Vísir - 26.10.1974, Blaðsíða 2

2
Vísir. Laugardagur 26. október 1974.
visissm'-
Attu sparneytinn bíl?
Garftar Sveinn Árnason, fram-
kvæmdastjóri Alþýðufiokksins:
— Jú, til þess að gera. Ég á fólks-
vagn sem eyðir nú engu ofsalegu,
þótt hann sé ef til vill ekki spar-
neytinn miðað við stærð. Ég keyri
svona 300 kilómetra á viku og
kaupi á hann á föstudögum.
Friðrik ólafsson, skákmaður: —
Nei, minn eyðir sennilega 20 litr-
um á hundraðið. En ég keypti bil-
inn áður en bensinið hækkaði
svona mikið. Nú, svo er lika hægt
að spara bilnotkunina.
Gisli Ilalldórsson, slmvirki: —
Nei, ég er nú ekki með sparneyt-
inn bil. Minn eyðir svona 13-17
litrum á hundraðið. Það vill verða
dálitið stór biti, þegar bensin-
verðið er orðið svona hátt.
Bragi Þórarinsson, verkstjóri: —
Minn bill er nú ekki sparneytinn.
Hann eyðir sennilega 17 á
hundraðið. Ég þarf bara á þess-
um bil að halda vegna vinnu
minnar.
Jén Sigurðsson, húsvörftur: —
Nei, það á ég nú ekki. Ég á Willys
46 módelið. Þó eyðir hann ekki
meira en 16 á hundraðið, enda er
vélin nýupptekin. Þessi bill hefur
bara reynzt mér það vel að ég hef
ekki viljað skipta.
Magnús Skarphéðinsson, nætur-
vörftur. — Já, mjög svo. Ég er á
Datsun disil og það munar mig
um 200 þúsund krónur á ári nú
oröið að aka á honum i staðinn
fyrir bilinn, sem ég átti áður. Ég
fylli tankinn einu sinni I viku fyrir
1000 og ek allt aö 1000 kilómetra
fyrir.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Vill ekki bönn
Pétur Pétursson hringdi:
,,Ég er á móti tillögu
„Magnúsar”, sem skrifaði i
blaðið og mæltist til þess að
kvikmyndin „The Exorcist”
yrði ekki sýnd hérna.
Þessi mynd er nefnilega alveg
frábær. Hún er mjög vel leikin
og finnst mér að stúlkan, sem
haldin er illum anda, hefði átt
að fá óskarsverðlaun fyrir leik
Ég sá þessa mynd i Banda-
rikjunum og varð þá hrifinn af
henni. Að visu skal ég viður-
kenna að hún er dálitið
óhugnanleg.
En ef það á að banna að sýna
myndina hér, er það skerðing á
persónufrelsi. Ég legg bara til,
að þeir sem ekki vilja sjá
myndina, sitji heima.”
„Sýníð sœringa-
meistarann"!
Páll Danielsson skrifar:
„Alveg varð ég hneykslaður
er ég las Visi áðan.
Þarna hafði einhver Magnús
sig að fifli, er hann var að væla
yfir að myndin „The Exorcist”
yrði sýnd hér. Aumingja
manninum er vorkunn. Ef hann
ekki getur horft á svona myndir,
án þess að verða veikur, þá á
hann ekki að fara á bió, þegar
svona myndir eru sýndar.
Mynd þessi heíur það mikið
verið rædd hér i fjölmiðlum, að
allir ættu að vita um hvað hún
fjallar. Hverjum manni er i
sjálfsvald sett hvort hann fer á
bió eður ei.
Myndina þyrfti ekki að banna
nema börnum undir 16 ára
aldri. Aðrir ættu að þola hana,
nema taugaveiklað og hjart-
veiktfólk, sem ekki þarfaðfara
á þessa mynd. Ekki veit ég
hvenær Magnús þessi hætti að
trúa á drauga, og hver er
kominn til með að segja að fólk,
sem fer að sjá myndina, fari al-
mennt trúa á drauga. Auk þess
eru trúmál einkamál fólks, sem
enginn ætti að sletta sér inn i.
Vona að Austurbæjarbíó sýni
myndina.”
Linda Blair — lék stúlkuna, sem djöfullinn tekur sér bólfestu f.
Þegar hún sá myndina i fyrsta sinn, leið yfir hana af hryllingi.
Hér á undan fer sýnis-
horn af viðbrögðum les-
enda við lesendabréfi sem
birtist hér á síðunni á
miðvikudag. Er fróðlegt að
fá fram skoðanir manna á
hinni umdeildu kvikmynd,
sem nú er væntanleg til
landsins innan skamms.
Til gamans viljum við
segja Pétri, sem skrifar
annað bréfanna hér að
ofan, frá þvi, að Linda
Blair, sem fór með hlut-
verk litiu stúlkunnar i „The
Exorcist”, fékk aidrei að
sjá framan I sjálfa sig eftir
að hún hafði verift förðuð
fyrir kvikmyndatöku. Hún
fékk hins vegar að vera við
frumsýningu myndar-
innar, — og þrátt fyrir að
hún væri manna bezt
kunnug öllum brellunum á
bak við myndatökuna, Ieift
yfir hana, þegar hinar
óhugnaniegri senur hóf-
ust....
KVIKMNDAEFTIRUTIÐ
BANNAR EKKI MNDIR
Erlendur Vilhjálmsson, sem er I
kvikmyndaeftiriitinu, hafði
samband við blaðið:
„Ég vil gera athugasemd við
þærröngu hugmyndir sem fram
hafa komið i blaðinu um hlut-
verk kvikmyndaeftirlitsins.
Kvikmyndaeftirlitið starfar
eftir lögum um vernd barna og
ungmenna upp að 16 ára aldri.
Hlutverk eftirlitsins er að
ákveða hvort myndir teljist
sýningarhæfar fyrir börn og
unglinga undir þeim aldri.
Þetta er eina hlutverk okkar,
og við ráðum ekki hvað sýnt er
fyrir fullorðið fólk.
Ef hins vegar er um klám að
ræða I kvikmynd þá er okkur
uppálagtað benda lögreglunni á
það. Fulltrúar lögreglunnar
geta þá séð myndina og sagt
kvikmyndahúsinu, hvort það
yrði kært, ef myndin yrði sýnd.
En það má sem sagt sýna
hvaða mynd sem er hérlendis,
ef hún telst ekki brjóta i bága
við löggjöf um klám.”
ORETTLÆTI I
NOTKUN
GISTISKÝLIS
Jón Þorgeir Guðmundsson
hringdi:
„Mig langar til þess að
minnast aðeins á gistiskýlið i
Þingholtsstræti, sem ætlað er
mönnum sem hvergi eiga
heima.
Ég hef gist þar nótt og nótt
vegna húsnæðisleysis. Þarna
eru tveir vaktmenn starfandi.
Þeir sýna mikla smásmugu-
semi við að visa öllum frá, sem
koma aðeins undir áhrifum til
þess að fá húsaskjól. Þarna eru
14 rúm, en oftast gista þarna
ekki nema 5 til 8 menn á nóttu.
Hinir, sem eru svo ólánssamir
að hafa verið undir áhrifum,
ganga svo úti alla nóttina,
kaldir, svangir og sjúkir. Þetta
finnst mér ekki réttlátt.
Mér finnst, að bæjaryfirvöld
ættu að kippa þessu i lag með
þvi að hafa opinn stað fyrir
hvern sem er, sama I hvaða
ásigkomulagi hann er. Eða þá
að útvega mönnum pláss á
öðrum stöðum, t.d. Gunnars-
holti.
Og ef þetta eru sjúklingar,þá
að setja þá á spitala.”
//
Drápsfögnuður
//
Einar Karlsson skrifar:
VEGNA ómaklegra árása
séra Areliusar Nielssonar á
skotvopn, sem birtust i Visi sl.
fimmtudag:
Grein séra Áreliusar var
byggð þannig upp að fyrst kom
hann með nokkur dæmi um mis-
notkun á skotvopnum og dró af
þvi þær ályktanir, að banna ætti
almenningi að eignast slika
hluti.
Slíkar röksemdir eru að minu
áliti gjörsamlega út I hött. Það
hefir lengi viljað brenna við,
þegar fregnir berast af ýmsum
óhæfuverkum, sem fram-
kvæmdar eru með skotvopnum,
að skuldinni er skellt á skotvopn
almennt. En I raun og veru
skiptir verkfærið alls ekki neinu
máli, þ.e. hvort um er að ræða
byssu,- hnif, kylfu, kjöthamar
eða einhvern annan hlut sem
nota á til likamsmeiðinga,
morð- eða sjálfsmorðstilrauna.
Það er alltaf sá eða sú sem
stjórnar verkfærinu sem ræður
hvort illt hlýzt af eða ekki.
En nú erum við komin að
spurningunni: Höfum við eitt-
hvaö við skotvopn að gera?
Ekki getum við bannað notkun á
hnifum, kjöthömrum o.fl. þvi
við verðum að skera brauðið
okkar, lemja steikina o.s.frv.,
jafnvel þó einn og einn freistist
til að nota slik áhöld til manns-
morða og annarra likamsmeið-
inga. Já, höfum viö eitthvað við
skotvopn að gera?
Aður en lengra er haldið vil ég
greina notkun skotvopna I tvo
meginþætti. 1 fyrsta lagi er um
að ræöa markskyttiri, þar sem
menn skjóta i mark, og hins
vegar veiðimennsku.
Það eru margir sem dá þá
iþrótt að skjóta i mark, enda
krefst slikt mikillar æfingar og
góðra áhalda ef árangur á aö
nást svo vel sé.
Finnst mönnum það eitthvert
réttlæti að banna okkur, sem
stundum þessa iþrótt, að njóta
hennar, aðeins vegna þess að
örfáir menn, annaðhvort hreinir
illvirkjar eða eitthvað truflaðir,
misnota skotvopn. Slikf finnst
mér i hæsta máta fáránlegt. Þá
held ég við ættum fyrr að banna
notkun bifreiða þar sem þær
valda dauða margfalt fleiri
heldur en skotvopn. En auðvitað
er sá möguleiki alveg jafnfrá-
leitur.
En nú kann einhver að spyrja,
hvers vegna I ósköpunum nokk-
ur geti haft af þvi ánægju að
skjóta byssukúlu einhverja
ákveðna vegalengd og reyna að
láta hana lenda I miðpunkt á
pappirsblaði. Þessu myndi ég |
svara með annarri spurningu.
Hvernig I ósköpunum getur
nokkur haft ánægju af þvi að
lyfta einhverjum fjölda af kiló-
um upp fyrir höfuð sitt, eða
hvers vegna eru 22 menn inni i
afmörkuðum rétthyrningi,
hlaupandi á eftir knetti, reyn-
andi að koma honum inn i mark.
Og að ég tali nú ekki um þá sem
hlaupa um grasvelli með kylfu i
hönd og reyna að koma kúluof-
an i holu i sem fæstum höggum.
Vegna þess að þetta eru
iþróttir. iþróttir sem krefjast
æfinga, leikni og kunnáttu.
íþróttir sem margir nota tóm
stundir sinar til að stunda. Og
þar á skotiþróttin sinn tilveru-
rétt eins og aðrar iþróttir.
Nú ætla ég að leyfa mér að
birta smá tilvitnun i bréf séra
Areliusar:
„Eru nokkrar rjúpur sem falla
fyrir skotgleði, öðru nafni
DRAPSFÖGNUÐI (lbr. min)
nokkurra manna, sem læðast
um I litadýrð haustsins, þess
virði að þessi plága (þ.e. skot-
vopn) sé lögð á landsfólkið.”
önnur eins hræsni og felst I
þessum fáu orðum séra Árelius-
ar er áreiðanlega vandfundin.
Ætli það hafi ekki einhvern tima
legið á diski prestsins fiskur sem
einhver ótuktarlegur og lævis
fiskimaður hefur lætt öngli upp
i, eða lamb, sem einhver
„drápsfagnandi” slátrari hefir
aflifaö.
Aður en presturinn lætur slikt
oröagjálfur renna fram úr penna
sinum ætti hann að ihuga að öll
lifskeðja náttúrunnar byggist á
þvi að einn drepi annan sér til
lifsviðurværis. Og hvort fuglinn
sem drepinn er til matar er ali-
fugl eða villtur fugl, þar sé ég
engan mismun á. En aftur á
móti sér presturinn greinilega
mikinn mun þar á.
Skoðun min er sú að það leysi
engan vanda að banna skot-
vopn.
Er það ekki heilbrigðari lausn
á vandanum I sambandi við
misnotkun á skotvopnum að efla
starfsaðstöðu þeirra sem eiga
að lækna fólk sem á einhvern
hátt er þannig truflað á sinni að
það fremur ýmis óhæfuverk
vegna sjúkleika sins?
Þar er ég viss um að séra
Arelius er sammála mér. Við
skulum öll ráðast að sjálfu
meininu, en ekki einhverju
áhaldi, sem þegar öllu er á botn-
inn hvolt kemur kjarna málsins
ekki vitund við.”