Alþýðublaðið - 17.01.1973, Blaðsíða 11

57
I SKUGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
Kross-
gátu-
krílifi
Topp /nfU-
5 086 fíLUFfí 5 x-sr S>£* f?trrr FifíúuR FLOKK fíR
i
— r/EPi
1T
BfíP £FL/
Tófífí tóm
iFmup Hfí'hRít
r~ SuÐflR
5A-/66 '0VÆ6 IN
TfíLfí DOFt fljót
OT „ TmVfí)/
r~
fí F STfíÐ SPýjfi
r- mÐK -r-0
þetta hús? Fáum okkur annað hús
i grenndinni ef þér fellur svona
vel við þennan landshluta. Eða
við gætum byggt okkur hús sjálf.
Andlitsdrættir hans höfðu
harðnað. Hann liktist nú mannin-
um sem ég hafði hitt þegar ég
kom fyrst. I framkomu hans
gagnvart mér var einhver kuldi,
sem hræddi mig og særði meira
en ég hefði álitið mögulegt.
— Þetta er nokkuð, sem þú
skilur ekki, sagöi hann. — Við för-
um til Englands og er þangað
kemur ákveð ég hvað gera skuli.
— Þú átt við að ég hafi ekkert
að segja þar um.
Ég sneri mér burt og gekk út að
’lugganum.Ég barðist gegn þeirri
tilhneigingu að láta undan og
segja: — Ég skal gera eins og þú
vilt. Ég vil aðeins að þú haldir
áfram að elska mig. En það væru
svik við sjálfa mig. Hann hafði i
upphafi elskað mig sjálfrar min
vegna. Ég hafði ekki verið hrædd
við hann þá; ég ætlaði ekki aö
vera það nú.
— Ég á við, sagði hann, — að þú
verður skynsöm eins og þú ert
yfirleitt og gerir þér ljóst að þú
veizt ekkert um þetta mál og ger-
ir þig ánægða með að láta mig um
það.
Ég sneri mér að honum og hljóp
i fang hans. — Segðu mér þá frá
þvi, sagði ég. — Segðu mér allt.
1 herberginu var legubekkur;
hann settist og dró mig til sin. Ég
hallaði mér að honum á meðan
hann hóf að tala um þessa löngu
liðnu daga. Ég hafði heyrt það allt
áður, en ég hafði ekki áður gert
mér fulla grein fyrir þvi hyldýpi
niðurlægingarinnar sem hann
hafði kafað né hversu djúpt i sál
hans beizkjan hafði fest rætur.
Hann ætlaði að eignast þetta hús;
það gróf enn i sárunum, þetta var
-eina smyrslið sem gat grætt þau.
— Verður það svo að vera?
spurði ég. — Nú er allt breytt, er
það ekki? Nú hefurðu mig.
— Ég hef þig, samsinnti hann,
— og þegar ég á Whiteladies verð
ég fullkomlega ánægður.
— Nægi ég ekki?
— Þú veitir mér allt, sem ég
hef vonazt eftir i mannlegum
samskiptum. En ég þarf umgjörð
um þig og aðeins ein getur full-
nægt mér.
— Ég gæti orðið hamingjusöm i
annarri umgjörð.
— En það yrði ég ekki.
— Vegna þess að ég held að
þetta sé ekki rétta umgjörðin fyr-
ir mig.
— Hvernig geturðu vitað það?
Ég lyfti höfðinu og horfði á
hann æst. — Ég veit það. Ég er
sannfærð um það. Hefnd er aðeins
til ills. Hún eitrar frá sér. Það
verður engin hamingja fundin i
þvi að særa aðra. Ó, Mörður, þú
hefur kennt mér að verða fullorð-
in og ég elska þig af öllu hjarta.
Ég bið þig þessarar einu bónar.
Hættu við hina æðisgengnu fyrir-
ætlun þina.
— Það er eina bónin, sem ég
get ekki veitt þér.
— En Mörður, við erum sam-
an. Við eigum lif okkar. Hús er
aðeins steinn og steypa.
— Það getur verið tákn.
— Þú ert auðugur. Þú getir fest
kaup á stóru húsi, óðali, sem þú
ættir sjálfur. Einhver hljóta að
vera til sölu i Englandi.
— Þú segist ekki vilja fara til
Englands.
— Eins og það skipti mig
nokkru máli hvar við erum, ef við
erum saman.
— Elsku stúlkan min, sagði
hann bliðlega.
Og þar sem skap hans haföi nú
mildazt, hélt ég áfram: — Það er
hefndin og hatrið, sem ég óttast. t
þvi er enga hamingju að finna. Ef
þú eignaðist þetta hús, myndirðu
aldrei verða hamingjusamur þar.
— Vitleysa! sagði hann hvasst.
— Hvernig gætirðu orðið það,
vitandi að þú hefðir rekiö hina
réttu eigendur á dyr.
— Einmitt vegna þess. Og þeir
væru þá ekki lengur réttir eigend-
ur. Heldur ég. Við tölum ekki um
þetta frekar. Þú sérð þetta sjálf
þegar þú kemur þangað.
■ — Ég er litið fyrir að stinga
málefni undir stól og láta sem það
séekki til, einungis vegna þess að
það er óþægilegt.
Hann geispaði. Heilbrigð skyn-
semi min sagði mér að láta efnið
niður falla, að taka þvi sem hann
hafði áformað og reyna ef til vill
siðar að græða þá hræðilegu und,
sem hann hafði haldið opinni öll
þessi ár. En einhver þrákelkni
rak mig áfram.
— Það er eitthvað smásálar-
legt við þetta, sagði ég með
áherzlu.
— Smásálarlegt'. hrópaði hann.
— Hvers konar þvættingur er
þetta i þér?
— Það er eins og að láta syndir
feðranna koma niður á börnun-
um.
— Guð minn góður, Nora, þú
ert orðin eins og innfjálgur
prédikari.
— Ég veit aðeins að það er ekki
eingöngu rangt að vera heiftræk-
inn, það er lika heimskulegt.
— Kallarðu það heiftrækni að
muna sjö ára niðurlægjandi
fangavist?
— Það skiptir ekki máli hverj-
ar þjáningarnar voru . . .
— Vissulega ekki fyrir þá sem
ekki þurftu að þola þær.
— Ég meinti það ekki þannig.
— Veiztu nokkuð hvað nú mein-
ar? Heyrðu nú, Nora. Ég er að
missa þolinmæðina.
— Og min er einnig á þrotum.
Hann hló — ekki þeim ánægju-
lega og fjörlega hlátri, sem ég var
orðin vön, heldur ónotalega. Svip-
ur hans harðnaði og augun sindr-
uðu, hann setti i herðarnar og
virtist óvinnandi með öllu.
— Ef til vill, sagöi hann, — er
kominn timi til að skilningur
skapist á milli okkar. Þú verður
að gera þér ljóst að ég er hús-
bóndi á minu eigin heimili.
— Þýðir það, að ég eigi ekki að
tala nema yrt sé á mig?
— Það skal ávallt vera mér
ánægja að hlusta á þig þegar þú
hefur eitthvað skynsamlegt fram
að færa. En þú verður tafarlaust
að láta þér skiljast að ég ætlast til
hlýðni af konu minni.
Þetta liktist ekki elskhuganum,
sem ég hafði fengið að kynnast.
Þetta var hinn hrokafulli maður
sem ég hafði skynjað og óað við
þegar ég kom fyrst til Ástraliu.
Nei, hugsaði ég. Ég skal ekki
verða sú auðmjúka eiginkona,
sem hann vill fá. Ég ætla að vera
ég sjálf og ef ég hef skoðanir ætla
ég ekki að afneita þeim vegna
þess eins að hann er á öðru máli.
Hann kann að bera i brjósti
hefndarlöngun, sem hann vill
ekki leyfa mér að hafa áhrif á —
jæja, ég hafði þá sjálfsvirðingu
mina og þá eindregnu ætlun, að
halda fullu gildi minu sem
einstaklingur, hversu mjög sem
ég elskaði hann og hversu inni-
lega sem ég þráði hina fyrri bliðu.
Ég ætlaði ekki að greiða það verð,
sem hann krafðist fyrir hana.
— Ef þú imyndar þér að þú
munir fá auðmjúkt jáyrði frá mér
við öllu sem þú segir, þá skjátlast
þér. 1 rauninni er ég farin að
halda að hjónaband okkar kunni
að vera á misskilningi byggt.
— Það er þessi gállinn á þér i
kvöld, sagði hann léttum rómi.
Vinsældir þinar hjá hefðarfólkinu
i Melbourne hafa stigið þér til
höfuðs.
— Mér er rammasta alvara og
þetta kemur hefðarfólkinu i
Melbourne ekkert við. Það er
einkamál okkar tveggja. Ég
gengst ekki inn á öll sjónarmið
þin. Ég get ekki litið á þig sem
herra minn og húsbónda, sem
ávallt hefur lög aö mæla og alltaf
hefur rétt fyrir sér vegna þess að
hann er karlmaður en ég er kona.
— Hef ég nokkurntima krafizt
þess að þú gerðir þig að slikum
aulabárði?
— Mér virðist þú vera aö segja
mér að það sé það sem þú ætlist
tii.
— Og á þvi sést hvað þú ert
órökvis. Þú veizt að ég vil fá að
heyra álit þitt, en ég ætla mér
ekki að láta þig skipa mér fyrir 1
neinum mikilsháttar málefnum.
Ég hef fengið nóg af þessu. Við
skulum koma að hátta.
En ég sat við minn keip. Ég
vissi að við máttum ekki leggja
málið þannig á hilluna. Það gæti
þá orðið að eilífu miskliðarefni á
milli okkar. Ég sá það i anda
verða að óyfirstiganlegri
hindrun.
— Ég verð að ræða þetta við
Þ'g
— Ég er búinn að segja að það
er útrætt.
— Þú ætlar þá að fara til
Englands, og festa kaup á White-
72
hann naut þessa. Hann
spyrnti við okkur. Hann vildi,
að dyravörðurinn færi frá
glugganum, en sagði honum
það ekki, heldur hrinti hon-
um, svo að veslings Tim
O’Leary féll við. Þá hló mað-
urinn aftur. Ég held ég hafi
óttazt hann. Kannski var það
vegna þess, að mér fannst ég
skammast min.
Spurning: Maðurinn ógnaði
ykkur með hlaðinni byssu.
Það er ærin ástæða til að
finna til ótta.
Bingham: Ja... ég veit það ekki.
Ég barðist i Kóreu. Ég tók
þátt i skærum með fótgöngu-
liðinu. Þá var ég lika hrædd-
ur, en ég skammaðist min
ekki. Þetta var ólikt, en það
er erfitt að lýsa þvi. Ég vissi
að þessi maður var mjög
sjúkur, mjög ofsafenginn og
mjög hættulegur.
Spurning: Jæja, við skulum
hætta að tala um þetta og
snúa okkur að öðru. Þér sögð-
uð, að um hálffjögurleytið eöa
ef til vill nokkru seinna hefðu
f jórir hinna komið inn og flutt
ykkur inn i ibúð 4A handan
forstofunnar.
Bingham: Já. Ég gat gengið
sjálfur með aðstoð konu
minnar og Rubicoffs og við
vorum látin fara úr ibúð 4B i
ibúð 4A.
Spurning: Var ykkur sagt,
hvers vegna þið áttuð að færa
ykkur?
Bingham: Nei. Sá, sem virtist
forsprakkinn, kom bara inn
og sagði: „Allir eiga að fara i
ibúðina á móti. Flýtið ykkur.
Af stað”. Eða eitthvað i þá
áttina.
Spurning: Sagði hann ykkur að
flýta ykkur?
Bingham: Ég var enn svolitið
ringlaður, svo að það getur
verið imyndun ein, mér
fannst einhver spenna i loft-
inu. Þeir ýttu við okkur til að
reka okkur áfram. Þeim virt-
ist liggja á. Þegar þeir komu
fyrst til ibúðar minnar höfðu
þeir góða stjórn á sér. Nu
voru þeir að flýta sér og stjök-
uðu við mönnum.
Spurning: Hvers vegna haldið
þér, að þaö hafi verið?
Bingham: Mér virtust þeir
hræddir, einhver ógn virtist
steðja að þeim, og þeir virtust
vilja ljúka þessu og koma sér
sem fyrst i burtu. Eða svo
sýndist mér.
Spurning: Þér hélduð, að þei.r
væru hræddir. Leiö yður ekki
betur við það?
Bingham: Nei. Ég skammaðist
min enn.
(70)
Hér fara á eftir úrdrættir úr
lokaskýrslu Edward X.
Delaneys — en sú skýrsla hefur
öðlast mikla frægö innan lög-
reglunnar og hefur verið birt i
lögreglutimaritum sjö landa.
,,Ég var kominn á horn
Austur 73. strætis og York
Avenue um klukkan 3.24. Ég
hafði komið akandi frá 251. stöð.
Bilstjórinn minn var Aloysius
McClaire. Ég kom strax auga á
lögreglubilinn, sem hafði verið
lagt þvert yfir 73. stræti og átti
að loka umferð um götuna. Hon-
um hafði ekki verið lagt nógu
haganlega. Þetta var bill Georg
24. (sjá yfirlit IV yfir lögreglu-
menn, sem þátt tóku i aðgerðun-
um). Er ég var búinn að segja
til min, lét ég leggja bilnum við
miðja húsaröðina, en einkabilar
stóðu báðum megin götunnar,
og þannig lokaðist gatan mun
betur.
Á norðvesturhorni gatnamóta
Austur 73. strætis og York
Avenue er simaklefi. Ég komst
að þvi, að siminn var i ólagi (
siðari rannsókn leiddi i ljós, að
allir almenningssimar i hverf-
inu höfðu verið gerðir óvirkir,
og var það glögg sönnun þess,
hve nákvæmlega þetta rán hafði
verið skipulagt).
Þess vegna bað ég McClaire
lögregluþjón að opna dyr
tóbaksverzlunar á norðvestur-
horni Austur 73. strætis og York
Avenue. Það gat hann gert án
þess að brjóta glerið, og ég gekk
inn, kveikti ljós og fann sima.
Ég gætti þess vel að valda eng-
um spjöllum, en New York borg
ætti að bæta eiganda verzlunar-
innar lásinn.
Ég hringdi á miðstöðina og
talaði við John K. Fineally. Ég
skýrði honum frá varðstað min-
um og fór fram á, að linunni yrði
haldið opinni og maður væri viö
simann hverja stund. Hann
féllst á það. Ég bað lika um, að
Walter Abrahamson varðstjóri,
sem var á leið frá Queens, kæmi
til min. Fineally liðþjálfi sam-
þykkti það. Þvinæst bað ég bil-
stjóra minn, McClaire, að vera
við simann, unz hann yrði leyst-
ur af. Hann gerði það.
Ég var klæddur borgaraleg-
um klæðum, þvi að ég hafði ekki
verið á vakt. Ég klæddi mig úr
jakkanum, bretti upp skyrtu-
ermarnar og lagði jakkann yfir
handlegginn. Ég skildi jakkann
minn eftir i tóbaksverzluninni.
Ég fékk lánað sunnudagsblað
hjá einum lögregluþjónanna i
bilnum, sem lokaði götunni. Ég
braut blaðið saman og hélt þvi
undir handleggnum. Siðan gekk
ég i hægðum minum meö suður-
hlið Austur 73. strætis frá York
Avenuetil East End Avenue. Er
ég gekk framhjá húsi nr. 535
hinum megin götunnar, sá ég án
þess að lita til hliðar, að við bak-
dyrnar stóð vöruflutningabill.
Hliðardyr bilsins voru opnar, en
þarna var enginn maður.
Ég sá strax, að mjög erfitt var
að ráðast beint að húsinu. Húsin
á móti hinni umsetnu byggingu
buðu upp á sárafáa felustaði.
Flest voru álika há og hús nr.
535. Það var unnt að ráðast til
atlögu framan frá, en það yrði
ekki i samræmi við kennslu-
bækling NYPD-SIS-DIR nr. 64
dags. 19. janúar 1967, en þar
segir: Undir öllum kringum-
stæðum verður varðforingi að
hugsa fyrst og fremst um öryggi
borgaranna og i öðru lagi öryggi
undirmanna sinna.
Þegar ég var kominn að horni
Austur 73. strætis og East End
Avenue, gaf ég mig fram við
lögregluþjónana i bil Georg 19,
sem lokaði fyrir umferð á þvi
horni. Enn var bilnum ekki
*>
Miövikudagur 17. janúar 1973