Alþýðublaðið - 23.06.1976, Blaðsíða 9

Alþýðublaðið - 23.06.1976, Blaðsíða 9
VETTVANGUR 9 alþýAu- blaðiA Miðvikudagur 23. júní 1976 t að lifa amanns? i að >eim um ;yra fór ýðu- blaðsins og ræddi við nokkra verkamenn og konur. Það kom fram, að fólk er almennt mjög óánægt með frammistöðu ráða- manna, og skilur nánast ekki hvar þetta ástand muni enda. Að visu er nú árstimi mik- illar atvinnu og er þar af leiðandi kannski dcki hægt að tala um beinan skort, en það er greinilegt að fólk horfir uggandi til hausts og vetrar þegar ástandi atvinnumálum fer aftur i það horf sem venja er til. Er það helsta von allra að góð vertlð verði til bjargar. óttir, inum. i hafa ir eru Ekki of sælir af laununum Við lögðum leið okkar niður á höfn og tókum tali nokkra verkamenn, sem þar starfa. Við hittum fyrst Guðmund Jónsson þar sem hann stóð á hafnar- bakkanum og tók á móti alls kyns varningi sem verið var að hlfa i land úr millilandaskipi. Guðmundur sagðist vera ein- hleypur og búa með systkinum sinum. Er viö spuröum hann hvernig honum gengi að lifa af laununum, taldi hann sig nokkuð vel settan, að minnsta kosti miðað við þá sem þyrftu að sjá fyrir stórum fjölskyldum. „beir eru ekki of sælir af þessum launum, fjölskyldu- mennirnir, sem þurfa karinski i ofanálag að borga háa húsa- leigu”. A athafnasvæöi Eimskipa- félagsins hittum viðfyrir Eyþór Jónsson. Eyþór er ekkjumaður og býr hann ásamt tveimur dætrum sinum. Hann var ný- kominn aftur til starfa, eftir aö hafa veriö frá vinnu hátt á annað ár vegna veikinda. Varð að hætta námi Er við spurðum hann hvernig þau heffiu látið enda ná saman meöan á veikindunum stóð, sagði hann að báðar dæturnar hefðu unnið úti og hefði önnur þeirra oröið aö hætta námi til að afla heimilinu tekna. Aö visu hefði hann notið sjúkrabóta á meðan á veikindunum stóð, en þær eru 18600 kr. á mánuði og það segir sig sjálft að sú upphæð dugir skammt nú á timum. Viö inntum Eyþór eftir þvi hvaö þau hefðu sparað fyrst við sig, og sagði hann að það heföu verið ýmiskonar skemmtanir, svo sem bió og leikhús, svo hefði verið reynt að láta flikurnar endasteins vel ogkostur var, til að komast hjá fataútgjöldum. Einnig væri matvara mjög dýr en það sem hjálpaöi upp á væri að þau feðgin væru öll I matar- félögum, þ.e.a.s. borðuöu á vinnustöðunum. Til dæmis borgar Eyþór 860 kr. á viku fyrir eina máltið á dag hjá Eimskip, og má þaö teljast Eyþór Jónsson, var nýkominn til starfa eftir að hafa verið frá vinnu á annað ar HORFT MEÐ KVfÐA TIL HAUSTSINS mjög vel sloppið. Er við spurðum Eyþór hvað væri til ráða, sagði hann að nú þyrfti að sjá til þess að þau stórfyrirtæki sem hafa veltu upp á milljóna- tugi yröu látin borga skatta. Einnig mættu sumir hinna efn- aöri einstaklinga borga meira. ,,Jú, það er hægt aö skrimta, með þvi að vinna 12 stundir á dag” sagöi Hreggviður Daniels- son verkamaður hjá Togaraaf- greíðsiunni er viö röbbuðum við hann I matarhléinu. Taldi Hreggviður að verðbólgan færi mjög illa meö menn, einkum og sérilagi þá sem ættu fé i banka, sagði hann að þeir töpuðu stórum fúlgum. ,,Ég hef aldrei verið svo rikur að ég heföi efni á að leggja fé i banka”, sagöi Hreggviður um leið og hann stefndi hrööum skrefum út úr mötuneyti Togar aafgreiösl- unnar, — matartimanum var lokiö. Góða vinstri stjórn ,,Það sem við þörfnumsti dag er góö vinstri stjórn, stjórn sem þorir að horfast i augu við kjós- endur”, sagöi Inga Jónatans- dóttir starfsstúlka hjá" frysti- húsinu tsbirninum i Reykjavik, er blaðamaður Aiþýðublaðsins innti hana eftir þvi hvað væri til bragðs gegn slvaxandi verð- bólgu og aukinni kjara- skeröingu. „Hún mætti gjarnan verða langlifari en sú siðasta”, bætti Snjólaug Kristjánsdóttir samstarfskona hennar við. Sögðu þær, að þaö sem fyrst og fremst fleytti fólki gegnum þessa miklu erfiðleika væri aukavinnan og svo ýtrasta spar- semi. „Það lifir enginn af rúmum þrettán þúsund krónum á viku” sögðu þær, en það eru þau laun sem konur fá fyrir 40 stunda vinnuviku i fiskaögerð. Tjáöu þær okkur aö nú væri mikil vinna hjá þeim, en þvi miöur hefði ekki verið hægt að segja þaö sama um s.l. vetur. Lausráðnir verða harðast úti Þá var stopul vinna, vegna skorts á hráefni. Bitnaði það harðast á þeim sem voru laus- ráðnir, hinir sem voru fast- ráðnir nutu atvinnutryggingar fjóra daga I viku, ef um verk- efnaskort var aö ræða. Þá er at- vinnurekendum heimilt að segja fastráðnu fólki upp störfum meö viku fyrirvara. Sagði Snjólaug þeim hjá Isbirn- inum það til hróss, að þeir heföu ekki misnotað sér þetta ákvæði. Aðeinseinu sinni hefði komið til uppsagnar hjá fastráðnu starfs- fólki siðan 1974, en þá tókreglu- gerð um fastráðningu gildi. Þaö var i sjómannaverkfallinu, þegar séð var fram á langvar- andi hráefnisskort. Er viö spuröum þær, hvort ekki vantaöi meiri samstöðu meðal verkafólks, og hvort almenn þátttaka i starfi verkalýösfélag- anna væri næg, svöruðu þær Inga og Snjólaug þvi til að vist mætti áhuginn vera meiri. Kváðu þær skýringuna á þvi vera hinn langa vinnudag. A meöan þaö þarf sifellt meiri vinnu til að halda i við þær geysilegu veröhækkanir sem sifelltdynja yfir, er ekki við þvi aðbúastað fólk hafibókstaflega þrek til þess að taka virkan þátt i starfi verkalýðsfélaganna. Er viðspuröum þær að þvi hvernig þeim litist á að þurfa að spara enn frekar viö sig, sögðu þær, að það mundi örugglega ekki standa á vinnandi fólki að spara við sig. Þaö væri reyndar búið að gera það i mörg ár, það sem vantaöi væri, að þeir sem boöubu sparnaðarstefnu gengju á undan og drægju sjálfir úr neyzlu. Fyrr væri varla von til að fólk tæki þá alvarlega. —gek

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.