Vísir - 08.04.1972, Blaðsíða 2

2
VÍSIR. Laugardagur 8. apríl 1972.
vfentsmt:
Hafið þér orðið mikið
var við verðhækkanir
undanfarið?
Uunnar porsteinsson, verna-
maður. Já, já, ég er nú hræddur
um það. Mér finnst hafa orðið
gifurlegar verðhækkanir, og þá á
til dæmis áfengi, tóbaki og mat-
vörum. Þetta get ég ómögulega
sætt við mig. Og það er ekki hægt
að sætta sig við það heldur, þegar
verkamaður hefur ekki orðiö nóg
i sig aö éta, nema þræla baki
brotnu.
Birgir Ilelgason, húsgagna-
smiður.Já, það hef ég orðið var
við, þrátt fyrir verðstöðvunina.
Af þvi sem hækkað hefur, má til
dæmis nefna tóbak, áfengi og
matvörur. Það er ekki svo gott að
sætta sig við þetta, þegar svona
stendur á.
Gunnar Sigurðsson, laganemi.
Nei, ég hef litið orðið var við
verðhækkanir, en það er þó
kannski ekki að marka það, þar
sem ég á litla peninga og litið til
að eyða. Maður hefur þó orðið var
við þetta i dagblöðunum, þó að
þetta komi ekki svo mikið við
Guðmundur Stein g rim sson,
iðnaðarinaður. Já, ég hef orðið
var við þetta, og er mjög
óánægður. Kjötvörur og mat-
vörur, þetta hefur hækkað alveg
gifurlega.
(iuðrún J ohannesðoUir,
húsmóðir. Nei, ekki hef ég nú
fundið svo mikið fyrir þessu. En
það er nú heldur ekki svo mikið að
marka mig, þvi að ég er ekki
nema ein i heimili. En samt held
ég að það hafi orðið þó nokkrar
hækkanir, og svo heyrir maður
það i auglýsingum.
húsmóðir. Já, ég hef orðið mjög
mikið vör við þessar hækkanir.
Ég er nú með 8 manna fjölskyldu,
og það hefur orðið gifurleg
hækkun á öllu hjá mér
Fjörutíu þúsund vinnustundir
að baki Mattheusarpassíunni
— Ingólfur Guðbrandsson söngstjóri segir fró ýmsu varðandi flutning stœrsta kórverks, sem hér
hefur verið flutt til þessa — Og hann fer líka nokkrum orðum um „óhœfar kirkjur".*,..
—Hversu margar vinnu-
stundir liggi aö baki flutn-
ingi Pólýfónkórsins á
Mattheusarpassíunni? Og
Ingólfur Guðbrandsson
hamrar hugsandi í borð-
plötuna á skrifborðinu sínu
í Utsýn. Hann grípur blað
og blýant, reiknar við-
stöðulaust i nokkrar
mínútur, lítursíðan upp og
segir án þess að blikna eða
blána: —Það hafa verið að
minnsta kosti fjörutíu
þúsund vinnustundir.
Og Ingólfur heldur áfram: —
Það er i rauninni ekki svo óskap-
legur timi, þegar það er haft i
huga, að Póiýfónkórinn var að
hálfu leyti skipaður röddum, sem
þarna voru að þreyta sina frum-
raun. Og ég er á þvi, að það megi
kallast bara vel af sér vikið, hver-
nig flutningurinn tókst til. Þetta
er nefnilega i fyrsta skipti, sem
svo viðamikið kórverk er tekið til
flutnings hér á landi, og þeir, sem
þátt tóku i flutningnum, voru litt
eða ekkert kunnir slikum átökum
sem þessum. Enginn taldi þó eftir
sér þessa miklu vinnu, og það var
auðíundið, eftir að allt var um
garð gengið, að flestir voru til i að
reyna aftur við svo lagað siðar
Ekki var Passiuflutningurinn
öllum eins timafrekt verk?
—Nei, ekki alveg öllum svarar
Ingólfur, og hann getur ekki
varizt brosi, þegar hann rifjar
upp þau ósköp, sem gengu á
þegar útvega þurfti tenósöngv
ara með aðeins sólarhrings
fyrirvara, þegar Sigurður
Björnsson veiktist. — Við fengum
i hans stað Michael Goldthorpe
frá London — sem kunnugt er.
Hann hafði aldrei sungið þessa
passiu á þýzku, og það varð þvi
hans fyrsta verk að hraða sér i ,
hljómplötuverzlun til að verða sér
úti um hljómplötu með Matt-
heusarpassiunni á þýzkri tungu.
Það má með sanni segja, að
Michael hafi unnið frábært afrek,
þvi hann söng sitt hlutverk óað-
finnanlega með Pólýfónkórnum á
skirdag — án þess þó að hafa
fengið tækifæri til að æfa það með
kórnum áður.
ÓHÆFAR KIRKJUR
Það þurfti að fá orgel lcigt frá
London til að spila á við Passiu-
llutniiiginn?
— Já, það kom ekki til af góðu,
svarar Ingólfur söngstjóri — og
verður brúnaþungur. Þarna er
nefnilega komið að atriði, sem
hann er ekkert alltof hress yfir. —
Hérlendis var ekkert nothæft
orgel fáanlegt. Það var að sjálf-
sögðu ekki hægt að koma þvi við,
að flytja neitt kirkjuorgel lands
ins i Háskólabió.
En liefði ekki verið hægt að
koma þvi við, að flytja Matt-
heusarpassíu i einhverri kirkj
unni?
— Nei, þaö er einmitt þar, sem
hnifurinn stendur i kúnni. Það er
raunar einmitt i kirkjunum, sem
mögulegt ætti að vera að flytja
svona kórverk Guði til dýrðar, en
það er bara það, að kirkjurnar
okkar allar eru ónothæfar til
annars en'messugjörðar. Arki-
tektarnir okkar hafa ekki tekið
tillit til annars i formi og efnis
vali, þegar þeir teiknuðu kirkj
urnar. Þær eru i hálfgerðum
„klúbblókölum” með bólstruð
sæti og teppi út i horn.
Ég hafði gert mér nokkrar
vonir um að Bústaðakirkja yrði
brúkleg, en þær vonir brugðust.
Nú virðist Hallgrimskirkja vera
eina vonin.
Og Ingólfur spyr: — Hvernig er
hægt að reisa svo dýrar og miklar
byggingar sem kirkjur hverja á
fætur annarri og ætla þeim að
standa áraraðir, jafnvel aldir án
þess að ihuga betur notagildi
þeirra?
Pólýfónkórinn hefur reynt
margar kirkjur, en enn finnst
okkur sem við stöndum á götunni
með kirkjulega tónlist.
TAP— ANÆGJA
Þrátt fyrir að nær 2800 manns
hafi borgab sig inn i Háskólabió
um páskana til að hlýða á Matt-
heusarpassiu kom hún út með
tapi.
— Það var séð fyrir, segir
Ingólfur. Það var ekki einu sinni
gert ráð fyrir svo góðri aðsókn,
sem raun varð á
Og Ingólfur söngstjóri heldur
áfram:
— Mér er efst i huga þakklæti til
allra flytjenda fyrir þá miklu
alúð, sem þeir lögðu i verkið,
kóranna, einsöngvaranna og
hljóðfæraleikaranna. Og einnig til
áheyrenda, sem fylgdust með
flutningnum af einlægum áhúga.
Það er óhætt að segja, að það
hafi rikt mikil stemning i salnum.
Fjöldi fólks hefur lika hringt til
min eða skrifað eftir flutning
passiunnar til að láta i ljós þakk-
læti sitt. Margir hafa lika sent
mér blóm i þakklætisskyni.
Mér og flytjendum öllum er lika
kærkomið að hafa fengið þetta
tækifæri til að veita svo mörgu
fólki hlutdeild i jafn stórkostlegu
listaverki, sem Mattheusar-
passian er.
Mér er ljóst, að flutningurinn
var langt frá þvi að vera full-
kominn, en hitt tel ég skipta
meiramáli.að áhrif verksins náðu
fram. Bæði i hugum flytjenda og
áheyrenda.
MISSKILNINGUR
Áður en viðtali Visis við lngólt
lauk, notaði hann tækifærið til að
leiðrétta misskilning, sem upp
kom i fjölmiðlum. — Viða var svo
komizt að orði, að önnur hljóm-
sveitin hafi verið skipuð hljóð-
færaleikurum úr Sinfóniuhljóm-
sveitinni, en hin nemendum Tón-
listarskólans. Sannleikurinn er
hins vegar sá, að báðar hljóm-
sveitirnar voru skipaðar hljóð-
færaleikurum úr Sinfóniuhljóm-
sveitinni, auk þess sem önnur
þeirra var til viðbótar skipuð
nokkrum nemendum Tónlistar-
skólans i Reykjavik og fimm
islenzkum hljóðfæraleikurum,
sem eru við nám eða kennslu er-
lendis, en homu heim gagngert til
að taka þátt i flutningi Matt-
heusarpassiunnar. —ÞJM.

LESENDUR
j HAFA
/Áyt ORÐIÐ
Engin afbrýðisemi
í garð Jónasar
Þ. skrifar:
„Fyrir skömmu birti lesenda-
dálkur Visis bréf frá manni, sem
héltþvi fram, að afbrýðisemi réði
mestu um þá gagnrýni, sem fram
hefur komið á för Jónasar Árna-
sonar til Englands. Að minu mati
er það misskilningur, að afbrýði
ráði rtokkru um gagnrýnina á
þeim vinnubrögðum, sem hér
hafa verið viðhöfð. Persónulegir
kostir eða vankostir sendimanns-
ins skipta nánast engu máli.
Gagnrýnin er málefnaleg.
1 fyrsta lagi hefur verið bent á,
að kynning á utanrikisstefnu ls-
lands á erlendum vettvangi,
hvort heldur i landhelgismálinu
eða öðrum efnum, eigi að vera i
höndum utanrikisráðherra og
ráðuneytis hans. Það er gjörræði
og siðleysi af öðrum ráðherra að
hrifsa forræði þessara mála úr
höndum utanrikisráðherra og
senda á eigin spýtur sendimann
eða „roving ambassador” milli
landa til þess að túlka með sinum
hætti utanrikisstefnu landsins. t
s t jórnarsamningnum var
kommúnistum ekki falið forræði
þessara mála, og það er vafalaust
i óþökk meginþorra landsmanna,
að þessi flokkur hafi forystu um
túlkun og framkvæmd á þessari
utanrikisstefnu.
i öðru lagi hefur verið bent á, að
kommúnistar hafi frá fyrstu tið
notað landhelgismálið öðrum
þræði til að reyna að reka fleyg á
milli tslands og annarra vest-
rænna lýðræðisþjóða. Kommún-
istar hafa aldrei dregið dul á
þessa viðleitni sina og er ekki við
þá að sakast, þótt þeir fylgi yfir-
lýstri stefnu sinni. En aðrir geta
sakazt við sjálfa sig, ef þeir kjósa
að loka augunum fyrir augljósum
staðreyndum. Ef kommúnistar fá
að ráða ferðinni i utanrikismál-
um, er hætt við, að iðja þeirra
heppnist og þeim takist að slita
þau vináttubönd, sem enn knýta
okkur við aðrar vestrænar lýð-
ræðisþjóðir. Þá væri takmarki
þeirra náð og leiðin inn i sæluriki
„alþýðulýðveldanna” greið og
auðrötuð i fótspor Tékka og Ung-
verja, svo dæmi séu nefnd. Ein-
hverjum þykir eflaust öfgakennd
og óskemmtileg sú hugsun, sem
hér hefur verið hugsuð til enda.
En við megum minnast þess, að
örlög Tékka og Ungverja er ekki
uppdiktuð grýlutrú og „auðvalds-
lygi”, heldur bláköld og óhugnan
leg staðreynd, sem blasir við
allra augum.”
VÍSIR
ií™86611