Tíminn - 20.03.1966, Blaðsíða 11

SUNNUDAGUR 20. marz 1966
TÍIVIINN
VERÐIR LAGANNA
TOM TULLETT
20
Tveir leynilögreglumatmanna kölluðu strax á leigubíl og
óku upp að kirkjunni, en hinir tveir urðu að bíða þangað
til maðurinn var kominn á að gizka hundrað þrep upp. Þeir
voru svo heppnir að tvær iJandarískar stúlkur bar að í
þessu, og allt í einu höfðu þeim bætzt fylgdarmenn, sem
reyndu að útskýra ástæðuna til að þeir gerðu sér svo títt
um þær. Til allrar hamingju fyrir leynilögreglumennina virt-
ust stúlkurnar skiija hvað um var að vera og gengu eins
og ekkert hefði í skorizt upp þrepin í áttina að kirkjunni.
Maðurinn með töskuna var góðan spöl á undan og gekk
hægt.
Þegar hann var kominn upp á brúnina og horfinn úr
augsýn, gátu leynilögreglumennirnir yfirgefið þessar ný-
fundnu vinkonur sínar og sprett úr spori síðasta spölinn. Þar
var engan Montainti að sjá, svo þeir fóru inn í kirkjuna.
í hálfrökkrinu komu þeir auga á kunningja sinn, sem var
að kveikja á vígðu kerti með guðrækilegum tilburðum. Hann
gekk síðan að einum kirkjubekknum, kaup á kné til að
gera bæn sína og lét töskuna standa við hlið sér. Lögreglu-
mennirnir fóru inn í hliðarkapellu, keyptu líka kerti og
tendruðu þau. Þeir völdu sér stað til bænahalds, þar sem
þeir gátu fylgzt með Montainti gegnum greipar sér. Þeir
urðu að bíða í tíu mínútur, því hinn grunaði eiturlyfjasali
virtist sokkinn niður í guðræknishugleiðingar. Loks reis hann
á fætur, tók upp töskuna og fór niður þrepin sömu leið
og hann kom. Nú gengu leynilögreglumennirnir, sem farið
höfðu í bflnum á undan honum og hinir tveir á eftir. Þeir
eltu hann eftir götunum að brautarstöðinni, þar sem hann
hitti Reppelin aftur.
í fyrsta skipti misstu sporenglarnir nú af honum. Eftir
um það bil tuttugu mínútur kom hann aftur í Ijós og hélt
til Marsefllelestarinnar. Lögreglumennimir ákváðu að láta
hann óáreittan. Gerðu þeir atlögu án þess að finna nokkur
sönnunargögn, hefðu þeir gert allan hópinn varan við. í
staðinn eltu þeir hann aftur til Marseille, og að loknum erfið-
um degi vissu þeir að minnsta kosti að Montainti var mflli-
göngumaður milli Louis Reppelin og Carcassonne-bræðranna.
Næst kom það á daginn í París, að Reppelin fékk póst
sendan í lítið veitingahús skammt frá Place St. Michael og
var skrifaður herra Berdel á öllum bréfum. Einhver ráð
varð að hafa til að festa hendur á póstinum til hans, en
hann var vel geymdur og alltaf sóttur á sama tíma. Ekki
bætti það úr skák, að eigandi veitingahússins hafði illan
bifur á lögreglunni og ekkert þýddi að leita til hans.
En einmitt þegar leynilögreglumennirnir stóðu uppi ráða-
lausir, kom til jámbrautarverkfalls í París og póstflutningar
stöðvuðust. Lögreglan notaði tækifærið tfl að klófesta póst-
tfl Peppelins. Vegna verkfallsins gat hann ekkert grunað
þó póstinum seinkaði. í einu bréfanna fannst ávísun frá
Mexíkó ásamt bréfi, þar sem sendandi fullvissaði hann um
að hann skyldi viðhafa alla varúð og að sendiboði að nafni
Jose Hawayek-Nayer kæmi brátt til Parísar. Annað bréf frá
Alexis Carcassonne í Marseille skýrði frá að þar hefðu komið
upp vandamál, en hann þyrfti samt engar áhyggjur að hafa.
Þeir, sem vora á verðinum í París, létu félaga sína í
Marseille strax vita, hvers þeir hefðu orðið vísari og létu
póstinn fara sína leið. Svo biðu þeir átekta.
Tveim dögum síðar lagði Montainti aftur af stað frá Mar-
seille með tösku sína og hitti Reppelin í París. Lögreglan
fylgdist með en hafðist ekki að. Næsta dag fóru Casanova
og Reppelin í bíl út á Orly-flugvöll. Þar hittu þeir Jose
Hawayek-Nayer, sem kom tveim töskum fyrir í aftursætinu
í bílnum. Þremenningarnir óku svo að litlu veitingahúsi
skammt frá flugvellinum, og lögreglumennirnir, sem á eftir
fylgdu sáu rétt aðeins á brúnina á töskunum gegnum aftur-
gluggann.
Mennirnir fóru með töskurnar inn í veitingahúsið en komu
brátt út aftur og létu töskur, sem virtust alveg eins í aftur-
sætið. En lögregluþjónarnir gerðu sér strax ljóst, að þetta
voru aðrar töskur, því nú sást á að gizka spannarhæð af
þeim í bakglugganum.
Áður en klukkutími var liðinn hófst lögreglan handa á
Orly-flugvelli og fann sjö kfló af heróíni falin í leynihólfum
í töskunum. Allir náungarnir í bófaflokknum vom hand-
teknir, en sannanir gegn Carcassonne-bræðrunum í
Marseille voru ekki nógu sterkar svo þeir voru sýknaðir.
Samt hlutu þeir hroðalega málagjöld tveim árum síðar. Þeir
voru aftur farnir að vinna heróin á leyniverkstæði sínu í
UNG STÚLKA í RIGNINGU
GEORGES SIMENOIM
14
— Nei, herra foringi.
Maigret borgaði drykkinn,
þurrkaði sér um munninn og steig
inn í litla svarta vagninn ásamt
Janvier. Á Quai des Orfevres
kom hann strax auga á gráa mann
veru í biðstofunni og sá, að það
var Lognon, rauðnefjaðri en
nokkru sinni fyrr.
— Bíðið þér eftir mér,
Lognon?
— Ég hef beðið í klukkustund.
— Þér virðist ekkert hafa sofið
í nótt.
— Það skiptir engu.
— Komið þér inn á skrifstof-
una mína.
— Þeir, sem sáu Lognon til-
sýndar, gátu tæpast ímyndað sér
að hann væri lögreglumaður
miklu fremur var hann líkari sak-
borningi, sem kominn er til að
gera játningu. Nú var hann orð-
inn alvarlega kvefaður, hás og
rámur, og var sífellt að snýta
sér. Hann setti upp auðmýktar-
svip.
Maigret tróð í pípuna sína en
Lognon tyllti sér á stólbrún og
sagði ekki orð.
— Þér hafið fréttir að færa?
— Ég er kominn til að gefa
skýrslu.
— Lát oss heyra, gamli vin.
Kumpánaskapur Maigrets hafði
engin áhrif á Lognon. Sjálfsagt
fannst honum, að Maigret væri
að gera grín að sér.
— Ég fór aftur sama hring og
í fyrrinótt, en fór enn nákvæmar
í það. Það bar bara engan árangur
fyrr en klukkan að ganga fjögur.
Hann dró blað upp úr vasan-
um.
— Þá hitti ég leigubílstjóra að
nafni Léon Zirkt fyrir utan næt-
urklúbb,sem heitir Le Grelot. Ég
sýndi honum myndina eða réttar
sagt myndirnar og hann þekkti
hana aftur á myndinni þar sem
hún er í samkvæmiskjólnum.
Hann þagnaði við eins og leik-
ari, hann vissi ekki, að Maigret
var þegar kunnugt um nafn og
heimilisfang hinnar myrtu.
— Aðfaranótt þriðjudags stanz-
aði Léon Zirkt skömmu fyrir
mðinætti fyrir utan Rómeo, sem
er nýr næturklúbbur í Rue Caum
artin.
í þetta sinn dró Lognon blaða
úrklippu úr vasanum.
— Þetta var einkasamkvæmi á
Rómeo, nánar tiltekið brúð-
kaupsveizla.
Hann lagði úrklippuna á borðið
fyrir framan Maigret.
Eins og þér sjáið voru gefin
saman í hjónaband maður að
nafni Marco Santoni, sem er um
boðsmaður stórs ítalsks ver-.
mouth-fyrirtækis hér í Frakk-I
landi, og ungfrú nokkur að nafni
Jeanine Armenieu, búsett í París.
Þar voru margir gestir því Marco
Santoni er einkar vel þekktur í
samkvæmislífinu.
— Er það Zirkt, sem hefur gef
ið yður þessar upplýsingar?
— Nei, ég fór til Rómeo. Leigu
bílstjórinn beið sem sagt fyrir ut-
an ásamt nokkrum starfsbræðrum
sínum. Það var regnúði. Um það
bil kortér gengin í eitt kam ung
stúlka í Ijósbláum samkvæmiskjól
og gekk í áttina að götunni. Zirkt
kallaði eins og venjulega: Taxi!
En hún hristi höfuðið og hélt
áfram.
— Er hann viss um að það var
hún?
— Já. Það er ljósaskilti fyrir
utan klúbbinn. Zirkt, sem var
vanur að aka að næturlagi, tók
eftir því, að kjóllinn hennar var
velktur.
Gaston Rouget, sem er ráðinn
til að taka á móti gestum í nætur
klúbbinn, þekkti hana líka aftur
á myndinni.
— Bílstjórinn veit sem sagt,
ekki hvert hún fór?
Lognon varð að snýta sér.
Hann var hreint ekki sigri hrós-
andi á svip, hann virtist öllu frem
ur auðmjúkur og undirgefinn
eins og hann bæði afsökunar á
■ þessum lítilmótlegu upplýsing
I um.
— f sömu andrá komu skötu-
hjú þarna út og báðu um akstur
til Etoile. Þegar Zirkt hafði ekið
yfir Place Saint- Augustin, tók
hann eftir, að unga stúlkan var á
leið fyrir torgið, auðvitað gang-
andi. Hún gekk hratt í átt til
Boulevard Houssman og virtist
stefna til Champs-Elysées.
— Er þetta allt?
— Hann skilaði af sér farþeg
unum og varð hissa að sjá hana
aftur horninu Boulevard Haus
mann og Faubourg Saint Honoré.
Enn gekk hún. Hann leit á klukk
una, því hann vildi vita, hvað
langan tíma það hefði tekið
hana að ganga alla leiðina. En
það var um tvöleytið, sem Luoise
Laboine var myrt og kl. 3 sem
lík hennar fannst á Vinti-
mille-torginu.
Lognon hafði látið hendur
standa fram úr ermum, og enn
lumaði hann á einhverju í poka-
horninu. Hann sat sem fastast
og dró þriðja blaðsnepilinn upp
úr vasanum.
— Marco Santoni á íbúð í Rue
de Berri.
— Hafið þér einnig átt tal við
hann?
— Nei, því eftir veizluna flugu
hjónin til Flórenz þar sem þau
dveljast nokkra daga. En ég talaði
við þjón hans, Joseph Rucon.
Lognon hafði ekki haft neinn
bíl til umráða. Sennilega hafði
hann ekki einu sinni tekið
leigubfl, því að hann vissi, að
reikningar hans yrðu endurskoð
sem sagt arkað göturnar fram og
sem hagt arkað göturnar fram og
aítur um nóttina þar til strætis
vagnarnir hófu ferðir.
— Eg talaði llka við barþjón-
inn í Fouquet á Champs Elysée
og tvo aðra barþjóna. Ég hef ekki|
_____________________________11
náð í barþjóninn I Maxim, hann
býr utan við borgina.
Hann hélt áfram:
— Marco Santini er 45 ára
að aldri. Hann er kvennagull, ei-
lítið feitlaginn og sækir alla helztu
skemmtistaði. Hann hefur átt
margar ástkonur, einkum fyrir-
sætur og dansmeyjar. Ég hygg,
að það séu fjórir eða fimm mán
uðir, síðan hann htiti Jeanine
Armeniueu.
— Var hún fyrirsæta?
— Nei. Hann hefur aldrei lát
ið uppskátt, hvar hann hitti hana.
— Hvað er hún gömul?
— 22 ára. Stuttu eftir hún
kynntist Santoni flutti hún inn
á Hótel Washington. Santoni
heimsótti hana oft og oft var
Jeanine nætursakir hjá honum.
Er þetta hennar fyrsta hjóna
band?
— Já.
— Sá þjónninn myndina af
myrtu stúlkunni?
— Já, en hann kvaðst ekki
þekkja hana. Ég sýndi myndina
líka barþjónunum þremur, sem
allir svöruðu á sömu lund.
— Var þjónninn í fbúðinni um
rædda nótt?
— Já, hann var önnum kaf-
inn að ganga frá farangri brúð
hjónanna. Enginn hringdi. San
toni og kona hans komu heim um
fimmleytið, glöð og kát og lögðu
strax af stað út á flugvöll.
Enn varð þögn, Maigret var viss
um, að Lognon bjó • enn yfir
ýmsu.
— Þér vitið ekki, hvað stúlkan
ÚTVARPIÐ
í dag
Sunnudagur 20. marz
8.30 Létt morgunlög: 8.55 í’réttir
9.10 Veðurfregnir. 9.25 Morgun
hugleiðing og morguntónieikar.
112.15 Hádegis-
útvarp. 13.15
I Jarðskjálftar
og byggingarmannvirki Július
Sólnes verkfr. flytur hádegis-
erindi. 14.00 Vígsla Garðaklrkju
á Álftanesi. 15.30 í kaffitímanum.
16.30 Endurtekið efni a. Haraldur
Ólafsson fil. kand. flytur erindi
um frumbyggja Eskimda á Græn
landi. b. Grænl. útvarpskórinn
syngur nokkur lög. c. íngimar
Óskarsson spjallar um þorskinn
17.30 Barnatími: Helga og Hulda
Valtýsdætur stjórna. 18.20 Veður
fregnir. 18.30 íslenzk sönglóg:
Magnús Jónsson syngur. 18.55
Tilkynningar. 19.30 Fréttir. 20.
00 Jón biskup Vídalin — þriggja
alda minning. 20.30 Úr tónleika
sal. 21.00 Á góðri stund Hlust
endur í útvarpssal með Svavari
Gests. 22.00 Fréttir og veður-
fregnir. 22.10 Danslög. 23.30 Dag
skrárlok.
Mánudagur 21. marz
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp 13.15 Bændavikan hefst.
14.15 Við vinnuna. 14.40 Við, sem
heima sitjum
morgun
15.00 Mið-
degisútvarp.
16.00 Síðdegisútvarp 17.20 Fram
burðarkennsla f • frönsku og
þýzku. 17.40 Þingfréttir 18.00 Úr
myndabók náttúrunnar. Ingimar
Óskarsson spjallar um fugla. 13.
20 veðurfregnir. 18.30 Tónlexkar
19.30 Fréttir. 20.00 Um daginn
og veginn 20.20 „Eg skal vaka
og vera góð“ Gömlu lögin sungln
og leikin. 20.30 Jón biskuo —
þriggja alda minning. 21.10 ís-
lenzk tónlist: Tvö verk eftir Sig
ursvein D. Kristinsson. 21.30 Út
varpssagan: „Dagurinn og nóttin“
Hjörtur Pálsson les (12) 22.00
Fréttir og veðurfregnir. 22.30
H1 jómplötusafnið i umsjá Gunn
ars Guðmundssonar. 23.10 Að
tafli Sveinn Kristinsson flytur
skákþátt. 23.45 Dagskrárlok.