Alþýðublaðið - 20.12.1977, Síða 4

4
Þriðjudagur 20.
desember 1977;
-------------
alþýðu-
blaðid
(Jtgefandi: Alþýöuflokkurinn. 1
Rekstur: Reykjaprent h.f. Ritstjóri og ábyrgöarmaöur: Arni Gunnarsson. Fréttastjóri: Einar Sigurös-
son. Aösetur ritstjórnar er I Slöumúia 11, slmi 81866. Kvöldslmi fréttavaktar: 81976. Auslýsingadeild, ,
Alþýöuhúsinu Hverfisgötu 10 — slmi 14906. Áskriftar- og kvartanasimi: 14900. Prentun: Blaöaprent h.f.
Askriftarverö 1500 krónur á mánuði og 80 krónur I lausasölu. .. . .
HIN HLIÐIN A
VERÐBÓLGUNNI
í öllum umræðum um
verðbóiguóvættinn hefur
verið einblínt á þau áhrif,
sem hann hefur á efna-
hagslíf þjóðarinnar.
Réttilega er bent á hvern-
ig hann færir allt verðlag
og kaupgjald úr skorðum,
mylur krónuna í æ
smærri brot og brjálar
allt verðmætamat.
En ekki er síður ástæða
til að gefa gaum þeirri
siðferðilegu upplausn,
sem verðbólgan veldur.
Langvarandi verðbólga
sljóvgar gildismat al-
mennings gagnvart pen-
ingum og hverskonar
verðmætum. Stór hópur
manna hefur á sama
tíma látið lífsgæðakapp-
hlaupið villa sér sýn, og
öllu er fórnað til að halda
í við náungann.
Á undanförnum miss-
erum hafa sjúkdómsein-
kenni verðbólguveikinnar
komið í Ijós í mörgum
myndum. Svik og prettir í
meðferð fjármuna verða
stöðugt algengari og
þjóðin fyllist undrun og
skelfingu vegna þeirra
afbrota, sem sjá dagsins
Ijós. Þau virðast engan
enda ætla að taka.
Menn hugleiða hvað
geti valdið þvi, að fólk
baki sér og sínum óham-
ingju og sorg með því að
draga sér fé annarra,
falsa skjöl og brjóta lög á
margvislegan hátt í auðg-
unarskyni. Ástæðurnar
geta auðvitað verið fjöl-
margar, en sú er vafa-
laust helzt, að virðing
manna f yrir peningum og
annarra eignum hefur
farið dvínandi.
Þá hefur kapphlaupið
um iífsgæðin orðið að
blindri eftirsókn í ímynd-
uð gæði. Áróðurinn fyrir
gerviþörf unum hefur
brenglað mat manna á
raunverulegum þörfum
og þeir f ylgja með, í sum-
um tilvikum fremur
nauðugir en viljugir.
Þessa hlið afleiðinga
verðbólgunnar verður að
gaumgæfa betur en gert
hefur verið. Þjóðin getur
ekki kastað á giæ gömlum
og nýjum lögmálum um
heiðarleika og ábyrgð, án
þess að alvarlegt tjón
hljótist af.
Það, sem nú hlýtur að
valda mestum áhyggjum,
er sá rökstuddi grunur, að
þjóðin sé gegnsýrð af
verðbólguhugsunarhætt-
inum, orðin sljó gagnvart
þeim reglum, sem í heiðri
hafa verið hafðar, og haf i
að nokkru leyti glatað
virðingu fyrir peningum
og verðmætum.
Gegn þessari óheilla-
þróun verður að snúast af
krafti. Það er ekki síður
vegna þessa, að allir
verða að taka höndum
saman í baráttunni gegn
verðbólgunni. Það er ekki
nóg að tala um hana og
bölva henni, heldur verða
allir ábyrgir menn, jafnt
st jórnmálamenn sem
aðrir að taka til höndum
og berjast með raunhæf-
ar aðgerðir að leiðarljósi.
Allir islenzku stjórn-
málaf lokkarnir eru undir
sömu sök seldir, þegar
rætt er um aðgerðarleysi
í slagnum við verðbólgu-
óvættinn. Einhver bezta
nýársgjöf, sem þeir gætu
fært þjóðinni, væri sam-
staða I þeirri baráttu,
sem ekki verður komizt
hjá að heyja. Ekki er vaf i
á því, að þeir munu fá
alla þjóðina til liðs við sig.
— ÁG
UR VMSUM ÁTTUM
Vindhani
Mikið var mér skemmt þegar
ég las „Dagskrárgrein” Þor-
grlms Gestssonar I Þjóöviljan-
um fyrir skömmu. Þorgrimur
þessi fjallaði þar I nokkrum vel
völdum oröum um málfar dæg-
urlagaskrlbents Þjóöviljans,
Jens Kristjáns Guös... , sem
fyrr á þessu ári gegndi sömu
köllun hér á Alþýðublaöinu.
Grein Þorgrlms heitir „Beöiö
um læsilegan texta”. Þar var
aldeilis gripiö á kýlinu og ekki
seinna vænna, þ\d Jens hefur
leikiö lausum hala á slöum
blaöa 1 tæpt ár. öll bera skrif
hans vott um fremur vafasam-
an málsmekk. Gagnrýni Þor-
gríms var þvl þörf, þar sem les-
endur slikra „poppskrifa” eru
mestmegnis unglingar.
Fyrst og fremst gagnrýndi
Þorgrimur langar og illskiljan-
legar málsgreinar „Guðsins”,
auk annarra mállýta.
Ekki datt mér I hug aö Jens
geröist svo upplitsdjarfur aö
svara þessum aöfinnslum. Llk-
legra þótti mér, aö skynsemin
segöi honum aö þegja heldur og
láta sér að kenningu veröa á-
bendingar Þorgrlms.
1 gær kom svo I mlnar hendur
Dagblaöiö og þar I tfu dálka
grein eftir piltinn. Er hann þar
kotroskinn mjög. Hann ræöst
harkalega aö gagnrýnanda sfn-
um fyrir aöfinnslurnar. I þvi
sambandi þótti mér mjög skop-
legt aö sjá aö hann hefur þó tek-
iö nokkurt miö af þeim,þvi nú
eru málsgreinar allar mjög
stuttar, allt niður I fjórar linur.
Þrátt fyrir aö leiöbeiningarn-
ar hafi átt svo greiða leiö aö
hjarta dægurlagaskrlbentsins
er hann hortugur mjög. Hann
reynir á ýmsan hátt aö koma
þvi aö mönnum aö lærifaöir
hans gangi ekki alveg heill til
skógar og komi þar til ýmsir
fæöingargallar. Þaö veröur þó
aö segjast eins og er aö heldur
eru skrif Þorgrims vitrænni en
þaö sem liggur eftir Jens Krist-
ján.
Kunningi minn sem las Dag-
blaösgrein Jens, sagöi: Þetta er
sú undarlegasta uppúrsuöa úr
tómum grautarpotti vizkunnar
sem ég hef séö. Þaö eru orö ekki
fjarri sanni.
Jens getur þess nefnilega I lft-
illæti sinu aö á þeim stutta tfma
sem hann stundaöi ritstörf fyrir
Alþýöubl. hafi blaðinu áskotn-
azt hvorki meira né minna en
1100 nýir áskrifendur, og lætur
hann i ljós aö þaö megi þakka
greinum slnum I blaöinu. Nú get
ég ekki dæmt um smekk manna
fyrir blaöagreinum almennt, en
gaman heföi ég aö sjá þá sam-
ankomna á einum staö þessa
1100 sem Jens telur aö hafi
hyllzt til aö kaupa Alþýöublaöiö
vegna skrifa hans f þáö. Ég hef
þaö einhvern veginn á tilfinn-
ingunni aö talan 11 væri nær
lagi.
Eftilvill heldur Jens Kristján
þvlfram eftirsem áöuraö fylgj-
endur hans séu 1100. Þaö er þá
meir en litiö furöulegt aö þeir
kaupendur hafa ekki sagt upp
blaðinu eftir að guðspjalla-
maöurinn hvarf héöan. Þaö
skyldi þó ekki vera aö Alþýðu-
blaðinu heföu hlotnazt nýir
kaupendur af öörum ástæöum
en þeim, aö greinar Jens Krist-
jáns Guös.. fengu þar inni.
Annars er afskaplega fróölegt
aö bera saman skrif hans meö-
an þættir hans birtust I Alþýöu-
blaöinu og nú er þeir skipa önd-
vegi I Þjóöviljanum.
1 Alþýöublaöiö skrifaöi hann
eitt sinn um þáverandi dægur-
lagaskribenta Þjóðviljans.
„Þegar Klásúlur birtust ein-
kenndust þær mjög af pólitík og
þegar þeir sem I þær skrifuöu
fjölluðu um hljómplötur, var sú
plata góö sem bar einhver
merki þess aö flytjandinn heföi
állka pólitiskar skoðanir og AI-
þýöubandalagiö. Ef ekki þá var
platanléleg”.Sem sagtþaö var
pólitikin sem réöi I þá daga á
Þjóöviljanum.
Er öídin þá ekki önnur þegar
guöspjallamaöurinn Jens Krist-
ján hefur nú um ndckurra mán-
aöa bil lagt blaöinu til krafta
slna? — Nei ætli þaö.
Ekki þarf aö renna I gegn um
nema eina hugleiöingu guösins
um Islenzka dægurtónlist til aö
sjá hinn pólitiska andvara.
Svona menn voru, þegar ég slö-
ast vissi til, kallaöir vindhanar.