Alþýðublaðið - 14.12.1972, Side 15

Alþýðublaðið - 14.12.1972, Side 15
Kross- gátu- krílið Hf)me.NN ta&ur L 2*2 r/ii/j 'OOK/P umLflP FYL&T ifnR. GfíRm ufí VUfr LBCjUR KROPp K 'n LlTINt/ VINNPI R/STf I Sftmm \ mfíR- /NN \ TOYNT FftR/N 5ÓN& FLOKK TfíLPl smsT. HERS! RN-r-S L'/T/LS V/RÐfí lakDa KoRT QVÆGlH vibizi \TONrV i V V'/SIR INN LOKKfl > ifc - $ c: a3 s ís o >1 ÍC33 ss 5: r- r* Ö r- Cð >1 N X) o r* c: • s N $ * Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt en hann fylgdi fast á eftir mér. Hann lagði hendina á handlegg minn. Ég hvæsti á hann. — Herra Jagger, gerið svo vel að draga að yður hendina. Ef þér dirfist að halda áfram að ónáða mig læf ég herra Herrick ... Mörð á ég við... vita af þvi! Nafnið eitt gat vakið skelk hjá fólki. Jagger hrökk við og hörfaði óðara frá mér.og mér til ósegjan- legs léttis heyrði ég nú rödd Stirl- ings. — Nora, er feið tilbúið? — Um kvöldið komum við til Melbourne. t spenningnum við að verzla gleymdi ég Jagger. Ég keypti mér grænt silki, sem ég ætlaði að láta sauma mér kjól úr. Ég sá sjálfa mig i anda klæðast honum á kvöldin þegar ég tefldi skák við Mörð. Adelaide myndi verða mér hjálpleg,hún var lagin við að sauma og hafði yndi af að handfjatla falleg efni. Hún sagði við mig á meðan verið var að mæla kjóléfnið: — Það er gaman að búa til fallegar flikur. bú verður yndisleg i þessu Nora. Hún þrýsti handlegg minn og sagði lágt: — Mér þykir gott að þú skulir vera hérna hjá okkur. Ég get ekki hugsað mér hvernig það væri að vera án þin núna. Að fjórum dögum liðnum lögð- um við aftur af stað heim. Ferðin gekk stórtiðindalaust. Ég gat nú orðið kveikt upp eld, steikt hveiti- kökur og soðið vatn i katli. Ég hafði fengið að reyna lifið i skóg- inum. — Þú ert orðin ein af okkur, sagði Stirling i viðurkenningar- rómi við mig. Ég sat við skákborðið, langir fingurnir gældu við hvita fila- beinsdrottninguna, krýnda kór- ónu úr gulli og gimsteinum, og hann sagði: — Svo þú hafðir gaman af ferðinni? — Hún var dásamleg. — bér féll vel að sofa úti? — Ja, i nokkrar nætur var það skemmtilegt. — Ég kýs þægindin. Ég er munaðarmaður. Ég er eins og köttur. Ég vil sofa i hlýju rúmi, fara oft i bað, skipta um föt á hverjum degi. Þessu verður varla komið við i útilegum. En þér féll þaö vel? — Ég slæ ef til vill ekki heldur hendinni á móti þægindum, en það var gaman að sjá ónumið land og fá hugmynd um hvernig fólkið hefur lifað hérna. — Þú hefur liklega i þér eitt- hvað af frumbyggjaeðlinu, Nora. Þú hefur þá ekkert haft út á feröalagið að setja. — Ja ... Jacob Jagger sveif mér fyrir hugskotssjónum. Ég vissi ekki hversvegna það var sem mér stóð slikur stuggur af þeim manni. Ef til vill stafaði hann af þvi sem komið hafði fyrir Mary og svipnum i augum hennar þegar hún sagði mér að hann hefði tekið sig nauðuga. bótt Adelaide trygði henni ekki, gerði ég það. — Nú voru maðkar i mysunni? — Adelaide og Stirling eru mjög fær, flýtti ég mér að segja. — Þau kenndu mér að kveikja eld og steikja kökur og svo framveg- is... og að lifa útilifi. — Jagger var með ykkur, var það ekki? Ég fann hvernig mér hitnaði i vöngum. — Jú, hann kom með. — Hann er bezti bústjóri sem við höfum haft, sagði hann. — Þeir eru ekki á hverju strái. Flestir vilja heldur leita að gulli. Það er þvi ekki auðvelt að halda þeim, og þeir sem fara, koma ekki aftur. Ég sé til þess. Já, Jagger sér vel um búið. Svo hófst taflið. Ég beið fljót- lega ósigur i þetta skipti.Mér gafst aldrei tækifæri til sóknar. — Þú teflir ekki vel i kvöld Nora, sagði hann. — Hugur þinn er viðsfjarri. Úti i skógi kannski. Að örfáum vikum liðnum höfð- um við Adelaide i sameiningu lokið við að sauma græna kjólinn, við höfðum sömuleiðis unniö úr þykkari efnunum. Nú haustaði og við tókum að búa okkur undir veturinn. Eldiviðarskemman var fyllt af viði og Adelaide birgði heimilið af vistum. Stundum tepptust allar samgöngur af flóð- um, sagði hún, og svo kynni að snjóa. Föður hennar var illa við að verða uppiskroppa með neitt og það var hennar verk að sjá um að heimilið væri vel birgt af öllu. Hún hafði búið til aidinmauk og ávaxtahlaup i margar krukkur. Eftir sumarhitana þóttu mér þessir svölu dagar dásamlegir til útreiða og þegar Adelaide og Stirling gátu ekki komið með mér, fór ég einsömul. Ég mundi ávallt aðvörun Adelaide um að villast ekki i skóginum- sem var eitt það versta er nokkurn gæti hent — og ga'tti þess vel að setja öll kennileiti á minnið. Ég reið minar ákveðnu leiðir og brá sjaldan út af þeim. Mér var ekki leyft að fara nema gegn loforði um að halda mér við Kerryvik, Frúarbakkann eða Hundabrekku og mér er næst að halda að þeim hafi alltaf liðið hálfilla að vita af mér einni á ferð, enda þótt þau vildu ekki hefta för mina. Eins og þeirra var von og visa höfðu þau komið sér saman um að dekra ekki við mig, ég var nú orðin full- fær reiðmaður og vel treystandi lyrir hestum. Þennan morgun ákvað ég að riða til Kerryvikur — sem var einn eftirlætisstaður minn. Þarna rann lækur i gegnum lund af grá- um gúmtrjám og þegar akasiu- viðurinn var i blóma var þetta einn fegursti staðurinn i nágrenn- inu. Ég tjóðraði gjarnan nestinn minn við eitt gúmtré ð og sat og horfði á vatnið. Þarna hafði maur nokkur, Kerry að nafni, komið lyrir tuttugu árum og fundið litið eitt af gulli i vikinni , hann hafði eytt tiu árum i að reyna að finna meira og fór svo burt vonsvikinn. Siðan hét vikin þessu nafni. En nú var hún Iaus við alla gullleitar- menn þvi Kerry hafði fært sönnur á að þar þýddi ekki að leitá þessa eítirsótta málms. Ef til vill var það þessvegna, sem mér leið þar svo vel. Ég sat þarna þennan indæla aprilmorgun, horfði á vatnið og lét hugann reika um allt sem komið hafði fyrir mig siðustu mánuðina og hve lánsöm ég hafði verið að sleppa frá Danesworth House. Þar myndu brumin nú vera að springa út á trjám og runnum, sumar jurtirn- ar væru farnar að blómgast og Mary væri farin að hugsa um að nú væru hinar köldu nætur á enda og kvistherbergið hennar yrði þægilegt skamma hrið þar til sumarhitarnir byrjuðu. Veslings ungfrú Graeme yrði minnt á að vorið væri enn einu sinni gengið i garð, annað ár hefði liðið og fært hana nær þeim tima er ungfrú Emily hefði ekki lengur þörf fyrir þjónustu hennar. Það var dapurlegt . Veslings ungfrú Graeme! Veslings Made- moiselle, sem átti æ erfiðara meöa að ráða við bekkjardeild sina. Og hér var ég — flúin.frjáls eins og fuglarnir yíir höfði mér. Svo fór ég að hugsa um Mörð, er hann kom uppúr lest fangaskipsins og öfundaði fuglana. Góði Stirling. Kæri Mörður. Ég elskaði þá báða og Adelaide einn- ig. i minna mæli. A örskömmum tima voru þau orðin fjölskylda min og bættu mér upp að nokkru leyti missi hins ástkæra föður mins. Ég gat aftur verið ham- ingjusöm. Ég var hamingjusöm. Þá varð ég vör við hreyfingu einhversstaðar ekki langt frá mér. bað var svo hljóðbært i skóginum. Nú heyrði ég greini- lega hófadyn. Ég stóð upp og bar hönd fyrir augu. Ég sá engan, svo ég settist á ný og sökkti mér niður i ánægjulegar hugrenningar min- ar. Já, ég var hamingjusöm þarna. Ég var viss um að ég ætti eftir að giftast Stirling. Ég var ung ennþá, aðeins átján ára. Ef til vill myndi hann biðja min á nitjánda aímælisdaginn minn. Ég imynd- aði mér okkur i bókastofunni taka við hamingjuóskum Marðar. Hann myndi taka mig i fangið og kyssa mig. „Loksins dóttir min i raun og sannleika”, myndi hann segja og ég myndi finna þessa ánægjukennd fara um mig. Mig, sem yfirgefin hafði verið af móður minni og misst hafði föður minn, myndi nú Mörðurinn með gleði taka sér i dóttur stað. Þetta voru draumar — en aðeins þeir hamingjusömu geta látið sig dreyma ánægjulega. Ég heyrði fótatak fyrir aftan mig. — Góðan dag, ungfrú Nora. ág kólnaði i einni svipan upp af skelfingu. þvi það var Jacoþ 50 urinn þinn. Þegar þessu er lokið, finn ég þig i fjöru. Ein- hvers staðar. Einhvern tim- ann. Anderson: Já, já. En komdu á fundinn á morgun. Parelli: Þá það. Eg skal koma. Anderson: Ég hef fimm náunga auk okkar tveggja. Einn þeirra er ljóngáfaður hommi, sem veit, hvað við eigum að taka. Hann ber skynbragð á málverk, skartgripi og mál- verk. Hann heitir Haskins. Tæknimaðurinn heitir Ernest Mann. Hann rýfur simalinur og aðvörunarkerfi og opnar dyr og hirzlur og hvað sem er. Þá kemur negri, sem heitir Johnson. Hann er sterkur en skýrleiksnáungi. Hann er ekki afbrotamaður. Siðan koma tveir bræður, Ed og Billy Brodsky. Ed getur gengið i öll verk. Hann er ágætur bilstjóri. Yngri bróðir hans, Billy, er vangefinn en hann er afarmenni að burð- um. Við þurfum á burðar- manni að halda. Billy gerir það, sem honum er sagt. Parelli: Er nokkur þeirra hug- laus? Anderson: Það væri helzt Tommy Haskins. Það er óhætt að reiða sig á hina. Parelli: Ég ætla að fylgjast með Haskins. Anderson: Gerðu það. Ég vil enga skothrið, Sokkur. Þess gerist engin þörf. Helmingur ibúanna verður fjarverandi. Það verða engir i húsinu nema gamlar konur og börn. Áætlunin hefur verið þaul- hugsuð. Þú heyrir hana á morgun. Hún fellur eins og flis við rass. Parelli: Ég verð með byssu. Enginn fær mig ofan af þvi. Anderson: Jæja þá, vertu með byssu. En varastu að nota hana — ég fyrirbýð þér það. Parelli: Ég hef heyrt, að þú gangir aldrei með byssu. Anderson: bað er satt. Parelli: Það breytir engu um mig. Anderson: Þú um það — en þér gefst ekkert tilefni til að nota hana. Parelli: Við sjáum , hvað setur. Anderson: Og annað atriði — ég kæri mig ekki um, að fólki sé misþyrmt. Skilurðu það? Parelli: Ég verð afar prúður, foringi góður. (Fimm sekúndna þögn). Anderson: Mér er ekkert um þig, montrassinn þinn. En ég sit uppi með þig. Ég þurfti á manni að halda, og þeir út- veguðu mér svona drullu- sokk. Parelli: Lúsablesinn! Lúsables- inn! Ég gæti skotið þig. Ég ætti að skjóta þig núna. Andcrson: Gerðu það bara, montrass. Þú ert maðurinn með byssuna. Ég er óvopn- aður. Gerðu svo vel — skjóttu mig. Parelli: Djöfuls kvikindið. Ég sver til guðs, að þegar þessu er lokið, skal ég jafna um sak- irnar við þig. Hægt og hátið- lega. Það skal ég gera, kjaft- askur. Hægt og hátiðlega i kynfærin. Þú átt eftir að þjást. Ég finn bragðið af þvi. Ég finn bragðið af þvi! Anderson: Auðvitað ertu ekkert nema kjafturinn. bú kemur bara á fundinn á morgun og aðra fundi fram á laugardag. Parelli: Og eftir það jöfnum við sakirnar, þitt hvita úrhrak. Aðeins þú og ég. Anderson: Allt i lagi, kjaftask- ur. Hve margar konur hafa fallið fyrir trýninu á þér? Drullastu nú út. Farðu var- lega, þegar þú tekur leigubil. t þessu hverfi eru þorparar á að gizka tiu ára, sem gætu tekið af þér byssuna. Parelli: Mamma þin.... (51) Eftirfarandi segulbandsupp- taka var gerð á götunni fyrir utan heimili Patricks Angelo i New Jersey hinn 25. ágúst 1968 klukkan 20.36. Þann dag hafði verið komið fyrir hljóðnemum i einkabil hans (hann átti þrjá slika). Patrick Angelo og Jon Anderson sátu i aftursæti kyrr- stæða bilsins. Angelo: Mér þykir leitt, aö ég skuli ekki geta boðið þér inn, Duke. Konan bauö nokkrum nágrannakonum inn i kvöld að spila bridge. Ég hélt, að betra væri að tala saman hér. Andcrson: Það er ágætt að vera hérna, hr. Angelo. Angelo: En ég kom með flösku af koniakinu, sem þér þykir svo gott, og glös. Við skulum láta fara vel um okkur. Gerðu svo vel.... Anderson: Þakka þér fyrir. Angelo: Gangi okkur allt i hag- inn. Anderson: Hamingjan veri okkur hlið holl. (Fjögurra sekúndna þögn). Angelo: Yndislegt. Þetta er ems og tónlist á tungunni. Ég fré.tti, að þú varst harður við okkar mann um daginn, Duke. Anderson: Parelli? Já, ég var harður. Sagði hann þér frá þvi? Angclo: Hann talaði við D’Medico. Doc sagði mér frá þvi.Hvað ertu að gera — æsa hann upp á móti þér? Anderson: Eitthvað i þá áttina. Angclo: bér hefur dottið i hug, að hann væri uppstökkur og ekki of gáfaður og tekur hann á taugum. Nú er hann svo reiður þér, að hann notar ekki það litla vit, sem hann hefur. bannig ertu miklu betur settur en hann! Anderson: Ég held það sé svo. (Sjö sekúndna þögn). Angclo: Eða vildir þú kannski, að þér væri svo illa við hann, að auðveldara yrði fyrir þig að kála honum? Anderson: Skiptir það nokkru máli? Angelo: Engan veginn, Duke. Ég er bara að blaðra. Hittuzt þið i fyrsta skipti i gær allir saman? Anderson: Já. Angelo: Hveraig gekk? Anderson: Vel. Fimmtudagur 14. desember 1972 o

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.