Alþýðublaðið - 17.06.1976, Blaðsíða 10

Sleðaferð að sumarlagi
Vestnr-þýzkum eiganda skiðalyftu fannst það miður hvað veturinn er oft stuttur og snjóléttur f mið-
hluta Evrópu. Mánuðum saman stóð skiðalyftan ónotuö og engir gestir Isjónmáli.
t>á dattv honum það snjallræði I hug að byggja sleöabraut úr stáli og kostaði mannvirkiö 200 þúsund
mörk. A þessari braut rennir fólk sér á iitlum sleðum og nær yfir 40 km hraða á brautinni, sem er 600
metra löng. Þykir þetta hin bezta skemmtun oger dágóðaðsókn i þessa nýstárlegu sieðabraut.
—Get ég fengið það á hreint
hver það er sem ekur þessum
bil, ert það þú eða er það
mamma þin.
QJÆ'-
—Svaraðu nú, fjárinn
fjársjóður þarna eða ekki?
er

—Já vist er ég giftur, en ég hafði
ætlað þér betra hiutskipti.
Ég hélt, að þau ætluðu aldrei
að hátta.
Fimmtudagur 17. júní 1976 þlaSfó
Veljið
rétta
tré-
klossa
Fyrir nokkrum árum vöktu
þeir sem gengu um á tréskóm
óskipta athygii hvar sem þeir
fóru. En svo komust tréskór i
tizku og nú er þvi þannig varið
að enginn þykist maður með
mönnum nema hann eigi að
minnsta kosti eitt par af siikum
fótabúnaði i pússi sinu.
Mönnum hefur nefniiega
skilizt að tréskór eru hinn
ákjósanlegasti skófatnaöur —
hollur og góður fótum barna
jafnt sem fullorðinna.
En þvi miður gegnir sama
máli um tréskóna og allan ann
an varning sem komist hefur i
tizku. Um leið og fjöldafram-
leiðsla eykst, vilja gæðin oft
minnka. Tökum sem dæmi
barnatréskóna á myndinni.
Leðurstykki er fest framan á
tána til skrauts og stungið niður
með tvöföldum saum. Skórnir
FRAMHALPSSAGAN
munders og Greenwoods út af
barnum.
Þeir fengu strax leigubfl, en
það tók þá eilifðartima 'að aka i
gegnum garðinn. Þeim fannst það
a.m.k. vera eilifðartimi. En
eilifðin endaði, og ökuferðin líka,
og Dortmunder og félagar hans
endasentust út úr bilnum á
horninu við sendiráð Talabwo.
Murch kom hlaupandi til þeirra,
þegar billinn nam staðar, og
Dortmunder spurði: „Hvað kom
fyrir?”
„Svindl og svik,” sagði Murch.
„Prosker og majórinn hafa
ruglað saman reitunum.”
„Við áttum að grafa hann i
skóginum,” sagði Greenwood.
„Ég vissi það lika þá, en ég var of
meir.”
„Haltu kjafti,” sagði Dort-
munder við hann. „Hann sagði
við Murch: „Hvar er Kelp?”
„Hann elti þá,” sagði Murch.
„Fyrir fimm minútum komu
majórinn og Prosker út ásamt
þrem öðrum, og þeir fóru allir i
leigubil. Þeir voru meö farangur.
Kelp elti þá i öðrum leigubii.”
„Andskotinn,” sagði Dort-
munder „Við vorum alltof lengi á
leiðinni gegnum garðinn.”
„Eigum við að biða hérna eftir
Kelp, eða hvað?” spurði Green-
sood.
Murch benti á simaklefa hinum
meginn á götunni. „Hann tók
númerið á simanum,” sagði
hann. ,Hann hringir, þegar hann
getur.”
„Góð hugmynd,” sagði Dort-
munder. „Allt i lagi, Murch, þú
veröur við simann. Chefwick við
förum inn i sendiráðið. Ertu með
byssuna þina, Greenwood?”
„Auðvitað.”
„Láttu mig fá hana.”
Þeir stóðu þétt saman andar-
tak, og Greenwood afhenti byss-
una sina. Dortmunder stakk
henni i vasann og sagði við
Greenwood: Þú verður á verði
fyrir utan.Komdu.”
Murch fór aftur að simaklefan-
um, og Dortmunder og Chefwick
og Greenwood flýttu sér að sendi-
ráðinu. Greenwood nam staðar og
hallaði sér upp að járngiröing
unni og kveikti sér kæruleysis-
lega i sigarettu, meðan Dort-
munder og Chefwick gengu upp
tröppurnar, og á leiðinni tók
Chefwick alls konar furðulega
smáhluti úr vasa sinum.
Klukkan var næstum fjögur
eftir hádegi, og það var mikil
umferð á Fifth Avenue; ieigubii-
ar og strætisvagnar og af og til
einkabill sem snigluðust áfram
eftir Fifth Avenue með garöinn á
hægri hönd og glæsilegu, gömlu
steinhúsin á vinstri. Á gangstétt-
unum úði og grúði af fólki: barna-
stúlkum með barnavagna, og
lyftustjórum með hunda, og
svörtum hjúkrunarkonum með
bæklaða gamla menn. Dortmund-
er og Chefwick snéru baki við öllu
þessu og leyndu önnum köfnum
höndum Chefwicks, þegar hann
fór með dyrnar eins og bill með
Platformat Plus fer með pappirs-
blað. Dyrnar opnuðust, og Dort-
munder og Chefwick flýttu sér
inn. Dortmunder dró upp byssuna
meðan Chefwick læsti aftur.
Það var enginn i fyrstu tveim
herbergjunum, sem þeir litu inn i,
en i þvi kriðja voru tvær ritvélar
og tvær svartar vélritunarstúlk-
ur. Þeim var hent inn I læstan
skáp og Dortmunder og Chefwick
héldu áfram leiðar sinnar.
A skrifstofu Ikos majórs fundu
þeir blokk, sem á stóð skrifað
með blýjanti: „Kennedy-Flug
301-19,15.” Chefwick sagði: „Þeir
hafa tekið þessa flugvél.”
„En með hvaða flugfélagi?”
Chefwick varð undrandi að sjá.
Hann leit aftur á minnismiðann.
„Það stendur ekki.”
„Slmaskrána” sagði Dort-
munder. „Viðskiptadálkinn.”
Þeir fóru báðir að leita að sima-
skránni, og viöskiptabókin fyrir
Manhattan lá I neðstu skúffu til
vinstri. Ætlarðu að hringja til
allra flugfélaganna?” spurði
Chefwick.
„Þaö vona ég, að sé þóþarfi.
Við skulum reyna PanAm”.
Hann fann númerið valdi það og
eftir fjórtán hringingar svaraði
vingjarnleg en ópersónuleg rödd.
Dortmunder sagði: „Égþarfað
spyrja um dálitið, sem hljómar
kannski heimskulega en ég
neyöist til að bregðast fljótt við til
aö koma i veg fyrir brottnám.”
„Brottnám, sir?”
„Ég vil ógjarnan leggja stein i
götu ungra ástvina, „sagði Dort-
munder,” en við vorum að
komast að þvi að maðurinn er
kvæntur. Við vitum, að þau ætla
að taka flugvél fr^ Kennedy-flug-
velli í kvöld kl. nitján, fimmtán.
Það er flug nr. þrir-núll-einn.”
„Með PanAm vél, sir?”
Viö vitum það ekki. Við vitum
ekkert með hvaða flugfélagi þau
ætla né hvert.”
Dyrnar að skrifstofunni
opnuðust og ibenviðarmaðurinn
kom inn. Sólin endurspeglaðust i
gleraugunum. „Andartak,” sagði
Það var
einu
sinni
dem-
antur...