Alþýðublaðið - 20.12.1972, Blaðsíða 15

Kross-
gátu-
krílið
&n
TftLft LE LÍOIR ÖnG' ULL Humik vt- bHLU/f)
SífKu/k F\R
ÚF
Fjöt- uR
SÆT- INVI
fí TRjfím S KlKfi FLÖT
SBR HL S/v£- ífírfíP, 5PYRN fí
KOrfífí ST ‘Ol’lKIR E/N völD
BT/ru S NJÓR
VONJ fíR
HfíliBft Sv/FT
'J m ður UPPHR
ÆTrnR S£TUR
5: r- N va •
s S 0. \) Ot
V/ X) o- "h *> s s
* ÍL ■h aD 't A
c: S n O' s
* i 3S os s <5
í SKUGGA MARDARINSI
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
Mörður ræddi við mig um
drenginn og það brá aftur fyrir
hinni gamalkunnu hæðni.
— 011 þin viðleitni unnin fyrir
gýg, sagði hann.
— Hvað þessi drengur þjáðist á
sinni skömmu ævi.
— Hann varð sér sjálfur úti um
þjáningarnar. Hann hefði getað
verið hér kyrr og haldið lifi . En
hann kaus að eltast við gullið ....
og dó.
— Hann er ekki sá fyrsti, sagði
ég bitur.
— Geymdu samúð þina. Þetta
var flakkari. Hann hefði hvergi
fest rætur, og ef hann hefði fundið
gull hefði hann sóað þvi öllu og
staðið uppi allslaus á ný.
— Hvernig geturðu vitað það?
— Ég þekki bæði karla og kon-
ur — og svona var Jemmy. Svo þú
skalt ekki harma hann. Þú gerðir
það sem þú gazt. Þó komst honum
hingað. Hann fór frá okkur af fús-
um vilja. Hann valdi sina leið.Það
er við engan að sakast nema hann
sjálfan.
— Sumir þurfa að taka erfiðar
ákvarðanir.
— Það þurfum við öll. Við skul-
um gleyma honum. Komdu, við
skulum tefla á borðinu þinu með
fallegu taflmönnunum þinum.
— Ég held þú sjáir eftir þvi að
hafa látið mig vinna þá af þér.
—- Það geri ég ... innilega.
— Ég lit svo á að þú hafir aldrei
átt þá.
— Þá gerði ég rétt i að láta þig
hafa þá aftur. Hann hló gleði-
snauðum hlátri. — Hvaða máli
skiptir það ,Nora hvort þú átt þá
eða ég? Við teflum með þeim
hvort sem er. Þeir eru i þessu
húsi'og þetta hús er heimili þitt.
Hann var kominn með taflborðið
og kom þvi fyrir á milli okkar.
Hann stóð andartak og horfði á
mig yfir það. — Ég vona.Nora, að
það megi alltaf verða.
Það var bæði satt og vist. Sam-
band okkar hafði breytzt. Hann
hafði fengið nýtt og mildara við-
mót.
Veturinn var liðinn og kominn
september. Ég var mikið utan-
dyra, oft i garðinum. Skógurinn
var fallegur að vorlagi þegar
villiblómin voru að springa út og
ég var aftur farin að stunda út-
reiðarnar einsömul. Ég fann til
meira öryggis en nokkru sinni
fyrr. Það hafði þessi hryllilegi at-
burður að minnsta kosti haft i för
með sér fyrir mig. Hver einasti
maður á margra milna svæði
hafði frétt af honum og þeir vissu
hvað yrði um þann er dirfðist að
gera mér mein. Hann yrði að
svara til sakar fyrir Merði.
Morgun einn bjartan og fagran
lagði ég af stað riðandi, krákurn-
ar krunkuðu yfir höfði manns og
hinir óumflýjanlegu kookaburra-
fuglar hlógu að. Ég naut þess að
virða fyrir mér villiblómin —
rauð og blá, bleik og gul. Eftir
vikutima yrðu þau i fullum blóma
og dýrðleg á að lita eftir vetrar-
auðnina, en jafnvel á sumrin var
fátt um blóm nema á gúmtrján-
um.
Ég var fegin að vera hér og að
vera til, ég hafði aftur lært að
njóta einveru útreiðanna. Þá gat
ég hugsað um mennina tvo, sem
sjaldan fóru úr huga minum. Ég
skildi ekki tilfinningar minar til
fulls. Ég elskaði Stirling, en ég
var ekki viss um hvort ég væri
ástfangin af honum. Ég átti erfitt
með að skilgreina tilfinningar min
ar til Marðar, Ég dáði hann, mér
stóð á einhvern hátt stuggur af
honum, en mér þótti fátt
skemmtilegra en að etja kappi
við hann. Ég hafði unun af að sjá
glampann i augum hans þegar ég
sagði eitthvað sem hann hafði
gaman af.
Égsagði upphátt viðsjálfa mig.
— Ég er hamingjusöm.
Og það var ég. Það sem á undan
var gengið skipti ekki máli. Ég
átti framtiðina fyrir mér, bjarta
og heillandi — ég þurfti ekki
annað en hraða mér til hennar —
og þar voru þeir Stirling og
Mörður báðir.
Ég var i undarlegu skapi
þennan morgun. Ég hafði ávallt
forðazt staðinn þar sem faðir
minn hafði verið drepinn,en nú
greip mig skyndileg löngun til að
fara þangað. Ekki til að syrgja,
ég ætlaði að bjóða skuggum for-
tiðarinnar byrginn. Ég ætlaði að
viðurkenna það sem staðreynd,
að lifið væri öðruvisi á þessum
slóðum, það væri litilvægara og
dauðann bæri oft bráðar að en
heima. Menn týndust i skógunum
og urðu úti, eða þeir voru skotnir
fyrir að hlita ekki siðferðisreglum
fólksins. Þannig var eðli hlutanna
og það bar ekki að harma.
Faðir minn var dáinn. Ég hafði
misst þann sem ég elskaði öllum
öðrum fremur ... þá. En nú var
lifið breytt og annar, eða öllu
heldur aörir, voru komnir i hans
stað. Ég átti nú föður i stað hans
sem ég hafði misst, hann var hon-
um gjörólikur og ég var ekki viss
um tilfinningar minar til hans, en
að hann væri mér mikilsverður
var engum efa bundiö. Og svo var
það Stirling — elsku Stirling —
heitinn eftir einni af ám landsins,
sem virðingarvottur við Astraliu
frá einu tökubarni hennar vegna
þess að hér hafði hann fundið lifs-
möguleika sem hæfðu skapi hans.
Ég var ekki trúuð á að hann gæti
búið við alveg sömu lifnaðarhætti
i Engiandi. Ég mundiaðég hafði
minnzt á þetta einu sinni við hann
og hann hafði svarað: — Sumir
geta það, Nora. Það er undir
ýmsu komið. Maður getur ráðið
öllu i einu þorpi, sé hann óðals-
bóndinn. Hann býr i stóru húsi,
hann stjórnar lifi allra i kringum
sig, þannig var það hjá Sir Henry
Dorian.
Ég hafði svarað að það væri
dapurlegt þegar fólk gæti ekki
verið ánægt með sitt hlutskipti.
Það hefði ef til vill mikið,en þráði
alltaf eitthvað annað, sem það
imyndaði sér að það hefði misst
af. Ég spurði hann hvort hann
héldi að hann gæti haft meiri
völd, eða hvað það nú var sem
hann sóttist eftir, i ensku þorpi
heldur en hér i riki Marðarins?
Hann hafði hlegið að mér, hann
vissi hv’að hann vildi. Ég sagði
honum að hann hefði búið sér til
draum og ef draumurinn ætti eftir
að rætast myndi hann ef til vill
komast aö þvi að veruleikinn væri
frábrugðinn draumnum.
Við löluðum mikið saman og ég
var alltaf jafn treg að skilja við
hann.
Nú var ég komin að rjóðri —
þetta var staðurinn þar sem faðir
minn hafði verið skotinn. Um
hverfið var .óumræðilega fagurt
og mjög ólikt þvi sem hann hafði
verið þegar ég sá það siðast —
marglit villiblómin höfðu ger-
breytt þvi. Gúmtren gnæfðu i
kring há og tignarleg, skeytingar-
laus um það sem fram fór á jörð-
unni fyrir neðan þau.Þarna var
stigurinn, sem kerran hafði farið
eftir . Stigamennirnir mundu þá
hafa leynzt i akasiulundinum. Ég
mátti ekki hugsa um þetta, eða þá
að minnsta kosti að muna að það
var liðið, að til einskis var að
syrgja og að vegna þess sem
gerðist átti ég nú nýjan föður. Og
ég átti Stirling, sem myndi bera
umhyggju fyrir mér og elska mig
— ef til vill að eilifu.
Það sótti-á mig þorsti og ég fór
að hugsa um hvort vatnið þarna i
voginum myndi hæft til drykkjar.
Ég fór af baki, batt önnu drottn-
ingu og gekk niður á vatnsbakk-
ann. Vatnið glitraði eins og silfur i
sólskininu þar sem það féll niður
af háum bergstalli. Inn i hliðarn-
ar voru djúp gil og þar sá i granit-
kletta, flögugrjót og það sem ég
taldi vera kvarts.
Ég lét vatnið sem seytlaði niður
eftir berginu renna i lófa mér.
Það var ekki drykkjarhæft að
minu viti, það var gruggugt og
skildi eftir dreggjar milli fingra
minna.
Ég starði. Eg trúði ekki minum
eigin augum. Dreggjarnar liktust
gulum sandi.
Ég var farin að skjálfa. Ég leit
upp eftir bergstallinum. Starði á
rennandi vatnið. Ég rétti fram
lófana aftur og lét renna i þá.
Þarna var sama gula duftið.
Gat þetta verið? Ég hafði heyrt
um það talað. Var þetta mögu-
legt? Gull! Gal það borizt þannig
upp i hendurnar á þeim sem ekki
voru að leita að þvi?
Ég leit aftur uppeftir berginu.
Það var snarbratt, vatnið sem
seytlaði niður gat verið að flytja
þessi skilaboð ofan úr hliðinni:
,,Það er gull hérna uppi!” En ef
svo var, hvernig stóð þá á þvi að
enginn hafði orðið þess var?
Svarið var aðeins eitt: Einu sinni
er allt lyrst.
Ég mundi eftir sögum um það
hvernig smalar sem gættu hjarða
sinna rákust á gull úti á viðavangi
og litilsigldur fjárhirðir var allt i
einu orðinn auðkýfingur. Það
hafði gerzt oftar en einu sinni.
Eg stóð þarna á báðum áttum.
Þá heyrði ég kookaburra fuglana
hlæja. Þetta var vissulega kald-
er straumurinn var rofinn.
Siðan gerði ég lyftuna ónot-
hæfa. Ég rauf einfaldlega
strauminn með rofa. Loks
gerði ég þjófavarnarkerfi
kæliklefans óvirkt og opnaði
klefadyrnar. Er hér var
komið sögu, voru þeir Ed og •
Billy komnir til okkar.
Anderson benti á loðkáp-
urnar, sem geymdar voru i
klefanum og sagði við Ed og
Biily: „Byrjið að bera út. Allt
á að fara. Og gleymið ekki
ibúð húsvarðarins.” Ég fór
siðan að bakdyrunum og opn-
aöi öyrnar inn aö torsiotunni.
Blökkumaðurinn, Skeets, og
Anderson fóru þangað inn.
Við Tommy biðum. Við sáum
Ed og Billy fara út i bilinn
margar ferðir með fullt fang-
ið af loðkápum.
(54)
Eftirfarandi frásögn er lesin
fyrir, eiðsvarin og undirrituð i
votta viðurvist af Dmitri
Rubicoff, lækningastofu 1B, að
Austur 73. stræti 535, dags. 6.
september 1968.
Ég hafði i fyrstu hugsað mér
að verja allri verzlunarmanna-
helginni með eiginkonu minni,
dóttur, tengdasyni og barna-
barni i sumarbústað okkar i
East Hampton. Þó var mér
orðið ljóst snemma á föstudags-
morgun, að ég átti svo mörg
verkefni óleyst, að ég gat ekki
Ieyft mér þann munað að fara i
fjögurra eða fimm daga fri.
Þess vegna sendi ég fjölskyld-
una á undan — þau fóru i
stationbilnum, og kona min ók
— og ég sagðist mundu koma að
áliðnu laugardagskvöldi eða
e.t.v. snemma morguns á
sunnudegi. Ég sagðist mundu
hringja og láta vita, af hvoru
yrði.
Ég ieyfði ritara minuni aö
fara snemma á föstudeginum.
þar eð hún ætlaði að fara í fimm
daga ferð til Nassau. Ég var
einn að störfum allan laugar-
daginn, og mér fannst ég orðinn
of þreyttur til að aka af stað þá
um kvöldið. Þvi ákvað ég aö
vinna fram eftir kvöldi og sofa
heima — ég bý við Austur 79.
stræti — og leggja af stað á
sunnudagsmorgun. Ég tilkynnti
konu minni þetta i sima.
Ég lét senda mér smurt brauð
um hádegi laugardagsins. Um
kvöldið snæddi ég á nálægum
frönskum veitingastað, Le
Claire. Þar fékk ég ágætis kola,
þótt hann væri helzt til saltur.
Ég fór aftur til skrifstofu
minnar um klukkan niu til að
ljúka þvi, sem ég gæti. Ég hef
þann háttinn á, þegar ég vinn
einn á kvöldin, að eg læsi dyr-
unum að anddyrinu og set
öryggiskeðju fyrir og ég brá
ekki út af vananum þetta kvöld.
Siðan kveikti ég á plötuspilar-
anum. Ég man, að ég lék eitt-
hvað eftir von Weber.
Klukkan var um hálfeitt,
þegar hringt var á dyrabjöll-
unni hjá mér. Ég var að hreinsa
til á skrifborðinu hjá mér og
raða timaritum niður i skjala-
töskuna mina, sem mig langaði
t ■! nboXo «« óí< or>“; Jznm >rm
Ui au MVViUa, Li V5:1 1 ivuilliiiii
til East Hampton. Ég gekk að
dyrunum og leit i gægjugatið.
Maðurinn fyrir utan stóð að
nokkru utan við sjónsviðið, svo
að ég sá aðeins öxl hans og
hálfan likamann.
,,Já,” sagði ég.
„Rubicoff læknir,” sagði
hann, ,,ég leysi af við dyra-
vörzluna yfir helgina. Ég er
með ábyrgðarbréf til yðar.”
Ég varð að játa, að ég brást
heimskulega við. En sjálfum
mér tii varnar verð ég að skýra
frá þesu : t fyrsta lagi var ég til-
búinn að fara, ég ætlaði einmitt
aö opna dyrnar, og því virtist
hjárænulegt að biðja manninn
aö ýta bréfinu undir hurðina. 1
öðru lagi er alvanalegt, að menn
séu lengnir til afleysinga við
dyravörzlu. Þess vegna kom
það mér ekki á óvart, þótt ég
þekkti ekki manninn. 1 þriðja
lagi vakti það engar grunsemdir
með mér, þegar hann þóttist
vera með ábyrgðarbref til min.
Sálfræðingum berast bréf, sim-
skeyti og simhringingar á hinn
margvislegasta hátt á hinum
ýmsu timum sólarhringsins.
Mig grunaði ekkert. Ég losaði
keðjuna og opnaði dyrnar.
Mennirnir tveir, sem ruddu
cór \a\h inn rr*p?» hnfjSn
juí iiiii nv/iUw
grimur fyrir andlitum sinum, og
virlust þær gerðar úr hálfgagn-
sæjum kvensokkum. Neðri hluti
sokkanna hafði veriö skorinn af.
Efri hlutinn hafði verið togaður
niður á andlitið og bundinn
hnútur að ofan, sennilega til
þess að ekki væri unnt að toga
þær niður eða rynnu ekki niður
af sjálfsdáöum. Ég álit, að
annar mannanna hafi verið um
180 cm á hæö og hinn um 8 cm
hærri, og ég held, að sá hafi
verið blökkumaður. Þó er erfitt
að dæma um það, þar eð erfitt
var að greina andlitsdrættina i
gegnum grímurnar, og báðir
höfðu hvita baðmullarhanzka á
höndum.
,,Er ritarinn yðar hérna?”
spurði lægri maðurinn. Þetta
var það fyrsta, sem hann sagði.
,,Nei,” svaraði ég. ,,Hún fór í
fimm daga fri.”
,,Agætt,” sagði maðurinn.
„Læknir, við kærum okkur ekki
um að meiða yður. Gerið svo vel
að leggjast á gólfið og kross-
leggja úlnliði og ökkla.”
Ég verð að játa, að mér þótti
mikið til fumlausrar valds-
mennsku hans koma. Auðvitað
vissi ég strax að hér var um rán
að ræða. Mér kom til hugar, að
uigar.gurinn væri sá að kornast
yfir lyfin min. Eg hef tvisvar
áður verið rændur, og þá ágirnt-
ust þjófarnir aðeins lyfin min.
Það vill svo til að ég geymi
aðeins örlitlar birgðir eiturlyfja
i skápnum. Ég hlýddi skipun
mannsins. ökklar minir og úln-
liðir voru vafðir limbandi, og
siðan var breið ræma limd yfir
munn minn. Mætti ég skjóta þvi
inn, aö það var afar sárt að ná
henni af vegna yfirskeggsins.
Maðurinn spurði mig, hvort ég
ætti hægt með að anda, og ég
kinkaði kolli. Hann hafði djúp
áhrif á mig, og það hafði
reyndar framkvæmd ránsins
öll. Það var mjög fagmannlega
að öllu farið.
Miövikudagur 20. desember 1972
©