Alþýðublaðið - 02.10.1973, Blaðsíða 7

Sjöwall og Wahlöö:
DAUÐINN TEKUR
maðurinn bandvitlaus.
Hvað vitum við um hvort
hann situr ekki fyrir
framan sjónvarpið núna og
hlakkar yfir þvi sem hann
hefur komið i verk. En
hann getur einnig ósköp vel
hafa framið sjálfsmorð. Að
Stenström var vopnaður
þarf ekki að merkja neitt,
annað en það að við
þekktum ekki venjur hans.
Sennilega hefur hann verið
með þessari hjúkrun-
arkonu. Eða þá hann hefur
verið á leið til viðhaldsins
eöa einhvers kunningja
sins. Hann hefur ef til vill
rifist við kærustuna eða
móðir hans hefur skammað
hann og hann viljað sitja
það af sér i strætisvagni af
þvi það var orðið of seint að
fara i bió, og hann gat ekki
farið neitt annað.
— Við getum að minnsta
kosti komist að þessu,
sagði Martin Beck.
— Já, á morgun ,
morgun,já. En það er eitt,
sem við getum gert nú
þegar og áður en einhver
annar gerir það.
— Að róta i skrifborðinu
hans á Vastberga, eða
hvað, sagði Martin Beck.
— Ég dáist að hæfni
þinni til að draga ályktanir,
sagði Kollberg. Hann stakk
hálsbindinu i buxnavasa
sinn og klæddi sig úr jakk-
anum með nokkrum
erfiðismunum.
Úti var þurrt, en þoku-
slæðingur og hrimið hafði
lagst eins og skrúði yfir tré
og götur og húsþök.
Kollberg hafði slæmt
skyggni gegnum framrúðu
biisins og tautaði for-
mælingar fyrir munni sér i
hvert skipti sem þeir runnu
til í beygjunum. Alla
leiðina til Vastberga var
aðeins skipst á tveimur
setningum. Koliberg sagði:
— Hafa fjölda-
morðingjar yfirleitt ein-
hver fyrri afbrot á sam-
viskunni?
Og Martin Beck svaraði:
— Yfirleitt, en alls ekki
alltaf.
A Vastberga yar allt
kyrrt og hljótt. An þess að
segja orð hvor við annan
gengu þeir gegnum for-
dyrið og upp stigann, ýttu
á hnappana á kringióttu
talnalásskifunni við hliðina
á glerdyrunum á þriðju
hæð og héldu áfram rak-
leitt inn á skrifstofu
Stenströms.
Kollberg hikaði
andartak, en svo settist
hann i skrifborðsstólinn og
reyndi skúffurnar. Þær
voru ólæstar.
Herbergið var hreint og
snyrtilegt og algerlega
hlutlaust.Stenström hafði
ekki einu sinni haft ljós-
mynd af unnustu sinni hjá
sér á skrifborðinu.
Aftur á móti lágu tvær
myndir af honum sjálfum i
pennaskálinni.Martin Beck
vissi hvernig á þeim stóð. t
fyrsta sinn um margra ára
skeið hafði Stenström verið
svo lánsamur að eiga fri á
jólunum og framyfir ára-
mótin. Hann hafði þegar
pantað sér farmiða meö
áætlunarvél til Kanarieyja.
Myndirnar hafði hann látið
taka vegnaþess að hann
þurfti nýtt vegabréf.
Lánsamur, já, hugsaði
Martin Beckbitur og horfði
á vegabréfsmyndirnar,
sem voru nýlegar og miklu
betri en þær sembirst höfðu
i blöðunum .Stenström
hafði virst yngri en tuttugu
og niu ára. Hann hafði biá,
vingjarnleg augu. Hárið
vardökkbrúnt og greitt aft-
ur en virtist dálitið óstýri-
látt. Fyrst framanaf höfðu
sumir starfsfélagar hans
talið hann heldur einfaldan
og ekki til stórræðanna.
Þeirra á meðal var Koll-
berg, sem hafði gert honum
lifið leitt. En það var aðeins
fyr'st framanaf. Martin
Beck mundi að hann hafði
rætt þetta við Kollberg á
meðan þeir voru enn i
húsakynnum rikislögregl-
unnar úti i Kristenberg. Þá
hafði hann sagt: — Hvers
vegna legguðu strákgreyið
svona i einelti?
Og Kollberg hafði
svarað: — Til þess að
brjóta niður þetta falska
sjálfstraust, sem hann
þykist hafa og gefa honum
tækifæri til að byggja upp
raunverulegt sjáltstraust,
já, I stuttu máli til þess að
hann geti smásaman orðið
nýtur maður innan lög-
reglunnar
Ef til vill hafði þetta
verið rétt hugsað hjá
Kollberg. Að minnsta kosti
hafði Stenström þroskast
með árunum. Hann hafði
orðið duglegur iögreglu-
maður, starfsamur og
ágætur mannþekkjari. Hið
ytra var hann maður sem
gat verið lögreglunni til
sóma i hvivetna. Hann
var laglegur, hafði að-
laðandi viðmót og var
góður iþróttamaður. Lög-
reglan hefði sem best getað
notað hann i starfs-
auglýsingar sinar og það
var meira en hægt var að
segja um suma aðra. Til
dæmis Kollberg með sina
hrokafullu framkomu og
andiitið, sem virtist dálitið
samanbarið — um hæglæt-
ismanninn
Melander, sem sannaði
með útliti sinu þá útbreiddu
skoðun, að ólánlegustu lög-
reglumennirnir væru oftast
þeir færustu i starfi— um
hinn rauðnefjaða
miðlungsmann Rönn — um
Gunvald Larsson, sem með
sinum miklu likams-
burðum og starandi augna-
ráði gat hrætt vitglórunaúr
hverjum sem var, og var
reyndar hreykinn af þvi—
eða um hann sjálfan, ef þvi
var að skipta, hinn si-
snýtandi Martin Beck.
Hann hafði staðið við
spegilinn og horft á sjálfan
sig kvöldið áður — háan og
þungbúinn mann með hold-
grannt andlit, breitt enni,
sterklega kjálka og rauna-
leg gráblá augu.
Martin gleymdi þvi ekki
heldur, að Stenström hafði
búiö yfir ýmsum sérhæfi-
leikum, sem komið höfðu
þeim öllum að gagni. Allt
þetta rifjaðist upp fyrir
honum á meðan hann
horfði á Kollberg, sem leit-
aði kerfisbundið i skrif-
borðsskúffum Stenströms
og lagði hlutina frá sér á
borðplötuna.
En nú var kominn timi til
að vikja frá tilfinninga-
sömum minningum og
reyna I stað þess kalt og ró-
lega að gera mynd af
manninum, sem einu sinni
hafði heitið Ake Stenström.
Tilfinningarnar, sem
þvinær höfðu borið hann
ofurliði áður þegar
Hammar hafði slegið um
sig með orðum við þá i
• Kungsholmsgatan, voru
dvinaðar.
Allt frá þvi Stenström
hafði lagt einkennishúfuna
á hilluna og selt kunn-
ingja sinum i lögreglu-
skólanum búninginn, hafði
hann starfað undir stjórn
Martins Beck. Fyrst i
Kristenberg við þáverandi
rikismorðdeild sem heyrði
undir rikislögregluna og
var einskonar varalið, til
þess ætlað að koma lög-
reglunni úti á lands-
byggðinni til aðstoðar i
viðlögum.
Um áramótin 1964—1965
haföi allt lögreglulið lands-
ins verið sameinað og
skömmu siðar höfðu þeir
verið fluttir hingað út i
Vastbergagötu.
Þessi ár hafði Koll-
berg gegnt ýmsum störf-
um og Melander hafði
verið fluttur að eigin ósk,
en Stenström hafði verið
með honum allan timann.
Martin Beck hafði þekkt
hann í rúm fimm ár og þeir
höfðu unnið saman að ótal
málum. A þessum tima
hafði Stenström aflað sér
þeirrar þekkingar á raun-
hæfu lögreglustarfi, sem
hann bjó yfir og hún var
alls ekki lítil. Hann var
orðinn miklu þroskaðri,
hafði sigrast að mestu á
óvissu sinni og feimni, flutt
að heiman og siðan tekið
saman við konu , sem hann
að sögn ætlaði að gera að
sinum lifsförunaut. Faðir
hans var látinn fyrir
skömmu og þá hafði móðir
hans flutst aftur til heima-
byggðar sinnar i
Vástmanland.
Martin Beck hélt sig vita
flest deiii á honum. Hið
undarlega var samt,
hversu litið það var, sem
hann i rauninni vissi. Að
upptöldum nokkrum
meginatriðum, svo og al-
mennum og vonandi allvel
rökstuddum skilningi varð-
andi skapgerðareinkenni
Stenströms og kosti hans
og galla sem lögreglu-
manns, var litið til að festá
á pappirinn.
Stenström hafði verið
ágætis náungi, dálitið
metnaðargjarn, nokkuð
þrár, en glöggur og nám-
fús. A hinn bóginn hafði
hann ennþá verið fremur
feiminn og ef til vill dálitið
barnalegur og ekki var
honum það gefið að geta
svarað fyrir sig, né kimni-
gáfa yfirleitt. En i þvi tilliti
voru þeir margir, sem ekki
höfðu af neinu að státa.
Ef til vill hafði Stenström
haft vanmáttarkennd —
gagnvart Kollberg, sem
hafði haft yndi af að koma
honum i klipu með bók-
menntatilvitnunum og
flóknum hártogunum,
gagnvart Gunvald
Larsson, sem einu sinni
haföi sprengt upp hurð og
ráðið niðurlögum óðs
morðingja á fimmtán
sekúndum á meðan
Stenström stóð i nokkurra
metra fjarlægð og braut
heilann um hvað þeir ættu
að gera — eða gagnvart
Melander, sem aldrei sást
bregða og gleymdi heldur
aldrei neinu, sem hann
hafði séð, lesið eða heyrt.
Já, var annars ekki hægt
að fá vanmáttarkennd af
þvi sem minna var?
Hversvegna vissi hann
svo litið um Stenström?
Var það vegna þess að
hann hafði ekki haft at-
hyglina hjá sér? Eða var
það blátt áfram vegna þess
að um hann væri ekkert
meira að vita?
Martin Beck neri hárs-
vörðinn með fingur-
gómunum og leit á munina,
sem Kollberg hafði dreift
um borðið.
Stenström hafði verið
dálitið smásmugulegur —
það kom meðal annars
fram I þvi að úrið hans
gekk ávallt nákvæmlega
rétt upp á sekúndu — það
kom einnig fram i þvi
hvernig allt var i stökustu
röð og reglu i skrifborði
hans.
Pappírar, skjöl og aftur
pappirar. Skýrsluafrit,
réttarskýrslur, fiölritaðar
leiðbeiningar og sér-
prentanir af lagagreinum,
öllu raðað i snyrtilega
hlaða. Það persónulegasta
var eldspýtnastokkur og
óopnaður pakki af tyggi-
gúmmi, var þessum
hlutum sennilega ætlað að
vera einskonar þjónusta
við það fólk, sem kom til að
gefa skýrslur eða aðra sem
sátu hjá honum og spjöll-
uðu við hann..
Kollberg varp öndinni og
sagði: — Ef það hefði verið
ég, sem fannst i vagninum,
helðuð þið Stenström lik-
lega verið að róta i minum
hirslum. Og þar hefði verið
óliku saman að jafna. Þið
hefðuð án efa rekist á
ýmisiegt, sem hefði skilið
eftir blett á minningu
minni.
Martin Beck átti i engum
erfiðleikum með að imynda
sér hvernig umhorfs væri i
skrifborðsskúffum Koll-
bergs, en hann þagði.
— Hér er ekki margt
sem svert gæti minningu
nokkurs manns, sagði
Kollberg.
Martin Beck þagði enn.
Þeir fóru þegjandi yfir
skjölin, fljótt en rækilega.
Þar var alls ekkert, sem
ekki lá ljóst fyrir eða mátti
setja i rétt samhengi. 011
minnisblöð og allar
skýrslur snertu mál, sem
Stenström hafði unnið að
og þeir þekktu báöir vel til.
Að lokum var aðeins eitt
eftir órannsakað. Það var
stórt, brúnt umslag, inn-
siglað og allþykkt.
— Hvað skyldi þetta
vera, sagði Kollberg.
Jónas Jónasson í Seikhúsinu:
Ævar Kvaran Þórhallur Sigurðsson og Guömundur Magnsson.
Leikendur eru fjölmargir, og of
langt að þylja þeim einkunnir öll-
um. Rúrik Haraldsson leikur eig-
anda hnappaverslunarinnar og
gerði með kimni og vel, en mér
virðist hann þurfa að gæta sin
nokkuð á þeim persónum sem
honum eru úthlutaðar nú orðið,
bæði á sviði og i útvarpi. Arni
Tryggvason er hófsamur i öllu og
elskulegur og Margrét Guð-
Nina Sveinsdóttir Margrét Guðmundsdóttir, Rúrik Haraldsson og Arni Tryggvason.
Þjóðleikhúsið— 1973—74
25. leikár, 3<viðfangsefni
sept. 1973
Hafið bláa hafið
Sjónleikur i átta atriðum
Höfundur: Georges
Schéhadé
Þýðing: Jökull Jakobs-
son
Leikmyndir: Steinþór
Sigurðsson
Búningar: Lárus Ing-
ólfsson
Leikstjóri: Sveinn Ein-
arsson
Til eru menn sem
halda þvi fram i mikilii
alvöru, að leikhúsið sé
búið að vera! Rökstyðja
svo með þvi að slengja
fram af mesta gáleysi
að það sé sjónvarpinu að
kenna. Öllu er þvi um
kennt! Bioin kannski
hálftóm eða alveg, og þá
er það sjónvarpinu að
kenna og þeir sem
dæma, horfa ekki einu
sinni gagnrýnisaugum á
kvikmyndavalið.
Leikhúsið sem slikt, er ekki bú-
ið að vera. Það er i annan máta
sibreytilegt, fylgist með timan-
um, eöa á að gera það, fær and-
litslyftingu, eða bara nýtt hjarta
og viö það endurnýjast „likami”
þess, blóðrásin verður örari, sálin
ferskari, það verður leikhús
dagsins i dag, leikhús gærdagsins
er horfið.
Það verður ailtaf til leikhús, þó
er það heimur sem ekki er til en
öllum sýnilegur, heimur ljóss,
sem geymir myrkrið i sjálfu sér,
heimur myrkurs sem á til ljós,
glitrandi stjarna á misdökkum
himni hins reala heims.
Ahorfandinn á vissar kröfur á
hendur leikhúsinu. Hann eyðir
tima og fé til þess að sitja við skör
leiksviðsins, og gerir þá kröfu að
leikhúsið i staðinn sýni fyllri lifs-
mynd en venjulegur maður getur
lifað i heimi raunveruleikans.
Þekktur erlendur gagnrýnandi,
E. Wright, segir aö persónur leik-
sviðsins verði að vera með það
skörpum dráttum, að áhorfand-
inn kynnist þeim og skilji. Leik-
húsið verði að sýnast heimur lif-
andi sannleika, ekki vera sá
heimur, það verði aö endurspegla
Hfið en ekki nauðsynlega veralif-
ið sjálft.— Nokkurskonar imynd-
aður raunveruleiki.
S.l. föstudag frumsýndi Þjóð-
leikhúsið leikrit eftir lfbanonska
skáldið og leikritahöfundinn Ge-
orges Schéhadé, nefndur með
helstu fulltrúum póetiska ieik-
hússins, fæddur árið 1910 i Alex-
andriu, en nú búsettur i Beirut.
Hér er nú þörf á þvi að taka
fram aö fyrir undirritaöan var
þessi frumsýning, nú i byrjun
Þjóðleikhússins, blönduð tilfinn-
ingum mér áður viös fjarri, viö
slikt tækifæri.
Mér þótti rikja sérkennilegur
andi I leikhúsinu, eitthvað ferskt
liggja i loftinu sem andaði til min
eins og gola af hafi i heitu logni.
Ég var nú kominn til þess að rýna
dýpra en áður inn i þennan heim
rétt sem Sigauni i kristalskúlu
siha, sjá af áfergju hvert svip-
brigöi I ljósum leiksins, jafnvel
skoða þau sjálf og áhrif þeirra á
þá heildarmynd sem leiksýning
er. Ég yrði að horfa á samsett
púsluspil I einstökum brotum
án þess að hvolfa þvi upp-
leystu á borð og glata heildar-
myndinni.
Skáldjöfurinn, heimspekingur-
inn og gagnrýnandinn Goethe, gaf
gagnrýnendum einskonar stikk-
orð til starfans: Hver er tilgangur
listamannanna? Hve vel hefur
þeim tekist? Er fyrirhöfnin rétt-
lætanleg, alis þessa viröi?
Ljósin I salnum blönduðust
myrkrinu, tjaldið fór frá og frum-
sýning á leikritinu Hafið bláa haf-
ið, hófst. Nafnið er látlaust, nán-
ast hafnfirskt i laginu, en það ger-
ist ekki á hafinu, heldur i hafnar-
bænum Bristol á Englandi og
sýnifrásögnum, suður I Portúgal,
gömlu landi sæfara.
Fjallar það um draum? Er það
saga um fórnina? Teiknar það
hamingju i bland við sorgina? —
Allt þetta, og meira til.
Þó er það ekki svo margslungið
aö maður sitji eftir ráðvilltur i
leikslok spyrjandi sig: Hvað var
ég að horfa á? Svarið er án hiks:
Leikhús, i þess orðs ágætri merk-
ingu.
Höfundu gefur hverjum manni
tækifæri til að skoða leikinn með
sjálfstæðu hugarfari og með
þeirri tilfinning sem hverjum og
einum er i brjóst smiðuð, og
kimni hefur hann næga og fagurt
getur fugl hans galað og hann er
veitull hverjum listamanni sem
að sýningunni stendur á gullin
tækifæri til listsköpunar, manar
til átaka.
Leikstjóra er gefið grænt ljós að
stýra eftir eigin kompás, bindur
hann ekki við staur innansviga
athugasemda og Sveini Einars-
syni tekst afar vel, þótt ég, til
allrar hamingju, sé ekki sam-
mála honum um allt. En flest
er ég honum þakklátur fyrir.
Alþýðublaðið hefur ráðið Jónas
Jónasson sem leiklistargagnrýnanda
blaðsins. Jónas er islendingum góð-
kunnur fyrir störf sin hjá Rikisútvarp-
inu.
Hann stundaði leiklistarnám i leik-
listarskóla Ævars Kvaran og kynnti sér
vetrarpart kvikmyndagerð i London.
Jónas kenndi hjá Ævari i tvö ár og
einnig hefur hann kynnt sér leikstjórn
fyrir útvarp Jónas Jónasson hefur sett á
svið allmörg leikrit fyrir leikfélög úti á
landi og stjórnað leikritum fyrir Rikis-
útvarpið. Fyrsti leikdómur Jónasar fer
hér með og fjallar Jónas þar um 3ja
verkefni Þjóðleikhússins á þessu leik-
ári: ” Hafið bláa hafið ”.
Hafið bláa hafið
inn um hafið i hjartanu, en þarf á
daginn að telja tölur og hafið er
þarna, búið skipum, fyrir utan
gluggann og i bankanum biður al-
eigan þess dags er hann siglir.
Hvað vildu þeir Sveinn og
Steinþór láta lesa úr tjöldunum?
Ég sjálfur var augnablik kominn
mundsdóttir var sérlega
skemmtileg i tveim útgáfum af
sömu manneskjunni, enskri ást-
fanginni stúlku og sögupersónu
suöur I Portúgal i munni Gunnars
Eyjólfssonar sem lék þann sem
hug hennar átti, en bjó sjálfur
með hug til hafsins, og fórnaði
frábærum kostum hans og jafn
hógværum leik en svo mjög traust
um.
Baldvin Halldórsson var góður i
hlutverki Portúgalans, gerfið
gott, svitinn eins og hans eigin, og
hreyfingar allar i fyllsta sam-
ræmi, og gefur hlutverk hans tvi-
TUNGLIÐ 0G
TÖLURNAR!
Steinþór Sigurðsson fer á kost-
um eins og fyrri daginn, skapar i
tjöldum töfraheim, sem mér á
köflum þótti um of, til dæmis
heimur gamla aðmirálsins sem
Ævar Kvaran leikur af mikilli
kúnst og djúpri samúð með þess-
um sverðslausa afsetta aðmiráli,
meö fallbyssuskot niðurlægingar-
innar enn sem hellu fyrir eyrum,
og stóð þó uppréttur meðan
trommuslagararnir slógu sæmd
hans fyrir borð.
Og einkaréttur er settur yfir
manninum Kristófer meö draum-
á hafsbotn, i sokkna vonaveröld
og hefði ekki orðið hissa þótt fisk-
ar syntu um sviðið.
En draumurinn um hafið veld-
ur þvi að Kristófer er fórnarlamb
vafasams vinar, bátsmannsins
sem lánar honum jakkann sinn,
þvi skuggar fortiðar eru á eftir
honum og bátsmaðurinn hverfur
okkur i gerfi búðarmannsins sem
sjálfur situr eftir, feiminn, i litið
eitt of stórum jakka, með ein-
kennisbönd á ermum, og er þess-
vegna leiddur burtu sem morð-
ingi.
Eftir stendur vinkona hans krá-
areigandinn frú Edda, leikin af
Guðbjörgu Þorbjarnardóttur af
miklum ágætum og skuggum
skolar burt i rigningunni. Aðeins
ein athugasemd: Ef kráin hefði
verið ögn óhreinni, hefði ég fyrir-
gefið lufsulegt hár frú Eddu ann-
ars ef sviðið verður að vera svo
hreint — hafnarkrá i Bristol —
verður frú Edda að greiða sér,
svo kattþrifin sem hún virðist
vera um ytri hluti.
1 réttarhöldunum fáum við að
heyra tvær útgáfur af sögu um
morð i Portúgal og Kristófer i
bátsmannsgerfi fær hugrekki sitt
i krafti þess og kemur nú að not-
um hugarflug hans. Gunnar
Eyjólfsson gerir frábærlega vel,
t.d. þegar sá feimni Kristófer
breytist i gerfi bátsmanns, búinn
hugrekki, húfu og jakka. — En
gamall aðmiráll lætur ekki
blekkjast, hann þekkir land-
krabba þegar hann sér hann, en
gleypir hráa sögu um hvitan
hrafn á norðurslóðum. Það gilti
lengi i Englandi og á meginland-
inu, að sjómenn og allt upp i borg-
arstjóra, stunduðu þá iöju að
ljúga til um norðurslóðir, og gild-
ir kannski enn!
samt öllum draumum sinum i
éinu vetfangi af þvi að sjómaður
átti i hlut, grafinn i sand og vant-
aði minnismerki.
En sá sem fær mig enn til að
brosa og fyllast þakklæti fyrir að
hafa séð hann, er Valur Gíslason i
hlutverki séra Lambs. Það er eins
og þessi leikari eigi ekki til orðið
stans, i persónusköpun. Hve lengi
-geta menn tekið framförum , er
mér spurn. Það liggur við að ég
/sjálfur móðgist við svona athuga-
' semd um jafn gamalreyndan
leikara, en hjálpi mér, ég á ekki
annað i minum poka til lýsingar á
mælalaust tækifæri til ofleiks,
sem Baldvin þáði ekki, heldur
skóp þarna lifandi manneskju.
Guðmundur Magnússon lék af
krafti, skipstjóra án skips, en
ekki áttaði ég mig á túlkun Þór-
halls Sigurðssonar. Sigriður Þor-
valdsdóttir var svo suðræn, að
það tók mig nokkra stund að átta
mig á þvi að hún býr sjálf i Mos-
fellssveit, Gisli Alfreðsson var
mér að skapi i hlutverki góða
drengsins á sjónum, þess sem
alltaf hlýtur aö fara halloka fyrir
þeim vonda manni á sjónum,
manninum sem lánaði draumóra-
búöarlokunni jakkann, Wittiker
bátsmanni, sem Erlingur Gisla-
son lék af myndarbrag, kannski
of heimsmannslegur i hreyfing-
um, — vantaði kannski þilfarið
undir fætur sina.
Leiknum lokaði Róbert Arn-
finnsson i litlu hlutverki.Gordons
skipherra á skipi þvi sem Kristó-
fer Gunnars Eyjólfssonar ætlaði
með. Það sannar aðeins hve
sterkur persónuleiki Róberts er,
að þegar hann fór og lokaði á eftir
sér dyrunum að draumi Kristó-
fers, og tjaldið fór fyrir, þá beið
maður eftir framhaldi. En þá
kom hópurinn allur fram og tók á
móti lófataki.
En i huga Kristófers og flestra
lifandi manna er draumalandið
bak við sjóinn, eða bak við fjöllin,
einhvers staðar annars staðar en
þar sem maður er, og ,,þar situr
tunglið eins og stór hvitur hnapp-
ur á himninum, tryggilega saum-
aöur fastur”. — 1 draumalandinu
breytist ekkert, meðan maður
býr þar ekki.
Þýðing Jökuls Jakcbssonar er
þekkileg og virtist fara vel i
munni.
Aöstadendur þessarar sýningar
Þjóöleikhússins hafa isaumað
hugmyndir sinar fagurlega i
samræmi við ramma höfundar.
Eins og tunglið, var sýningin fög-
ur ásýndum — skemmtileg lika.
Þetta var gott kvöld i Þjóðleik-
húsinu. Þar á hver og einn að geta
fundið eitthvað til fullnægju sinni
fegurðarþörf. 1 góðum texta, dýr-
legum sviðsbúnaði, mildum ljós-
um og til allrar hamingju litum
við ekki öll sömu hlutina eins. Það
sem er einum fegurð, er öðrum
nánast einskis virði. Þegar einn
kimir, er annar opinmynntur af
skilningsleysi. Þaö er eitt af þvi
sem gerir leikhús svo eftirvænt-
ingarfullt, spennandi — fullnægj-
andi.
Þökk fyrir góða skemmtun.
0
Þriðjudagur 2. október 1973.