Alþýðublaðið - 24.01.1976, Blaðsíða 8

sími 81866
Klíkuskapur starfsmanna
veitingastaðanna óþolandi

i WHi
Það má vel búa strætis-
vagnana með snjókeðjum!
Steinunn hringdi, og var mikið
niðri fyrir.
Ég get nú ekki lengur orða
bundizt. Klikuskapur og mann-
greining ýmiskonar er orðin svo
algjör i þessu þjóðfélagi okkar, að
út yfir allan þjófabálk tekur.
Maður verður að þekkja þennan
eða hinn ef einhverju skal áorka
eða koma til leiðar. Þá fær maður
helzt ekki vinnu, nema vinur
frænda, bezta vinar forstjóra við-
komandi fyrirtækis mæli með
manni.
Mig langar til aö draga fram
eitt dæmi, sem i sjálfu sér er ekki
mjög mikilvægt fyrir þjóðarbúið i
heild, en er ósköp leiðigjarnt og
mætti vel missa sin. Það er kliku-
skapur starfsmanna vinveitinga-
húsa gagnvart einstökum gest-
um. Oft hefur verið kvartað i les-
endadálkum dagblaðanna yfir
dyravörðunum, sem hleypa að-
eins fáeinum útvöldum inn i húsið
eftir að „uppselt” er orðið, þrátt
fyrir það að mikill mannfjöldi
hafi beðiö timunum saman utan
dyra i von um inngöngu. Nei, þeir
geta ekki komizt inn, en Palli vin-
ur dyravaröarins hann má koma
inn, þótt hann eigi reyndar að
vera aftast i röðinni. En þetta er
nú reyndar ekki aðalkveikjan að
hringingu minni i Horn ykkar Al-
þýðublaðsmanna.
Tilefnið er þetta. Um siðustu
helgi, nánar tiltekið á laugar-
dagskvöldið, fór ég út að
skemmta mér ásamt nokkrum
vinum og kunningjum. Ferðinni
var heitið i Sigtúnið hans Sigmars
við Suðurlandsbrautina. Við viid-
um hafa vaðið fyrir neðan okkur
og hringdum þvi og pöntuðum
borð. Var okkur tjáð að borðinu
yrði aðeins haldið, þar til klukkan
22 um kvöldið. Gott og vel. Við
urðum nokkuð sein fyrir og kom-
um eftir kl. 22 og var þá tjáð af
þjóni vestan megin i salarkynn-
um Sigtúns, að þvi miður væri bú-
ið að ráðstafa borðinu. Að sjálf-
sögðu sættum við okkur við þessa
afgreiðslu mála, enda hafði okkur
verið tjáð um þessar reglur húss-
ins. En nóg um það.
Um eliefu leytið rekum við aug-
un i laust borð i austari enda
hússins. Við setjum okkur við
borðið.pöntum drykki og allt virð-
ist i lukkunnar velstandi. En
skyndilega um klukkan 11.30 þeg-
ar húsinu hefur verið lokað kem-
ur þjónn aðvifandi og tilkynnir
okkur að fólkið sem pantaði þetta
borð upprunalega, sé komið og
vilji fá borðið sitt. Við mölduðum
að sjálfsögðu i móinn og bentum
á, að samkvæmt reglum hússins
væri borðum ekki haldið lengur
en til klukkan 22.00 og væri hon-
um þvi ekki stætt á þvi, að visa
okkur frá borðinu, að minnsta
kosti ekki á þessum forsendum.
Þjónninn brást hinn versti við og
hótaði að sækja dyravörð, sem
hann og gerði. Dyravörðurinn
kom siðan á staðinn og var hinn
ljúfasti. Bað hann okkur að vikja
frá borðinu. Gerðum við honum
ljósar aðstæður og við það hvarf
hann um stund á eintal með þjón-
inum. Eftir það samtal þeirra,
kom dyravörðurinn að nýju að
borðinu i fylgd með þjóninum og
sagði að hann yrði þvi miður að
biðja okkur að yfirgefa borðið,
þvi þótt meginregla hússins væri
sú að halda ekki borðum nema til
klukkan 22, þá væri réttur þjóns-
ins til ráðstöfunar borðum húss-
ins alger.
Hafði þetta þref nú staðið i hálf-
an klukkutima og klukkan orðin
24. Akváðum viö þá að láta undan
siga og hverfa frá borðinu, þvi
ætlunin var að skemmta sér en
ekki standa i þrefi við þjón sem
ekki virðir settar reglur. Við
brottför spurðum viö þjóninn kur-
teislega til nafns en hann svaraði
þvi með skætingi einum.
Nú er min spurning þessi til
Sigmars veitingamanns og eig-
anda Sigtúns og reyndar flestra
yfirmanna dansstaða hérlendis,
þvi að atburðurinn sem skeði i
Sigtúni á laugardagskvöldið er
langt frá þvi að vera einsdæmi
eða einungis staðbundinn við Sig-
tún, er þjónum gert að virða við-
teknar reglur veitingahúsanna.
Þessi hrærigrautur og kliku-
myndanir verða að taka enda.
Traustir viðskiptavinir dansstað-
anna láta ekki bjóða sér slika
framkomu til lengdar.
MUNIÐ að senda
HORNINU
nokkrar línur.
Utanáskrift:
HORNID,
ritstjórn Alþýðublaðsins,
Siðumúla 11, Reykjavik.
Bílstjóri hjá SVR hringdi
til Alþýðublaðsins í gær og
sagði það vera rangt, sem
komið hefði fram í blaða-
skrifum að undanförnu, að
ekki væri hægt að búa
strætisvagnana nægilega
vel undir akstur í þeirri
færð, sem verið hefur í
borginni að undanförnu.
Hann kvað þessa skoðun for-
ráðamanna vagnanna annað-
hvort byggjast á kunnáttuleysi
eða hreinlega viljaleysi. Það
hefði veriðreynt að setja keðjur á
nokkra vagna og slikt hefði gefizt
vel. Til dæmis hefðu vagnar á leið
3 ekið með keðjur, og það hefði
ekkert verið athugavert við það.
Það væri ekki verið að taka
með i dæmi allan þann kostnað
sem hlytist af þvi þegar vagnar
lentu i árekstrum vegna ónógs
vetrarbúnaðar, þegar reiknaður
væri út kostnaðurinn við að setja
keðjur á vagnana. Þá væri ekki
heldur tekið með i dæmi hve
miklar tafir verða og óþægindi
jafnt fyrir farþega SVR sem
starfsfólk, þegar vagnarnir væru
að aka svona illa búnir eftir leiða-
kerfi sem miðast við beztu færð.
Hér skortir ekkert nema vilj-
ann, sagði þessi ökumaður SVR.
FRAMHALDSSAGAN QE —
Sandra setti i sig hörku. — Nú veldurðu ekki meiri vand-
ræðum fyrir mig i vinnunni, sagði hún brosandi.
— Fyrirgefðu, sagði Jake afsakandi. — Hvernig átti ég
að vita, aðhann lægi á hleri? Cheerio, elskan.
Sandra sat kyrr. Það var engin kurteisi, en einhvern
veginn fannst henni hún ekki þola meira i bili. Jake hlaut
að skjátlast um Alan.
Hún þvoöi upp og lagaði til i eldhúsinu og fór inn til að
skipta um löt áöur en Noel kæmi. Það var hringt að dyrum
um leið og hún var að Ijúka við að mála sig. Hún leit á úrið.
Noe! kæmi áreiðanlega ekki svona snemma. Hver var að
koma ?
Siðasta manneskjan sem hún hafði átt von á — Renée le
Blanc kom siglandi inn, beið eftir aö Sandra lokaði og fór
svo inn i stofuna eins og hún væri húsráöandi hér. — Má ég
setjast? Ég hef haft mikið aðgera i dag.
Sandra barðist við að missa ekki stjórn á sér. — Alls
ekki madame le Blanc. Vilduð þér segja mér, hvaða erindi
þér eigið? Ég vil ógjarnan vera ókurteis, en ég er á útleið.
— Ég veit það — og þess vegna kom ég... til að láta vita,
aö Noel kæmi ekki.
Sandra staröi orðvana á hana: — Ég skil ekki, hvað þér
eigið við, madame le Blanc, stamaði hún.
— Setjist Sandra. Ég þarf að tala við yður, sagði Renée
rólega.
Sandra titraði, þegar hún settist — en af reiði, ekki
hræðslu. — Hefjið þá mál yðar, sagði hún.
Renée le Blanc sagði kæruleysislega: — Verið ekki
svona óþolinmóð Sandra. Þetta er löng saga og ég ætla að
byrja á byrjuninni. Þér eruð nýkomin til Montre 'l og þvi
er skiljanlegt, að þer vitið ekkert um hefðbundnar venjur
hér — þær standa djúpum rótum. Fjölskyldurnar
Desjardins og Lamont eru hluti fortiðar borgarinnar.
Slikar fjölskyldur — eins og i Frakklzndi — tengjast
hjúskaparböndum til að valdið og auðæfin haldist innan
ættanna með hjúskap milli sona og dætra. Þér eruð ný-
komin og vitiö ekki, aö slikt hjónaband hefur verið i bi-
gerö milli Noels Desjardins og Bettinu Lamont. Trúlofun-
in hefur ekki verið opinberuð — það hefur verið álitið
ónauðsynlegt, þvi aö allir hafa vitað málavexti!
— Vita Noel og Bettina það? spurði Sandra öskureið.
Augu Renée le Blanc skutu gneistum af reiði, en hún
sagði rólega: — Vitanlega hafa þau alizt upp i fullvissu
þess, að fjölskylduböndin yrðu treyst ennfrekar i fram-
tiöinni en hingað til-
Sandra dró andann djúpt. — Við Noel erum vinir — ekk-
ert annaö. Ég býst viö, að þér hafið viljað vel, en það var
ástæöulaust fyrir yður að koma hingaö. Ég held, aö Noel
hafi engan áhuga á — konum!
Alþýðublaðið
Renée ie Blanc stóð á fætur. — Það var leitt, að
skemmtunin er eyðilögð fyrir yður, en einhvern timann
eigið þér eftir að þakka mér fyrir að segja yður allt af
létta.
Hún sveif út. Sandra starði á eftir henni með samblandi
af létti og reiði. Hvernig dirfðist þessi kona að haga sér
svona? Gat verið að Bettina hefði beðið hana um að koma
til að sýna henni — Söndru — i tvo heimana? Eða voru
eldri fjölskyldumeðlimir hjá Desjardins og Lamont með i
spilinu?
Siminn hringdi og hún flýtti sér að svara. Ef til vill var
þetta Noel til að segja, að um misskilning hefði verið að'
ræða?
— Sæl elskan? Enn ófarin? Köm karlinn ekki? Viltu
koma út með mér?
Fyrst ætlaði Sandra að neita. Hún gat sagt, að Noel væri
á leiðinni. Jake fengi aldrei að vita, að það væri lygi. En
Noel hafði ákveðið að láta ekki sjá sig. Það var engin leið
nema mannsrán til að fullorðinn maður sæti heima...
nema hann hefði orðið fyrir slysi — og það hefði jafnvel
Renée ekki getað séð um á svona stuttum tima.
Allt i lagi, Jake, ég kem. Noel þurfti að vitja sjúklings.
— Ég kem eftir tiu minútur. Ég tek bil, sagði hann hrif-
inn.
Jake stóð við orð sin og bjallan hringdi áður en hún hafði
haft tima til aðhugsa málið. — Komdu, elskan! Þú ert svo
sæt, að ég gæti étið þig! Billinn biður...
Sandra léthann hjálpa sér i kápuna, athugaði, hvort hún
væri með lykilinn og læsti á eftir sér. Þegar þau komu út
fyrirkom bill æðandi á móti þeim og nam staðar fyrir aft-
an leigubilinn. Maður stökk út og kom hlaupandi til þeirra.
— Sandra! Hvað kom fyrir? Fyrirgefðu, hvað ég kem
seint. Ég reyndi aðhringja en þú varst á tali.
Sandra leit ringluð á Noel. — En hún sagði að þú kæmir
ekki og ég lofaði þvi að fara út með Jake, þegar hann
hringdi.
Nú fyrst virtist Noel taka eftir hinum manninum. —
Svo þetta er'þá Jake. Hér er um misskilning að ræða, en
ég ætla að farh út með miss Elmdon fyrst ég náði hingað i
tima.
Jake tók fastar um handlegg Söndru. — Ekkert liggur á,
góði! Ég náði henni fyrstur, er það ekki, elskan?
— Biddu nú andartak, Jake, sagði Sandra utan viðsig. —
Við getum ekki rokið svona af stað.
Noel sem hafði starað á þau flýtti sér að segja: — Ég
viðurkenni, að ég kem alltof seint, að það er ekki mér aö
kenna. Svo er það ekki heldur ýður að kenna. Ég hef
pantað borð — eigum við ekki að koma öll þrjú?
Á eftir skildi Sandra ekki, hvernig Noel hafði farið að
------------------------------------------------1
I
þessu, en staðreyndin var sú, að hann róaði Jak, borgaði I
bilinn, lét Söndru setjast i framsætið og Jake aftur i. Allt á I
styttri tima en tekur að telja upp að þremur.
Veitingahúsið, sem þau ætluðu að borða á var skammt J
frá, og þau voru orðin vingjarnleg hvert við annað, þegar J
þau settust,
Sandra slappaði af og byrjaði að skemmta sér. Það var |
alltaf gaman aðfara út með glæsilegum karlmanni... hvað |
þá meö tveim, sem slógust um athygli hennar. Það var |
næstum betra, en unnt var að dreyrna um. Noel, svo glæsi- I
legur, fyirmannlegur og kurteis, og Jake vsvo laglegur. I
ákafur og aðlaðandi glaumgosi... þeir hefðu ekkigetað- I
verið ólikari, en samt voru Leir báðir hlutar af Kanada og I
hvor gegndi sinu starfi i lifinu.
Sandra borðaði matinn, sem Noel hafði pantað, dreypti |
á vininu og hlustaði á samræður Noels og Jakes, sem virt- |
ust hafa gleymt öllumværingum — ja, þeir virtust orðnir |
alúðarvinir. |
Jake yfirgaf þau andartak til að heilsa vinum sinum á í
nálægu borði og Noel flýtti sér að nota tækifærið:
— Hver sagði, að ég kæmi ekki? Eða var þetta afsökun |
til að komast út með Jake? spurði hann.
Sandra starði á hann. — Auðvitað ekki! Renée sagði I
mér, að þú kæmir ekki.
Noel leit undrandi á hana. — Renée? Það skil ég ekki. I
Usss... flugmaðurinn þinn er á leiðinni. Hittu mig i hádeg- I
inu á litla veitingahúsinu, sem við borðuðum á fyrsta J
kvöldið. Klukkan eitt... ég lofa að koma timanlega. Hann J
setti fingur á varirnar.
Kvöldiö, sem byrjaði svona illa, endaði frábærlega vel. |
Og það bezta af öllu, hugsaði Sandra, er hvað Noel og Jake |
kom vel saman, þó að þeir ynnu svona ólik störf. En hvað I
þetta hafði verið mikill léttir eftir allt annrikið og leiðindin I
Hvers
vegna
fórstu?