Vísir - 17.04.1972, Qupperneq 7

Kraftaverk vestur í hafinu
Enginn hefur orðiö til að
stinga niður penna hér i
blaðinu um flutning Pólý-
fónkórsins á Mattheusar-
passíu Bachs sem við
höfðum þá hamingju að
heyra i fyrsta sinn hér-
lendis um bænadagana.
Hið háleita hefur hljótt um
sig og hreykist ekki upp.
Þessi þögn á harla illa við
þegar um er að ræða önnur eins
tiðindi i tónlistarlifinu — vegna
framtaks stjórnandans og flyt-
jenda allra og vegna reisnar við-
fangsefnisins sem færzt var i
fang. Þótt undirritaður ætti smá-
vegis hlut að uppfærslunni langar
mig samt að fara nokkrum orðum
um reynslu mina af verkinu og
flutningi þess þrisvar sinnum
fyrir fullsetnu húsi fagnandi
áheyrenda.
Unaðsleg lífsreynsla
Ef satt er það, sem stundum er
sagt, að lif fámennrar þjóðar hér
vestur i hafi sé kraftaverk, þá er
tilvistPólýfónkórsins sannarlega
kraftaverk i kraftaverkinu. Þessi
ótrúlega stofnun er 15 ára um
þessar mundir og hefur allt frá
þvi hún sá fyrst dagsins ljós verið
glæsilegur þáttur i tónlistarlifi
okkar. Sigildir menn segja mér,
að jafnan er þessi dýrlegi kór
»júki sundur munni i söng, þá
finnist þeim þeir vera komnir til
útlandsins, á einhvern stað, þar
sem tónlistin hefur fengið mestan
þroska og beztu birk. Og vist er
að, að Ingólfur Guðbrandsson
hefur ekki sparað áburð og ljós til
þess að vöxturinn mætti verða
sem beztur, um það ber sá
Ruth L. Magnússon: ariur sem
unun var að hlýða
Halldór Vilhelmsson: innsýn ihið
göfuga viðfangsefni
árangur vitni, sem ekki á sér hlið-
stæður á þessum parti af kringlu
heims. I herbúðum þessa mæta
tinlistarmanns er ekki horft i
neinn tilkostnað, ekki séð i neina
fyrirhöfn til þess að vegur við-
fangsefnisins geti orðið svo sem
maklegt er. Nú á dögunum flutti
hann til landsins pipuorgel af
beztu og dýrustu gerð til afnota
fyrir Mattheusarpassiuna og með
orgelinu kom maður, menntaður
i meðferð slikra hljóðfæra og kom
sá hér upp á landið að hygla
hljóðfærinu meðan það stæði hér
við. Þetta dæmi er þó aðeins litið
brot af þvi tröllaukna erfiði, sem
fólgið er i undirbúningi uppfærslu
á borð við þessa. En ekki þarf að
orðlengja það, að flutningur
Mattheusarpassiunnar tókst með
þeirri prýði, að hann var unaðsleg
lifsreynsla öllum þeim, er höfðu
þann heiður að vera þar nær-
staddir
Af himnum ofan
Rúmlega 100 félagar Pólýfón-
kórsins tóku þátt i þessum flutn
ingi. Þar af var stór hópur að
koma fram i fyrsta sinni.
Byrjendurnir eru nemendur i
Kórskóla Pólýfónkórsins, sem
stofnaður var snemma á árinu
sem leið og verður að teljast með
eindæmum sá árangur, sem þetta
söngfólk hefur náð nú þegar. Það
var ekki að heyra á kórsöngnum i
Mattheusarpassiunni, að þar
væru nýliðar meðal söng-
kraftanna. Söngur kórsins er
ekki siður nú en
áður hreinn og tær, sterkur,
mjúkur og þrunginn afar
smekklegri dýnamik og það er
óhætt að segja það strax, að
öllum flytjendum ólöstuðum, þá
var það söngur kórsins sjálfs,
sem bar af á tónleikunum, ekki
sizt i kórölunum, sem hljómuðu
likt og af himnum ofan. Þetta er
ótrúlegt, þegar þess er gætt að
mikil! hluti kórsins er skipaður
óreyndu fólki, sem hóf nám i Kór-
skólanum á siðast liðnu hausti.
Auk Pólýfónkórsins söng
barnakór, skipaður um þrjátiu
börnum, sem juku nýjum og
næsta óvæntum tóni i hina mikil-
úðlegu kóra verksins: það var
eins og að greina undurhreinan
englasöng mitt i dramatikinni.
Þorgerður Ingólfdóttir hafði á
hendi stjórn barnakórsins. Þar
hefur hún eins og fyrri daginn
innt af hendi ákaflega vandaða
vinnu og var mikill sómi að
framkomu og framlagi barnanna.
Tvær hljómsveitir komufram,
hvor um sig skipuð 20 manns.
Var það samvalinn hópur, og
hygg ég að sjaldan hafi betur til
tekizt um hljóðfæraleik, er Pólý-
fónkórinn hefur ráðizt i uppfærslu
stórverka. Ég leyfi mér að nefna
Rut og Unni Mariu Ingólfsdætur.
sem voru forfiðlarar sin hvorrar
hljómsveitarinnar, og unnu báðar
eftirminnilegan sigur. Ég get
ekki heldur stillt mig um að hrósa
Kristjáni Þ. Stepensen fyrir
prýðilegan óbóleik. Fleiri gerðu
ágæta vel.
Heimurinn i Háskólabíó
Ráðgert hafði verið, að hinn
góðkunni tenósöngvari, Sigurður
Björnsson, færi með hlutverk
guðspjallamannsins. Allir, sem
heyrðu og muna frammistöðu
Sigurðar i uppfærslu Pólýfón-
kórsins á Jóhannesarpassiunni á
páskum 1967, vita að þar ■ hafði
verið valinn réttur maður á
réttan stað. Þvi miður varð ekki
af þvi, að Sigurður syngi og
komu til veikindi hans, og voru nú
góð ráð dýr, svo sem oft vill
verða. Stjórnandinn brást þó
fljótt og vel við og útvegaði ungan
söngvara frá Bretlandi, Michael
Gildlhorp að nafni. Það er full
ástæða að ljúka sérstöku lofsorði
á þann ágæta mann,þviað
auk þess sem hann hafði mjög
stuttan og raunar engan tima til
undirbúnings þessum tónleikum,
þá hafði hann ekki sungið verkið
áður á þýzku. Þegar tekið er með
af þessum aðstæðum. sést að
Goldthorp vann hér mikið afrek.
Hann hefur létta og hljómfagra
rödd og kunni ég þvi einkar vel,
hve virðulega og látlaust hann
flutti guðspjallið. Flutningi hins
helga texta hæfir ekki of ábúðar-
mikill söngur. Goldthorp sýndi
þarna guðfræðilega innsýn,
liggur mér yið að segja, sem er
næstanauðsynleg iviðfangsefni af
þessu tæi. ,
Halldór Vilhelmsson söng orð
Krists. Hér er söngvari á ferð,
sem allrar athygli er verður.
Halldór hefur verið i stöðugri og
stórstigri framför undanfarin ár
og hér kom hann fram sem sjálf-
stæður og öruggur söngvari,
geysi-vandaður og gæddur djúpri
innsýn i hið göfuga viðfangsefni.
Innsetnigarorð heilagrar kvöld-
máltiðar söng hann með til-
þrifum, fágun og hófstillingu þess
manns, sem öðlast hefur fullt
vald yfir miðli sinum, röddinni.
Ég óska Halldóri til hamingju
með glæsilega frammistöðu.
Rut L. Magnússon verður mér
minnisstæð i þessum flutningi.
Hún er nú i mjög góðri æfingu og
voru alt-ariurnar að þessu sinni
meðal hins bezta, sem ég hef
heyrt til hennar. Ruter afbragös
söngkona, og i i „Buss'und Reu'"
fór hún á kostum, svo að unun var
á að hlýða. Guðfinna D.
ólafsdóttir söng sópran ariurnar
og sannaði enn einu sinni ágæti
sitt með nákvæmri og hljóm-
fagurri rödd og afbragðs skýrri
t e x t a m e ð f e r ð . Ingimar
Sigurðsson söng Pétur og bassa-
ariur fyrsta þáttar. Honum tókst
bezt upp i nr. 28 og 29 (Der
Heiland fallt vor seinem Vater
niler — og — Gerne will ich mich
bequemen.) Var ekki laust við að
áheyrendur skyggndust upp á
pallinn að gá að hvaðan þessi
sterka og góða rödd ætti upptök
sin, er Ingimar hóf að syngja.
Guðmundur Jónsson söng æðsta
prestinn, Pilatus og bassaariu
annars þáttar (Gebt mir meinen
Jesum wider). Guðmundur stóð
sig með ágætum, en arian var, að
minum dómi flutt of hægt. Það
hefur kannski fleirum fundizt,
þvi að hljómsveitin var dálitið að
reyna að komast fram úr Guð-
mundi. Rúnar Einarsson, Elin
Sigurvinsdóttir og Asta
Thorstensen fóru með smærri
hlutverk.
Það var vel til fundið að bera
þátt tilbeiðslunnar ekki með öllu
fyrirborð. 1 þremur sálmum tóku
áheyrendur undir sönginn. Þá
voru tónleikagestir i Háskólabiói
orðnir fulltrúar gjörvallrar
kristnu heimsbyggðarinnar sem
syngur hinum þyrnum krýnda
konungi voldugan lofsöng
ihugun og tilbeiðsla
Engu óblindu auga verður litið
á starf Pólýfónkórsins gegnum
tiðina, án þess að taka eftir
ákveðinni heildarstefnu i vali á
viðfangsefnum. Kirkjuleg tónlist
hefur ætið skipað öndvegi á tón-
leikaskrá kórsins. Auk þess sem
slik meðvituð heildarstefna
hlýtur i hverju starfi að vera af
hinu góða, þá hygg ég að einnig
sé hér um að ræða myndarlega
lyftistöng kirkju og kristindimi á
Islandi . Oftar en einu sinni hefur
Pólýfónkórinn la’gt drjúgan skerf
til kristinnar tilbeiðslu og
ihugunar á stærstu hátið
kristinna manna, páskunum. Ég
minnist þriggja stórverka Bachs,
fyrir utan Mattheusarpassiuna:
Jóhannesarpassian 1967. H-moll
messan 1968, að ógleymdri Jóla-
óratóriunni á jólunum 1969.
Hafi Pólýfónkórinn og Ingólfur
Guðbrandsson heiöur og þökk
fyrir afrek sitt, og megi blessun
fylgja starfinu i framtiðinni.
Pólýfónkórinn meðstjórnanda sinum, Ingólfi Guöbrandssyni. Myndin var tekin á æfingu I vetur.
VÍSIR
AUGLÝSINGA-
DEILD
ER AÐ
HVERFIS-
GÖTU 32
SIIVIIS66/n
Járniðnaðarmenn,
rennismiðir
og menn vanir vélavinnu
óskast.
Upplýsingar hjá yfirverkstjóra
H/F HAMAR
Sími 22123