Vísir - 14.09.1974, Blaðsíða 9

Vlsir. Laugardagur 14. september 1974.
Bridgefélag Reykjavíkur hóf vetrarstarf sitt
s.l. miðvikudagskvöld með eins kvölds
tvimenningskeppni. Spilað var i tveimur 16
para riðlum og urðu úrslit þessi:
A-riðill
1. Guðmundur —
Karl 251
2. Jón —
Sigmundur 239
3. Jón—Friðrik 237
B-riðill
1. Hallur—Þórir 245
2. Gylfi—Sveinn 239
3. Einar—Jakob 237
Meðalskor er 210.
Það er viðurkennd staðreynd,
að til þess að framkvæma kast-
þröng, er nauðsynlegt að gefa
andstæðingunum „bókina”,
sem kallað er, en engin regla er
án undantekninga. Það sannað-
ist i eftirfarandi spili, sem kom
fyrir I tvlmenningskeppninni.
Staðan var allir á hættu og
austur gaf.
4 9-7-5-3
V A-3
♦ A-8-7-6-5
A 6-5
A enginn 4 D-10-6
V G-5-2 V D-10-9-7-6
♦ D-10-9-4-2 ♦ G
♦ A-G-10-7-2 *D-9-4-3
4 A-K-G-8-4-2
V K-8-4
♦ K-3
* K-8
A þeim átta borðum sem
spilið var spilað, fóru þrjú pör i
slemmu, en aðeins eitt vann
hana. Fljótt á litið viröist spilið
óvinnandi, en eftir að austur
hefur spilað út laufaás, þá voru
12 slagir upp i loft.
Suður var óheppinn á vissan
hátt, þvi það rændi hann
möguleikanum á þvi að vinna
spilið á kastþröng, án þess að
andstæðingunum væri gefin
„bókin” fyrst.
ÞAÐ ER EKKI
ALLTAF RÉTT
AÐ GEFA AND-
STÆÐINGUNUM
„BÓKINA"
Sagnir höfðu nefnilega gefið
sagnhafa þær upplýsingar, sem
hann þurfti til þess að komast á
rétta sporið:
Austur Suður Vestur Norður
Hann drepur þvi heima á
kónginn, tekur trompás, inn á
hjartaás, svinar trompi og
trompar þriðja hjartað. Siðan
tekur hann trompin i botn og
p 1* p ÍG þegar hann spilar þvi sif
p 2 4 2G D staðan þessi:
3* 3 4 P 4 4
P 4G P 5¥ 4 enginn
P 54 P 64
P P P ¥ ekkert ♦ A-8
Slemman er nokkuð góð, þvi 4 6-5
Falleg vinningsstaða, austur
má ekki kasta laufi þvi þá er
laufi spilað frá kóngnum, en
hann kasti hann tigli fær þá
sagnhafi tólfta slaginn á
tiguláttu.
Bridgefélag Reykjavikur
verður aftur með eins kvölds
tvimenning á miðvikudagskvöld
og að venju er spilað i Domus
Medica. Ollum er heimil þátt-
taka.
hún vinnst með tiglunum 4-2,
eða laufaásnum réttum.
Segjum að útspilið sé tigull,
þá verður sagnhafi að spila
vestur upp á laufaás og 4-5 tigla.
Það er mjög sennilegt að hann
eigi laufaásinn, þegar hann
kemur ekki út með lauf, eftir
laufasögn félaga.
4 enginn
V ekkert
♦ D-10
♦ A-G
4 Skiptir
« ekki
máli
♦ 2
¥ ekkert
♦ 3
* K-8
Nú er ég glaður á góðrí stund
Láttu ganga
Ijóóaskrá
Mönnum verður oft tiðræti
um vinmenningu okkar Is-
lendinga. Þykir hún afskap-
lega vond og er sama við
hvaða þjóð er miðað, að þvi er
manni virðist. Og jafnvel þótt
íslendingar fari til útlanda og
semji sig að siðum viðkom-
andi þjóðar i hálfan mánuð til
þrjár vikur, sýnist það ekki
geta drepið menninguna
okkar hvernig sem á þvi
stendur.
Margt hefur verið ort um vinið og sýnist
þar sitt hverjum.
Sá, sem aldrci elskar vin,
t óð né fagran svanna,
fhann er alla ævi sin
andstyggð góðra manna.
Þessi visa er þýdd af Jóni Þ. Thorodd-
sen og mun eflaust mörgum þykja höf-
undurinn taka fullmikið upp i sig. En við
sem unnum frelsinu verðum að leyfa
honum að hafa sina skoðun i friði.
Þvi verður ekki neitað að þessi vökvi
sem skáld hafa oft og tiðum lofsungið i
kvöðum sinum hefur valdið margvislegu
böli. En hann hefur lika gert alla templ-
ara I heimi dygðuga að þessu leyti. Það er
engin dygð að neita sér um það sem ekki
ei>trL
Nú er liðin gullöld góð
gömlu tslendinga,
þá í fullu fjöri stóð
frelsi og löggjöf þinga.
Siðan kom upp koparöid,
kjarkinn dró úr öllum,
misstu þýðing þeirra tjöld
Þings — á fögru — völlum.
Þó er verri öldin ein
upp að renna núna,
sem að Fróni mesta mein
og mæðu hefur búna.
Brennivinsins bölvuð öld
blessun alla deyðir;
það eru sorgleg syndagjöld,
sem hún af sér leiðir.
Mikið má maður þakka vel fyrir að hafa
ekki fundið upp brennivinið, þegar maður
les slikan kveðskap.
En það eru ekki allir sem kenna vininu
einu um bölið sem það veldur. Veitihúsið
heitir næsta kvæði.
Þú, djöfullega drykkjusmuga,
sem dregur menn til glötunar,
þú töfrar jafnvel horska huga
og hremmir þá til forsmánar;
þú svikur frá þeim sæmd og lán,
en sæmir þá með skömm og smán.
Þitt barn er margur heimskuhlátur,
sem hæðir guð og náungann;
þitt barn er kvenna gremju-grátur,
sem guð einn sér og meta kann;
þú ert af kyni andskotans
og ættir að standa i rlki hans.
En það er langt frá þvi að öllum sé illa
við vinið eða fari illa með það.
— og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lifga sálaryl,
þá er það vist, að beztu blómin gróa
i brjóstum, sem að geta fundið til.
Þetta segir Jónas Hallgrimsson i
kvæðinu Visur Islendinga.
ölerindi Hallgrims Péturssonar
kannast einnig margir við.
Nú er eg glaður á góðri stund,
sem á mér sér;
guði sé lof fyrir þennan fund
og vel sé þeim, sem veitti mér.
Siðar i kvæðinu segir hann.
Gott er að hafa góðan sið,
sem betur fer;
aldrei skartar óhófið,
og er sá sæll, sem gáir að sér.
Maður sá, sem Sigurður Helgason,
Jörva, yrkir um, hefði gjarnan mátt fara
eftir þessum heilræðum Hallgríms.
Þitt er nú fokið vit i vind,
villíst skynsemin, hölt og blind,
sál og likami er svins imynd,
en samvizkan dofin beinagrind.
Bjarni Thorarensen og Hallgrimur
Scheving yrkja þannig um mjöðinn.
H:
Gamall mjöður gleður þjóð,
ginnir hann vatn af tönnum,
geðjast allvel gómaslóð
og gisnum kverkarönnum,
vekur lif og veitir móð
vesölustu mönnum,
inn þá borinn er á bjóð
á gullbúnum könnum.
B;
Ólgar blóð og unum vér
ágætustu föngum,
þá ölhreifur ýta hver
ympra ná’r á söngum;
klappar sérhver sverðagrér
svörtum flöskuvöngum,
og biður, að megi miðlast sér
mjöður úr tappagöngum.
B;
Mætri enga mey eg sá
minu flösku tetri,
þá ægisheimi eigra eg frá,
að entum lifsins vetri,
Skulu haug minn skatnar á
skrifa gullnu letri:
flöskustút hélt seggur sá
svanna vörum betri.
Þeir eru margir, sem vilja elska
kvenfólk eins mikið og þeir geta, þ'egar
þeir hafa bragðað vin. Oftast fer það þó
svo, að þeir geta ekki elskað það eins
mikið og þeir vilja.
Sveinbjörn Egilsson yrkir Vinið og
stúlkan.
Kærustu minni og krúsarlá
kemur ei rétt vel saman?
vill mér önnurhvor víkja frá,
verð eg þá ljótur i framan.
Að báðum mesti missir er,-
mætara yndi stúlkan lér,
en flaskan fleira gaman.
Þátturinn endar á visu, sem er eftir
Benedikt Jónsson Gröndal.
Spennti eg miðja spjaldagná,
spriklaði sál á vörum,-
stillingin, sem oss er á,
ætlaði að verða á förum.
Ben. Ax.