Vísir - 12.01.1972, Qupperneq 9

„Hvað haldið þið, að
ég hafi séð hérna á út-
söiu um daginn? — Ég
var búin að sitja um,
hvenær þeir hjá NN aug
lýstu útsölu hjá sér, og
fór strax um morgun-
inn fyrsta daginn, en
það var auðvitað fullt
út úr dyrum. Þegar ég
komst svo að búðavbo.rð
inu, sá ég að það var
enn eftir ein blússa af
þessum dýru, sem nú
Eff skrifuð yrði einhvern tíma
bók, þar sem sögu Reykjavfkur
væri ýtarlega lýst, þyrfti að
minnsta kosti einn kafli hennar
að fjalla um ÚTSÖLUR, — svo
mjög sem þeirra gætir í dagfari
bæjarbúa á meðan þær ganga
yfir.
Vikum saman eftir að hinn
árvissi tími útsalanina er hjá
liðin-n, getur maður gengið aö
þvi vísu, hvar sem maður sér
tvær konur eða fleiri sitja sam-
an ytf-ir k-affibolla, að þar er um
ræöuefnið síðustu útsölur, sem
þær fóru á.
Og hér áður fyrr að minnsta
kosti mátti finna í slíkum sam-
tölum svo magnaðar lýsingar
af spennandi átökum um „síð-
ustu blússuna“ eða „síðasta pils
iö“, að hliðstæður var helzt að
finna í blóðugustu köflum Sturl-
unga-sögu. Þar átti að ganga á
pústrum, olnbogaskotum og
jafnvel löðrungum_ þegar „sleg-' maður Mleiri en
izt“ var tim'síðnstú^flíkamar á-* ’ ’
þeim alveg dæmalausu kjörum,
sem útsölumar höfðu upp á að
bjóða. Sérhver kona, sem ein-
hverja reynslu hafði í slíkum
ferðum, fór ekki öðruvísi en
vopnuð rammsleginni innkaupa-
tösk-u, sem var hið ákjósanleg-
asta barefli, þegar sveiflað var
i kringum sig.
Okkur Bjamleifi ljósmyndara
þótti það því nánast forsending,
þegar ritstjórinn sagði okkur að
líta inn á útsölurnar í bænum
í gær. Bftir að hafa árangurs-
laust höfðað til mannúðarkennd
ar hans, bent honum á, aö við
hefðum' báðir fyrir konum og
börnum aö sjá, hvorugur væri
líftryggður. og alls ekki í líkam-
legri þjálfun til svaðilfara —
drögnuðumst við af stað út í það
sem virtist vera tveim friösöm-
Þær þurftu margsinnis að loka íIÐU í fyrradag, þegar búðin
fylltist jafnóðum af fólki, sem hópaðist á útsöluna — en
slagur var enginn, að minnsta kosti ekki í hádeginu í gær.
um mönnum opinn dauðinn.
Samt voru tvær manneskjur
dagsverk, að líta inn á allar út-
sölurnar sem eru opnar í borg-
inni þessa dagana. Það er að
segja . . . ef blaðinu hefði enzt
mannafli til slíkra forsendinga.
Við vékum þvi öllum' draum-
órum um slíkt frá okkur og
renndum við i nokkrum útsölum
við Laugaveg. Það loðir enn við
þrátt fyrir, að „miðbæjum“ hafi
verið dritað niöur á fleiri
stöðum í borginni heldur en rétt
bara þessum gamla góða — að
eina '
.yerzlunina.„^inhyerra erinda. þá
er haldið beinústu leið niður
Laugaveg, og svo beint af augum
í Austur- og Aöalstrætið.
Þótt við Bjarnleifur fengjum
því ekki ráðiö, aö sleppa við út
söluslaginn, þá höfðum við það
ráð í hendi okkar, að velja þann
tímann, sem ætla mætti að hlé
væri á ösinni — matmálstímann.
inni Kápunni; Þar var útsala á
inni i fyrstu verzluninni, þar sem
við litum inn. Báðar að máta skó
í Skóbúð Austurbæjar.
.„Nei, þiö skuluð ekki búast
við miklum slag um þetta leyti.
Það er nefndlega mest sótt á út-
sölurnar fyrstu dagana, og við
opnuðum okkar útsölu fyrir
helgi.“ sagði Jörundur Þonsteins
son, verzlunarstjóri, okkur.
Hann sagðist una sæmilega að-
sókninni þessa imdanförnu daga
„Hvað af þessu er á útsölu?“
sem áður var, þeg?r a!It var á
spyrja nú kúnnarnir, sem vita af reynslunni, að það er af
útsölu, sem frammi í verzluninni var.
miðað við, að þeir höfðu ekiki
lagt neitt sérst-akt kapp á að
vekja athygli viðskiptavina á
útsölunni.
„Þið hittiö einmitt á hádegið,
og þá hægist alltaf um. En það
er búið aö vera töuvert að gera
í morgun og í gær,“ sagði Sig
urbjörg Magnúsdóttir í verzlun-
um og skreppa í búð, þá eru
kvenkápum — „heilsárs“kápum
aðallega, eins og Sigurbjörg
lýsti þeim. — Þótt fólk neyöist
oft til þess að nota sér feröimar
úr og i
tilþess
um, og skreppa í búð. Þá eru •
það vissi/n-Iutir, sem fólk skrepp
ur ekki til þess að kaupa. Menn
skreppa ekki til þess að kaupa
sér fasteignir eða bíla. og konur
s-kreppa ekki til þess að kaupa
sér kápur. flíkur sem þær ganga
í fyrir allra augum. Til svo þýð
ingarmiki-llar verzlunar, jafnvel
þótt á útsölu sé - gerð, gefur
fólk sér rý-mri tíma — nema
bara fasteignir fást því miður
ekki á útsölum, svo að þar kem
ur út á eitt.
„En peysur ganga alltaf — .
hversdagsflíkur eða spariflíkur
— þær geta veriðhvorttveggja,"
sagði okkur kona, sem var að
skoða vaming á búðarborðinu I
verzluninni Iðu. Þar var ös, þeg
ar o-kkur bar að, og við spurð
um hana, hvemig á þessari að
sókn stæði þama um þetta leyti
dags.
„Þetta er þó miklu rólegra en
1 gær hjá okkur,“ sagði Kol-brún
Jónsdóttir, eigandi verzlunarinn-
ar, sem þarna var að afgreiða
ásamt stúlkum sínum. „Við urð
um margsinn-is að loka búðinni,
þar sem við höfðum ekki und-
an að afgreiöa þótt fjórar vær
um. Það fyllist a-lltaf jaf-nóðum.“
Þótt þarna væru 8 eða 10
konur allar aö skoða af miklum
áhuga í hillum og á herðatrjám,
það, sem á boðstólum var, þá
væru miklar ýkjur að segja, að
slegizt hefði verið um fatnaðinn
Engir pústrar, engin olnboga-
skot og ekki einu sinni troð-
izt.
Útsölur í dag eru greinilega
meö ööru sn-iði en hér fyrir bara
örfáum árum. Og það er auð
vitað sme-kksatriði, hvort mönn
um þykir það betur eða verr.
Við Bjarnleifur ljósmyndari önd
uöum léttar, en ef einhverjir
líta það sömu augum og kell-
ingin, sem fannst litið varið í
guðsorösbækumar, vegna þess
aö enginn var í þeim bardaginn,
þá horfir mál-ið talsvert öðru
vísi v-ið. — GP
J í SIR . Miðvikudagur 12. janúar 1972.
Lifið inn á úts'ólur:
Þar sm eiii
er nú lengur
voru seldar á hálfvirði
riassm-
— Hvernig hzt yður á sjálfs
ábyrgð í bflatryggingum?
Halldór EinarSson: „Mér lízt
vel á hana — ef það tekst með
því mótj að halda hækkuninni
í skefjum".
Sigurður Vilhjálmsson, sjómað-
ur: „Ég er reyndar ekki bíleig
andi. en ég er fylgjandi þessari
sjálfsábyrgð, ef hún heldur þá
hækkuninni niðri“
Sverrir Runólfsson, vegagerðar-
maður: „Ég hef reynt sjálfs-
ábyrgð í sambandi við mitt fyr-
irtæki, og likar hún vei — hún
má bara ekki vera of há“.
Andrés Sverrisson, bílstjón:
,JVIér !ízt vel á sjálfsábyrgðina.
vii ba,a ekki hafa hana o-f háa
— svona 3000 krónur er kann-
ski hæfilegt".
Erlendur Jónsson, bílstjóri f 30
ár: „Mér finnst þessi hugmynd
ákaflega hæpin — tryggingafé-
lögin verða e-ftir sem áður að
taka á sig tjónið en rukka svo
tjónvaldinn Raunar kann að
vera aö sjálfsábyrgö auki áby-rgö
arti-lfinninguna“