Alþýðublaðið - 14.12.1972, Blaðsíða 15

Kross-
gátu-
krílið
Hf)me.NN ta&ur
L
2*2
r/ii/j 'OOK/P umLflP FYL&T ifnR. GfíRm ufí
VUfr LBCjUR
KROPp K
'n LlTINt/
VINNPI R/STf I Sftmm
\ mfíR- /NN
\ TOYNT FftR/N
5ÓN& FLOKK TfíLPl smsT. HERS! RN-r-S L'/T/LS V/RÐfí
lakDa KoRT
QVÆGlH vibizi \TONrV i
V

V'/SIR INN LOKKfl >
ifc - $ c:
a3 s ís o >1 ÍC33
ss 5: r-
r* Ö r- Cð
>1 N X) o r* c: •
s N
$
*
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
en hann fylgdi fast á eftir mér.
Hann lagði hendina á handlegg
minn.
Ég hvæsti á hann. — Herra
Jagger, gerið svo vel að draga að
yður hendina. Ef þér dirfist að
halda áfram að ónáða mig læf ég
herra Herrick ... Mörð á ég við...
vita af þvi!
Nafnið eitt gat vakið skelk hjá
fólki. Jagger hrökk við og hörfaði
óðara frá mér.og mér til ósegjan-
legs léttis heyrði ég nú rödd Stirl-
ings.
— Nora, er feið tilbúið?
— Um kvöldið komum við til
Melbourne. t spenningnum við að
verzla gleymdi ég Jagger. Ég
keypti mér grænt silki, sem ég
ætlaði að láta sauma mér kjól úr.
Ég sá sjálfa mig i anda klæðast
honum á kvöldin þegar ég tefldi
skák við Mörð. Adelaide myndi
verða mér hjálpleg,hún var lagin
við að sauma og hafði yndi af að
handfjatla falleg efni.
Hún sagði við mig á meðan
verið var að mæla kjóléfnið: —
Það er gaman að búa til fallegar
flikur. bú verður yndisleg i þessu
Nora. Hún þrýsti handlegg minn
og sagði lágt: — Mér þykir gott að
þú skulir vera hérna hjá okkur.
Ég get ekki hugsað mér hvernig
það væri að vera án þin núna.
Að fjórum dögum liðnum lögð-
um við aftur af stað heim. Ferðin
gekk stórtiðindalaust. Ég gat nú
orðið kveikt upp eld, steikt hveiti-
kökur og soðið vatn i katli. Ég
hafði fengið að reyna lifið i skóg-
inum.
— Þú ert orðin ein af okkur,
sagði Stirling i viðurkenningar-
rómi við mig.
Ég sat við skákborðið, langir
fingurnir gældu við hvita fila-
beinsdrottninguna, krýnda kór-
ónu úr gulli og gimsteinum, og
hann sagði: — Svo þú hafðir
gaman af ferðinni?
— Hún var dásamleg.
— bér féll vel að sofa úti?
— Ja, i nokkrar nætur var það
skemmtilegt.
— Ég kýs þægindin. Ég er
munaðarmaður. Ég er eins og
köttur. Ég vil sofa i hlýju rúmi,
fara oft i bað, skipta um föt á
hverjum degi. Þessu verður varla
komið við i útilegum. En þér féll
þaö vel?
— Ég slæ ef til vill ekki heldur
hendinni á móti þægindum, en
það var gaman að sjá ónumið
land og fá hugmynd um hvernig
fólkið hefur lifað hérna.
— Þú hefur liklega i þér eitt-
hvað af frumbyggjaeðlinu, Nora.
Þú hefur þá ekkert haft út á
feröalagið að setja.
— Ja ... Jacob Jagger sveif mér
fyrir hugskotssjónum. Ég vissi
ekki hversvegna það var sem mér
stóð slikur stuggur af þeim
manni. Ef til vill stafaði hann af
þvi sem komið hafði fyrir Mary
og svipnum i augum hennar
þegar hún sagði mér að hann
hefði tekið sig nauðuga. bótt
Adelaide trygði henni ekki, gerði
ég það.
— Nú voru maðkar i mysunni?
— Adelaide og Stirling eru
mjög fær, flýtti ég mér að segja.
— Þau kenndu mér að kveikja eld
og steikja kökur og svo framveg-
is... og að lifa útilifi.
— Jagger var með ykkur, var
það ekki?
Ég fann hvernig mér hitnaði i
vöngum.
— Jú, hann kom með.
— Hann er bezti bústjóri sem
við höfum haft, sagði hann. —
Þeir eru ekki á hverju strái.
Flestir vilja heldur leita að gulli.
Það er þvi ekki auðvelt að halda
þeim, og þeir sem fara, koma
ekki aftur. Ég sé til þess. Já,
Jagger sér vel um búið.
Svo hófst taflið. Ég beið fljót-
lega ósigur i þetta skipti.Mér
gafst aldrei tækifæri til sóknar.
— Þú teflir ekki vel i kvöld
Nora, sagði hann. — Hugur þinn
er viðsfjarri. Úti i skógi kannski.
Að örfáum vikum liðnum höfð-
um við Adelaide i sameiningu
lokið við að sauma græna kjólinn,
við höfðum sömuleiðis unniö úr
þykkari efnunum. Nú haustaði og
við tókum að búa okkur undir
veturinn. Eldiviðarskemman var
fyllt af viði og Adelaide birgði
heimilið af vistum. Stundum
tepptust allar samgöngur af flóð-
um, sagði hún, og svo kynni að
snjóa. Föður hennar var illa við
að verða uppiskroppa með neitt
og það var hennar verk að sjá um
að heimilið væri vel birgt af öllu.
Hún hafði búið til aidinmauk og
ávaxtahlaup i margar krukkur.
Eftir sumarhitana þóttu mér
þessir svölu dagar dásamlegir til
útreiða og þegar Adelaide og
Stirling gátu ekki komið með
mér, fór ég einsömul. Ég mundi
ávallt aðvörun Adelaide um að
villast ekki i skóginum- sem var
eitt það versta er nokkurn gæti
hent — og ga'tti þess vel að setja
öll kennileiti á minnið. Ég reið
minar ákveðnu leiðir og brá
sjaldan út af þeim. Mér var ekki
leyft að fara nema gegn loforði
um að halda mér við Kerryvik,
Frúarbakkann eða Hundabrekku
og mér er næst að halda að þeim
hafi alltaf liðið hálfilla að vita af
mér einni á ferð, enda þótt þau
vildu ekki hefta för mina. Eins og
þeirra var von og visa höfðu þau
komið sér saman um að dekra
ekki við mig, ég var nú orðin full-
fær reiðmaður og vel treystandi
lyrir hestum.
Þennan morgun ákvað ég að
riða til Kerryvikur — sem var
einn eftirlætisstaður minn. Þarna
rann lækur i gegnum lund af grá-
um gúmtrjám og þegar akasiu-
viðurinn var i blóma var þetta
einn fegursti staðurinn i nágrenn-
inu. Ég tjóðraði gjarnan nestinn
minn við eitt gúmtré ð og sat og
horfði á vatnið. Þarna hafði maur
nokkur, Kerry að nafni, komið
lyrir tuttugu árum og fundið litið
eitt af gulli i vikinni , hann hafði
eytt tiu árum i að reyna að finna
meira og fór svo burt vonsvikinn.
Siðan hét vikin þessu nafni. En nú
var hún Iaus við alla gullleitar-
menn þvi Kerry hafði fært sönnur
á að þar þýddi ekki að leitá þessa
eítirsótta málms. Ef til vill var
það þessvegna, sem mér leið þar
svo vel.
Ég sat þarna þennan indæla
aprilmorgun, horfði á vatnið og
lét hugann reika um allt sem
komið hafði fyrir mig siðustu
mánuðina og hve lánsöm ég hafði
verið að sleppa frá Danesworth
House. Þar myndu brumin nú
vera að springa út á
trjám og runnum, sumar jurtirn-
ar væru farnar að blómgast og
Mary væri farin að hugsa um að
nú væru hinar köldu nætur á enda
og kvistherbergið hennar yrði
þægilegt skamma hrið þar til
sumarhitarnir byrjuðu. Veslings
ungfrú Graeme yrði minnt á að
vorið væri enn einu sinni gengið i
garð, annað ár hefði liðið og fært
hana nær þeim tima er ungfrú
Emily hefði ekki lengur þörf fyrir
þjónustu hennar.
Það var dapurlegt . Veslings
ungfrú Graeme! Veslings Made-
moiselle, sem átti æ erfiðara
meöa að ráða við bekkjardeild
sina.
Og hér var ég — flúin.frjáls eins
og fuglarnir yíir höfði mér. Svo
fór ég að hugsa um Mörð, er hann
kom uppúr lest fangaskipsins og
öfundaði fuglana.
Góði Stirling. Kæri Mörður. Ég
elskaði þá báða og Adelaide einn-
ig. i minna mæli. A örskömmum
tima voru þau orðin fjölskylda
min og bættu mér upp að nokkru
leyti missi hins ástkæra föður
mins. Ég gat aftur verið ham-
ingjusöm. Ég var hamingjusöm.
Þá varð ég vör við hreyfingu
einhversstaðar ekki langt frá
mér. bað var svo hljóðbært i
skóginum. Nú heyrði ég greini-
lega hófadyn. Ég stóð upp og bar
hönd fyrir augu. Ég sá engan, svo
ég settist á ný og sökkti mér niður
i ánægjulegar hugrenningar min-
ar.
Já, ég var hamingjusöm þarna.
Ég var viss um að ég ætti eftir að
giftast Stirling. Ég var ung
ennþá, aðeins átján ára. Ef til vill
myndi hann biðja min á nitjánda
aímælisdaginn minn. Ég imynd-
aði mér okkur i bókastofunni taka
við hamingjuóskum Marðar.
Hann myndi taka mig i fangið og
kyssa mig. „Loksins dóttir min i
raun og sannleika”, myndi hann
segja og ég myndi finna þessa
ánægjukennd fara um mig. Mig,
sem yfirgefin hafði verið af
móður minni og misst hafði föður
minn, myndi nú Mörðurinn með
gleði taka sér i dóttur stað. Þetta
voru draumar — en aðeins þeir
hamingjusömu geta látið sig
dreyma ánægjulega.
Ég heyrði fótatak fyrir aftan
mig. — Góðan dag, ungfrú Nora.
ág kólnaði i einni svipan upp af
skelfingu. þvi það var Jacoþ
50
urinn þinn. Þegar þessu er
lokið, finn ég þig i fjöru. Ein-
hvers staðar. Einhvern tim-
ann.
Anderson: Já, já. En komdu á
fundinn á morgun.
Parelli: Þá það. Eg skal koma.
Anderson: Ég hef fimm náunga
auk okkar tveggja. Einn
þeirra er ljóngáfaður hommi,
sem veit, hvað við eigum að
taka. Hann ber skynbragð á
málverk, skartgripi og mál-
verk. Hann heitir Haskins.
Tæknimaðurinn heitir Ernest
Mann. Hann rýfur simalinur
og aðvörunarkerfi og opnar
dyr og hirzlur og hvað sem er.
Þá kemur negri, sem heitir
Johnson. Hann er sterkur en
skýrleiksnáungi. Hann er
ekki afbrotamaður. Siðan
koma tveir bræður, Ed og
Billy Brodsky. Ed getur
gengið i öll verk. Hann er
ágætur bilstjóri. Yngri bróðir
hans, Billy, er vangefinn en
hann er afarmenni að burð-
um. Við þurfum á burðar-
manni að halda. Billy gerir
það, sem honum er sagt.
Parelli: Er nokkur þeirra hug-
laus?
Anderson: Það væri helzt
Tommy Haskins. Það er
óhætt að reiða sig á hina.
Parelli: Ég ætla að fylgjast með
Haskins.
Anderson: Gerðu það. Ég vil
enga skothrið, Sokkur. Þess
gerist engin þörf. Helmingur
ibúanna verður fjarverandi.
Það verða engir i húsinu
nema gamlar konur og börn.
Áætlunin hefur verið þaul-
hugsuð. Þú heyrir hana
á morgun. Hún fellur eins
og flis við rass.
Parelli: Ég verð með byssu.
Enginn fær mig ofan af þvi.
Anderson: Jæja þá, vertu með
byssu. En varastu að nota
hana — ég fyrirbýð þér það.
Parelli: Ég hef heyrt, að þú
gangir aldrei með byssu.
Anderson: bað er satt.
Parelli: Það breytir engu um
mig.
Anderson: Þú um það — en þér
gefst ekkert tilefni til að nota
hana.
Parelli: Við sjáum , hvað setur.
Anderson: Og annað atriði — ég
kæri mig ekki um, að fólki sé
misþyrmt. Skilurðu það?
Parelli: Ég verð afar prúður,
foringi góður.
(Fimm sekúndna þögn).
Anderson: Mér er ekkert um
þig, montrassinn þinn. En ég
sit uppi með þig. Ég þurfti á
manni að halda, og þeir út-
veguðu mér svona drullu-
sokk.
Parelli: Lúsablesinn! Lúsables-
inn! Ég gæti skotið þig. Ég
ætti að skjóta þig núna.
Andcrson: Gerðu það bara,
montrass. Þú ert maðurinn
með byssuna. Ég er óvopn-
aður. Gerðu svo vel — skjóttu
mig.
Parelli: Djöfuls kvikindið. Ég
sver til guðs, að þegar þessu
er lokið, skal ég jafna um sak-
irnar við þig. Hægt og hátið-
lega. Það skal ég gera, kjaft-
askur. Hægt og hátiðlega i
kynfærin. Þú átt eftir að
þjást. Ég finn bragðið af þvi.
Ég finn bragðið af þvi!
Anderson: Auðvitað ertu ekkert
nema kjafturinn. bú kemur
bara á fundinn á morgun og
aðra fundi fram á laugardag.
Parelli: Og eftir það jöfnum við
sakirnar, þitt hvita úrhrak.
Aðeins þú og ég.
Anderson: Allt i lagi, kjaftask-
ur. Hve margar konur hafa
fallið fyrir trýninu á þér?
Drullastu nú út. Farðu var-
lega, þegar þú tekur leigubil.
t þessu hverfi eru þorparar á
að gizka tiu ára, sem gætu
tekið af þér byssuna.
Parelli: Mamma þin....
(51)
Eftirfarandi segulbandsupp-
taka var gerð á götunni fyrir
utan heimili Patricks Angelo i
New Jersey hinn 25. ágúst 1968
klukkan 20.36. Þann dag hafði
verið komið fyrir hljóðnemum i
einkabil hans (hann átti þrjá
slika). Patrick Angelo og Jon
Anderson sátu i aftursæti kyrr-
stæða bilsins.
Angelo: Mér þykir leitt, aö ég
skuli ekki geta boðið þér inn,
Duke. Konan bauö nokkrum
nágrannakonum inn i kvöld
að spila bridge. Ég hélt, að
betra væri að tala saman hér.
Andcrson: Það er ágætt að vera
hérna, hr. Angelo.
Angelo: En ég kom með flösku
af koniakinu, sem þér þykir
svo gott, og glös. Við skulum
láta fara vel um okkur. Gerðu
svo vel....
Anderson: Þakka þér fyrir.
Angelo: Gangi okkur allt i hag-
inn.
Anderson: Hamingjan veri
okkur hlið holl.
(Fjögurra sekúndna þögn).
Angelo: Yndislegt. Þetta er ems
og tónlist á tungunni. Ég
fré.tti, að þú varst harður við
okkar mann um daginn,
Duke.
Anderson: Parelli? Já, ég var
harður. Sagði hann þér frá
þvi?
Angclo: Hann talaði við
D’Medico. Doc sagði mér frá
þvi.Hvað ertu að gera — æsa
hann upp á móti þér?
Anderson: Eitthvað i þá áttina.
Angclo: bér hefur dottið i hug,
að hann væri uppstökkur og
ekki of gáfaður og tekur hann
á taugum. Nú er hann svo
reiður þér, að hann notar ekki
það litla vit, sem hann hefur.
bannig ertu miklu
betur settur en hann!
Anderson: Ég held það sé svo.
(Sjö sekúndna þögn).
Angclo: Eða vildir þú kannski,
að þér væri svo illa við hann,
að auðveldara yrði fyrir þig
að kála honum?
Anderson: Skiptir það nokkru
máli?
Angelo: Engan veginn, Duke.
Ég er bara að blaðra. Hittuzt
þið i fyrsta skipti i gær allir
saman?
Anderson: Já.
Angelo: Hveraig gekk?
Anderson: Vel.
Fimmtudagur 14. desember 1972
o