Alþýðublaðið - 29.07.1977, Page 4

4
Föstudagur 29. júli 1977.
MINNING
Jón Arnason alþingismaöur
veröur i dag kvaddur hinztu
kveðju á Akranesi. Viö lát hans
missa ekki aöeins Akurnesingar
einn fremsta og nýtasta sam-
borgara sinn af siöustu kynslóö,
heldur á þjóöin öll á bak aö sjá
nýtum og ágætum alþingis-
manni, sem hefur unniö henni
meir og betur en margir þeir,
sem hafa hærra.
Jón var fæddur Akurnesingur
og af góöu fólki kominn á Skaga.
Hann ólst þar upp og hlaut
venjulega skólamenntun, en
hneigöist snemma til verzlunar-
starfa og lagöi þau fyrir sig um
hriö. Hann var verzlunarstjóri,
rak eigin verzlun, en réöist siö-
an til Þóröar Asmundssonar og
vann sig upp i einu mesta at-
hafnafyrirtæki Akurnesinga.
Jón snéri sér i vaxandi mæli að
útgerö og fiskvinnslu og varö
framkvæmdastjóri Heima-
skaga. A siöari árum, þegar
þingstörf tóku meira af tfma
hans, myndaöi hann ágætt fyr-
irtæki meö syni sinum, Arctic
h.f., og komst langt i þvi aö
framleiða sérstæða gæöavöru
úr hafinu og selja á erlendum
mörkuðum. I öllu þessu var
hann hagsýnn og glöggur á það,
sem Islendingar geta bezt gert
til að efla útgerð sina, nýta gæöi
sjávarins og búa vöru til hinna
beztu markaöa.
Þegar Borgarfjöröur var
sjálfstætt kjördæmi naut þaö af-
bragðshéraö hinnar löngu og
gagnmerku þingmennsku Pét-
urs Ottesens, eins mesta þing-
skörungs þessarar aldar. Hann
kaus að draga sig i hlé þegar
kjördæmiö féll inn i hiö nýja
Vesturlandskjördæmi viö breyt-
inguna 1959, og var Sjálfstæðis-
mikinum þá ærinn vandi á hönd-
um um aö velja eftirmann Pét-
urs. Þaö val féll i skaut Jóns
Arnasonar, og efast kunnugir
ekki um, aö Pétur hafi sjálfur
átt þar hlut aö máli og séö, hvaö
i Jóni bjó. Báöum var þaö sam-
eiginlegt, aö þeir voru stakir
reglumenn og haröir andstæö-
ingarhins þunga nútimaböls, og
má þaö kallast aöalsmerki
beggja. Hitt skipti þó ekki
minna máli, aö Jón var þraut-
kunnugur aöalatvinnuvegi þjóö-
arinnar, útgerö og fiskvinnslu i
hinum þróttmikla útgeröarbæ,
sem Skaginn hefur lengi veriö
og er. Jón reyndist veröugur
arftaki Péturs Ottesens og hélt á
lofti mörgum þeirra hugsjóna,
sem einkenndu þá báða svo
sterklega.
Jón sat á Alþingi i tæplega tvo
áratugi og var farsæll og vin-
margur þingmaöur. Hann stóö
ekki i stórorrustum ræöustóls-
ins, en gat þó þeyst þar fram, ef
honum þótti ástæöa til, aö hélt
þá á málstað sinum af festu og
sannfæringu. Sterkasta hliö
hans var þó vinnan aö fram-
gangi góðra mála, til dæmis i
nefndarstörfum. Hann vann sig
upp til þeirrar vegsemdar aö
vera trúaö fyrir formennsku i
fjárveitinganefnd, en kunnugir
vita vel, aö það er ein valda-
mesta staða i landinu. Henni
gegndi hann meö mikilli sæmd
og viö vinsældir starfsfélaga
sinna og viröingu þingheims.
Aður en þingmennskan kom
til, haföi Jón Arnason lagt aö
Jón flrnason
alþingismaður
baki langt starf i bæjarmálum
heimabyggöar sinnar á Akra-
nesi. Sá fagri og þróttmikli stað-
ur haföi verið i örum vexti og
innflutningur fólks frá Vest-
fjöröum og siöar af Ströndum og
víöar breytti stjórnmálalegri
samsetningu bæjarbúa og sam-
félagi þeirra aö verulegu leyti.
Þarna naut hinn innfæddi
Skagamaður sin meö ágætum
og hann tók virkan þátt i sveita-
stjórnarmálum um langt skeib,
var bæjarfulltrúi á þriðja ára-
tug, bæjarráðsmaöur i tvo ára-
tugi og heföi stundað hvort
tveggja lengur ef vaxandi
ábyrgð á Alþingi heföi ekki sagt
til sin.
Jón Arnason var maður ein-
staklega góbviijaöur og aölað-
andi. Hann var hrókur fagnaöar
i góöum félagsskap og söng-
maður ágætur. Auk þess aö
heyra hann oft i kórum heima-
bæjar sins, á undirritaður þá
sérkennilegu minningu, að i op-
inberri þingmannaheimsókn til
Rúmeniu var ekki sezt til borös
svo að ekki væru sigaunar viö-
staddir meö sin fiólin og söng,
en svar Islands var hinn bjarti
tenór Jóns, er hann flutti söng
Norðursins og hinir sólbrenndu
suðurlandamenn hlýddu á i þög-
ulli aðdáun.
Agæt eiginkona Jóns lifir
hann, Ragnheiður Þórðardóttir,
og svo gera fjögur börn þeirra.
Ég sendi þeim samúöarkveðjur
með þeirri von, að minningin
um svo góöan dreng, svo nýtan
son sinnar ættjarðar og sinnar
heimabyggðar, veröi þeim
huggun i sorg.
Benedikt Gröndal
ÚR VMSUM ÁTTUM
\
Ingólfur Guðbrandsson
Ingólfur Guðbrandsson er án
efa einhver forvitnilegasti
persónuleiki, sem nú er uppi á
íslandi. 1 hvert skipti sem um
hann er talað er eitthvað stórt
að gerast. Hann rekur umfangs-
mestu ferbaskrifstofu landsins,
hann er brautryðjandi og drif-
fjöður i tóniistarlifi þjóöar-
innar, og núna allra sibast, er
hann einnig oröinn hæsti skatt-
greiðandi höfuöbogarinnar. Þá
hefur heldur ekki farið framhjá
neinum að Ingólfur hefur haft
tima til þess að stuðla aö upp-
vexti og menntun barna sinna á
þann veg, sem flestir gætu verið
stoltir af.
Það er út af fyrir sig heljar
mikill galdur þegar maður eins
og Ingólfur, sem ekki er fyrst og
fremst peningamaður, heldur
hugsjónamaður, nær eins mikl-
um árangri og raun ber vi^ni.
Þetta er þeim mun athyglis-
verðara sem það gerist einmitt i
þjóðfélagi sem er gegnum hrjáð
af þeim eðlislæga seinagangi og
andlega doða, sem islenzkri em-
bættismannastétt hefur tekizt
að viðhalda allt fram á þennan
dag.
Pólýfónkórinn er í dag orðinn
menningarstofnun i tónlistarlifi
þjóðarinnar. Þessi kór er m.a.
að þvi leyti sérstakur, að hann
er einnig skóli fyrir verðandi
tónlistarfólk, sá stærsti og öfl-
ugasti, sem hér hefur starfað til
þessa.
Ef til vill er skýringin á þess-
um mikla árangri sú,'aö hin
kalda hönd embættismennsk-'
unnar hefur ekki náð að þrýsta
um of slagæð þessarar
menningarstofnunar, enda þótt
hún hafi vissulega ekki látið
Ingólf og stofnanir hans full-
komlega i friði.
Ferðaskrifstofurnar
gegna lika menningar-
hlutverki
En i þessu sambandi sakar
ekki að vikja nokkrum orðum að
ferðaskrifstofunum og þeim
stöðugt vaxandi ferðamanna-
straumi Islendinga, sem nú
sækir, ekki aðeins til sólarlanda
heldur, vitt og breitt um allar
álfur.
Oft er talað um það að fólk
kunni ekki lengur að fara með
fjármuni, og án efa er mikið til i
þvi, ekki sizt ef borið er saman
við lifshætti og neyzluvenjur
Islendinga fyrr á árum. I sjálfu
sér er ósköp eðlilegt að fólk tali
um nauðsyn á sparsemi þegar
fjármálum þjóðarinnar er
þannig komið að allt er að sigla i
strand.
Þó er það nú þannig að ein-
staklingurinn hefur það á til-
finningunni, að þaö sé ekki hann
sjálfur sem sé að eyða pening-
um, heldur sé það rikisstjórnin,
sem situr hverju sinni.Þetta er
að visu rétt svo langt sem það
nær, en hinu mega menn ekki
gleyma, að nútimamaðurinn lif-
ir i allt annarri veröld, ef svo
má segja, heldur en kynslóðin,
sem nú er gengin fyrir ætternis-
stapa.
Sumir stjórnmálamenn og
jafnvel einstakir stjórnmála-
flokkar hafa haldið þvi fram að
nauðsynlegt væri að draga úr
utanlandsferðum, og þess i stað
bæri að hvetja menn til að aka
hringveginn og gista á Edduhót-
elum.
Útaf fyrir sig er ekkert nema
gott um það að segja að ferðast
um Island, og það ættu allir aö
gera eftir þvi sem þeir hafa tök
á. Um utanlandsferðirnar gildir
allt öðru máli. Þar eru það ekki
fyrst og fremst fjöllin og árnar,
vötnin eða skógarnir, sem menn
fara til að sjá og kynnast, heldur
fara menn til útlanda til að
kynnast fólki, eða ef til vill öllu
fremur þjóðlifi og lifsháttum
fólks i öðrum löndum.
Það er enginn vafi á þvi, að
við tslendingar höfum hiotið
ómetanlega menntun, einmitt
fyrir það að fólk hefur lært að
njóta utanlandsferða i æ rikari
mæli, og er hætt að lita á utan-
landsferð, sem dýran munað,
sem litið skilji eftir annað en
tóma pyngju.
Það má þvi ef til vill segja
með nokkrum rétti, að ferða-
skrifstofurnar, islenzku, hafa
rekið einskonar fullorðins-
fræðslu. Arangurinn af þessari
fullorðinsfræðslu hefur svo skil-
að sér i aukinni lifsreynslu, sem
ofar öllu hefur gert einstakling-
inn að viðsýnni og betri tslend-
ingi. —PJ