Alþýðublaðið - 12.09.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
ffNÚSÆLl. V£/d/S7XdUg
KLHK1 HÆ7TJ Lpófí R. UU6 , L£C>fíH TifíR- EFL/ PfíSS- fíl? TiTiLL
r)
CjíFuR
1* VFLNN
KfíRL. VÖHT ur*/rs
T£Vmi
■ V£/VRR FÆRt SviFf
ifYnsT 306!
HYILVI DjÖRFu

ri LiKRmb HLun
Hv'/LT &URMR r/£K/
MLuri SKVT
l fms.
Rhu V£RE> ■
■ -A Cíj
<S *> Q\
ÍJ'Í fi Xj S c. Ö C Cb
\ . •n 1)
• Í3 C; sOi u ''Cö *
Þ r- -- 1\ *> *
h
í>
arlega ekki þessa leið.
— Þessi er fljótlegri. Ruth
hafði engin óþarfa orð. Raunar
virtist eins og hún væri að reka
á eftir honum og hefði litinn hug
á að halda uppi samræðum. Siö-
ar átti Shane eftir að velta þvi
fyrir sér hvort hún myndi hafa
farið þessa leið fyrir fáum min-
útum og vissi hvað i vændum
væri. Hafi svo verið var leikur
hennar mjög góður þegar þau
smeygðu sér milli tveggja bila
og gengu þá fram á karl og konu
i ástaratlotum. Shane ætlaði þá
að lita undan og ganga hljóðlega
framhjá.
— Afsakið. Við að heyra rödd
Ruths stukku verurnar hvor frá
annarri og á þessu örstutta
skelkaða augnabliki sá Shane
bregða fyrir andlitum þeirra.
Hann staldraði andartak^aðeins
andartak, en það nægði honum
til að ganga úr skugga um að
sér hefði ekki missýnzt. Svo
kinkaði hann aðeins kolli, og
stikaði á eftir Ruth.
t nærri mannlausri matstof-
unni hrærði Shane Gilligan i
kaffibolla sinum þögull og
hugsi. Andspænis honum fylgd-
istRuth Jackson með svipbrigð-
um hans með hálfluktum aug-
um.
— Martin á að vera á slysa-
vakt. Sylvia Hale hætti að vinna
klukkan fjögur. Þótt hún segði
þetta rólega var nægur þungi i
rödd hennar til að gera honum
ljóst að Ruth var ekki aðeins að
láta gamminn geysa. — Ég var
að velta þvi fyrir mér, hve langt
yrði þar til honum færi að hitna i
brókunum.
Öheflað orðalag hennar kom
honum að óvörum og rak hann
til að svara.
— Hvað Martin gerir i einka-
lifi sinu kemur mér ekki við.
Hitt er annað, ef hann á að vera
á vakt eins og þér segið. Þó gæti
verið að hann hafi fengið ein-
hvern fyrir sig.
—- Sá einhver er — Lindsay!
Ruth lét orðin liggja i loftinu á
milli þeirra. Hún hallaði sér aft-
urábak i stólnum og augu henn-
ar viku ekki frá andliti hans.
Hún gat merkt af munnsvip
hans að honum var ekki um að
halda þessum samræðum
áfram en var reiður á stilltan,
uggvænlegan hátt.
— Það kemur okkur samt
ekki við. Ungfrú Page hefur án
nokkurs vafa haft einhverja
hugmynd um hverskonar manni
hún var að bindast. Hvernig
sem hann reyndi gat hann ekki
leynt biturleikanum i rödd sinni.
— Þar hafið þér á röngu aö
standa, og það svo um munar.
Ég skal meira að segja sýna yð-
ur fram á það i báðum tilvikum.
Ruth hallaði sér fram á ný og
flýtti sér að tala áður en hann
gæti fundið orð til að svara
henni. — Hverju mynduð þér
svara ef ég segði yöur að hér fer
fram mjög illyrmisleg kúgunar-
starfsemi sem stendur? Mynd-
uð þér samt segja að þaö kæmi
okkur ekki viö?
— Ruth, þér látiö imyndunar-
aflið hlaupa með yður i gönur.
Eingöngu af þvi að Martin reyn-
ist ekki vera við eina fjölina
felldur og yður þykir vænt um
ungfrú Page farið þér að
imynda yður hluti. Ég hefði
h^ldib að þér yrðuð siðust allra
til að fara að skipta yður af
einkalifi annarrar manneskju.
Hann brosti við til að taka
broddinn af þessari ofani gjöf.
— Gott og vel, hafið það eins
og yður sýnist, Ruth yppti öxl-'
um, teygði fram höndina og fór
að leika sér með teskeiðina sina.
— Leyfið mér aðeins að segja
eitt enn. Finnst yður ekki dálitið
undarlegt að Martin skyldi
söðla svo skyndilega um? Eftir
að hafa látið rigna eldi og
brennisteini er hann allt i einu
ljúfur eins og lamb. Og hafið þér
ekki tekið eftir breytingunni á
Lindsay?
— Ég þekki ekki ungfrú Page
nógu vel til að draga neinar
ályktanir af hegöun hennar.
— En það geri ég, og ég get
fullvissað yður um að hegðun
hennar er eins og hjá mann-
eskju, sem er undir óbærilegu
fargi. Og það er sizt að undra
þar sem þessari trúlofun var
lokið, i öllum meginatriðum,
fyrir mörgum vikum. Nánar til-
tekið örfáum dögum eftir komu
yðar.
Nú hafði hún komið honum al-
varlega úr jafnvægi og augu
hans hvörfluðu frá andliti henn-
ar.
— Sjáið nú til, ég ætla að
semja við yður. Gefið mer fimm
minútur til að skýra fyrir yður
málavexti. Ef yður finnst enn að
þeim tima liðnum að okkur beri
ekki að skipta okkur af þessu
máli, þá skal ég ekki segja
meira, nokkurntima.
Ruth vissi að hún hafði króað
hann af. Hún hafði ekki verið
samvistum viö þennan mann i
sex vikur án þess að komast að
þvi að hann hafði mjög næmt
réttlætisskyn. Auk þess var
hann alltof kurteis maður til að
standa upp og fara og skilja
hana eftir.
— Gott og vel. En ég legg til
að við fáum okkur annan kaffi-
bolla áður en þér farið aö velta
þessum þungu byrðum yfir mig.
Hann reis á fætur um leið og
hann talaði og tók saman tóma
kaffibollana. Ruth var viss um
að þessi uppástunga var sprott-
in af skyndilegri athafnaþörf.
Hún var sannfærð um að enda
þótt honum tækist vel að gera
sér upp áhugaleysi, hafði það
sem hún hafði þegar sagt hon-
um haft miklu meiri áhrif á
hann en hann kærði sig um að
hana grunaði. Hún fylgdist með
hreyfingum hans útundan sér og
leiddi alvarlega hugann að þvi
hvernig hún ætti að leggja fyrir
hann sönnunargögnin. Hún vissi
einkar vel af þvi, að þetta yrði
eina tækifærið sem henni gæfist
til að rjúfa hina djúpstæðu hlé-
drægni hans og ef henni mistæk-
ist....
— Ég hlusta. Hann sagði
þetta^im leiö og hann settist aft-
ur við borðið. Ruth skynjaði
óþreyju hans og það greip hana
hálfgert ofboð. Svo herti hún sig
upp og hóf sögu sina stillt og ró-
lega.
Það tók hana allar fimm min-
úturnar og vel það og hann
hlýddi á án þess að gripa nokkru
sinni fram i. Það varð löng þögn
þegar hún hafði lokið máli sinu.
Ekki varð unnt að lesa nein við-
brögð úr festulegum svipnum á
andliti hans.
— Ég gæti samsinnt yður að
vissu marki, Ruth, en ekki
lengra. Ég a við að það er hægt
að fallast á fyrri hlutann með
sýndartrúlofun og þar fram eft-
ir götunum. Þar sem mér var
kunnugt um tilraunir Martins til
að tryggja sér stööu mina er
ekki erfitt að trúa þvi að hann
myndi einskis svífast, jafnvel
ekki að flækja Lindsay .ung-
frú Page i ráðabrugg sitt. Og ég
verð að taka yður trúanlega um
það að Lindsay hafi verið grun-
laust fórnarlamb alls þessa. Nei
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Óskarsverðlaunin í ár
!
auðri stöðinni. Kunnugleg vera
kom i ljós i einum glugga klef-
ans, sem Egan hafði stokkið út
úr. Froskur nr. 1 hneigði sig
§ litillega og veifaði i kveðjuskyni
§ hanzkaklæddri hendi. A næsta
^ andartaki var lestin horfin inn
& göngin og Jehan með henni!
§j Lögreglan varð ekki bjart-
g sýnni viðviðburði 14. janúar. Að
% áliðnum degi hringdi Jehan til
jí gistihúss sins og sagðist ætla að
afskrá sig. Farangurinn mætti
biða. Greiðsla yrði innt af hendi
með ávisun.*
Ekki alllöngu siðar bárust
sömu skilaboð frá hinum frosk
unum, Francois Barbier og J.
^ Mouren.
SÍ Simarnir á heimili Patsys
K Fuca og á kaffistofunni voru
§! hleraðir sem fyrr. Þar heyrðist
S fátt, sem til tiðinda mætti telja.
§ En loks eitt sunnudagskvöld, er
S; allir Frakkarnir voru horfnir og
fð lögregluþjónarnir voru að
€ missa móðinn, varð athyglis-
i-Á verð breyting á. Það var hringt
3* til kaffistofunnar, og það virtist
vera Jean Jehan, sem hringdi.
Hann bar kviðboga fyrir áhuga
U lögreglunnar á Patsy og mál-
§ efnum hans. Patsy, sem vissi,
K að um framtið hans var að tefla,
0 reyndi ákaflega að telja Jehan
# hughvarf. Hann vissi ofurvel, að
færi illa, mundi frændinn,
Angelo Tuminaro reka hann frá
störfum, ekki aðeins frá kaffi-
stofunni, heldur einnig frá öðr-
um fyrirtækjum fjölskyldunnar,
og ráðleggja honum að fá sér
starf sem götusópari.
Froskurinn gaf i skyn, að
hyggilegast væri að láta við-
skiptin biða um stund. Og þá
sagði Fuca orðin, sem vegna á-
girndar hans og ótta við að glata
hinni nýfengnu stöðu sinni sem
æðsti yfirmaður eiturlyfjalög-
reglunnar urðu til þess, að tókst
að stöðva eiturlyfjaverzlun
Tuminaros og uppræta hin al-
þjóðlegu samtök, sem sáu hon-
um fyrir birgðum.
„Löggan hefur bara áhuga á
nokkrum klámbókum, sem ég
sel. Það er óiögleg* en öðrum
þeirra finnstég hafa málstaðinn
min megin”. Frakkinn trúði . *i
naumast, að bandarisk
reglan væri að sóa tima l , i
að eltast við klámbókas:
Að lokum tókst Patsy samt a >
sannfæra hinn sk. -oskyggna,
franska eiturlyfjakónOg við-
skiptunum yrði halcið áfram.
Daginn eftir var haldinn fund-
ur með æðstum mönnum eitur-
lyfjadeildarinnar. Enginn efað-
ist lengur um það, að Patsy
Fuca var einn helzti forsprakki
eiturlyf ja verzlunarinnar.
Spurningin var bara, hvort við-
skiptin höfðu verið gerð, eða
höfðu Frakkarnir misst móð-
inn?
Lögreglunni var ljóst, að við-
skiptin eru byggð upp eins og
piramfdi. Milliliðirnir, sem
keyptu af Patsy, keyptu á
ákveðnu verði. Þeir greiddu að
einhverju leyti fyrir fram.
Nokkrum dögum siðar, er eitur-
lyfin voru farin að dreifast niður
piramidann, komu þeir aftur til
Patsys og greiddu eftirstöðv-
arnar. Þannig gekk það fyrir
sig, þar til að smásölunum kom,
en þeir seldu mjög þynnt
heróinið i smáskömmtum fyrir
fimm dali skammtinn. Patsy,
sem var toppur piramídans,
verzlaði á sama hátt við þá, er
seldu honum. Hann varð að
greiða um það bil helminginn
fyrirfram. Hann átti i erfiðléik-
um með að útvega svo mikla
peninga, og þvi var talið, að við-
skiptin væru enn ekki afstaðin.
Frank Waters hafði sinar
hugmyndir um það, hvar eitrið
var niðurkomið.
„Siðan i nóvember hef ég ekki
hætt að hugsa um kanadiska
bilinn, sem Patsy ók til Cheery
Street og viö skoðuðum”, sagði
hann hugsi. „Munið, að það var
náunginn i Montreal, Maurice,
sem átti hann. Og siðan hverfur
heill bili! Við héldum dllir þá, að
billinn stæði i sambandi við
sendingu frá Kanada. Ég veit,
að við skoðuðum hann nákvæm-
lega, og ekkert virtist við hann
að athuga. En við tókum hann
ekki i sundur. En hvað gerist, er
billinn hverfur? Vandræði
neytenda hverfa. Nú fæst eitur
handa hverjúm, sem hafa vill!
Siðan eru liðnir tveir mánuð-
ir. Nú er orðrómur á kreiki um ^
nýja sendingu. Menn birgja
Patsy upp með peninga, og áður §!
hópur B'rakka frá Montreal.”
„Heldur þú þá, að lausn
gátunnar sé fólgin i kanadiskum
bil?” sagði einn mannanna.
„Hvar áttum við að leita að
bilnum?”
%
u

KONA EÐA LÆKNIRH
Þriðjudagur 12. september 1972