda göt-
unnar beygði hann niður að
brautarstöðinni en þaðan gat
hann horft niður á hús föður sins.
Hann hafði ekkert heyrt frá
gamia manninum i meira en tvö
ár og hann virti hina gamalkunnu
glugga fyrir sér með ástúð. Svo
sneri hann við og gekk upp rue
Franklin i átt að Trocadero.
Þegar hann kom fyrir horn brá
honum i brún, þvi franskir og-
þýzkir lögreglumenn höfðu
myndað keöju þvert yfir götuna.
Fyrst lá honum við að snúast á
hæli og halda i þveröfuga átt, en

W
Tf > »,
Yeo-Thomas
vissi að það gæti hann ekki gert
án þess að vekja grun. Hann
bældi þvi niður hræðslu sina, dró
upp hin fölsuöu skilriki og nálgað-
ist lögregluna.
Þeir unnu saman tveir og tveir,
annar franskur, hinn þýzkur.
Þegar röðin kom að Yeo-Thomas,
sýndi hann þeim kort sitt. Hann
skalf innvortis á meðan báðir lög-
reglumennirnir skoðuðu myndina
af honum og lásu lýsinguna. Hann
reyndi eftir mætti að sýnast
kærulaus þegar þeir virtu hann
gaumgæfilega fyrir sér. Gat
pappirnum verið eitthvað áfátt?
Haföi S.O.E. sést yfir eitthvað?
Þá sagði þýzki lögreglumaðurinn
„Gut”, honum voru fengin skil-
rikin aftur og leyft að halda á-
fram.
Tommy þóttist nú sannfærður
um að skilriki hans væru fyrsta
flokks fölsun og hann varð alls-
hugar feginn. Hann var kominn
aftur til Parisar, að visu ekki ein-
kennisklæddur enn, en það stóð til
bóta. Honum varð létt um hjarta-
rætur. En ánægja hans dvinaði
aftur er jann nálgaðist Avenue
Victor Hugo, þvi þar varð fyrir
honum annar lögreglutálmi.
Hið stutta bil milli götutálm-
anna virtist vita á eitthvað. Hafði
Gestapo fengið veður af komu
hans eöa voru þeir að leita að
öðrum njósnara? Sér til hrell-
ingar sá hann þremur eða fjórum
mönnum ýtt inn i lögregluvagn.
Enn gerði hann sér upp kæruleysi
og nálgaðist lögreglumennina. Og
aftur fékk hann að fara óhindrað-
ur.
Góðir njósnarar komu alltaf
stundvislega á stefnumót, þar eð
allt hangs dró að sér athygli. Yeo-
Thomas mætti við Porte Maillot á
minútunni ellefu og hið sama
gerðu þeir Passy og Brossolette.
Þeir héldu tafarlaust til Avenue
des Ternes 102, þar sem ættingjar

Miðvikudagur 17. maí 1972