Vísir - 14.07.1973, Page 4

4
Umsjon:
Steinar Berg
Vísir. Laugardagur 14. júli 1973.
ÍOBO:
Einfalt nafn —
einföld músík!
Lobo, einfalt nafn,
finnst ykkur ekki, ein-
falt eins og músikin,
sem það er skrifað
fyrir. Þetta er þriðja
plata Lobo, og hann er
alltaf jafn Lobo-legur.
öll lögin á plötunni eru
keimlik, og sum þeirra
raunverulega sama
lagið:. örlitið breytt
útsetning, nýr texti,
bamm, nýtt Lobo-lag
tilbúið.
Þó Lobo sé einfaldur, þá verð
ég að segja, honum til hróss, að
mér finnst þessi plata hans
þægileg. Það er vel hægt að
hlusta á hana, ef maður ætlar
sér ekki að hlusta.
Ég ætla ekki að fara að eyða
mörgum orðum i að skýra út
fyrir lesendum, hvað mér finnst
um tónlistina, sem fyrir er að
finna á „Calumet”. Segi aðeins,
ef einhvern langar til að læra
fljótt, þá skyldi sá, kaupa
„Calumet”, þvi meðal-
manneskja þarf aðeins að heyra
plötuna tvisvar til að kunna
kana utan að, bæði lög og texta.
En við hin verðum aö unna
hinum að hlusta á Lobo. Við þvi
er ekkert að gera þvi þó þessi
fari þá kemur bara annar Lobo.
Nóg aðheyra plötu Lobós tvisvar til að kunna hana utanað

tetta er önnur plata Eagles,
en með fyrri plötu sinni ölluðu
þeir sér mikils álits, hér og ann-
ars staðar. Þessi plata sannar,
að þeir geta fyllilega staðið und-
ir þvi að vera nú taldir ein bezta
Country-rock hljómsveit i
heimi.
Þeir virðast ekki alveg vera
búnir að ákveða, á hvaöa linu
þeir eigi að halda sig, en það
ætti að koma fljótlega.
Á „Desperado” finnst mér
það koma skýrt fram, hvar
Eagles eru beztir. Þeir njóta sin
langbezt, el þeir hlanda mikilli
Country-músik saman við rokk-
ið, eða þegar þeir spila góðar’
melódiur, „eins og t.d. lagiði
Tequila Sunrise” en siðustu
fregnir herma, að það lag sé nú
á l'ullri lerö upp vinsældalista
vestanhafs. Eagles ættu hins
vegar algerlega aðsleppa þvi að
reyna að spila rokk eitt sér, til
þess liggja rætur þeirra alltoí
djúpl i country-músikinni.
Desperado er samt góð plata,
þó það sé hægt að finna að
henni. Eagles eiga örugglega
eltir að gera það gott. og ef ein-
hver vill vera með þeim frá
byrjun, þá ætti sá hinn sami
ekki að missa af þessari plötu
SIDE 2
Innantómt hóvaða-rock
West, Bruce & Laing:
Whatever Turns You
On.
Hver veit ekki hverjir þeir
Jack Bruce, Leslie West og
Corky Laing, eru? Þeir eru allir
rokk-súperstjörnur. Og hvað
skeður þegar súperstjörnur
stofna saman hljómsveit? Það
hlýtur náttúrulega að verða
súperhljómsveit. Hvað annað?
Nei, ekki i þessu tilfelli. West,
Bruce og Laing er ekki nein
súperhljómsveit og verður
aldrei, ef svo fer sem hori'ir.
Fyrri plata þeirra „Why
Dontcha”, var frekar ómerkileg
músiklega. Þar var ekkert að
finna, sem þeir höfðu ekki gert
áður. En það var hægt að fyrir-
gefa þeim það, vegna þess að
flestir litu á hana, sem upphitun
fýrir það, sem seinna kæmi, en
það hlyti að verða gott.
Nú er önnur plata þeirra
komin á markaðinn og nefnist
hún „Whatever Turns You On”,
og verð ég að segja að þar er
litiö, „that turns me on”. Fátt er
um fína drætti i tónlist þeirra,
þetta er mest innantómt
hávaðarokk, þó eru þarna
neistar innan um og er Jack
Bruce ábyrgur fyrir þeim, og
vonandi verða þessir neistar
þeim að leiðarljósi i fram-
tiðinni.
Eðlileg þróun væri, að Jack
Bruce fengi meiri völd innan
hljómsveitarinnar og Leslie
West hætti öskrunum, slappaði
aðeins af og léti sér nægja að
vanda sig við gitarleikinn, en
það getur hann, ef hann vill.
En, það er erfitt þegar súper-
stjörnur eru saman i hljóm-
sveit, þvi þeir eru, jú allir jafn
miklar stjörnur.
Alltaf eins, en
Chicago: Chicago VI
Chicago er ein af þeim
hljómsveitum, sem segja má,
að komið hafi með sinn stil og
haldið áfram að þróa og bæta
þann stil og þeir eru enn að, eins
og þessi siðasta plata þeirra
sýnir. Chicago var þeirra bezta
þar til VI kom á markaðinn
fyrir skömmu, en hún tekur við
þar sem Chicago V endar.
Margir hafa sett fyrir sig, það
sem þeir kalla „lúðrablástur”
hjá Chicago. Þessi gagnrýni er
byggð á ákaflega grunnum rök-
semdum, þvi eins og þeir sýna
þá er notkun þeirra á blásturs-
hljóðfærum mjög smekkleg og
keyrir aldrei úr hófi fram, en
ekkert væri auðveldara en að
eyðileggja tónlistina með
ósmekklegri notkun þeirra. En
betri
strákarnir i Chicago hafa þetta
allt á hreinu. Þeir vita nákvæm-
lega hvað þeir eru að gera, og
stendur Chicago VI til vitnis um
það.
Það má þvi segja um Chicago,
að þó þeir séu alltaf eins, þá eru
þeir alltaf að verða betri og
betri. En það er sjaldgæft að
hljómsveitum takist það án þess
að falla i stöðnunargryfjuna.
‘51C afto. I V ;
THE tlFE DiVINE
Mahavíshnu Jolm McLoughlir
(Chimnoy Music lnc. B M I.)
LET US GO INTO THE
I IOUSE OF THE LORI>
Traditional Arr. hy
Sántana-McLaughlin
(Chinmqy Mtwie t»C. It.M .1.)
medjt^tiön
MirhavuthuújohnMc.L.Highlin
(Chinumy Musit' Inc. B.M.l.)
C o i los SöTitana - G uita r
iVfiiha'yíshnu John McLíiughlin -
Gu i tiir. Piapu '
Khltiirt Yiviin f Lirrry
Armaniio Pi>r;iya-C<oi«Á>
Bíily Ct>bhum-D'nir)s : . *
Don AUas-örums
Jan Huinmíír-örunrí v x
Doug K’.uith-/>„>v.
jiifntfs t Mingo) LCw rs-A^c-ú^.Mon
’ Pr<xtuce<i bv +'CANLOí> SANTANA
& MAHAVISHhú JÖHN McLAUGHLtN
Eitgíiiecr- C.LEN KOL0TKJN
Eru ábyrgir fyrir
því merkilegasta!
Carlos Santana og John
Mclaughlin: Love, De-
votion and Surrender:
Sú tónlistarstefna,
sem þeir félagar
Santana og Mclaughlin
fylgja, ætti nú að vera
öllum kunn, sem áhuga
hafa á. Þeir félagar eru
að miklu leiti ábyrgir
fyrir þvi merkilegasta,
sem skeð hefur i sögu
poptónlistarinnar. Það
er ekki bara tónlistin,
sem er að breytast,
takið bara eftir með-
fylgjandi mynd. Já,
þeir eru klipptir ekta
ameriskri skóla-
klippingu.
Ég veit ekki, hvort þetta
austurlanda-speki-ástand, sem
þeir eru á kafi i, á eftir að ná
almennri útbreiðslu, tlminn
sker úr þvi. Það er tónlistin,
sem skiptir máli og sú tónlist,
sem þeir spila, er frábær.
Fyrir mig ristir þessi plata
samt ekki eins djúpt og siðustu
plötur Santana og Mahavishnu
Orchestra. Hún virðist ekki gerð
af sömu alvöru og þær plötur.
En þó er ekki hægt að segja
annað en hún sé góð. Þarna eru
saman komnir tveir af beztu
gítarleikunum heims og samspil
þeirra er snilldarlegt, þannig að
stundum hefur maður það á til-
finningunni að þeir séu að tala
saman. Já tala saman með
giturunum, það er akkúrat, sem
þeir gera. Þeir tjá sig með tón-
listsinni, öll orð eru óþörf. En til
þess að skilja þá þarf að hlusta
gaumgæfilega á músikina. Þó
þeim, sem fylgst hafa með þeim
félögum um skeið, finnist þessi
plata ekki sérstaklega þung, þá
er vist að flestum finnst þetta
geysiflókin músik. En raun-
verulega er hún það ekki.
Munurinn er sá, að til þess að
njóta þessarar tónlistar þarf
ekki bara tvö eyru til að hlusta
með. Maður verður að finna
fyrir tónlistinni, ekki siður en
heyra hana.
Eins og ég sagði, þá er frekar
létt yfir þessari plötu og hún á
örugglega eftir að afla þessari
tónlistarstefnu fleiri fylgjenda.
En þetta er bara byrjunin. Þó
Love, Devotion and Surrender
sé góð plata, þá eiga þeir Carlos
Santana og Mahavishnu John
McLaughlin örugglega eftir að
gera betri hluti i framtíðinni.
Ilér sjást þeir félagar Jahn McLaughlin t,v, og Carlos Santana (hvitklæddir til marks um heinleika
þeirra) sitjandi sinn til hvorrar handar við lærifööurinn, Sir Chinmoy, sem þeir viðurkenna báðir að hafi
hafið þá upp úr fíknilyf janeyziu og öðrum ósóma — upp á æðra svið....