Vísir - 05.09.1970, Blaðsíða 2

Nekt í kirkjugarðinum
Otto Preminger, kvikmyndastj.
var stefnt fyrir rétt nýlega fyrir
aö hafa svívirt helgi kirkjugarðs
eins í Massachusetts, Bandarikj-
unum. Preminger stjórnaöi nefni
lega töku á nektarsenu sem fram
fór þar í kirkjugaröinum. Lét
hann leikkonuna Llsu Mínelli:
dóla sér naktri þar á leiðunum.
Geröist þaö 31. júlí 1969. Kona
ein sá þetta atvik og kærði hún
Preminger, þar eð hún sagöi aö
svona háttarlag í kirkjugörðunum
væri óviröing viö gröf eigin-
manns sins, en hann mun hafa
veriö jarðaöur á þeim staö þar
sem Preminger lét Mínelli tylla
berum botninum.
Preminger bauðst til að réttur
inn dæmdi sig fjarverandi, þar
eð hann gat ekki mætt, en þvf
var hafnað og réttarhöldunum
frestað enn um sinn.
„Talið ekki við mig um svart vald
f
— allt vald er einfaldlega vald"
Jósefina Baker er orðin 64 ára,
en hún syngur enn og er ekki
síður ungleg en Marlene Diet-
rich. Á sínum tíma var henni
tilkynnt, aö hún væri ekki leng
ur velkomin i Bandaríkjunum
vegna kommúnístískra tilhneig-
inga, en þaö var fyrir 20 árum.
Samt hefur Jósefína ennþá mik
inn áhuga á þjóðfélagsmálum —
fylgist Ld. núna mjög vel með
réttindabaráttu svertingja, og hef
ur ekki allt gott um hana aö
segja, „þú veizt“, segir hún, „mér
geöjast mjög vel aö Fídel Castro,
og ég þoli ekki þennan Nixon“,
en hún segist vera dauðhrædd
við „Svart vald“.
„Höfum ekki náð langt“
„Talið ekki viö mig um svart
vald — allt vald er vald... ég
verö skelkuö þegar ég heyri mitt
fólk tala um „svart fólk þetta“
Jósefína Baker: „Þið vitið að mér
geðjast mjög vel að Fídel Castro
og ég þoli ekki þennan Richard
Nixon . . .“
og „svart fólk hitt“ — það sýnir
aðeins aö við höfum ekki náö
mjög langt Fólk er svo hrætt við
allt í Ameriku." Jósefina þagnar.
Hún ber dökk gleraugu, svo ekki
er hægt að sjá augu hennar, en
munnurinn herpist saman, verð-
ur að þunnu striki, eins og reiði-
legur — reyndar sá sami munn-
svipur sem Jósefína var svo fræg
fyrir í París á árunum 1930 til
1940.
„Blóðblöndun“
„Þegar ég tala um þetta svarta
vald, þá dettur mér Walter
White alltaf í hug. Hann var al-
veg hvítur á hörund, en hann
hafði negrablóö í æðum, og
kaus því að vera svertingi.
Honum fannst sem baráttuhreyf-
ing svertingja hefði þörf fyrir
hann. Núna myndi þetta svarta
valds-fólk hafa afneitað Walter
White. Síðast þegar ég var í New
York sagði negradrengur mér aö
sig langaöi að drepa allt hvítt
fólk á jöröunni, svo mikið hataði
hann þaö. Það er þetta hatur
sem ég óttast. Réttast væri að
láta alla kynþæti blanda blóði.
Það er stórkostlegt að blanda
blóöi ólíkra kynþátta. Kynblend-
ingar eru nefnilega bæði sterkir
og gáfaðir — og þessi þreyta í
öllum hvítum og svörtum — hún
hverfur við slíka blóöblöndun."
Jósefína kemur enn fram opin-
berlega, „ég er ekki neitt lengur.
Mér finnst eitthvað undarlegt við
að hugsa um sjálfa mig, 64 ára
konu, koma fram fyrir mann-
fjölda og syngja. En það er ekki
svo voðalega slæmt hjá mér og
ég veit aö ég verð aö reyna, ég
hef fyrir bömum að sjá. Ég geri
alltaf þaö sem ég held að sé rétt
— og ég segi ætíð hug minn.“
Súkarnó
□aaauaoaDD
„Hið villta Ijón Asíu"

. . . er 19 ára gömul stúlka,
Stephanie Clark og er frá Kól-
umbíu. Hún sigraði kandídata
Norður-Karólfnu (Silvíu Alexis
Smith, 23 ára) og ungfrú svárta
Missúrí (Julie Merritt, 20) í
loikakeppninni sem fram fór í
Madison Square Garden á föstu
daginn var. Hú fékk 1. verðlaun,
3000 dollara og ferð um Karíba-
hafið. Auk þess mun hún koma
fram mikið á næstunni, eða alls
5000 sinnum við alls konar tæki
færi.
Það er sagt að þegar Haninn
gailaði, þ.e. Haninn í Indónesíu,
hafi helmingur allra indónesískra
kvenna hlaupið 1 felur — hinn
helmingurinn hljóp í fang Hanan-
um. Haninn var annaö nafn á
Súkamó — þeim glaumgosa í
embætti forsætisráðherra. Sú-
kamó var ákaflega sjálfsöruggur
maður og áleit engan stjómmála
mann í heiminum sér fremri og
engan karlmann meiri elskhuga.
Sögur af Súkarnó gengu og
ganga enn fjöllunum hærra þar f
Indónesíu, einkum þó kvennafars
sögur og sögur um hans 6-
trúlega miklu getu. Sumir landar
hans urðu sér úti um baðvatn
Súkarnós og drukku — þannig
héldu þeir aö þeir gætu öðlazt
eitthvað af karlmennsku hans og
ýfimáttúrlegum krafti ...
Rússar reyndu að knésetja
J hann eitt sinn er hann var í
Moskvu með þvi að senda nokkr-
ar flugfreyjur frá Aeroflot, sov-
ézka flugfélaginu, aö vera honum
tll skemmtunar í hótelfbúðinni
sem hann gisti í. Síðan tóku þeir
leynilega kvikmynd af öllu þvi
sem Súkamó aðhafðist með flug
freyjunum. Er Rússar svo sendu
Súkamó eitt eintak af kvikmynd
inni, er hann var kominn heim til
Djakarta sýndi Súkarnó gestum
f fjölmennri veizlu kvikmyndina.
Hringdi síðan til Moskvu og pant
aði tylft eintaka af kvikmyndinni
f viðbót.
Hann varö aldrei þreyttur á
að stæra sig 'af ást sinni á fólk-
inu — listunum og kvenfólki, en
gætti þess samt aö láta stundum
fýigja athugasemd: „En mest af
öllu elska ég sjálfan mig“. Og
það var alveg satt.
Hann kallaði sjálfan sig „Hið
villta ljón Asíu“ og stöku sinn-
um varð hann sér úti um eina
medalíuna enn að hengja á mag-
ann á sér.
Hann fyllti forsetahöllina af
dýrum málverkum og öðrum list-
munum og allar konur hans voru
sérlega fagrar. Og hvers vegna
ekki að láta sér líða vel? Hann
var þjóðhöföingi 118.000.000
manna. Hann var 69 ára er hann
dó og hann arfleiddi Sari Dewi
að 200 ástarbréfum — aðrar kon
ur sínar virti hann ekki viðlits á
dauðastundinni.

Súkarnó með Gínu Loilobrigidu. Oft var sagt um Sú kamó að hann virtist elska konur meira en land sitt — en ekkert sagðist
hann þó sjálfur elska meira en sjálfan sig.