Alþýðublaðið - 01.02.1973, Blaðsíða 11

ÚRt Y 'cívr Jftn K45r MF/R KYN SroFN
[ • ■" j
VRi uR nfiM. l<*-o/ o

f Tórt/r VUNUR TfífL
SttTj ÚT tirriiR
5 OÞD T/'mn Su- B/K vl'RS NRÐI
T ' \.n m
XlftbT Utl l
P'/PUR r✓ /n fíí- rr I rorfrv
\ £/VD. HV/lT 1
/ 9
úOQB ‘Ji. ?UKt H
í SKUGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
Hann ætlaði að reyna nýja
lækningaaðferð. Hann fylltist
ákefð við að tala um tilraunirnar,
sem hann hefði i huga. Ég varð
viss um að við mundum missa
hann i Harley stræti innan
skamms tima — og Lucie einnig
að vissu marki ef hún giftist hon-
um. Ef. Vitanlega myndi hún
gera það.
— Aðeins vingjarnlegar ávitur,
hélt hann áfram — Verum ekki of
höstug til að byrja með.
Pabbi bauð honum að snæða
með okkur hádegisverð, en hann
kvaðst ekki mega vera að þvi.
Hann lauk við sherrýið sitt og fór.
Mamma kom niður til hádegis-
verðar og var i hinu versta skapi
— Ég fæ alla verkina i mig i
þessu veðri, nöldraði hún. — Rak-
inn smýgur i merg og bein. Þið
getið ekki imyndað ykkur verk-
ina.
Pabba var mikið i mun að
hrinda i framkvæmd tillögum
læknisins og svaraði: — Við
þurfum ekki á imyndunarafli
okkar að halda væna min, þvi þú
hefur lýst þeim svo oft og svo ná-
kvæmlega fyrir okkur.
Þetta kom alveg flatt upp á
mömmu. Að faðir minn, sem
alltaf var svo umburðarlyndur og
viðmótsþýður skyldi gagnrýna
hana á svo kaldranalegan hátt,
var henni mikið áfall.
— Ég er ykkur sem sagt til
óþæginda? sagði hún i spurnar-
rómi.
— Þú rangtúlkar, góða
— Þú gafst það i skyn. Ó, ég
veitað ég er veik og þið sem eigið
þá miklu guðs gjöf að hafa góða
heilsu teljið mig einskis nýta og
til leiðinda. Hvað þið getið verið
vond. Ef þið aðeins vissuð hvað ég
þjáist. Það liggur við að ég óski,
að þið þyrftuð að þola einn
hundraðshluta af þeim þjáning-
um, sem ég burðast með — þá
kynnuð þið að öðlast einhvern
skilning. En ég gæti ekki óskað
neinum þess. Hvað hefur lif mitt
verið annað en ein samfelld kvöl.
Ég hef þjáðst alla tið siðan þú
fæddist, Minta.
— Mér þykir fyrir þvi,
mamma, að ég skuli eiga sökina.
— Nú gerirðu gys að mér.
Aldrei hélt ég að þú myndir gera
það opinskátt enda þótt ég hafi
lengi vitað að ég er þér til byrði
og leiðinda. ó, ef lif mitt hefði
getað orðið öðruvisi. Ef ég hefði
átt þvi lánið að fagna.
Þetta var gamla sagan. Faðir
minn var risinn til hálfs upp úr
stólnum, rauður i andliti og augu
hans, sem venjulega voru svo
bliðleg urðu dimm af örvilnun. Ég
skildi að oft hlaut að hafa verið
ýjað óljóst að þvi öll þessi ár,
hvað hefði getað orðið ef hún hefði
átt þvi láni að fagna að gifast sin-
um útvalda i stað hans.
Samúð min var öll hjá honum
og ég sagði: — En mamma, þú
hefur átt mjög hamingjusama
ævi með bezta eiginmanni i
heiminum.
Hún þaggaði niður i mér,
skimaði i kringum sig trylltu
augnaráði og starði framhjá
föður minum einsog hún sæi þar
eitthvað sem væri hulið okkar
sjónum. Ég vissi að hún var að
hugsa um manninn, og það var
næstum eins og hann væri i
herberginu hjá okkur, hann sem
hafði verið færður á skip og
fluttur brott eins og þjófur, og
væri að egna hana með þvi sem
hefði getað orðið hefði hún sýnt
meiri djörfung og krafizt þess að
fá að giftast honum.
— Bezta eiginmann i heimi!
hrópaði hún háðslega. — Hvað
hefur hann gert til að geta kallazt
það. Hann situr i vinnustofu sinni
og vinnur... vinnur segir hann.
Sefurværi nærri lagilBókin hans,
þessi fræga bók hans. Hún er hon-
um lik. Hann er ekkert, ekkert!
Og ég hefði getað lifað geróliku
lifi.
Lucie sagði: — Lafði Cardew,
Hunter læknir sagði mér að þér
mættuð ekki verða of æst. Viljið
þér leyfa mér að fylgja yður upp i
herbergi yðar?
Tilhugsunin um sjálfa sig sem
sjúkling sefaði hana. Hún sneri
sér allt að þvi þakklát til Lucie,
sem fór með hana út úr borðstof-
unni.
Við pabbi horfðum á eftir henni.
Ég kenndi svo i brjósti um hann,
hann var gersamlega ringlaður á
svipinn.
— Ég held að lækningaaðferð
Hunters læknis hafi ekki reynzt
vel, sagði ég. — Við skulum ekki
fást um það, pabbi. Við gerðum
það sem við gátum.
Þetta varð óþægilegur dagur.
Sumt þjónustufólkið hlaut að hafa
heyrt til mömmu. Það var eins og
faðir minn hefði skroppið saman,
hann var eitthvað skömmustu-
legur að sjá. Okkur hafði öll
grunað að hann blundaði við
skrifborðið sitt og að það væri
Lucie, sem verkið ynni, en þetta
hafði aldrei verið sagt við hann
áður — nú þegar það var gert fékk
þessi staðreynd merkingu sem
hún hafði ekki haft áður.
Móðir min dvaldi i herbergjum
sinum það sem eftir var dagsins
og lét þau boð út ganga að hún
vildi ekki tala við neinn. Ég hitti
Lizzie, sem sagði mér að hún
heföi sofið hluta úr deginum eftir
að hafa grátið sig örmagna.
— Hún verður betri á morgun,
ungfrú Minta, sagði Lizzie hug-
hreystandi.
Ég ræddi þetta við Lucie sem
var mjög niðurdregin.
— Það er augljóst að það er
ekki gagnrýni, sem læknar
mömmu, sagði ég.
— Faðir þinn er of bliður að
eðlisfari. Hann hefði ef til vill átt
að halda áfram eins og hann
byrjaði.
— Hann er of góður i sér til að
taka upp nýtt hlutverk. Það er
eins og að breyta um skapgerð.
Það var eðlilegt að Lucie vildi
ekki viðurkenna að sjúkdóms-
greining Hunter læknis væri röng.
Hún endurtók orð Lizzie: — Hún
verður betri á morgun
Aður en ég gekk til hvilu um
kvöldið fór ég upp til herbergis
mömmu, en hikaði við að fara
inn. Þar sem ég stóð við dyrnar
heyrði ég rödd móður minnar: —
Þú ert vondur! Ó, hve ég vildi að
ég gæti horfið aftur i timann. Ég
myndi vita hvað ég ætti að gera
þvi þú ert vondur... vondur.
Ég sá fyrir mér bliðleg og
ringluð augu pabba og afréð með
sjálfri mér að fara ekki inn i þetta
herbergi. Ég fór þvi inn til min og
lá þar vakandi lengi, hugsi yfir
dapurleikanum i lifi foreldra
minna og öll hin glötuðu ár, sem
þau hefðu getað verið hamingju-
söm.
Hvorugu þeirra varð um kennt.
Ég óskaði þess að ég hefði verið
fær um að fara inn og segja þeim
þetta, að grátbæna þau um að
gleyma þvi liðna og byrja að
nýju.
Ég óskaði þess heitt að ég hefði
farið inn til þeirra þetta kvöld. Ég
sá móður mina aldrei lifandi
framar.
Morguninn eftir þegar Lizzie
fór inn til að vekja hana var hún
látin.
2. kafli.
Lizzie sagði siðar að hún hefði
fengið einkennilegan fyrirboða;
hún hefði verið að biða eftir þvi að
bjallan hringdi eftir morgun-
teinu, en þegar engin hringing
kom fór hún ínn.
— Hún lá þarna, sagði Lizzie,
— og hún var eitthvað ólik sjáJfri
sér. Og þegar ég kom nær ó, guð
minn góður!
Lizzie hafði verið viti sinu fjær
af skelfingu, en hún hafði þó farið
til Lucie og Lucie kom til min. Ég
hrökk upp af svefni við að sjá þær
báðar standa við rúmið mitt.
Lucie sagði: — Minta, þú verð-
ur að búa þig undir mikið áfall.
Ég brölti upp i rúminu og starði
á þær.
— Það er mamma þin, sagði
Lucie. — Það er hræðilegt...
— Er hún ... dain?
Lucie kinkaði kolli hægt. Hún
var gerbreytt — augun voru gal-
opin, augasteinarnir virtust út-
vikkaðir og varirnar titnuðu; mér
sýndist hún verða að beita sig
hörðu til að halda valdi á sér.
Lizzie fór að kjökra.
— Eftir öll þessi ár... Það er
ekki satt. Okkur hefur skjátlazt.
Hún hefur fallið i ómegin, þannig
er það.
— Ég sendi eftir Hunter lækni,
sagði Lucie.
— En faðir minn? spurði ég-
— Ég hef ekki ennþá gerthon-
um aðvart. Mér þótti réttara að
biða þar til læknirinn kæmi Hann
getur ekkert gert.
81
Hvers vegna annars ætti ein-
hver náungi að rifa upp dyrn-
ar á bilnum minum og miða á
mig byssu?
Höfundur: Og hvernig brugðuzt
þér við?
Vitnið: Hvernig? Mér varð flök-
urt. Ég var nýbúinn að fá
greidd launin min. Þrefaldur
taxti og uppbótin gerðu að
verkum, að ég var með nærri
fjögur hundruð dali i vasan-
um. Ég þarfnaðist þessa fjár.
Það var þegar búið að ráð-
stafa þvi. Og ég hélt, að þessi
maður ætlaði að taka það frá
mér.
liöfundur: Hefðuð þér fengið
honum það, ef hann hefði beð-
ið yður um peninga?
Vitnið: Auðvitað hefði ég gert
það. Hvað annað?
Höfundur: En bað hann yður
um peninga?
Vitnið:Nei. Hann settist við hliö
mér og rak byssuhlaupið i sið-
una á mér. Hann skellti aftur
hurðinni með vinstri hendi og
þrýsti henni siðan aftur að
kviði sér.
Höfundur: Hvað sagði hann?
Vitnið: Hann sagði: „Þegar
ljósin breytast, haltu áfram
suðureftir, eins og þú hafðir
ætfað þér. Farðu ekki of hratt
og farðu ekki yfir á rauðu
ljósi. Ég skal segja þér, hve-
nær þú átt að beygja”. Þetta
sagði hann.
Höfundur: Hvað sögðuð þér?
Vitnið:Ég sagði: „Viltu fá pen-
ingana mina? Viltu fá bilinn?
Taktu hvort tveggja og leyfðu
mér að fara”. Og hann sagði:
„Nei , þú verður að aka. Ég
get það ekki. Ég er særður”.
Ég sagði: „Viltu komast á
sjúkrahús? Það er spitali
skammt héðan. Ég skal aka
þér þangað”. Og hann svar-
aði: „Nei, aktu þangað, sem
ég segi þér”. Ég segi: „Ætlar
þú að drepa mig?” Hann
svarar: „Nei, ég skal ekki
drepa þig, ef þú gerir eins og
ég segi þér”.
Höfundur: Trúðuð þér honum?
Vitnið: Auðvitað trúði ég hon-
um. Hvað gat ég annað gert
undir þessum kringumstæð-
um? Skiljið þér? Auðvitað
trúði ég honum.
Höfundur: Hvað gerðist svo?
Vitnið: Ég gerði , eins og fyrir
mig var lagt. Ég hélt af stað,
þegar græna ljósið kviknaði.
Ég hélt mér á réttum hraða,
svo að við hittum alls staðar á
grænt ljós.
Höfundur: Ég get imyndað mér,
að umferðin hafi ekki verið
mikil á þessum tíma sunnu-
dags.
Vitnið: Það var alls engin um-
ferð. Við höfðum borgina
fyrir okkur.
Höfundur:Sagðihann nokkuð, á
meðan þér ókuð?
Vitnið: Hann talaði einu sinni.
Hann spurði mig, hvað ég
héti, og ég sagði honum það
Hann spurði, hvort ég væri
kvæntur, og ég sagði svo vera
og ég ætti sex börn og það sjö-
unda væri á leiðinni. Ég hélt,
að það yrði frekar til þess, að
hann þyrmdi mér.
Höfundur: Var þetta allt og
sumt?
Vitnið: Já. Einu sinni stundi
hann við. Einu sinni leit ég
sem snöggvast til hans, og
blóðið vætlaði út á milli fingra
hans, þar sem hann þrýsti
vinstri hendi sinni að kviðn-
um. Ég vissi að hann var illa
særður, og ég vorkenndi hon-
um?
Höfundur: Hvað gerðist svo?
Vitniö: Á gatnamótum 57.
strætis skipaði hann mér að
beygja til hægri og aka vestur
57. stræti, sem ég gerði.
Höfundur: Var rödd hans stöð-
ug?
Vitnið:Stöðug? Já, það var hún,
enda þótt hann talaði lágt. Og
hald hans á byssunni, sem
hann beindi að mér, var lika
stöðugt. Við ókum eftir 57.
stræti i gegnum borgina. Er
við komum að 9. Avenue,
sagði hann mér að beygja til
vinstri og aka niður i borgina.
Ég heyrði það.
Ilöfundur: Hvað var klukkan
þá?
Vitnið: Hún var eitthvað um
hálfsex. Það var farið að
birta.
Höfundur: Hvað gerðist næst?
Vitnið: Ég ók mjög varlega til
að lenda alltaf á grænu ljósi.
Hann sagði mér að stanza við
24. stræti.
Höfundur: Hvoru megin?
Vitnið:Að vestanverðu. Hægra
megin. Ég lagði að gangstétt-
inni. Hann notaði hægri hönd
til að opna dyrnar, höndina,
sem hélt byssunni.
Höfundur: Hvarflaði ekki að yð-
ur að ráðast á hann?
Vitnið:Eruð þér frá yður? Auð-
vitað ekki. Hann fór út og lok-
aði á eftir sér. Hann hallaði
sér inn um gluggann og sagði:
„Haltu áfram. Ég ætla að
standa hér og fylgjast með
þvi, að þú haldir áfram”.
Höfundur: Hvað gerðuð þér
svo?
Vitnið: Hvað haldið þér? Ég
hélt ferðinni áfram. Ég ók
áfram að 16. stræti, og þá
þóttist ég viss um, að hann
sæi ekki lengur til min. Ég
nam staðar og fór inn i sim-
klefa á gangstéttinni. Þar var
skilti, sem á stóð, að maður
ætti að hringja i nr. 911, til að
fá samband við neyðarstöð
lögreglunnar, og maður þurfti
ekki að borga. Ég hringdi á
lögguna. Þegar hún svaraði,
sagði ég frá þvi, sem gerzt
hafði. Ég var spurður að nafni
og heimilisfangi, og skýrði ég
frá þvi. Þeir spurðu mig, hvar
ég væri, og ég sagði þeim það.
Þeir báðu mig að biða, þvi að
þeir ætluðu strax að senda bil
til min.
Höfundur: Hvað svo?
Vitnið: Ég settist inn i bilinn
minn. Ég hélt, að bezt yrði að
sitja inni i bil og reyna að ró-
ast, unz lögreglan kæmi. Mér
var svolitið brugðið. Ég
reyndi aftur að kveikja i
vindlinum minum — mér
hafði ekki gefizt tóm til þess
— en þá sá ég sætið, þar sem
hann hafði setið. Það var
blóðpollur i sætinu, og það lak
niður á gólf. Ég steig út úr
bilnum og beið á gangstétt-
Fimmtudagur 1. febrúar 1973
o