Vísir - 21.07.1973, Síða 15

Vísir. Laugardagur 21. júll 1973.
Umsjon:
Steinar Berg
15
„REAGGAE"
gerði muninn
J. Geils
Bloodshot
Þetta er 4. plata J. Geils Band
svo að það er ekki hægt að segja
að þeir séu nýgræðingar i brans-
anum, þó þeir séu fyrsta að slá i
gegn með þessari plötu. Það var
eiginlega orðið hálfgert vand-
ræðaástand á þeim, þrjár plötur
og enn þóttu þeir ekki nema efni-
legir. Það var eitthvað sem
vantaði upp á til að fullkominn
árangur næðist. En hvað var það?
Svarið við þvi er að finna á
„Bloodshot”. J>eir bættu smá-
vegis ^reggage" (tónlist frá
Jamaica) út i þá tónlist sem þeir
spiluðu, og það gerði munin.
Platan rauk upp á lista i Banda-
rikjunum og hefur nú selzt þar i
meira en milljón eintökum.
Samt er breytingin frá fyrri
plötum þeirra alls ekki eins mikil
og ætla mætti. Tónlist, sú, sem er
eiginlega allsráðandi hjá J. Geils
Band: Band, minnir mjög á ^á tónlist,
sem vinsæl var fyrir 8-10 árum,
þegar hljómsveitir eins og
Rolling Stones, Pretty Things
Yardbirds „brilleruðu”, nema að
J. Geils Band eru auðvitað með
miklu fjölbreyttari og skemmti-
legri útfærslu á þessari gömlu
Rythm & Blues stefnu.
Bloodshot, er hörku-stuðplata
og þar fyrir utan stórskemmtileg
áheyrnar. Þeir er allir góöir
músfkantar, og sérstaklega er
skemmtileg notkun þeirra á
munnhörpunni, en það er óvenju-
legt að heyra hörpuna notaða jafn
mikið og á jafn skemmtilegan
hátt og Magic Dick gerir.
Þess má geta i lokin að nýlega
voru J. Geils B- Band á hljóm-
leikaferðalagi i Bandarikjunum
og höföu þá með sér aðra hljóm-
sveit,sem er ekki eins fræg þar,
en mun frægari i Englandi og
Evrópu, nefnilega Slade.
Robin Trower Twice
Removed FromYester-
day.
Hérna er hljómsveit skipuð
þrem góðum hljóðfæraleikurum,
en aðalmaður þeirra er sá, sem
hún er nefnd eftir, Robin Trower
fyrrv. gitarleikari Procol Harum.
Músikin, sem þeir spila, flokkast
undir þungt rokk, og þeir spila
það betur en flestar aðrar hljóm-
sveitir á sömu linu. En af hverju
hafa þeir þá ekki náð vinsældum
meöal fólks? Ég held ég hafi
svarið við þvi. Fólk er búið að fá
nóg af þungu rokki. Þær hljóm-
sveitir, sem upphófu þá tónlistar-
stefnu eru annaðhvort að ganga
sér til húðar eða að mestu búnar
að skipta um stil
Sem sagt, ef hljómsveitin Robin
Trower ætlar að afla sér álits
verður hún að breyta um stil og
hætta að fá lánaða hluti hér og
þar. Sérstaklega ættu þeir að
leyfa Hendrix heitnum að hvila i
friði, en! þrú laganna á þessari
plötu bera sterkan keim hins
látna snillings. Meðlimir Robin
Trower eru allir góðir hljóðfæra-
leikarar og góðir menn eiga alltaf
möguleika, það er bara spurn-
ingin um að fara rétt að hlut-
unum.
Savoy Brown: Jack The
Toad.
Savoy Brown er gömul hljóm-
sveit, en þeir hafa verið á ferli i
u.þ.b. 10 ár. Mannskiptingar hafa
veriö tiðar, og þeir, sem spilað
hafa með Savoy Brown eru nú
orðnir hérumbil 30 talsins. Aðeins
einn af hinum upprunalegu með-
limum hljómsveitarinnar er þar
enn, er það gitarleikarinn Kim
Simmonds!
Jack The Toad, siðasta plata
þeirra er mikil breyting frá þvi,
sem áður var. Savoy Brown hafa
að mestu starfað i Bandarikjun-
um undanfarin ár og nú eru áhrif
þess að koma i ljós, þvi Savoy
Brown er ekki lengur ensk rokk--
blues hljómsveit. Þeir eru orðnir
bandarisk bljómsveit og er breyt-
ingin til batnaðar. Sérstakleg er
ég hrifinn af hinum nýja söng-
vara þeirra, Jack Lynton en hann
er einnig ágætis lagasmiður.
Tónlistin, sem þeir spila nú er
einfaldlega rokk og smá blues er
þar ennþá . En heildarútkoman er
allt öðruvisi. Einhvern veginn er
meiri still yfir öllu saman, lögin
miklu betur samin og útfærð og
skemmtilegri hátt en áður var.
Svo nú er um að gera fyrir þá að
halda hópin og þá er öruggt að
þeir þeirra biður betri framtið en
nokkurn tima áður.
,1-w* «7"
Eru olltaf ao
við eitthvað
Jethro Tull: Passion
Play
Jethro Tull er ein af örfáum
hljómsveitum, sem haldið hafa
hlut sinum óskertum gegnum
árin. Þeir hafa gert marga góða
hluti, en eru samt alltaf að glima
við eitthvað nýtt. Það er skemmst
frá þvi að segja, að ég álit þetta
tal um stöðnun hjá Jethro Tull,
algjört bull. Einhverjum gagn-
rýnanda hjá Melody Marker,
virðist skyndilega hafa dottið i
hug að Jethro Tull hlytu að vera
staðnaðir, þvi þeir væru orðnir
það gamlir i hettunni.
Hvenær stöðnuðu Jethro Tull?
Það er eitt ár siðan plata þeirra
„Thich as a Brick” kom úr, og
eins og alls staðar annars staðar,
þá fékk hún frábæra dóma i
Mplody Maker. (En „Thick as a
Brick” tel ég vera siðustu plötu
Jethro Tull, vegna þess að
„Living in the Past” innihélt
eiginlega eingöngu gamalt efni
frá fyrri plötum þeirra). Já, þeir
lofuðu „Thick as a Brick”, en
dæmdu þá svo staðnaða löngu
áður en „Passion Play” kom úr,
svo hvenær stöðnuðu Jethro Tull?
En snúum okkur nú að þvi,sem
„Passion Play” hefur að geyma.
Jethro Tull „sándið” er þarna, en
þó svolitið breytt frá þvi sem áður
var, eins og vera ber. Munar þar
mestu, að á „Passion Play” nota
þeir moog og saxófóna meira en
þeir hafa gert áður, en það kemur
aftur niður á flautinni, aðals-
merki Tull. Einnig verð ég að
minnastá trommuleik Barrimore
Barlow, en hann er stórkostlgur.
„Passion Play” er eins og
„Brick” eitt samfellt verk. Kafla-
skiptingar eru nokkuð örar, og
þvi er platan kannske tormelt i
fyrstu. En eins og allar góðar
plötur, þá venst hún sérstaklega
glíma
nýtt
vel. í miðju verkinu, kemur allt i
einu dæmisaga um hérann sem
týndi nefklemmum sinum. Það er
Jeffrey Hammond-Hammond,
bassaleikari hljómsveitarinnar,
sem segir snilldarlega frá. Þetta
er drepfyndin saga og sérstak-
lega vel útfærð af hljómsveitinni.
En það er hætta á þvi, að þessi
saga gangi fyrr úr sér en annað á
plötunni, vegna þess að talað mál
er leiðigjarnt til lengdar.
„Thick as a Brick” er
meistaraverk, sem erfitt er að
fylgja eftir, og ég held, að það
hefði varla verið hægt að gera
betur. „Brick” er kraftmeiri og
virðist vera meira leikandi verk
en „Passion Play”, en varið
ykkur að vera ekki of fljót að
dæma. „Passion Piay” venst
alveg einstaklega vel,og maður
fer fyrst að njóta plötunnar vel,
þegar meður er farin að þekkja
hana.
Carole King: Fantasy
Fantasy er athylgisverð plata,
sérstaklega textarnir. Tónlistin
hjá Carole er lika góð, eins og
hennar er vandi, en þvi verður
þó ekki neitaðj hún er alltaf lik
Vjálfri sér. Ég meina, breytingin
frá plötu til plötu er ekki nógu
mikil.
A þessari plötu leitast Carole
King við að setja sig i spor
annarra og reyna að skilja hug
þeirra, eða eins og hún segir sjálf
I upphafiplötunnar. „In fantasy I
can be black or White, a woman
or a man”. Henni tekst vel upp,
en þó hvergi eins vel og þegar
hún setur sig i spor hús-
móöurinnar, i laginu „Week-
days”. En það lýsir hún hvernig
dagurinn liður hjá hinni venju-
legu húsmóður. Hugsunum
hennar, eftir að börnin eru farin
i skólannogeiginmaðurinni vinn-
una. Leiöanum sem sækir á hana
við að hanga ein, dagdraumum
hennar og svo hvernig hún að
lokum sættir sig við tilveruna eins
og hún er. Allir textarnir eru ein-
faldir en hafa þó mikið á bak við
sig.
En það eru ekki bara textarnir
sem eru góðir, tónlistin er lika
mjög góð, enda er hún með pott-
þétta tónlistarmenn með sér. Þó
Carole sé alltaf llk sjálfri sér, þá
er óneitanlega eitthvað hrífandi
við tónlist hennar.