Vísir - 16.10.1972, Síða 2

2
VÍSIR Mánudagur 16. október 1972.
risnsm:
Hafiö þér ferðast með
Gullfossi?
Sigurbjörg (ilsladóttir, af-
greiöslustúlka: Nei, en ég hef far-
ið með Heklu i siglingu og mér
likaði það mjög vel. Það var
gaman að fara i þá siglingu.
(iuðbjiirn Kgilsson, kennara-
nriiii: N.ei, ég hcl' aldrei komið út
fvrir landsteinana. Ef ég færi út
hýst ég við að ég myndi fljúga.
ltragi (iuðjón son.ver/.luiiarniað-
ur: Nei ég hel i'arið til útlanda en
ég vil heldur lljúga. Það er þ;rgi-
legra.
(iuðjón llalldórsson. bilstjóri:
Nei, ég hef farið út. fcg var á
llofsjökli og kom þá til útlanda.
Ég veit ekki hvort ég vildi heldur
fljúga eða sigla ef ég færi aítur
eilthvað út.
Jón II. Jónsson.i fyrrverandi
skólastjóri: Já, ég fór með Gull-
fossi til Hafnar. Það var ein sú
bezta hvildarferð sem ég hef átt
um ævina. Við hjónin litum alltaf
til baka á ferðina með ánægju.
Olga Einarsdóttir, bankaritari:
Nei, ég hef oftast flogið. Ég fór
einu sinni með togaranum Mars
heim frá Englandi og mér fannst
sú ferð alveg ágæt.
Lœknisfrœðin numin í
iðnaðarnúsnœði
— nýtt húsnœði Húskólans við
Ármúla að komast í gagnið
Kennsla læknisfræöi-
nema á öðru ári hefur
nú farið fram i nýju
húsnæöi i réttan
mánuö. Kn i þeirri
nvbyggingu, sem er við
Ármúla, er nú einnig
unniö af kappi við að
Ijúka kennslustofu
læknisfræðinema á
fyrsta ári svo kennsla
geti hafist þar á næstu
dögum. Á næstu vikum
eða mánuðum er svo
ííert ráð fyrir að verk-
leg kennsla hefjist
einnig i þessari sömu
nýbyggingu og munu
þá læknisfræðinemar á
fyrsta og öðru ári ekki
hafa neitt að sækja i
gamla skólann.
,,Við söknum Árnagarðs. Þar
var langtum betra að vera,"
sögðu nemarnir, sem við
hillum fyrir i nýja skólanum
þegar við litum þar inn. „Fyrir
utan nú það, að hér er ekki sú
aðslaða til að matast, sem við
liöfðum igamla skólanum, þá er
liávaöinn hér svo mikill. Bæði er
mikil umferð hér um hverfið og
Þeir læra til læknis og eru komnir á annað árið í þeim fræðum. Læknanemar á fyrsta ári eru við nám i hátíðarsal Háskólans ennþá, en eru
rétt um það bil að flytja inn i þetta sama húsnæði við Armúlann.
Eftir sjónvarps-
gagnrýni
Ö. sendir þessa visu til Þorgeirs
Þorgeirssonar eftir gagnrýni
hansiVisiá sjónvarpslcikritinu
„Samson”
,,Þér er alltof þungt um geð.
Þú átt að likjast Ómari.
Og illa fórstu örnólf með,
elsku sleggjudómari”
ÍBÚÐ FÆST FKKI NEMA FÁ IÁN -
06 LÁN FÆST EKKI NEMA HAFA ÍBÚÐ
Lánsfé er ekki látið af hendi, fyrr en fengið er
veð, og veðið fæst ekki fyrr en búið er að greiða
lánsféð af hendi?! — Það er togað i sinn hvorn
endann og allt er fast.
Anna Kcynisdóttir skrifar:
„Osköp finnst manni hin félags-
lega aðstoð borgarinnar vera
máttvana, þegar um er að ræða
beiðni um fyrirgreiðslu til handa
fólki, sem bjargar sér mestan
part sjálft, og þarf ekki á fram-
færslu borgarinnar að halda.
Eins og t.d., þegar við hjónin,
sem eigum tvö börn (og það 3-ja á
leiðinni) stöndum uppi húsnæðis-
laus (og höfum verið það siðan 1.
júli) förum fram á aðstoð við að
festa kaup á ibúð. Við sjáum fram
á það, að við hljótum að geta kíofið
það, eins og annað ungt fólk, þar
sem við höfum bæði trygga vinnu
og svo lánamöguleika úr lifeyris-
sjóði auk svo húsnæðismála-
stjórnarinnar.
Eini hægnurinn á, er sá, að við
þurfum húsnæði, NÚNA strax, en
erum ekki með til taks reiðufé til
þess að inna af höndum þær
útborganir, sem seljendur á
frjálsum markaði fara fram á.
Hugsanlega gætum við það, ef
við næðum út lánunum.
En til þess að fá lánin þarf
maður að hafa veð, og veðið hefur
maður ekki, nema maður sé
búinn að fá ibúðina til þess að
veðsetja hana, en ibúðina getur
maður ekki fengið, fyrr en maður
hefur greitt fyrstu útborgun.
En við getum sem sagt ekki
borgað svona stóra útborgun i
dag, nema að við fáum lánin. —
Svo að þetta er hringur, sem ekki
verður komizt út úr.
Nema þeir, sem þekkja ein-
hverja, sem eiga veðhæfar eignir
fái að veðsetja þær um stundar
sakir (viku eða mánuð meðan
þeir ganga frá kaupsamningum
ibúðarinnar). Þeir geta slitið sig
út úr þessum hring. — En við
þekkjum engan slikan.
Þess vegna sóttum við um
fyrirgreiðslu Reykjavikurborgar
um kaup á ibúð, en hún hefur
útvegað fólki ibúðir með lágri
útborgun. — Svo var komið, að
okkur var sagt, að núna værum
við næst á listanum. En með vissu
vitum við, að tvisvar hefur siðan
verið úthlutað slikum ibúðum og
framhjá okkur gengið. Og nú
fáum við þau svör, að okkur sé
ekki hægt að hjálpa fremur en
öðrum, sem slikrar aðstoðar hafa
óskað.
Okkur hefur þó verið boðið að
kaupa ibúð, sem staðið hefur
mannlaus i rúmt ár i Gnoðavogi,
en það er krafist 800 þúsund
króna útborgunar. Það er of há
útborgun fyrir okkur, á meðan við
höfum ekki náð út lánunum. En
það er vonlaust að ná samkomu-
lagi um að borga kannski 200
þúsund við samning, en 600
þúsund eftir mánuð eða tvo
mánuði, þegar búið væri að ná út
lánunum.
Ég skil ekki svona hluti. Það er
hægtað biða með ibúð á sölulista i
rúmt ár, en ekki hægt að selja
hana og biða eftir hluta af
greiðslunni i nokkrar vikur. —
Heldur skal hún biða áfram óseld.
A meðan allt stendur svona fast
horfum við upp á að úthlutunar-
timabil lánanna er að renna út, og
þá yrðum við að biða til næsta árs
eftir næstu úthlutun. Ekki verður
það til þess að flýta fyrir lausn á
húsnæðisvandræðum okkar.
Sem mundu leysast, ef liðkað
yrði ögn til i þessum útborgunar-
veðsetningar-lánaúthlutunar-
hring.
Manni sýnist það hljóta að vera
auðveldara verkefni viðureignar
fyrir félagsaðstoö borgarinnar
heldur en taka t.d. alveg upp á
arma sina heila fjölskyldu og
hafa hana á framfæri