Vísir - 21.07.1973, Qupperneq 8

8
Vlsir. Laugardagur 21. júli 1973.
KIRKJAN OK ÞJWDDH
SIGURFÖR
I einu bréfa sinna — 2.
Korintubréfinu — kemst
Páll postuli svo að orði, að
hann þakkar Guði, sem
fer'með oss í óslitinni
sigurför.
Þegar viö sjáum þetta orð —
sigurför— kemur oss ósjálfrátt
til hugar lokaþátturinn I sigur-
sælli, vel heppnaðri herferð ein-
hvers rómverska herforingjans.
Þegar hún hafði gengiö vel,
óvinurinn yfirunninn, land hans
innlimað I Rómaveldi sem nýtt
skattland — þá fagnaöi Róm
hinum sigursæla með miklu
yfirlæti. Þá hélt hann sigurför
inn i hina eillfu borg.
Af þessu dregur Páll
Lærdómsfulla llkingu um lifs-
starf sitt sem krisniboða. Hann
hefur rekiö erindi Krists. Þar er
að visu ekki um landvinninga að
ræða heldur mannleg hörtu,
sem tileinka sér fagnaðarerindi
meistarans frá Nazaret, fyllast
þeim friði og fögnuöi; sem
maðurinn öðlast fyrir trúna á
góðan Guö og hans eingetna son
sem drottinn sinn og frelsara.
En þessa likingu um óslitna
sigurför má einnig heimfæra
upp á lif hvers þess manns, sem
gengið hefur Kristi á hönd og
falið honum lif sitt. Það á að
Vera ein samfelld sigurganga.
Og það er Guði að þakka. Hann
hefur sent oss syndugum, ófull-
komnum jarðarbörnum sinn
eingetna son, sem er sigrari yfir
synd og dauða. Og allir menn
geta, fyrir Guðsnáð, oröiö hlut-
takendur I þessum sigri — þess-
ari hjálpræöisráöstöfun Guös
mönnunum til handa. Þessa náö
Guðs veröur maöurinn að til-
einka sér i trú, helga sér i bæn,
innlifa sig henni og haga lifi sinu
i samræmi við hana.
Sé þetta gert af kærleika og
kotgæfni — þá verður lif manns-
ins sigurför, óslitinn gleði — og
fagnaðartimi frá vöggu að gröf,
hvernig sem ytri kjörum er
háttað og hvað sem líöur öllu
veraldargengi — þvi að þá hag-
ar maðurinn lifi sinu i samræmi
við þann tilgang, sem honum er
settur meö veru sinni hér á jörð
og það takmark, sem höfundur
lifsins hefur sett honum til að
stefna i áttina til.
öðlist maðurinn sannfæringu
um þetta takmark sitt og finni
hann handleiðslu Guðs i llfi sinu
til aö ná þvi marki, þá verður
hann var viö þann friö. i sál
sinni, það öryggi I lifi sinu, sem
enginn megnar frá honum að
taka. Um þetta öryggi guðs-
traustsins höfum vér dæmi i lifi
margra manna bæði hér á landi
og annars staöar um hinn
kristna heim bæði fyrr og siðar.
Svo ér t.d. um einn alþýðumann
norðlenskan,Sigurð Ingjaldsson
frá Balaskarði i Húnaþingi, sem
ritaði sögu sina á gamals aldri,
éftir að hann fluttist til Vestur-
heims. Þegar maður les lifssögu
þessa fátæka erfiðismanns, sem
geröistá hinum miklu harðinda-
og þrengingarárum þjóðarinnar
á ofanverðir siðustu öld — þá
kemur manni ekki annað orð
frekar i hug heldur en þetta,
sem er yfirskrift þessarar hug-
leiðingar og hér hefur verið
fjallað um — sigurför.
Sigurður frá Balaskarði var
maður ferðaglaður. Hann fór
ótal sinnum um hávetur — milli
Norður- og Suðurlands og lenti i
miklum mannraunum, þvi að
ósjaldan eru kröggur i vetrar-
ferðum eins og gengur. Enda
þótt þetta væru miklar hættu-
farir og þrekraunir, lagði Sig-
urður alltaf á stað hraustur og
reifur og fagnandi og sigur-
glaður kom hann aftur heim.
Hann fer ekki dult með það,
hverju hann eigi að þakka sitt
mikla ferðagengi: Það er hið
einlæga örugga, barnslega
guðstraust hans, sem aldrei
bregzt honum eitt augnablik
hvorki á sjó né landi, hvorki á
nóttu né degi, hvorki i bliðu né
striðu.
Siglandi veiku fleyi i ólgusjó,
vaðandi straumþung vötn I
kólgu og krapa, þrammandi yfir
fjöll og firnindi i hriðarbyl og
komin nótt — alltaf er Sigurður
Ingjaldsson jafn rólegur,
öruggur, vondjarfur. — Hvers-
vegna? Hann leynir þvi ekki
hverjum þetta er að þakka.
„Byrja ég þessa ferö með bæn
eins og ég gerði ætlð,” segir
hann á einum stað. Hann fól sig
forsjón Guðs, lagði i hverja ferð
með bæn, hvern morgun talaði
hann við Guð eins og barn við
föður og tékk þá örugga vissu
um handleiðslu hans, og þvi
öryggi hugans fengu engar
hættur raskaö, engir erfiðleikar
hróflaö við, enginn efi teflt i
neina tvísýnu. — Allar dagleiðir
Siguröar frá Balaskarði voru
vegir Drottins, yfir öllum hans
áföngum hélt forsjónarrikur
faðir á hæðum sinni verndandi
hönd, á hverju kvöldi fann hann
athvarf eins og i föðurhúsum,
þótt hann væri á ókunnum
slóðum.
Af lifssögu þessa frásagnar-
glaða alþýðumanns getum vér
lært þann sannleika, að hin
sanna sigurganga lifsins er ekki
bundin viö hershöfðingja eöa
aðra heföarmenn.
Sigurinn i baráttu æviáranna
fæst fyrir trúna á Jesúm Krist
og föðurkærleika Guðs. — Þess-
vegna skulum vér enda þessa
hugleiöingu með þvi að rifja upp
eftirfarandi ritningarstaði: Allt
sem af Guði er fætt, sigrar
heiminn og trú vor hún er sigur-
aflið, sem hefur sigrað heiminn
(I. Jóh. 5.4) og Guði séu þakkir,
sem gefur oss sigurinn fyrir
Drottinn vorn Jesúm Krist (I.
Kor. 15. 5. 7).
Megi góður Guð gefa oss
öllum þessa trú, þetta sigurafl
og ferðanesti um lifsins veg.
Gamla myndin
Árið 1902 kom út bók i Kaupmannahöín, sem hófst á þessum
orðum:
Óviða i heiminum hefur hesturinn jafn mikla þýðingu fyrir
fólkið og á tslandi. A þessari fjarlægu, strjálbyggðu eyju hafa
samgöngurnar að visu mikið batnað á seinni árum. Samt verður
enn að ferðast allt á hestum, jafnvel við sjávarsiðuna.
Og seinna i þessari sömu bók segir:
tslendingurinn og hesturinn hans eru óaðskiljanlegir frá vöggu
til grafar. Ungbarnið fer sina fyrstu ferð á hestbaki og gamal-
mennið sina siðustu. Likkistan er bundin upp á reiðinginn eða
sett á börur milli tveggja hesta (kviktré) og flutt þannig heiman
til grafarinnar.
Þessar setningar eru teknar úr bók Daniels Bruun höfuðs-
manns. Hesten í Nordboernes Tjeneste.t henni eru lika nokkrar
myndir m.a. sú sem birtist á Kirkjusiöunni i dag. Hún er tekin
norður á Blönduósi i ágúst 1898, og sýnir likkistu flutta á
kviktrjám.
Þetta er kista Jóns Asgeirssonar á Þingeyrum, d. 29. júli 1898.
Maöurinn til vinstri á myndinni er Stefán Jónsson, snikkari á
Kagaðarhóli, sem mun hafa smiöað kistuna. Maðurinn, sem
stendur við kistugaflinn er Einar Einarsson frá Bólu, þá bóndi á
Geirastöðum. Maðurinn á gráa hestinum þekkist ekki.
FRÆKOM 1 - 1 :RÆK0RI i - 1 :RÆKORF 1 - 1 RÆKORI 1 - 1 :RÆK0RN
Yfir mér virztu vaka
og vara á mér taka.
Jesús mér fylgi I friöi
með fögru englaliði
ii
Eitt strekk enn"
Mikilvœgi
sjötta
boðorðsins
Viö fáum aö reyna það þessa
dagana, að spillandi öfl eru að
verki i þjóðfélagi okkar, sem
reyna að hnekkja trú og
siðgæði. Þaö eru ekki svo
mjög trúaratriöin, sem veröa
fyrir árásum núna. Núna er
aðaláherzlan lögð á það að
fleka menn til þess að brjóta
gegn 6. boðorðinu.
Skemmdarverköflin vita
nefnilega, aö brjóti kristinn
maður það boðorð, þá hrynur
öll hans kristna trú til grunna.
Hún verður þá i hæsta lagi
aðeins þurrar fræðisetningar.
Þetta vita þeir, sem eru
andvigir kristinni trú af einni
eða annari ástæðu.Þess vegna
er nú reynt af öllum kröftum
að kasta rýrð á hjónabandið i
kvikmyndahúsum; sjónvarpi
og útvarpi. Þetta hafa frænd-
þjóðir okkar á hinum Noröur-
löndunum orðið að búa við
siðustu árin, og nú er þetta að
ná til okkar hér á landi.
Nei, látum þennan
spillingaráróður ekki hafa
áhrif á okkur, og verum á
varöbergi gegn þessum hættu-
legu kenningum. Sláum
skjaldborg um kristilegt
siðgæði og fórnarlund.
—O.Th.
Honum sé dýrð
Honum, sem eftir þeim krafti,
sem i oss verkar megnar aö
gera langsamlega fram yfir allt
það, sem vér biðjum eða
skynjum, honum sé dýrö i
söfnuðinum og I Jesú Kristi um
öll æviskeið öld eftir öld.
Efesusbr 3.20-21.
Sá hefur nóg.
Þaö var eitt vor á Suðurlandi,
að skip kom seint og vantaði
margt, bæði kaffi og sykur og
margt fleira. Fólkið var að
verða óánægt og jafnvel farið að
mögla. Gerði ég þá þetta vers:
Sá hefur nóg sér nægja lætur
nokkuð þó komi misjöfn tiö.
Aö þvi skulum vér gefa gætur,
Guð er hinn sami fyrr og slð.
Þá neyðin oss sýnist nærri mest
nálægist hjálpin allra mest.
Rétt á eftir kom skip og bætti úr
þörfum
Siguröur frá Balaskaröi
Óhræddur við nýjungar
1 Kirkjublaði 1892 skrifaði sr.
Hjörleifur á Undirfelli grein,
sem hann nefndi: Um félags-
skap I Kirkjufélaginu og hann
endar með þessum orðum:
,,Vér getum að minni meiningu
óhræddir aðhyllzt hverjar einar
nýjungar, sem sprottnar eru af
kærleiksrót. Þær geta 'ekki
annað en lifgað og fjörgað vort
krikjufélag. Hið nýja boðorð,
sem Jesús • Kristur gaf oss er
það, aö vér skulum elska hver
annan og elskan er lögmálsins
uppfylling.
Cr ljóðabréfi til barns
Við skulum aldrei gráta
og aldrei tala ljótt,
þá verðum við stórir
og vöxum upp svo fljótt
Við skulum lesa bænirnar
þá kemur ekkert ljótt,
þvi Guð og allir englarnir
vaka hverja nótt
(Matthlas Jochumsson)
Ferðabæn
Á þessum dögum mikilla ferða-
laga er gott aö hafa I huga þetta
bænarvers Hallgrlms Péturs-
sonar:
I voða, vanda og þraut
vel ég þig förunat
Jóhannes bóndi Friöbjarnar-
son á Lambanesreykjum I
FJjótum var mikill hæfileika- og
mannkostamaöur eins og ljóst
kemur fram I Skagfirzkum ævi-
skrám. Hann var sterkur maöur
svo aö fáir vissu afl hans.
Eftirfarandi saga sýnir krafta
Jóhannesar og hjartagæzku:
Eitt sinn vildi það óhapp til
hjá nágranna hans, að hross féll
ofan I dý og komst ekki upp aft-
ur. Svo óheppilega hittist á, að
enginn karlmaður var heima á
næstu bæjum nema Jóhannes.
Var sent til hans, og kom hann
strax til hjálpar. Hjónin, sem
hrossið áttu, voru fátæk. Var
þetta eina hrossið þeirra.
Jóhannes tekur nú á hrossinu
með hjálp konu og elztu barna,
en þaö var blýfast og hreyfðist
ekki. Þegar sýnt þótti, að hross-
iö hefðist ekki upp, varð
Jóhannesi litið á kringumstæð-
urnar. Hann sér hjá sér konu og
mörg litil börn með tár i augum.
Þessi sjón gekk mjög nærri hinu
góöaifari Jóhannesar, og hann
segir: „Eitt strekk enn”. Réðst
hann þá að hrossinu með þvi
afli, er forsjónin hafði honum
gefið, og hrossið kom upp.
Bjargaðihann i það sinn „lambi
fátæka mannsins”. Mun
Jóhannes þá hafa lofað hið
æðsta vald, er studdi hann ætið
til dáða.