Alþýðublaðið - 29.09.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
ú£R/R
/sy/vDflP/NM

5 LlT /VfíR Duuh TFLfí LMóUj? T/'sru 6K£L
V
dURT
Tóuj
F/SK flNfí
Éí 1 HV‘/LT DU& tfGUR
■ VRYKK l&u
FRfW fíR
/<auP Rugí
í
ÖLVf) vnR Fijbr' Tvi HLJ.
L SÖGH
my/vT BLurv "D/R
ús i>
■ t'''
>7^ • X3C ^i.C' aci
a> ■ cx-t\ ■ ^ io>c >c
áiii ^Ó'álS ■ ■
KONA EÐA
ingum Mary. Það var augljóst
jafnvel ógleggri manneskju en
Lindsay, að kunnátta hans
jafnaðist vel á við danslist Mary.
Lindsay hafði neyðst til að sitja
og hlusta á yfirhjúkrunarkonuna,
hjúkrunarkennarann og allar
hinar dásama frammistöðu
þeirra og hjarta hennar hafði
engzt. Hversvegna, hversvegna
hafði hann ekki dansað þannig við
hana? Hversvegna hafði hann
gert sér þetta upp og hversvegna
lét hann hana algerlega eiga sig
eftir að hafa gegnt skyldu sinni
við hana?
Lindsay vissi ekki af þvi að þau
Peter höfðu farið tvo hringi i
kringum dansgólfið án þess að
mæla orð. Svo niðursokkin var
hún i hugsanir sinar að hreyfing-
ar hennar voru gersamlega vél-
rænar.
— Ég gef eitt penni fyrir þær.
Lindsay.
— Fyrirgefðu, Peter. Ég var að
hugsa. Hún rankaði snögglega við
sér er hún heyrði rödd hans.
—- Svona nú, Lindsay, það sér
hver maður. bað er ekki likt þér
að hafa orð á þvi augljósa. Hann
brosti til hennar og Lindsay fann
að hún róaðist og hún brosti á
móti.
— A meðan ég man, hvar er
Nora? Hún sagðist ætla að koma
með þér.
Peter sté nokkur flókin dans-
spor áður en hann svaraði.
— Við breyttum um áætlun.
Hann þagnaði og leit niður á hana
og öll glettni var sem þurrkuð af
andliti hans. — Lindsay, ég geri
ekki ráð fyrir að þú sért mjög
hrifin af þessu öllu. Ég get
imyndað mér að þér sé i nöp við
mig fyrir að draga Noru inn i
þessa flækju með mér.
— Það eru þin orð, Peter, en
ekki min. Lindsay hristi höfuðið á
meðan hún talaði en hún var
alvarleg i bragði. — Auðvitað er
mér mest umhugað um hamingju
Noru. Hún virðist hafa lagt hana
skilyrðislaust i þinar hendur.
Manni myndi vissulega liða
betur, ef málin væru ekki alveg
svona flókin. En svona er ástin
vist.
Lindsay varð þess ekki vör hve
sterkt hún kvað að orði. Né að það
vottaði fyrir beizkju og sársauka i
orðum hennar. En Peter veitti þvi
athygli. Hann formælti sjálfum
sér fyrir að hafa valdið Lindsay
enn frekari áhyggjum ofaná þær
sem hún hafði orðið að þola
siðustu vikurnar. Tak hans um
hendi hennar béttist i samúð.
En Peter hefði orðið undrandi
ef hann hefði getað lesið i huga
Lindsays. Ef hann hefði vitað að
þar var enga minningu að finna
um Gregory Martin eða hina mis-
heppnuðu trúlofun. t stað þess var
hún að hugsa um Shane Giligan
og það sem hefði getað orðið. Um
þá staðreynd, sem hún hafði ekki
viðurkennt fyrr en nú, að henni
myndi veitast auðvelt að verða
ástfangin af yfirmanni sínum. Að
við hina minnstu uppörfun hefði
hún getað verið hamingjusam-
asta konan i danssalnum þetta
kvöld. t stað þess....
—• Lindsay, trúðu mér. Ég heföi
viljað allt til vinna að þetta hefði
ekki átt sér stað. Noru vegna á ég
við. Ég helt nefnilega að ég hefði
þetta allt i hendi minni. Ég hef
verið ástfanginn af systur þinni
um alllangt skeið, en mér tókst að
leyna þvi. Það var engin hætta á
ferðum fyrr en ég varð var við að
hún lék sama leikinn. Þá fór allt i
bál og brand. Hann virti fyrir sér
viðbrögð hennar áður en hann
hélt áfram mildari rómi. — Ég
held að þið konurnar eigið betra
með að fást við svona hluti. Þið
búið yfir styrk, sem fleytir ykkur
yfir jafnvel verstu tilfinningahol-
skeflur. Þessu er öðruvisi farið
með karlmann. Þegar hann hefur
séð himnariki bregða fyrir er
hann blindur gagnvart öllu öðru.
Og sé honum neitað um það eða
hann biður skipbrot eins og ég hef
gert, gengur hann berserksgang.
Frami hans, mannorð, lifshættir
hans verða honum einskis virði i
samanburði við hina yfirþyrm-
andi ástriðu hans. Ég get sagt þér
það Lindsay að ég gæti átt það til
að fara þannig að. Að hrifsa Noru
og steðja burt með hana án þess
að kæra mig hætishót um um-
heiminn og hvaða álit hann hefði
á gerðum minum. A meðan ég
hélt að Noru væri sama um mig,
var mér borgið. Nú verð ég að
styðjast við hana. Geti hún beðið,
geri ég ráð fyrir að ég geti það
lika. En það máttu reiöa þig á,
Lindsay min góð, að það verður
kvöl, hreinasta vitiskvöl.
Lindsay þagði, ringluð yfir hit-
anum i orðum hans og flækjum
sinna eigin tilfinninga. Var þaö
rétt hjá honum að konur réðu
betur við þessi mál en karlmenn?
Og átti það við hana sjálfa? Væri
LÆKNiR
hún i sporum Noru myndi hún þá
geta staðið hjá þolinmóð og
beðið? Ef hún setti nú snöggvast
sem svo, að Shane Gilligan elsk-
aði hana en eitthvað skildi á milli
þeirra, væri hún þá reiðubúin að
biða mánuðum eða jafnvel árum
saman eftir að þau fengju að njót
ast? En Lindsay vissi svarið við
þessum spurningum um leið og
hún orðaði þær i huganum. Hún
var ekki steypt i sama móti og
Nora. Tilfinningar hennar myndu
svipa meir til Peters. Það var
ekki til sá hlutur, sem hún yrði
ekki reiðubúin að fórna fyrir viss-
una um ást hans og hlutdeild i lifi
hans. En það yrði ekki hennar að
velja, leiðrétti hún sjálfa sig með
tregðu. Vegna þess að Shane
Gilligan og Nora áttu margt sam-
eiginlegt. Ef þetta imyndaða
ástand yrði að veruleika myndu
stjórnartaumarnir verða i
höndum Shanes hversu erfitt sem
það yrði viðureignar. Og hin
undarlega riddaramennska i eðli
hans myndi fyrirbyggja að nokk-
urt örðugleika ský, sem unnt væri
að bægja frá fengi að skyggja á
hamingju þeirrar konu sem hann
elskaði. Linday var svo sannfærð
um þetta og um sinar eigin til-
finningar, að hún gat fundið
margt Peter til afsökunar. En öll
þessi röksemdaleiðsla var
heimskuleg og óraunveruleg. Hún
var byggð á sandi og i rauninni
skorti hana allar forsendur til að
dæma hann.
Hún andvarpaði og það var
þegar Peter herti takið um mitti
hennar sem henni varð ljóst, hve
langt hugsanir hennar höfðu leitt
hana afvega.
— Fyrirgefðu Lindsay. Ég er
vist buinn að segja það áður er
það ekki. Ég býst við að þetta hafi
verið eitthvað orðum aukið hjá
mér. Þú skilur, ég hafði reiknað
svo fastlega með þvi að hafa Noru
hérna með mér i kvöld. Eg er
niðurdreginn, eins og stendur.
— Hversvegna kom hún ekki?
— Ég frétti frá lögfræðingi
konunnar minnar i dag. Ég bjóst
ekki við svari svo snemma. Hann
þagnaði við að Lindsay átti erfitt
með að hem ja óþolinmæði sina. —
Svarið var ekki sérlega uppörf-
andi. 1 þvi stóð að þótt hún væri
ekki fáanleg til að snúa aftur til
min væri hún til viðtals um skiln-
að^en með sinum eigin skil-
málum. Hún vill að skilnaðaror-
sökin verði óbilgirni og andleg
grimmd af minni hálfu. Nú var
komin beiskja i rödd hans. — Svo
ég hef um tvo kosti að velja. Ég
get lagt fram gagnákæru um að
hún hafi farið frá mér, en þá yrði
ég samt sem áður aö svara til
þeirra saka, sem hún ber á mig.
Eða ég get látið hana hafa sitt
fram og ekki lagt fram neina
málsvörn. Það vill Nora að ég
geri.
— Gæti konan þin sannað sitt
mál?
— Ef til vill. Það má segja að
ég hafi vanrækt hana vegna
starfs mins. Og það gerði ég eftir
að mér varð ljóst að hún gerði sér
enga grein fyrir þvi hvernig lækn-
ir verður að lifa. Þegar ég komst
að þvi, með dýrkeyptri reynslu,
að hún var hégómagjörn, tauga-
veikluð manneskja, sem hugsaði
aðeins um eitt, nefnilega að
skemmta sér svo um munaði og
hvaðsem það kostaði. En það réði
úrslitum þegar hún bað mig að
losa sig við ófætt barnið okkar.
Hana Patsy mina, sem hún hataði
frá þvi augnabliki er hún var
getin i móðurkvið.
— Hamingjan góða, hvernig
24
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni „The French Connection”
sem hlaut Óskarsverölaunin í ár
eigið von á gestum. Patsy sonur
þinn og Barbara eru að koma”.
,,Hvað áttu við? Þau eru ný-
farin.” Gamli maðurinn starði á
Egan. ,,Hvers vegna gerir þú
þetta? Það er ekkert hér.”
,,Vist er það hér,” urraði
Egan. ,,Við verðum búnir að
finna þaðeftir nokkrar minútur,
og þá lendirðu fyrst fyrir alvöru
i vandræðum, herra minn!”
Dyrabjallan glumdi.
„Biddu hérna”. Egan hleypti
tveimur lögreglumönnum inn.
„Sælir piltar. Gangið inn. Við
erum að biða eftir fólki. Ég held
þaö ætli að koma hingað. Skoðið
ykkur um á meðan”. Er hann
gekk til hliöar til að hleypa
mönnunum fram hjá sér, stað-
næmdist billinn fyrir utan, sem
flutti Patsy og Barböru.
Patsy var þrjóskulegur á
svip, og Barbara tuggði ákaft
tyggigúmmi af kviða. Maður-
inn, sem Egan og menn hans
höfðu njósnað um mánuðum
saman, virtist litill bógur og
engan veginn ógnandi. Patsy
var niðurlútur. Samt hafði hann
augun hjá sér. Hann minnti á
dýr, sem er sér þess vitandi, að
netið þrengist að þvi, en biður
samt minnsta tækifæris til und-
ankomu, reiöubúið að stökkva.
„Jæja”, sagði Egan. „Þið
gætuð gert okkur auðveldara
fyrir með þvi að segja okkur,
hvar efnið er geymt”.
„Hvaða efni?” sagði Patsy
reiðilega. „Hver andskotinn er
eiginlega um að vera?”
„Við höfum heimild til að
handtaka þig og reyndar næst-
um þvi hvern þann mann, sem
þú hefur eitthvað saman við að
sælda. Og við höfum heimild til
húsleitar hér, heima hjá þér og i
fjölda annarra húsa”. Egan
veifaði skjalabunkanum fyrir
framan hann og sá sér til mikill-
ar ánægju, að Patsy var orðinn
náfölur.
„Einnig hjá hinum frönsku
vinum þinum hér i New York”,
læddi hann sigri hrósandi út úr
sér að lokum.
Eitt andartak var sem Patsy
heföi gersamlega misst málið.
Siðan hristi hann höfuðið o, 'it
upp.
„Hjá hvaða frönsku a ?
Ég þekki ekki aðra Frr j c-
Denise...”
„Nú jæja. Þab ^kiptir engu
máli. Þeir voru ham teknir, rétt
eftir að þeir voru fai nir frá þér i
dag”.
„Ég hef ekki hugmynd um,
hvað þú ert að fara”.
„Við vitum, að þú hefur falið
eiturlyf einhvers staðar i þessu
húsi”, sagði Egan og vissi vel,
að hann tefldi á tvær hættur..
Hann vissi ekki með neinni
vissu, hvort Patsy hafði i raun-
inni falið heróin i þessu húsi.
„Hvernig eiturlyf?” spurði
Patsy sakleysislega eins og kór-
drengur.
Egan stóð gleiður fyrir fram-
an smávaxinn ítalann. Hann
virti hann vandlega fyrir sér.
Hann tók eftir þvi, að á skóm
Patsys var einnig hvitt ryk.
Hann leit á skó föðurins og siðan
aftur á skó Patsys og sagði
stuttlega:
„Jæja, afi, hvar i kjallaranum
er það?” var þetta óttaglampi,
sem kom i augu Patsys?
Joe Fuca sýndi þeim dyr i
mjóum ganginum og virtist það
þvert um geö.
„Opnaðu”, skipaði Egan.
Myrkur var niðri. „Kveiktu!”
Fuca teygði sig i rofa, sem var
rétt við dyrnar. Egan leit niður.
Bláa taskan lá á steingólfinu
rétt við stigann. Hann leit á
feðgana. Svo brosti hann. Engin
svipbrigði var að sjá á Patsy.
Faðir hans starði fram fyrir sig.
t kjallaranum var næstum
eins snyrtilegt umhorfs og i
ibúðinni. Þar gat aö sjá hið
sama og finnst i flestum kjöllur-
um: Þvottapott, þvottavél og
vatnshitara. Uppi undir lofti
einangraðar pipur, þaktar ryk-
lagi. A stöku stað hafði kvarnazt
upp úr gólfinu, en þarna var
snyrtilegt um að litast.... jafn-
vel of snyrtilegt.
Egan beygði sig niður að op-
inni töskunni. Hún var tóm. í
hornum hennar var örlitið af
hvitu, fingerðu dufti. Hann drap
fingri i duftið og bragðaði á. Það
var beiskt. Heróin. Hann leit
glottandi upp i stigann, þar sem
Patsy stóð og sagði: „Það þarf
ekki meira magn til að hneppa
þig i fangelsi. Þú ættir aö fá 10
ára fangelsi. Vinur minn, ég
skal þrefalda þann tima. Setjið
handjárnin á hann”.
Er hann leit upp, tók hann
eftir skellum i loftinu. Hann
teygöi sig upp og strauk yfir
eina skelluna með fingurgóm-
unum. Hún var rök, eins og
þarna heföi nýlega verið múrað
i loftið. Þarna voru fjórar mis-
stórar skellur. Svo tók hann
skyndilega eftir þvi, að rétt und-
ir skellunum hafði veriö komið
fyrir gömlum gasofni — eins og
til að þurrka múrhúðunina.
„Hvað er að sjá?” sagöi hann
glottandi og leit aftur á Patsy.
Hann fann gamlan kassa, stillti
honum upp undir flekkjunum og
kleif upp á hann. Hann kannaði
vandlega fyrir sér með fingrun-
um. Hann bretti upp skyrtuerm-
inni, og rak krepptan hnefann af
alefli i vota steypuna. Fingur
hans náðu taki á mjúkum, slétt-
um böggli. Þessi bögguíl var
vafinn inn i plast og minnti helzt
á hrisgrjónapakka. En hann var
fullur af hvitu dufti og vó um
það bil hálft kiló. Hálft kiló af
heróini! Einn lögreglumann-
anna blistraði, er hann sá bögg-
ulinn i hendi Egans. Hann tók
fram litla blikkdós og tók upp úr
henni glerpipu, sem innihélt lit-
lausan vökva. Hann braut odd-
inn af pipunni og rétti hana
Egan. Vökvinn litaðist rauður,
ef honum var blandað viö efni,
sem unnin voru úr ópium. Egan-
lét litið eitt af duftinu á fingur-
góma sina og bar á brún pipunn-
ar. A svipstundu varö vökvinn
rauður.
„Herra minn trúr! Hefur þú
nokkru sinni séð annað eins?”
spuröi einn þeirra.
„Aldrei”, tautaði Egan.
„Þetta hlýtur að vera hreinasta
heróin, sem hefur verið smygl-
að til landsins”.
Patsy var enn þvermóðsku-
fullur, og Barbara japlaði tyggi-
gúmmiið ákaft, er farið var með
þau i bifreið til heimilis þeirra,
þar sem átti einnig að leita.
Eddi Egan hljóp léttilega neð-
an úr kjallaranum og inn i eld-
húsið, þar sem verið var að yfir-
heyra Joe Fuca. Joe sat við
borðið og hafði fengiö sér drjúg-

x>
Föstudagur 29. september 1972