Alþýðublaðið - 17.06.1974, Page 5

André Previn, John Dankworth og Cleo Laine þakka áheyrendum
Háskólabíó 13. júní 1974
kl. 21
Kvöldstund með Cleo Laine,
John Dankworth, André
Previn og Árna Egilssyni
ásamt Tony Hymass á pianó, Roy Jones á trommur
og Danyl Runswick á bassa
Hvað getur maður sagt? Það hefðu ýmsir getað iært um
hljómburð hjá þessu listafólki. Hvað getur maður sagt annað en
„takk, Cleo, Johnny, Arni, André, Tony, Roy og Danyl”?
Ómar Valdimarssom
Astæðan var sú, að söngkerfi
þeirra varð eftir i London (það
mál gæti raunar haft einhver
eftirköst) og það tekur sinn tima
að venjast nýjum tækjum.
Hljómurinn fór batnandi og á
siðasta konsertinum var besta
sándið.
An Gary Brooker væri hljóm-
sveitin liklega ekki mikið. Vissu-
lega eru þeir allir snjallir
hljóðfæraleikarar — Brooker og
B.J. Wilson, trommari, bera þó af
— en það er Gary Brooker sem
stjórnar öllu og ræður stefnu
hljómsveitarinnar. Hann er
þeirra faglegastur á sviði, rabbar
við áheyrendur i rólegheitunum á
milli laga, syngur allt og sér til
þess, að aldrei fari alveg af
honum ljósgeislinn. Þeir hinir
láta sér það vel lika, enda undir
öruggri leiðsögn.
Þeir stilla undarlega upp,
Procul Harum, trommarinn i
öðrum endanum og piano-
leikarinn i hinum og svo hinir á
milli. Ástæðan er sú, að þeir
Brooker og Wilson hafa verið
saman i hljömsveitinni frá
upphafi (eða svo gott sem) og
þeir eru máttarstoðir hennar.
Rétt er og að geta um Keith Reid,
ljóðskáld hljómsveitarinnar, sem
fylgir þeim stöðugt eftir og er
tekinn sem einn úr hljóm-
sveitinni. Meðan á hljómleikum
stendur hoppar hann fram og
aftur um salinn og upp á svið og
spekúlerar sig sveittan . Að
tjaldabaki var hann spurður af
nærstöddum hvort hann kæmi til
með að yrkja eitthvað um Island,
hvort miðnætursólin og hreina
loftið væru honum einhver
innblástur. — Ég vona það, sagði
hann. — Ég vona það. Maður veit
aldrei.
Þeir sögðu litið. Þeim tókst að
snúa af sér alla blaðamenn, þrátt
fyrir að þeir hefðu lofað við
komuna til landsins að hitta að
máli nokkra skribenta á þessu
sviði. Brooker og Reid hafa
jafnan orð fyrir þeim og tala eins
og menntamenn. Það er hluti af
séreinkennum Procol Harum :
það er fáguð hljómsveit og mjög
fagleg. Hér voru þeir að vinnaog
það var ekki laust við, að von-
brigða gætti i andlitum sumra
þeirra, er alltaf eru mættir að
tjaldabaki eftir hljómleika til að
missa ekki af partiinu. Þá fóru
Procol Harum heim á hótel til að
sofa eftir að hafa hvilst einir sér i
5 eða 10 minútur i búningsher-
berginu.
Gestir á hljómleikunum voru
yfirleitt Procol Harum-
aðdáendur. Megnið af hljóm-
leikagestum þekktu allt efni
hljómsveitarinnar og fögnuðu
hverju lagi vandlega. Brooker
sagði við komuna, að þeir myndu
væntanlega flytja nokkur spáný
lög, en af þvi varð ekki — nema
hvaðað „Nothing But The Truth”
af nýju tveggja laga plötunni var
spilað. — Við reynum að spila
það, sem fólki þykir gaman að,
sagði Brooker.
Aður en þeir fóru inn á sviðið i
fyrsta skipti spurði blaðamaður
Alþýðublaðsins Chris Copping,
orgelleikara, hversu lengi þeir
myndu spila. Hann leit á laga-
listann sinn og sagði svo: — I
svona klukkutima og kortér.
Með það i huga fylgdumst við
með tónleikunum og uppbyggingu
þeirra. Það var allt pottþétt. Þeir
byrjuðu i rólegheitunum og voru
komnir á fulla ferð eftir tvö eða
þrjú lög. Siðan var spennan að
byggjast upp allt til enda og er,
þeir voru klappaðir fram á ný
kom ekkert til greina nemá „A
Whiter Shade of Pale”. A næsta
konsert fann maður á sér, að þeir
myndu ekki taka „Pale” en á
siðasta konsertinum fann maður
aftur, að það hlaut að koma.
Blaðamaður Alþyðublaðsins
spurði Brooker að hljómleika-
haldinu afstöðnu hvort þeir hefðu
notið allra konsertanna jafn
mikið — hvort þeir hefðu virki-
lega lagt sig jafn mikið fram við
miðkonsertinn. — Við leggjum
okkur alltaf fram, sagði hann jafn
rólegur og alvarlegur og venju-
lega. — Við njótum allra okkar
hljómleika til hins ýtrasta.
—ó.vald.
„Viö njótum allra
okkar hljómleika
- sagði Gary Brooker við Alþýðublaðið
eftir hljómleika PROCOL HARUM
Þeir sem versla í kaupfélaginu
tryggja eigin hag
Seljum á hagstæðu verði allar
fáanlegar nauðsynjavörur
Kaupum íslenskar
framleiðsluvörur
Kaupfélag Tálknfirðinga
Tálknafirði
Þá er það búið og gert, Procul
Harum farnir heim og flestir — ef
ekki allir — ánægðir með
heimsóknina. Lika Amundi.
Allir hafa ástæðu til að vera
ánægðir með þessa heimsókn
bresku hljómsveitarinnar, þvi
þetta var góð heimsókn. Á
þessum þrennu hljómleikum var
góð músik spiluð vel fyrir þakk-
láta og áhugasama áheyrendur.
Enginn varð fyrir teljandi óþæg-
indum — og ekki einu sinni áheyr-
endur, svo orð sé á gerandi:
fyrstu hljómleikarnir hófust 10
minútum á eftir áætlun, þeir
næstu hófust á minútunni, sem
auglýst var, og þeir þriðju 15
minútum of seint vegna alvar-
legrar bilunar i magnara.
Uppselt var á fyrstu tónleikana
og meira en það. Þá tók Ámundi
þá ákvörðun, að færa fyrirhugaða
hljómleika daginn eftir, sem áttu
að vera klukkan 7, til klukkan hálf
niu og halda þriðju skemmtunina
klukkan hálf tólf. Á næstu
tónleikum voru um 800 manns og
á þeim þriðju ca 400.
Siðustu tónleikarnir voru bestir
að mati margra, sem sóttu alla
þrjá. Þá var stemningin
afslöppuðust og Procul Harum
tókst einfaldlega best upp. Það
má kannski segja sem svo, að ef
siðasti konsertinn var bestur, þá
var sá fyrsti næstbestur. Á fyrri
konsertinum á miðvikudags-
kvöldið (1226) náðu þeir sér aldrei
almennilega á strik, spiluðu
tveimur eða þremur lögum færra
en á hinum tveimur, og áheyr-
endur fóru út ánþess að heyra ,,A
Whiter Shade Of Pale”. Þó voru
nokkrir, sem sögðust hafa komið
fyrst og fremst til að heyra
hljómsveitina flytja lagið i eigin
persónum.
Það er mikill kraftur i Procul
Harum og á fyrstu tónleikunum
voru þeir hreinlega háværir.
Grabham og Chris Copping (með banjóið) búa sig undir að flytja
„Power Failure”, Þessi hnébeygja Grabhams var það, sem tiiþrifa-
mest var af sviðshreyfingum Procol Harum.
B.J. Wilson, trommuleikari, fjörkálfurinn I hópnum. Hann og Brooker
hafa verið saman „af og til” i 15 ár. Wilson er 27 ára.
Að ofan: C leo Laine syngur „Control Myself” eftir Previn, sem
hlustar (að neðan) ásamt Arna.
Mánudagur 17. júni 1974
o