Vísir - 10.03.1970, Blaðsíða 9

V í SIR . Þriðjudagur 10. marz 1970.
9
„Síðan hún byrjaði að spila
er hún eins og íþróttafólkið
— aldrei heima á kvöldin44
Frú Valborg er hér ásamt dætrunum þremur.
0 Mér kom það sann-
arlega á óvart, hve
kröftuglega íslending-
amir voru hvattir í Ieikn
um við Ungverja í Mul-
house. Hélt ég, að þar
væri samankominn stór
hópur íslendinga og
hugðist ég sannarlega
koma mér í samband við
þennan óvænta hóp eft-
ir leikinn.
Ég arkaði því inn á Hótel
Frantal og skimaöi þar um. I
einu hominu kom ég auga á
fimm Keflvíkinga svo hása, að
þeir máttu vart mæla. Þetta var
þá allur hópurinn, sem ég heyröj
hvetja landann og hélt að væru
50.
Meðal Keflvikinganna sátu ís-
lenzk kona og franskur maður
hennar, sem höföu gengið á
„hljóðið“ í íþrót'tahöllinni, og
ákveðið að hittast aðleikloknum,
en frúna, sem heitir Valborg Þor
valdsdóttir Eby og búsett í Col-
mar langaði til aö heilsa upp á
íslendingana, sem hún sagði afar
sjaldséða hér um slóðir. Hún
varð góðfúslega við þeirri mála-
leitan minni að mega spyrja
hana nokkurra spurninga.
— Hefur þú mikinn áhuga á
handknattleik?
— Þetta er í fyrsta sinn sem
ég horfi á þessa íþrótt.
— Ertu ekki stúrin yfir úr-
slitunum?
— Þau skipta mig litlu máli,
ég kom þessa 50 km til að
heilsa upp á landa mína, en ekki
endilega til að sjá þá sigra. Mér
var það mikið tilhlökkunarefni
að geta talað móðurmálið, en
það hef ég ekkj gert í fjögur
ár enda er ég víst eini íslend-
ingurinn sem er búsettur í þess
um hluta landsins.
— Hvernig barst þér vitneskja
um leikinn?
— Blöðin hafa skrifað mikið
og vinsamlega um íslenzku vík
ingana. -Hvernig sem úrslitin
verða, hefur koma handknatt-
leiksmannanna orðið þess vald-
andi að fólk hérna er orðiö
margs vísari um land og þjóð.
— Er íþróttaáhugi mikill í
þínum bæ?
— Ekki á handknattleik. Við
eigum ekkert íþróttahús. Menn
hafa þar mikinn áhuga á knatt-
spyrnu, en viö eigum ekkert lið
núna. Knattspyrnufélagið lagð-
ist niður þegar iðjuhöldurinn
sem hélt því uppi dó. Annars
eru hjólreiðar vinsælasta íþrótt
in. FrakVar verða alveg „spinne-
gal“ þegar keppt er í henni.
— Hve lengi hefur þú verið
búsett í Frakklandi?
— Yfi» fimmtán ár Ég hélt til
Frakklands að loknu verzlunar-
Iskólaprófi, nánar tiltekið til
?arísar. Þá þóttj sjálfsagt að
senda alla eitthvað út fyrir land
steinana. í Paris kynntist ég
manninum mínum, hann var
þar við nám í læknisfræði. Eftir
að hann lauk prófi, vorum við
um það bil eitt ár á íslandi,
síðan í nánd við París, en svo
fluttum við til Colmar, heima-
borgar mannsins míns.
Hve margir íbúar eru þar?
Yfir 60 þúsund, en þú ræður
hvort þú trúir, þar eru tvö
hundruð læknar, þar af hundrað
á sjúkrahúsinu. Eiginmaðurinn
er einn af þremur tannholdssér
fræðingum á staðnum.
— Hafa allir læknarnir nóg að
gera?
— Það virðast allir hafa það
gott þarna. Colmar er embættis
mannaborg, þar býr að mestu
leyti milli- og hástéttarfólk,
sem gætir heilsu sinnar mjög
vel, ég veit ekki hvort ég má
segja það en- ég held að þar
þyki ,,fínt“ að fara til læknis.
Nú, og svo eru læknarnir sótt-
ir af sveitunum í kring.
— Átt þú þér ekkert tóm-
stundagaman?
Það get ég varla sagt. Ég leik
mér til ánægju á fiðlu, og var
því nörruð til að taka þátt í
tónlistarlífi borgarinnar, sem er
í miklum blóma, og nú er svo
komið að ég leik bæði í sinfóníu-
hljómsveitinni og með kammer
sveitinni.
Fram að þessu hafði hinn
franski maður hennar ekki tekið
þátt í samræðunum, en aðeins
brosað góðlátlega fyrir siðasakir
að við héldum, þar sem talið fór
fram á íslenzku en allt í einu
grípur hann fram í á hreinni ís-
lenzku...
. .. og siðan hún byrjaði að
spila er hún eins og íþrótta-
mennirnir, aldrei heima á kvöld
in.
Nú var ekki laust við að þeir
sem ekki höfðu verið ánægðir
með Frakkland rétt áður, færu
pínulítið hjá sér, þegar upp-
götvaðist að Eby hafði skilið
allt sem þeir sögðu. Ég sneri
þá máli mínu til hans og spurði
hvort hann hefði lagt sig mikiö
eftir málinu?
Ég var í eitt ár á íslandi og
nam þá málið frá grunni, svo
ég get lesið íslenzku mér til
ánægju, a.m.k. ennþá, en ég er
farinn að ryðga í talmálinu
Kom ykkur ekki til hugar að
setjast að á fslandi?
— Jú, en það hefði tekið mig
tíu ár að fá borgararéttindi, og
að fá að starfa þar sem læknir
í minni grein mér þótti það of
langur tími
— Eigið þið mörg börn?
Og nú svarar Valborg. Já,
þrjár dætur, 18, 15 og 6 ára, og
þær eru allar í skólum, sem er
ástæðan fyrir því að ég gat ekki
lofaö þeim með til að sjá leik-
inn.
Klukkan var farin að halla í
tvö og þau hjónin áttu eftir að
aka heim, svo ég ákvað að
tefja þáu ekki lengur og þakkaö;
fyrir skemmtilega kvöldstund.
emm.
Blaðamaður V'isis ræðir v/ð Valborgu Þor-
valdsdóttur Eby, læknisfrú / Frakklandi og
eiginmann hennar, sem svaraði spurningunum
á góðri islenzku — Vildi setjast að á Islandi,
en læknisréttindin hefðu ekki komið fyrr en
eftir 10 ár!
□ Úrkynjuð þjóð.
Lífsreyndur aldamótamaður
sagöi í símann:
„Ósköp er þjóöin okkar orðin
úrkynjuð. Menn heimta allt fyrir
ekkert. Menn heimta að fá að
lifa lúxuslífi í bezt búnu íbúðum
heims. Menn heimta að fá að
aka um í fínum bílum. Menn
vilja ekki mæta í vinnu, nema
þegar þeim hentar Menn vilja
helzt sitja og kjafta í vinn-
unni. Menn vilja ekki með
nokkru móti mæta stundvíslega
á fundi eða til annarra starfa.
Menn nenna ekki að hugsa.
Menn vilja að ríkið sjái fyrir
öllu. Auðvitað getur þetta ekki
endað nema á einn veg. Allir
komast á tryggingarnar og eng-
inn nennir að vinna fyrir pen-
ingunum í tryggingarnar. Og þá
getum viö öll flutt til Sviþjóðar
og lagzt í leti þar.“
□ Skammgóður
vermir.
Skömmu síðar hringdi hann
aftur:
,,Ég var að lesa fréttirnar frá
Seðlabankanum um hina nýju
velgengáj þjóðarinnar. En sann-
ið þið til. Þetta stendur ekki
lengi. Okkur gekk svona vel
í fyrra, af þvi aö við eyddum
ekki nema lítillega meira en við
öfluðum. En haldið þið, aö ein-
hver hafi verið ánægður með
það. Nei, ekki aldeilis. Allir
heimta meira I sinn hlut. Þetta
springur allt f loft upp f sumar
og laun hækka um 10% eða
meira. óg allt fer auðvitað til
andskotans aftur. Þetta verður
skammgóður vermir."
□ Er þjónusta til ills?
Tímaleysingi skrifar:
„Við aumir þegnar ríkis-
valdsins borgum ársfjórðungs-
lega gjöld af síma okkar. Ef við
sendum símskeyti eða bökum
okkur á annan hátt aukagreiðsl
ur á milli þessara gjalddaga,
fáum við mánaðarlegar rukkan
ir upp á þær upphæöir ásamt
hinum venjulegu hótunum um
lokun. Þessir mánaðarreikningar
eru yfirleitt frá svona 50 krón
um upp í 150 krónur. Auðvitað
nennir maður ekk; að gera sér
sérstaka ferð til að greiða því-
lfkar upphæðir. Því spyr ég:
Mundj síminn nokkuð tapa á
því að rukka þessar upphæðir
um leið og ársf jórðungsgreiðslan
er rukkuð? Mundi það. ekki
spara innheimtukostnað? Mundi
vaxtatapið ekki verða sáralftið?
Er ástæöa til að standa gegn
þessu, eingöngu á þeim forsend
um, að aukin þjónusta vlð not-
endur sé til ills og ali þá upp í
vondum siðum?“
HRINGIÐ í
SÍMA1-16-60
KL13-16