Vísir - 06.08.1970, Blaðsíða 13

V T S I R . Fímmtudagur 6. ágúst 1970.
13
Hér sjáum viö nokkrar
gáfur af nýjustu
í Evrópu og Ameríku i
Þetta er hausttízkan í skóiðnað
inum, sem lítur svona út,
skórnir eru kallaðir „ófreskjurn
ar“. Það verður líka
sagt að þeir séu sérlega
eða kvenlegir en
lofa kvenlegri skóm á
„Ofreskj urnar44
— nýjustu
tízkuskórnir
Nýít hvaíkjöt og hrefnu-
kjöt að koma á markaðinn
— ijúffengt og hollt Bcjöt fyrir aðeins 60 krógur kílóíð
örlitlu af rjóma yfir kjötið áður
en það er sett f ofninn. Hið sér-
kennilega bragð kjötsins kunna
hins vegar margir vel að meta,
og þeir vilja helzt borða það
steikt með mátulega miklu af
kryddi, brúnni sósu og kartöflu-
stöppu.
ári. Nú verður gengið eins langt
og hægt er í Ijótleikanum, þó
að fæstir sjáj að vísu neitt
ljótt við það sem er 1 tizku.
Hælarnir verða breiðari og
hærri, tærnar standa nærri þvi
upp í loft. Breið bönd og spenn-
ur eru yfir ristina. „Ég viidi
heldur ganga í kössunum utan
af þessum skóm“ — sagði einn
tízkufréttaritarinn i Amerfku,
þegar þessir skór voru sýndir
nýlega. Og við minnum á að
lokum, að þær sem alls ekki
geta hugsað sér að ganga í þess
um skóm í sumar geta gripiö til
annarrar og þægilegri tízku þ.
e. að ganga berfættar, þvi að
það er næstvinsælast i skótízk-
unni ytra í sumar. Veðurlag og
malbikunarframkvæmdir segja
svo til um hversu vel okkur
tekst til í sumar, spígsporandi
berfættar um götur borgarinn-
ar.
er svipað af báðum kjöttegund-
unum.
Þeir sem ekki kunna að meta
hið „ramma" bragð sem er af
þessu kjöti ættu að reyna að
leggja það í mjólk yfir nótt,
krydda það vel og steikja
það með lauk og niður-
sneiddum fleskbitum. Einnig er
mjög gott að krydda það með
lárberjalaufi og borðá bakaðar
baunir í tómatsósu með. Þannig
Hvalkjöt og hrefnukjöt er
meðal þeirra fæðutegunda sem
fram á síðustu ár hafa verið
lítt eftirsóttar hér í höfuðborg-
inni, og margir hafa tekið það
í sig að það sé bragðvont.
Þetta er þó hinn mesti mis-
skilningur, enda er eftirspum
eftir þessu kjöti orðin mjög mik
il. Undanfama daga hefur nýtt
hval- og hrefnukjöt verið að
koma í verzlanir og í stærstu
verzlununum hafa selzt allt að
100 kg. á dag. Þetta kjöt fæst
fryst allt árið, og er það mjög
gott þannig, þó að flestir kjósi
það heldur giænýtt. Það sem
þó er helzti kosturinn viö hval-
og hrefnukjöt er verðið. Það
kostar aðeins 60 krónur kílóið
og er því langódýrasta kjöt
sem nú er fáanlegt. Það er
einnig mjög bætiefnaríkt, eink-
um er það jámauðugt. Hvalkjöt
ið er heldur grófara, en bragðið
matreitt er nær ógerlegt að
gera greinarmun á því og nauta
kjöti. Það er einnig mjög gott
að grilla hval- og hrefnukjöt,
og flestum mun þykja bezt að
krydda það vel og jafnvel hella
„Ég finn að þú hefur enga löng-
im til að gerast vinur rninn".
Það var orðið næstum full-
dimmt og bjaiminn af eldholinu
virtist bjartaöi en fyrr.
„Ég varð þess vísari í gær,
þegar þú vildir ekki verða mér
samferða í borgina‘‘.
„Ég fer aldrei í borgina, nema
ég eigi erindi við prófessorinn,
sem er kennari minn“.
„Vegna hvers ekki?“
„Vegna fátæktar minnar'*.
Og nú, þegar komið var að hon
lim aö tala, gat hann ekki að
því gert að röddin titraði lftið
eitt.
„En líka vegna þess að ég vil vera
hér einn míns liös. Einn í mínu
homi. Ég hef ekki þörf fyrir
kynni af neinum“.
Honum gramdist að hinn horfði
á hann, virti hann gaumgæfilega
fyrir sér eins og hann tryði hon-
um ekki.
„Ég hef aldrei haft þörf fyrir
neina vináttu. Jafnvel ekki af
hálfu foreldra minna“.
Hann lagði dálitla illkvittni í
röddina, vegna bréfanna.
Það kemur engum aö haldi að
lifa í blekkingu, og vakna svo
við það einn góöan veðurdag, að
þrátt fyrir allt er maður einn í
heiminum.
„Ertu óhamingjusamur?1*
„Nei“.
„Þykir þér ekki vænt um
að*a“
„Ekki vænna en öðrum þykir
um mig“.
„Hefur þér aldrei þótt vænt um
neinn?“
„Nei“.
„Enga stúlku?"
Það vottaði fyrir hiki í svar-
inu.
„Nei“.
Louise hafði brugðið fyrir hug
skotssjónir hans brot úr andrá,
en i allri hreinskilni sagt, þá
fannst honum það sjálfum, að sér
þætti ekki vænt um nokkra mann
eskju. Honum leið vel í nálægð
hennar, en hann fann aldrei hjá
sér neina þörf fyrir að tala við
hana. Þaö var einungis nálægð
hennar, sem var þægileg og ró-
andi. Hún var hluti af heimilinu.
Hún var Elie persónugervingur
hússins, þar sem þau gætu búið
saman, var fyrir öllum utanað-
komandi ys og þys.
í Vilna hafði hann aldrei kom-
izt í kynni við frið og öryggi.
Múgurinn í hverfinu, þar sem
hann bjó, var hrjúfari og af
hrottalegri gerð. Hvar sem farið
var, varð ekki komizt hjá til-
finningunni um miskunnarlausa
lífsbaráttu, börnin á götunni
höfðu fullorðinsleg andlit, og
telpurnar hættu að leika sér aö
brúðum sínum, þegar þær voru
fimm ára. í vetrarhörkunni, sem
stóð hálft árið, mátti sjá þau
ösla snjóinn berum fótum, og
hann og bræöur hans höfðu bar-
izt um einu stígvélin, sem til
voru heima.
Þegar litið var á þetta úr
fjarska, var þetta eins og til-
gangslaust brjálæði, fólkið var
eins og skordýrasveimur, þar sem
hver um sig varð að tortíma
öðrum til að halda lífi sjálfur.
Það voru þessar vetrarhörkur,
sem hann bjó að svo að harm
var öðrum næmari fyrir kvefi, og
sat löngum' stundum með fæt-
urna í bökunarofninum.
Það var fyrir þennan aeðandi
múg, sem hann lokaöi sjálfan sig
inni í heimkynnum frú Lange,
eins og hann hefði að lokum fund
iö var.
Louise hafði mjúkt, hvítt hör-
und og svipurinn var rólegur og
bar vitni uppgjafarkenndri hlé-
drægni. Hún kom og fór hljóð-
laust eins og vofa, virtist varla
skynja hvað fram fór í kringum
h^na.
Einhvern tíma, þegar hann lá
með sótthita, hafði hún lagt hðnd
sína á enni honum og hann hafði
aldrei fundið neitt vekja með sér
slíkan frið.
Ef til vill var það einungis
draumur, hann gat séð sjálfan sig
í anda, orðinn prófessor og hann
bjó enn í þessu sama húsi og
Louise sá um hann. Hann hugs-
aði ekki um hana sem eiginkonu,
einungis sem félaga.
Stan Malevitz og ungfrú Lóla
höfðu aldrei móðgað hann ánokk
um hátt. Þau voru öll fremur í
flokki með húsgögnunum í þeirri
friðsælu tilveru, sem Michel hafði
skyndilega rofið. Á stundum lang
aði hann mest til að neyðahann
til aö hverfa á brott, en aðra
stundum fannst honum samt að
hann væri honum líka nauðsyn-
legur.
„Hvers konar lífi viltu helzt
lifa?“ spurði Rúmeninn hugsi.
Hirtn svaraöi með stolti.
„Mínu eigin“.
„Ég veit varla um þaö hvað
mig sjálfan snertir. Mig langar
til að gera eitthvað upp á eigin •
býti, að ég þurfi ekki alltaf að ‘
vera háður föður mínum. Það er
undarlegt að þú skulir ekki verða
vinur minn?“
„Ég hef aldrei sagt, að ég vildi
það ekki“.
Blie var í þann veginn að
standa á fætur og kveikja Ijósin,
þv£ að það var orðið svo dimmt,
að þeir gátu naumast greint and- ■
litsfall hvors annars, og ef hann ;
hefði Iátið verða af því, er ekki
að vita nema framtíðin hefði orö
ið öll önnur.
Það var rökkrið, sem gæddi
orð þeirra einhverju annarlegu
innihaldi, dulinni merkingu, það j
var rölckrið, sem veitti Michel ‘
hugrekki til, eftir langa þögn og ’
baráttu viö sjálfan sig, til að j
stama fram spumingunni um j
leið og hann starði út í hom.
„Þú varst inni í herberginu
mínu,; ekki satt?“
* i ?