Vísir - 22.11.1972, Blaðsíða 4

4
Visir Miðvikudagur 22. nóvember 1972
Hœsta limgerði veraldar er 11 m
Kannski einhverjir geti dregið lærdóm af þessari
mynd sem komin er alla leið frá Manhattan i
Bandarikjunum.
Eigandi þessa vélhjóls ber greinilega litið traust til náungans, og til
að geta öruggur yfirgefiö hjól sitt á bilastæði, þess fullviss að ganga að
þvi visu á nýjan leik, hlekkjaði hann það einfaldlega við rist i götunni.
Jafnvel ósvifnustu þjófar, sem ágirntust hjólið, myndu veigra sér við
að ræna þvi. Sá hávaði og glamur, sem mundi fylgja þvi, að draga hina
þungu rist á eftir sér um götur og stræti New York-borgar er ábyggi-
lega ekki eftirsóknarvert
ÞETTA ER KYNBOMBAN!
Komið þið þvi fyrir ykkur
hver hún er, stúlkan á myndinni
hér til hliðar? Já — það er rétt,
þetta er Diana Dors, i ein-
kennandi atriði úr einni gömlu
myndanna sinna. En hvað um
kerlinguna á myndinni hér fyrir
ofanl
Eruð þið eins fljót að fallast á,
að það sé einnig Diana Dors?
Tæpast. En svo er nú samt. Hún
er hér i hlútverki frú Wickens i
barnamynd, sem heitir „The
Amazing Mr. Blunder” og verið
er að gera i Englandi.
Myndinni er spáð mikilli vel-
gengni og þá ekki hvað sizt fyrir
framúrskarandi frammistöðu
Diönu Dors.
Þeir sem sáu mynd Peter
Sellers um daginn, „There Is á
Girl In My Soup” hafa senni-
lega átt bágt með að trúa þvi að
það væri D.D sem þeir horfðu á i
hlutverki feitu húsvarðar-
frúarinnar.
Hæsta limgerði veraldar mun að
öllum likindum umlykja Cirencester-
garð i Earl Bathurst i Englandi.
Fyrsti visirinn að þvi var lagður
fyrir liðlega 200 árum og i dag er það
orðið nær ellefu metrar á hæð, en
lengdin er að sjálfsögðu alltaf sú
sama, eða 750 metrar. Toppur lim-
gerðisins er viða 3,5 metrar á breidd,
en neðst er gerðið, 4,5 metrar á
breiddina.
I gerðið eru klippt bilagöng hér og
hvar (sjá mynd að ofan)
Jafnvel þó notaðar séu rafmagns-
klippur, tekur það tvo menn ekki
minna en tiu daga að snyrta limgerðið.
Við það verk þarf að notast við vinnu-
palla eins og þann, sem sézt á stóru
myndinni.
Grínþáttasmiðurinn
Shavelton segir:
„Þrœlapískerí"
að vinna fyrir BobHope
„Þrælapiskeri er eina orðið,
sem ég á yfir það, að vinna undir
stjórn grinistans Bob Hope,” seg-
ir sá scm bez.t þekkir til, nefnilega
Mei Shavelson. sem i gegnum ár-
in hefur samið hvað mest af
gamanefninu, sem Hope flytur i
sjónvarpi og annarsstaðar.
Núna, þegar Shavelson er að
minka við sig gamansmiðir fyrir
Hope litur hann til baka og rifjar
upp samskipti sin við sjónvarps-
stjörnuna.
Shavelson, sem byrjaði að
vinna fyrir Hope strax á árinu
1938 og sinnti engu öðru allt fram
til ársins 1943, segir:
„Hope er stöðugt að störfum og
hann krefst þess af höfundum sin-
um, að þeir séu til taks að
minnsta kosti alla 24 tima sólar-
hringsins. Þar sem hann ver litlu
af tima sjálfs sin i svefn fær henn
ekki skilið þörf annarra fyrir
svefnfriö. Hope á bágt með að
skilja, að aðrir geti haft öðrum
hnöppum að hneppa, en að þjóna
honum einum.”
„Hann gaf mér aðeins tveggja
klukkustunda fri til brúðkaups-
ferðar,” heldur Shavelson áfram.
„Og honum fannst sjálfum, sem
hann væri þá ákaflega rausnarleg-
ur. öðru sinni stóð hann mig að
þvi, að hafa sólaráburð á nef-
broddinum. Hann var kominn
langt i skammarræðu yfir mér
vegna timasóunar minnar i sól-
böð, þegar mér loksins tókst að
koma honum i skilning um, að ég
hefði brotið það eitt af mér, að
taka ritvélina mina með mér út i
garð.
„Ég minnist sérstaklega alls
þess vanilluiss, sem Bob Hope gat
gléypt i sig. Hann var bókstaflega
óstarfhæfur á fundunum með
okkur höfundunum (sem alltaf
stóðu yfir i kringum miðnættið)
öðru visi en að fá keyptan fyrir
sig á annan liter af is, sem hann
át — aleinn.
„Háðfuglinn gat ekki skilið
grinið á bak við það, þegar ég
færði honum heilt fjall af vanilluis
i viðurkenningarskyni, þegar
hann hafði lokið við gerð kvik-
myndar sinnar „The Seven Little
Foys”. Hann þakkaði mér marg-
faldlega fyrir — og át allan isinn
án þess að depla auga.
Aftur á móti held ég, að hann
hafi skilið sneiðina, þegar ég
færði honum sama magn af is á
sjúkrahúsið, þar sem hann lá
vegna aðgerðar á kjálkum. Eða
þá kannski, að honum hafi bara
sárnað að geta þá ekki gert isnum
skil....”