Vísir - 09.06.1969, Síða 12

BB OU taBVBT SSNÞSSVh ? JE6
JKOBOE OET VAR 6&£T OP fOR
016, AT VIUOCE KAN HAVE ,
V FREMMEDE MED NU A
TAK, OETVEO Jí6,
MEN UVAO SKAL Jf.6
ST/UE OPMEO >
HAM ? , Æ
„Ertu oröin eitthvaö verri? Ég hélt að
þú geröir þér ljóst að við getum ekki
,Reyndu að komast að því, hvað hann
. Það er
eitthvað
V I S I R . Mánudagur 9. júni
K
UMEF
K
GHEF
mJF
»* CHEF
Bmenmood
■» OHEF
Frá Jfeklu
MEÐ ÁVÖLUM
AVALUR “BANI”
BETRI STÝRISEIGINLEIKAR
BETRI STÖÐUGLEIKI í BEYGJUM
BETRI HEMLUN
BETRI ENDINfi
VeitiS yður meiri þasgindi
og öryggí i akstri —notiS
GOODYEAR G8,
sem býður yOurfleiri kosti
íyrir sama vertí.
HEKLA HF.
_____________________________________ ■■■
Svo sagði ég vió sjálfan mig, að
þetta heföi gerzt norður i landi, að
Iest Jeanne. liefði '; verið á undan
okkar 6g ihlyti'þöss Vegna að ftafa
farið yfir hæltubettió á undan okk-
ur'. ,.'v
Eg elskaöi'konuna mina. Hún var
alveg eins og ég vildi hafa hana
og hafði gefið mér nákvæmlega
það, sr»m ég vænti af maka mín-
um. Ég hafði ekki undan neinu að
kvarta. Ég var heldur ekki að leita
að neinu sliku og þess vegna
gramdist mér tvírætt þros Leroys
svo innilega.
Jeanne kom því ekki við, sem nú
var að gerast, ekki frernur en há-
messan klukkan tíu til dæmis eða
bakaríið hennar mágkonu minnar
eða merktu útvarptækin á hillun-
um i vinnustofu minni.
Ég segi stundum við, þegar ég
minnist á fólkiö í vagninum okkar,
þvi að oft þóttist ég vita, að við-
brögð okkar væru hin sömu. En
hvaö þessu viðkemur tala ég fyrir
sjálfan niig, þó að ég sé sannfærð-
ur um það. að ég var ekki sá eini,
sem þannig var ástatt um.
Það höfðu orðið þáttaskil. Það
haföi ekki endilega í för meö sér,
að fortíðin væri ekki lengur til,
og enn síður, að ég hafnáði fjöl-
skyldu minni eða væri hættur að
eiska hana.
i Það var bara þannig, að um ó-
ákveöið timabil var ég i öörum
heimi, þar sem hlutirnir höfðu
annað giicli heldur en i minni fyrri
tilveru.
Ég gæti lika ságt, að ég lifði i
tveimur heimum í einu, en í augna-
blikinu var sá nýi mikilvægari, þar
sem var vagninn okkar með
skepnulyktinni, andiitin, sem ég
haföj ekki þekkt nokkrum dögum
áður, körfurnar meö samlokunum,
sem ungu stúlkúmar með einkenn-
isborðana báru, og þar var Anna.
Ég er viss um, aö hún skildi mig.
Iíún var hætt að reyna að hug-
hreysta mig með þvi að segja mér
til dæmis, að kona mín og dóttir
væm ekki í neinni hættu og ég
mundi bráðum finna þær aftur.
Mér datt nú alit í einu í hug
nokkuö, sem hún sagði við mig
um morgunmn.
„Þú ert ekkj uppnæmur.“
I-Iún leit greinilega á mig sem
staðfasta manngerð, og ég hef grun
um, að að hafi verið þess vegna,
sem hún hallaði sér að mér. Þegar
hér var komið sögu, vissi ég ekk-
ert um lif hennar, að undanskilinni
athugasemdinni um Namur-fang-
elsið, og ég veit lítiö meira núna.
Það var augljóst, að hún var eng-
um böndum bundin, átti hvergi
höfði aö að halla.
En var hún ekki sterkari en ég,
þegar alit komi til alls.
Á stöðinni i Blois, ef ég fer rétt
með, þar sem við fengum hinar
venjulegu möttökur. var hún fyrri
til að spyrja:
„Hefur komið lest frá Fumay
hingað?“
„Hvar er Fumay?“
„í Ardenna-héraöinu, náiægt
belgísku landamærunum."
„Ó, það hafa svo margar belg-
ískar lestir farið hér í gegn.“
Úti á þjóðvegunum sáum víð nú
lika belgiska bíla þokast áfram í
tveimur röðum, með stuðara vííJ
stuöara, og alls staðar voru um-
ferðarhnútar. Við sáum einnig
nokkra franska bíla, en miklu
færri, aðallega frá norðurhéruðun-
um.
Ég þekkti ekki Loire, sem glitraði
i sólskininu. Og svo komum við
auga á tvo eöa þrjá sögulega kast-
ala, sem ég kannaðist við af póst-
kortamyndum.
„Hefurðu fariö hér um áður?“
spuröi ég Önnu.
Hún hikaði, áður en hún svaraði
játandi og þrýsti fingurgóma mina.
Gat hún sér þess til, aö hún særði
mig iítilsháttar, að ég hefði heldur
kosið, að hún hefði enga fortíð átt?
Það var fáránlegt. En var ekki
ailt orðið fáránlegt? Og var það ekki
þetta. sem ég hafði vænzt?
Hrossamangarinn var sofandi.
Fituklumpurinn hún Julie haföi
drukkið of mikið og liélt nú um
barm sér með báðum höndum og
horfði til dyra með eymdarsvip,
eins og hún byggist við að kasta
upp, hvenær sem væri.
Flöskur og matarleifar lágu á
við og dreíf i háhninum og fimmt-
án ára stráklingurinn haföi einhvers
staöar orðið sér úti um twö teppi.

m

&
CORONET
Falleg, stílhrein úrvalsframleiðsla að norðan. CORONET-eldliúsmnréttíögar
sameina handbrögð v-þýzkra og íslenzkra fagmanna.
Höfum hin frábæru NEFF v-þýzku heimiiistæki.
Einkauxnb oðsmenn:
HÚS OG SKIP HF.
Árniúla 5 *— Símar 84415 og S4416

HMffllB
bf Edgar Stœ Hnrnmgíts
MY PEAP.
LAPY! I HAVE.
ifVÆeY
K.IÖHT! X i
&UC£ HERE I
NOW- AHD \
VOU ARE
NOTHINÓ .
SUT A
PR»SON£-K! A

THr
riRST
WITNUSÓ
„Þið... þið hafið cngan rétt tíl þess
að draga okkur fyrir rétt, þið auðvirði-
legu, fyrirlitlegu morðingjar.“
Kæra frú. Ég hef réttinn min megin.
Ég ræð nú ... og þið eruð ekkert nema
fangar.“ — „Færið fyrsta vitnið inn“.
,Dongoji“
„Ó, Tarzan, nei*
EDDIE CONSTANTINE
„Við erum komin í smá klípt
hérna náungi, sem virðist vita
um okkur, og vill troða sér inn í hópinn.“
tekið ókunnuga, eins og nú stendur á.“
„Ætli ég viti það ekki, en hvað á óg að
gera við hann?"
mikið, og hvers vegna hann vIT:
vera með. Sso losuxn við okkur við
.«