Vísir - 02.01.1970, Blaðsíða 2

VISIR . Föstudagur 2. janúar 1970
'lþróttaárib 1969:
Nýr og hressarí andblær
ea fátt stórafreka enn
% Enn eitt viðburða-
ríkt íþróttaár er liðið í
Landsliðið kom víða við ...
aldanna skaut, árið 1969
var sannarlega viðburða
ríkt á mörgum svið-
um, enda þótt ekki væri
margt um viðburði, sem
skera sig svo mjög úr
í neinu tilliti. Yfirleitt
má segja, að talsverð
vakning hafi verið með-
al íþróttamanna, meiri
áhugi á því að gera
vel, meiri vilji til að láta
verkin tala.
Ég held að það líf, sem Albert
Guðmundsson blés í knattspyrn
una og æfingar knattspvrnu-
manna í hitteðfyrravetur, hafi
einnig verkaö á aðrar íþrótta-
greinar. Ósjálfrátt grípur áhug-
inn um sig í röðum annarra i-
þróttamanna.
Knattspyrnumenn okkar státa
ekki af sérstökum árangri á
knattspyrnusviöinu s.l. ár. —
Landsleikimir gengu ekki eins
í haginn og ráð hafði verið fyrir
gert, — en varla var von til þess
að nein sigurganga hæfist þeg
ar fyrsta sumarið. Eflaust mun
landsliðið eiga eftir að fá riku
lega uppskeru síðar fyrir þann
áhuga og dugnað, sem það hef-
ur sýnt nú í meira en ár við erf-
iöar æfingar við erfið skilyrði.
Enginn vafi er á, að knatt-
spyrnuforustan meö Albert Guð
mundsson sem odamann er á
réttri braut. Knattspyrnan hér
heima fyrir fór vel fram, leik-
menn voru greinilega harðari og
ákveðnari en um langt skeið, en
mikiö vantar enn upp á aö knatt
leikni öll sér i lagi. Þess er skylt
að geta hér, að rigningartíðin s.l.
sumar fór tnjög illa með knatt
spymuna okkar og veröur að
taka það með í reikninginn.
Handknattleikurinn er stöð-
ugt okkar bezta grein, hvernig
sem á því stendur. Líklega er
þessi íþróttagrein eitthvaö auð
lærðari fyrir íþróttamenn okkar
fyrir einhverjar sakir. Á-
nægjulegt var að sjá landsliðið
eiga í höggi við marga beztu
flokka Evrópu, bæði landslið og
félagslið. Tékkar, heimsmeistar
arnir frá HM í Svíþjóð unnu
tvívegis naumlega í Laugardal.
Finnst mér það til marks um
styrkleika handknattleiksins hér
að áhorfendur fóru beinlínis aö
horfa á þá leiki til að sjá sitt
lið sigra heimsmeistarana. Sigur
íslands í undankeppni HM yfir
Austurríki hér heima var á-
nægjulegur og vonandi forboði
góðra tíðinda frá Frakklandi í
marz n.k., þegar íslenzka liðið
leikur leiki sína í riðlinum í HM.
Körfuknattleik fleygir fram
hér á iandi, og má minnast
á marga góða leiki, sem allt of
fáir sáu, því miður. Vandamál
þessarar íþróttar virðist ekki
vera útbreiöslan, heldur þaö aö
leikir í körfuknattleik viröast
ekki ná vinsældum áhorfenda.
Oft fara leikir fram í 1. deild
fyrir svo til tómum stæðum. —
Þetta hlýtur að bitna á leikmönn
um, sem missa móðinn.
Sama er um frjálsíþróttirnar
að segja, þar sjást áhorfendur
mjög ógjarnan. í sumar gerðist
fátt stórtíöinda nema hvað Er-
lendur Valdimarsson viröist
sannarlega vera að komast í
- Fimleikar, — ný keppnisgrein á íslandi.
Vetrarknattspyman var eitt merkasta nýmæliö.
„form". Hann setti met bæöi í
kringlukasti og sleggjukasti. —
Erlendur er án efa sá frjáls-
íþróttamaöurinn, sem bezt verð-
ur fylgzt með í sumar. Ánægju
leg tíðindi fengu frjálsiþrótta-
menn nú síöla árs. Þeir fá innan
skamms stórkostlega aðstöðu I
mannvirkjum Laugardalsvallar-
ins fyrir innanhússæfingar sín-
ar. Er ekki ótrúlegt aö þarna
eigi frjálsíþróttamenn eftir að
byggja upp grein sína, sem sann
ast sagna er í ömurlegum rúst-
um, því alltaf er miðað við
„gullöildina" fyrir hálfum öðr-
um áratug eða svo.
Sundmenn okkar unnu á-
nægjulegan sigur í landskeppni
gegn Dönum ytra. Þetta var
hörkuspennandi keppni og sig-
ur okkar var mjög óvæntur og
vannst með sigri í boðsundi, sem
Danir höfðu fvrirfram reiknaö
sér sigur í.
Ánægjulegt var að fylgjast
með mörgum nýjum eða nýtil-
komnum íþróttagreinum á ár-
inu. Lyftingaíþróttin er að rísa
upp sem keppnisíþrótt fyrir al-
vöru, fimleikamenn héldu meist
aramót eftir langan dásvefn, —
og sannarlega fengu þeir nóg af
áhorfendunum. Þá viröist Ss-
knattleikur ætla að ryðja sér til
rúms með tilkomu Skautahallar
innar í Reykjavík.
íþróttimar í heild sinni voru
hressilegar, eins og vera ber. —
Fjárhagur íþróttahreyfingarinn-
ar hefur alltaf verið þröngur
eins og hjá fleiri, og verður
það líklega alltaf, enda nóg
við það fé að gera, sem aflast,
sama hvort það er mikiö eða
lítiö.
Þaö var því ánægjulegt fram
tak að upphefja getraunastarf-
semi £ landinu. Þess er skemmst
að minnast að starfsemin hefur
gengiö mjög að óskum, miklum
mun betur en nokkurn óraöi fyr-
ir i upphafi.
Hafa mörg félögin hreinlega
fengið stóran hluta rekstrar-
fjárins með því að selja get-
raunamiða, en sölulaun til félag-
anna eru fjórðungur af and-
virði getraunaseðils, eða 6,25.
í heild má segja að árið 1969
hafði boöað nýja sókn á íþrótta
sviöinu, a.m.k. fannst mér allur
andinn yfir vötnunum bera þaö
með sér og vonandi að þar sé
ekki um missýn aö ræða.
—jbp—