Vísir - 14.06.1969, Blaðsíða 12

12
V í S I R . Laugardagur 14. júní 1969.
Wntn
HOLD OP, H0RER DE.
JE6 V!L /KKE-
NU HAR JE6 SET HVOR
DYóT/úE ’THE LOLA Ó/RLS’ER
-VAR DET SA /WEPATTDE
AT HOLDE OPMEO DE
NARRESTRE6ER?LKKE
| J EEN / DENNE TJWP
T| HA R BE6REB SKABT
yl OM 4T STÍ PÁ £N
II 'v A SCENE.'
JO DE VIL -
D£ ERBAREALT
EOR RESREDEN/
„BANA“
BETRI STÝRISEIGINLEIKAR
BETRI STÍÍÐUGLEIKI í BEYGJUM
BETRI HEMLUN
BETRI ENDING
VeitíS ySur meiri þagindi
«9 öryggí í akstri — notið
öOODYEAR G8,
sem býður yður fleiri kosti
fyrir sama verS.
u---
HIKLA HF.
fféenwood
■» OHEF
Frálfeklu
Einn þeirra, sem talaði frönsku
með sérkennile'gum hreim spurði
mig: i
„Hvnðan komiö þér?“
,,Frá Fumaif.“
„Þá ættuð þér ekki að vera hér.
Þetta eru búöir fyrir Belga".
Við Anna horfðum kviðafuil
hvort á annað, meðan við biðum
þess í sólskininu, að röðin kæmi aö
okkur.
„Hafið nafnskírteinin tilbúin".
Ég haföi ekkert nafnskírteini, af
því aö þau voru ekki oröin skylda
í Frakklandi, þegar þetta var. Ég
hafði heldur ekkert vegabréf, þar
sem ég haföi aldrei verið erlend-
is. I
Ég sá sumt af fólkinu koma út úr
skrifstofunni og fara yfir að kof-
unum, en aðrir voru látnir biða á
gangstéttinni, sennilega eftir að
vera fluttir eitthvert annað.
Eftir því sem við þokuðumst nær
dyrunum, fór ég að heyra samræð-
urnar.
„Hvaö starfið þér, Peeters?"
„Ég hef starfað við pípulagnir,
en siðan i striðsbyrjun ...“
„Viljið þér fá átarf?“
„Ég er ekki 'letingi.“
„Eruð þér með konu, börn?“
„Konan mín er þessi þarna i
græna kjólnum, með börnin þrjú,“
„Þér getiö byrjaö aö vinna á
morgun i verksmiðju í Aytré, og
þér fáið sömu laun‘og Frakkarnir.
Farið og biöið á gangstéttinni. Yð-
ur veröur ekið til Aytré, þar sem
þér fáið samastað."
„Á ég að trúa þessu?"
„Næsti.“
Næst kom röóin að Jules gamla,
seín hafði sméygt sér ínn i biðröð-
ina, þótt hann væri einn af hin-
um síðustu, sem komu.
„Nafnskírteini."
„Ég hef ekkert."
„Hafið þér týnt þvi?“
„Ég hef aldrei átt neitt."
„Eruð þér ekki belgískur?"
„Ég er franskur."
„Flvað eruð þér aö gera hér?“
„Ég er að vonast eftir, að þér
segið mér það.“
Maðurinn á skrifstofunni taiaði
lágum rómi við einhvern, sem ég
sá ekki.
„Eruö þér með nokkra peninga?"
„Ekki nóg til að kaupa mér
drykk."
„Ég á hvergi neina ættingja. Ég
Rochelle?"
„Ég á hvergi neina ættingja. Ég
er mungöarlaus, frá fæöingu."
„Við verðum að athuga með yður
síðar. Farið og hvílið yður.“
Ég varð þess var, að Anna varð
æ östyrkari. Næsti Frakkinn, sem
kom að borðinu, var ég.
„Nafnskirteini?"
„Ég er Frakki.“
„Maðurinn leit á mig með gremju
svip.
„Eru margir Frakkar með þessari
lest?‘
„Fullir þrír vagnar."
„Og hver hefur séð um ykkur?"
„Enginn."
„Hvað ætlizt þið fyrir?"
„Ég veit það ekki.“
Hann hnykkti höfóinu í átt til
Önnu:
„Er þetta konan yðar?“
Ég hikaði aöeins andartak, áöur
en ég svaraði játandi.
„Korniö ykkur einhvers staðar
fyrir í búðunum til að byrja með.
Ég veit ekki, hvað á að gera við
ykkur. Viö áttum ekki von á
þessu".
Þrír kofanna voru nýir og rúm-
góöir, og þar voru dýnur í tveim
röðum á bálkum. Nokkrir lágu þeg-
ar á dýnunum. Ef til vill voru þeir
veikir eða höfðu komið um nóttina.
Lengra bprtu hafði ^y^riðfsett Jmp,
gamalt sirkustjald úr störgeroum,
grænum segldúk, og þar hafði ein-
faldlega verið dreift hálmi á jörð-
ina.
Þaö létum við Anna föggur ókk-
ar í eitt hornið. Fölkið var nú að
koma sér fyrir i búðunum. Enn var
nóg af auöum rúmum. Ég sá fram
á, að svo mundi ekki verða lengi,
og þótti Iíklegra að við yrðum látin
í friði í tjaldinu, fremur en í kof-
unum.
f öðru minna tjaldi, heldur sóða-
legu, voru nokkrar konur að flysja
kartöflur og hreinsa heilar körfur
af grænmeti.
„Þakka þér fyrir", tautaði Anna.
„Fyrir hvað?“
„Fyrir þaö, sem- þú sagöir.‘‘
„Ég var hræddur um, að þeir
hleyptu þér ekki í gegn."
„Og hvað hefðirðu þá gert?“
„Ég hefði farið með þér.“
„Hvert?“
„Það skiptir ekki máli.“
Eg var ekki með mikla peninga á
mér. Megniö af peningunum okkar
var í tösku Jeanne. Ég hefði get-
að fengið eitthvað að gera. Ég hafði
ekker^á-fljöti þvf.aðjvipp^,; ,,
Sefli tstóö .iajngaði ,mig þö ^íl; a<5
verá bara flóttamaður. Og umfram
allt langaði mig til að vera í þess-
um búðum, nálægt höfninni, ná-
lægt bátunum, að ráfa milli kof-
anna. þar sem konurnar voru að
þvo fötin sín og hengja þau út til
þerris meðan börnin léku sér hálf
nakin á jörðinni.
Ég hafði ekki fariö frá Fumay til
þess að þurfa að hugsa eða takast
einhverja ábyrgð á herðar.
„Ef ég hefði sagt þeim, að ég
er Tékki...“
„Ertu tékknesk?"
„Frá Prag. Með Gyöingabtöð í æð
um. Móðir mín er Gyðingur."
Hún notaöi ekki þátið, svo að ég
ályktaði, að móöir hennar væri enn
á lífi.
„Ég hef ekkert vegabréf. Það
varð eftir i Namur. Líklega hefði ég
veriö álitin þýzk vegna hreimsins.“
Ég verð að játa, aö óþægilegri
hugmynd skaut upp í huga mér,
og það dimmdi yfir svip mínum.
Var það ekki hún, sem hafði valið
mig, svo til jafnskjótt og viðfdarum
frá Fumay?
í okkar vagni var ég eini mað-
urinn undir fimmtugu, að undan-
skildum drengnum meö ábreiðum-
ar. Ég var næstum búiim aö
gleyma mínum gamla skólafélaga,
Leroy, og nú furðaði ég mig allt
í einu á því, hvers vegna hann
væri ekki i hemum.
Hvað sem öllu leið var það ekki
ég, sem hafði stigið fyrsta skrefiö.
Það var hún, sem kom til mín.'Ég
rifjaöi nákvæmlega upp hegðun
' hennar fyrstu nóttina við hliðina
á Julie og hrossamangaranum.
Hún haföi engan farangur, enga
peninga. Hún hafði meira að segja
orðið að betla sígarettur.
„Um hvað ertu að hugsa?"
„Þig“.
„Ég veit það. En hvað etóu að
hugsa um mig?‘‘
Ég var að hugsa um, að hón
hafði séð fram á það strax í Fumay
að fyrr eða siðar yrði hún krafín
um skilriki og að hún hefði af á-
settu ráði oröið sér úti um vemd
ara. Mig!
Viö vorum stödd miili tveggja
kofa. Það var enn eftír svolítið
af bældu grasi á stfgnum. Þvottur
hékk til þerris á þvottasnúrum. —
Sjáöldur hennar drógust saman, og
ég sá móðu leggjast yfir augu henn
í ar. Ég hefði ekki haldið, aö hún
„Skjótið hánn ekki. Takið haqn
íanga — ég vil láta hann Iifa.“
- Tarzan berst óður eins og villidýr,
vakinn upp af fskaldri ró sinni af árás-
unum á Mugambi og Jane.
EDDIE CONSTANTINE
„Hvernig væri nú að hætta öllum leik-
araskap. Það er ekki tíl sá í þessum höpi,
sem minnsta vit hefur á þvi, hvernig eigi
að koma fram á sviðL“
„Hættu þesfeu, segi ég. Ég vil ekki...“ „Nú hef ég séð, ’hve framúrskarandi
„Jú, vist viltu. Svona, vertu uú ekki Lola-systur eru.“
feimia.4*
\