Vísir - 05.10.1970, Blaðsíða 9

VISIR . Mánudagur 5. október 1970.
9
tasm:
— Farið þér oft í leik-
hús?
— Ég fer aWt of sjaldan. Ég man
ekki hvað er oröið langt síöan
ég fór síðast, en man þó, að
það var í Iðnó til að sjá eitt-
hvert þeirra gamansömu leikrita
en sliík stykki eru mér mjög að
skapi.
Kristján Ámason lögregluþj.: —
Nei, ég fer mjög sjaidan. En þá
sjaldan ég fer, er það til að
lyfta mér upp. Pess vegna fer
ég aðeins trl að sjá léttmetiö,
sem leikhúsin sýna.
Kristín Jónasdóttir afgreisðlu-
stúlka og húsmóðir: — Já, ég
fer oft í leikhús. En hitt er svo
annaö má'l, að maður getur aldr-
ei farið of oft.
Ulrich Groenke, norrænupró-
fessor við Kölnarháskóla: Já, ég
hef alla tíð reynt að fara eins
oft og hsegt er í leikhús. Þegar
ég var hér á landi við háskóla-
nám fyrir um tuttugu árum,
reyndi ég að sjá öll þýdd leik-
húsverk, sem hér voru sýnd.
Núna eru það fslenzku leikritin,
eins og Jörundur og Kristnihald,
sem ég sækist einna helzt eftir
að sjá, þegar ég kem hingað.
Og það verð ég að segja, að ég
fer mun oftar í leikhús hér en
heima í Köln vegna þess hve við
leiksýningar hér ríkir miklu á-
nægjulegri stemmning en þar.
Hrefna Birgitta Bjarnadóttir,
nemi: — Nei, ég fer sárasjaldan
í leikhús. Kemur það aðallega til
af þvi, að ég gef mér aldrei tíma
til og í öðru lagi, vegna þess, að
það er sjónvarp heima, sem
glepur.
Sverrir í nýju vinnustofunni. „Sú gamla var ekki nema þrír sinnum fjórir metrar“.
„ Gœti gefið út 2ja hinda
búskapinn“
- rætt við nýja bóndann að Hulduhólum, Mos-
fellssveit, Sverri Haraldsson, listmálara
■ „Það ætti eiginlega að sekta
mig fyrir að spilla atvinnuveg-
um landsins“, sagðj Sverrir Har
aldsson_ listmálari er Visir sótti
hann heim nýlega, „Já, já. Þetta
er 28 hektara land sem ég á
hérna. Það fylgir þessu erfða-
festa til 99 ára. Það dugir.“
Þau Sverrir og kona hans,
Steinunn Marteinsdóttir, keyptu
fyrir rúmu ári jörðina Huldu-
hóla í Mosfellssveit og hafa nú
setzt þar ‘að — innréttað hlöð-
una og fjósið listavel — senni-
lega er hlaðan þeirra Sverris
orðin merkilegasta hlaða á Iand-
inu fyrir vikið.
„Þið skiljið", sagði Sverrir, og
bentj á viðarinnréttingamar I
„Möðunni", „ég ætia ekki að
stunda hér búskap. Landrýmið
er svo sem nóg. Við eigum land
alveg niður að sjó og vinir miín-
ir sem heimsækja mig hingað
eru alJtaf að gePa mér ráð við-
vfkjandi búskaparmöguleikum á
jörðinni. Ég ætila nú ekki að
fara eftir þeim ráðum, en það
værj frekar að ég gæfi út eins
og tveggja binda ritverk um hag
nýtan búskap. Kannsiki einhverj
um geti orðið gott af öWum
þeim búskaparfróðleik sem ég
bý yfir — það er nánast glæp
ur að búa yfir þessu öWu sam-
an og segja þa-ð ekki bændum.“
1800 þúsund
„Jörðin kostaði 1800 þúsund
með öllum húsum. Hlaðan og
fjósið sambyggt og svo fbúðar
hús. Við fluttum ekki hingað í
,,hlöðuna“ fyrr en 15. maí í vor
enda var óhemju vinna að inn-
rétta þetta og stækka hlöðuna
þannig. að hægt væri að koma
fyrir vinnustofu hér uppi undir
súðinni".
— Og þú hefur þunft að bæta
einhverju við upphaflegu 1800
þúsundin?
„Já, já. Ég framdi landspjöll
hér á jöröinni tii að klóra eitt
hvað upp í kostnað. Seldi tún-
þökur, þannig að það sem áður
var uppgróið land hér fyrir neð
an er nú flag. Ég æ+1a nú að
sá í þetta fljótlega og bæta fyr
ir brot mitt.“
„ ... aðeins tvær
hendur
— Ekkj hefurðu einn unnið
við innréttingu hlöðunnar?
„Nei. Þvflíkur kraftakarl er
ég nú ekki. Ég hafði trésmiði
í vinnu í allan vetur. Sjálfur
hef ég aðeins smíðað bókahiWur
sófa og borð og fleira slíkt smá
legt. Ég vildi gjarnan smíða
miklu meira, en því miður hef
ég ekki nema tvær hendur. Hef
þó oft beðið um flleiri, en þeirn
pöntunum hefur enn ekki verið
sinnt — svo er maður jú aðeins
mála svolítið lfka.“
— Þessi Maða og fjósið líta
núna út eins og rfkismannsbú-
staður í útlöndum eða Laugar-
ásnum — eða eru á góðri leið
með að ná því marki, en hvem
ig var eiginlega umhorfs hér að
Hulduhóil'um fyrir ári?
„Þetta var ósköp venjUlegt
fjós, sem innthélt 15 kýr. Og
hlaðan hefur sennilega tekið um
600 hesta af heyi. Moldargólf
var í hlöðunni. en flórinn í fjós
inu steyptur. Svo byrjuðum við
á því að hreinsa ail'lt ú.t og rifa
þakið af Möðunni tiil þess að
hægt værj að hækka veggina.
Hlöðugólfið var síðan steypt. —
Flórinn í fjósinu létum við vera
að mestu eins og hann var —
mokuðum hann reyndar og mál
uðum. Þar er nú björt og hent-
ug vinnustof.a frúarinnar. Hún
er Þar með keramikið sitt —
kennir hverium =sm vill, aö búa
til fallega hluti.“
— Steinunn var með keramik
námskeið þegar þið bjugguð
niðri f Borgargerði — kemur
verk um
fólk hingað uppeftir til ykkar á
kvöldin að hnoða leir?
„Já, já. Hingað koma mörg
tonn a-f konum. Ég hefði satt að
segja aldrej getað ímyndað mér
að óreyndu að til væru svo
margar frúr í Reykjavík. En
þetta er svo skemmtiileg iðja
og holil fyrir sálina. Það er mjög
róandj fyrir taugarnar að velta
leir miilli handanna — þær
verða áreiðanlega skapbetri á
eftir. Og það eru ekki aðeins
konur. Það kemur liíka einstaka
hugaöur karlmaður.“
3x4 metrar
— En þú sjálfur? Varla hef- ,.
urðu haft mikinn tíma til að
.mája. pieþ^n, á byggipg^arf^m-
kvæmdum stóð?
„Nei. Ég er svona rétt að fara
af stað aftur. En aöstaðan er
öll önnur hér. Vinnustofan rúm
góð og björt. Sú gamla var ekki
nema 3 sinnum 4 metrar, og það
er aWs ekki nægjanlegt rými —
og það var ekki beinlínis þægi
legt að taka þar á mótj nem-
endum.“
— Þú kennir aUtaf jafnframt?
„Ég er nú mestan part hættur
því. Kenndi í Handíða. og
myndlistarskólanum hér á ár-
um áöur, en nú orðið tek ég að
eins einstaka mann f einkatíma.
„Þúsund sinnum
meiri klaufi“
„Eftir svo langt Mé frá pensl-
inum og léreftinu — breytist þá
ekki stíllinn eitthvað?
„Jú. Mér finnst ég vera þús-
und sinnum meiri klaufj en ég
var áður. Maður tekur nú ekki
neinum stökkbreytingum þegar
maður hefur verið svona lengi
við þetta, en það er jú ástæðu-
Iaust að staðna þó menn séu
ekki í eilífu hástökki — stund
um finnst mér sem þeir málar
ar haf; komizt lengst sem hafa
þrengstan hring. Það var ekki
um neinar stórvægilegar breyt-
ingar að ræða hjá gömlu meist-
urunum, Rembrandt og þeim fé-
Iögum öllum .... menn verða að
afmarka sér einhvem bás. Þú
gertur ekki lesið allar bækur er
koma út, þvi ef þú garir það
þá er sennilega ver af stað far-
ið en heima setið.“
— Ertu með sýningu í bígerð?
„Varla á næstunni. Ég sýndi
síðast fyrir rúmu ári f Osa
Nova — sal Menntaskóians við
Lækjargötu".
— Þú sýndir fyrst 1952 Sverr
ir — fyrir 18 árum. Hvað hef-
urðu urn^þá sem nú em að
byrja að segja?
„Æ, það veit ég ekki. Sjálif-
sagt eru þeir sumir efnilegir,
en þetta er svo gífurlegur
fjöldi. Listmálarar em að verða
ein fjölmennasta stétt landsins.
Ailllir virðast famir að mála. —
Meira að segja presturinn í Vest
mannaeyjum hélt sýningu um
daginn, og seldi svo kirkjunni
dýrasta málverkið.‘‘ —GG
Þarna er módel af húsinu. „Þannig á þetta einhvem tíma að
líta út. Núna vantar svalirnar utan á og málningu“.
Sverrir bóndi að Hulduhðlum. Enn sjást steypumörkin, en
Sverrir lét hækka hlöðuna gömlu, svo hægt væri að innrétta
vinnustofu undir súðinni. (Myndir Bjarnleifur).