Tíminn - 26.04.1966, Qupperneq 11

ÞRIÐJUDAGUR 26. apríl 1966
TÍMINN
46
Hume og hafði einnig gengið undir nöfnunum Terenoe (eða
Terry) Hume, Brian Hume og John Lea Lee.
Snjallt skráningarkerfi Alþjóðalögreglunnar hafði ekki
brugðizt frekar en fyrri daginn. Nú vissi lögreglan í Ziirich
hvers konar mann hún hafði í haldi. Nákvæm sakasaga
fylgdi brátt. Hún sýndi að Hume hlaut tólf ára þrælkunar-
vinnudóm í janúar 1950 fyrir hlutdeiid í morði á Stanley
Setty, bílasala í London. Hann var látinn laus eftir að hafa
afplánað átta ár og fjóra mánuði, lengst af í hinu fræga
Dartmoorfangelsi.
Glæpur hans, sem hann játaði eftir réttarhöldin í viðtöl-
um við stórblaðið Sunday Pictorial, vakti á sínum tíma hryll-
ing í Bretlandi. Hann stakk Setty til bana, biytjaði lÓcið
í sundur heima hjá sér og bjó um það í tveim bögglum
sem hann varpaði síðan í sjóinn úr smáflugvél, sem hann
stýrði sjálfur.
Glæpurinn varð ekki uppvís mánuðum saman, en þá rak
hluta af mannsbúk á land í fjörunni nærri Tillingham í
Essex. Francis Camps, víðfrægur meinafræðingur í þjónustu
inninríkisráðuneytisins, komst að þeirri niðurstöðu að líkinu
hefði verið fleygt úr mikilli hæð og það að líkindum komið
niður í vatn. Þaðan lá slóðin til minnihátbar flugvaUa á
Suðaustur-Englandi, og í skrám á flugvellinum í Southend
fannst nafn Hume. Colin MacDougall, lögregluforinginn, sem
rannsókninni stjórnaði, var ekki seinn á sér að nota bend-
inguna.
Áður en mánuður var liðinn hafði Hume verið handtekinn
og ákærður fyrir morð. Máisvörn hans fyrir réttinum var,
að sjálfur hefði hann ekkert morð framið, heldur hefðu
þrír menn, sem hann nefndi „Green, Boy og Mac“ fengið
sig til að kasta bögglunum í sjóinn.
Síðar skýrði hann frá því í blaðaviðtölum að fyrírmyndir
hans að lýsingunum á þessum þremenningum hefðu verið
MacDougall lögregluforingi og tveir leynilögreglumenn, sem
störfuðu með honum að rannsókn málsins. Þó málsvörnin
væri fjarstæðukennd og fáránleg, vakti hún vafa hjá kvið-
dómendum og nægði til þess að Hume var sýknaður af
morðákærunni. Hann játaði sig sekan um hlutdeild i morði
og hlaut tólf ára fangelsi.
Þessi var þá maðurinn, sem lögregla Zurich hafði í
haldi og eins og hann var vanur laug hann og beitti leikara-
skap. Bragðvísi hans og leikarahæfileikar, furðulegur hroki
hans og meira en meðal vitsmunir gerðu fyrstu yfirheyrsl-
urnar mjög erfiðár. En Alþjóðalögreglan lét í té þá þýðing-
armiklu vitneskju að Browns, eins og Hume hét öðru nafni,
væri leitað fyrir tvær ránstilraunir í útibúum Midland-bank
ans í Brentford nærri London dagana 2. ágúst og 12. nóv-
ember 1958 í bæði skiptin var skotvopni beitt og á öðrum
staðnum særðist gjardkeri.
Svissnesku blöðin birtu mynd af Stanislav, eins og mað-
urinn nefndist í Ztirich, og árangurinn lét ekki á sér standa.
Lagleg hárgreiðslustúlka þar í borg, Trudy Sommer að nafni
gaf sig fram við lögregluna og skýrði frá að fanginn væri
unnusti sinn, og héti John Bird. Hún lagði einnig fram bréf
frá honum, póststimplað í Englandi. Frakklandi, Þýzkalandi,
Bandaríkjunum og Kananda. Lögreglan leitaði í ríkmann-
legri íbúð hennar, þar sem Bird hafði verið til húsa og stúlk-
an sýndi föt hans, ferðatöskur og aðra muni .Þar fannst
þýðingarmikið sönnunargagn, farangursgeymslukvittun, und-
ir fóðri í hanzka. Gegn henni voru afhentar tvær ferðatöskur
í farangursgeymslu aðaljárnbrautarstöðvarinnar í Ztirích. í
annarri fannst minnisbók með nöfnum og heimilisföngum
ásamt annarri vitneskju sem að gagni mátti koma.
Lögreglan reyndi nú að rekja ferðir Hume (eða Browns)
frá þeirri stundu að hann var látinn laus úr Dartmoor. Á
leiðinni burt frá fangelsinu með járnbrautarlest kom hann
við í Exeter til að hitta gamlan kunningja. Þaðan hélt hann
áfram til London og tók að bjóða viðburðaríka sögu sína til
sölu á ritstjórnarskrifstofum blaðanna í borginni, en að svo
stöddu vildi hann einungis rekja endurminningar sínar úr
fangelsinu. Blöðin í London eiga kost á miklu meira af
slíku efni en þau kæra sig um, ekkert nema sannleikurinn
um morð Stanley Setty gat vakið forvitni lesenda.
Um þessar mundir hitti ég Hume í öldurhúsi við Fleet
Street. Hann var svipaður í útlití og í sakborningsstúkunni
í Old Bailey, unglegur í andliti, þrekinn, hugsaði ekki um
neitt nema sjálfan sig og var staðráðinn í að komast með
DANSAÐ A DRAUMUM
HERMINA BLACK
8
meint af ferðinni frá London,
Systir? spurði hann.
— Alls ekki neitt, herra. Ég
mældi púlsinn og líkamshita henn-
ar. Hvorutveggja var eðlilegt.
Hún tók línuritið sem hún hafði
þegar hengt yfir rúmið og rétti
honum.
Vere Carrington leit snöggt á
það.
— Þakka yður fyrir.
Jill gekk aftur að ferðatösk-
unni sem hún hafði verið að taka
upp úr og sagði hljóðlega um leið
og hún lokaði henni:
— Það er kominn tími til að
þér fáið teið yðar, ungfrú St Just.
Má bjóða yður tesopa, herra?
— Já, auðvitað, sagði Sandra. —
Þér eruð ekki að fara strax, er
það læknir?
Hann leit á klukkuna. — Ég
verð að leggja af stað héðan klukk
an fimm og ég verð að tala við
fólkið hérna og gera ráðstafanir
áður en ég fer. En, jú — ég hef
kannski tíma til að fá mér tebolla.
Þegar Jill fór að ná tebakkann
nokkrum mínútum síðar fór hún
aftur að velta því fyrir sér, hvort
Vere hefði heyrt það sem þær
Sandra voru að tala um áður en
hann kom. Það væri hræðilegt ef
hann hefði heyrt það! Enn verra
I ef hann hafði þekkt hana aftur!
Og það var ómögulegt að segja
hvort hann hefði þekkt hana aftur
: eða ekki, þrátt fyrir kuldalegt til-
litið sem hann hafði sent henni.
Líklega ekki! Allar hjúkrunarkon-
ur litu eins út fyrir manninum
„á toppinum.“ Og það gerði kjána
skap hennar enn verri!
E.t.v. var það þess vegna, sem
hann hafði verið svo sérstaklega
vingjarnlegur við Söndru, vegna
þess að hann hafði nægilegan
áhuga til að óska eftir því að hún
skipti um skoðun á honum. Hún
fékk sáran, grimman sting fyrir
hjartað. Síðan kom fát á hana, þeg
ar hún spurði sjálfa sig hvort,
eftir allt sem hún hafði þolað,
hún þyrfti að komast í kynni við
hina niðurlægjandi afbrýðisemi.
Hún hafði sett bollana á bakk-
ann og var nýbúin að hella á te-
pottinn, þegar Judy kom inn í eld-
húsið, Jill til dulins angurs.
— Halló! Ætlarðu að fara að
drekka te með Söndru St. Just?
spurði hún og benti á auka boli-
ann.
— Ekki ég, vinan. Jill vonaði
að hlátur hennar hljómaði eðli-
lega. — Hinn bíllinn er fyrir skurð
lækninn.
Judy blístraði lágt. — Guð sé
oss næstur! Mikli maðurinn er á
batavegi. Heyrðu, Jill, bætti hún
við um leið og hún teygði sig
eftir öðrum bakka og fór að taka
til á hann, — yrði það ekki dýrð-
legt, ef hann félli fyrir ballerín-
unni? Hún hefur vissulega útlitið
til að bera. En ég er viss um
að hún er viljasterk. Hún mundi
aldeilis taka hann í karphúsiðí
— Vitleysa sagði Jill höstug-
lega. — Hún er eingöngu eins og
hvert annað „tilfelli." Gallinn við
þig er, að þú hefur ofþroskaðan
„ævintýrahnúð" — eða lest of
margar ástarsögur.
— Langt í frá, sagði Judy snögg
lega. — Bíddu og sjáðu. Hann
lítur kannski út fyrir að vera
óskaplega þögull og sterkur á
svellinu og giftur starfinu (en
finnst þér hann samt ekki lítá
út eins og óskadraumur hverrar
stúlku? Ég sá hann þegar hann
kom og lýsing Kathleen er ekki
næstum nógu sterk ) en ég hef
séð þessa tegund áður, þegar
þeim verður fótaskortur, koma
þeir hastarlega niður — trúðu mér
dúfan mín.
— Judy, elskan, ég elska bi£ I
heitt, sagði Jill við hana. — E:
upp úr þér veltur hin fáránleg
asta vitleysa. Ég hef séð hr. Can
ington starfa og hann er kaldu
sem ís.
Og samt hafði Judy aðeins sag
það sem hafði tekið sér bólfesti
í hennar eigin hugarfylgsnunn
Eitthvað sem hún vildi sen
minnst hugsa um og hafði þvf a
ásettu ráði byggt sér vegg til a!
dyljast bak við
En Judy neitaði að láta af skoð
un sinni. — Auðvitað get ég ekk
gert af þvi sem þú hefur séð, sagð
hún þrjózkulega. — Hann heldui
kannski, að mannlegar tilfinn
igar bíti ekki á sig — en maðui
með slíkt andlit er ekki eingöngi
| mannlegur ísskápur. Trúði mér
einn daginn mun hann standa anc
hú kastaði til höfðinu í átt aí
hesberi Söndru, — hann stendui
ekki þegar andspænis henni.
Judy og hennar ástarævintýri
Ef hún væri bara áhugasamri vi?
vinnu sína! hugsaði Jill.
En þegar hún stóð aftur fyrú
utan sjúkrastofuna, bergmál
uðu orð vinkonu hennar enn :
huga hennar. Þegar hún opnað
dyrnar var Vere Carrington at
hlæja að einhverju, sem Sandrz
hafði sagt. Hann stóð á fætur þef
ar Jili kom inn og tók bakkanr
af henni og aftur varð hún vöi
við strangt, einbeitt tillit sem
hann sendi henni með þessum grá-
bláu augum, sem virtust svo ljós
samanborið við dökka, sóibrennda
húð hans.
Hann setti bakkann á borð und-
ir glugganum og gekk aftur í sæti
sitt. Meðan Jill hellti teinu f boll-
ana var hún óþægilega vör við hin
tvö fyrir aftan sig, sem höfðu tek-
ið upp samræður sínar að nýju.
Sandra hafðí sa»;l aS cór ua»-J
___________________________n
illa við að láta „hrinda sér til
og frá,“ en þrátt fyrir óhagganlega
ákvörðun Vere um uppskurðinn
gat Jill ekki annað en tekið eftir
því, að hegðun hans við sjúkling'-
inn einkenndist af góðlátlegri
kímni og vinsemd, sem hún —
Jill — hafði aldrei séð hann nota
áður. En auðvitað, áminnti hún
sjálfá sig, var hann vinur Lafði
Amöndu Skeyne, sem hafði fyrst
kynnt hann fyrir guðdóttur sinni,
og þau höfðu oft hitzt í skemmt-
analífinu auk þess sem hún var
sjúklingur hans. Hún uppgötvaði
það nú í fyrsta skipti, að maður-
inn, sem hafði unnið aðdáun henn
ar á glæsilegum starfsferli sínum
löngu áður en hún uppgötvaði hve
mikilvægur maðurinn var henni
sjálfur, lifði lífi sem var algerlega
aðskilið þeim kringumstæðum, er
hún hafði kynnzt honum undir.
í þetta skipti lét hann þjóna
sér og þegar hún bar þeim boll-
ana eftir að hafa komið fyrir borði
yfir rúmi Söndru, tók hann við
bolla sínum og sagði snögglega:
— Þökk fyrir — engan sykur,
takk.
Sandra sagði: — Áður en þér
komuð, læknir, var ég að segja
við hjúkrunarkonuna, að ég væri
að velta því fyrir mér hvort ég
væri bara ekki að biðja um meiri
vandræði með þvi að láta Lafði
Mandy og yður telja mig á að
koma hingað.
— Þér munuð brátt koanast að
ÚTVARPIÐ
Þriffjudagur 26. aprfl
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádeg
isútvarp 13.00 Við vinnuna 15.
00 Miðdegisútvarp. 16.30 Síð-
degisútvarp
17,40 Þing-
fréttir.
18.00 Hljóðfæraleikur. 18.45
Tilkynningar. 19.20 Veðurfregn
ir 19.30 Fréttir. 20.00 Einsöng
ur í útvarpssal: Haukur Þórðar
son frá Keflavik syngur við
undirleik Guðrúnar Kridins-
dóttur. 20.15 Ferð til Suður-
Ianda Jóhannes Teitsson hú-sa
smíðameistari segir frá Feneyj
um og Róm. 20.55 Þýzk rnessa
eftir Schubert. Þýzkir listamenn
flytja. 21.25 „Tunglskin'* smá-
saga eftir Guy de Maupassant
Valur Gíslason leikari ies. 21.
45 Sónata í F-dúr fyrir fifflu cg
pianó (K376) eftir Mozart 22.
00 Fréttir og veðurfregnir. 22.
15 „Bréf til Hlina" saga eftir
Þórunni Elfu Magnúsdóttur Höf
flytur (1). 22.35 A vökunni a.
Þýzkar hljómsveitir leika smá-
Iög. b. Ian Stewart leikur á
pianó gömul lög úr ýmsum átt
um. 23.00 A hljóffbergi Bjðrn
Th. Björnsson listfræðingur vel
ur efnið og kynnir. 23.45 Dag-
skrárlok.
Miffvikudagur 27. april
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Há-
degisútvarp 13.00 Viff vinnuna
15.00 Miffdegisútvarp 16.30 Sið
degisútvarp 16.30 Síðdegisut-
varp 17.40
Þingfréttir.
18.00 Lög á
nikkuna: Francone o. fl. leika.
18.45 Tilkynningar 19.20 Veð
urfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00
Daglegt mál Árni Böðvarsson
flytur þáttinn. 20.05 Efst á
baugi Björgvin Guðmundsson
og Björn Jóhannsson taia um
erlend málefnl. 20.35 Raddir
lækna Karl Strand talar um
þáttaskil i sögu geffspftala 21.
00 Lög unga fólksins. Gerður
Guðmundsdóttir kynnir. 22 06
Fréttir og veðurfregnir. 22 ÍS
„Bréf til H1ina“ saga eftir
Þórunni Elfu Maznúsdottur
Höf flytur (2 ) 22.35 Beígisk
tónlist. 23.10 Dagskrárlok.