Tíminn - 05.05.1966, Blaðsíða 3

FIMMTUDAGUR 5. maí 1966
TIMINN
heimilis að Sogavegi 46. Guð-
björn er 18 ára að aldri og starf
ar við hitaveituframkvæmdirn-
ar hjá Verk h.f.
— Hvernig fellur þér starfið,
Guðbjörn?
— Það er alveg þolanlegt.
Ég vinn hér frá kl. 7.20 á
morgnana til kl. 6.00 á kvöld-
in. Ég hef samt' í hyggju að
breyta til innan tíðar. Helzt er
ég að hugsa um að læra húsa-
smiði, en gæti líka hugsað mér
að verða rafvirki.
— Hvenær verður þessum
hitavéituframkvæmdum hér í
smáíbúðahverfinu lokið?
— Ég verð nú að játa að ég
veit það ekki. Ég geri samt
ráð fyrir að hitaveitan verði
komin hingað eftir 2—3 ár, eða
að minnsta kosti vona ég það.
Það er að minnsta kosti mikil
nauðsyn að þessu verði lokið
sem allra fyrst, því að allar
þessar lagnir hafa í för með
sér mikið umrót og rask í göt-
unum. Ég verð að bæta því við,
að göturnar hér í smáíbúahverf
inu hafa um árabil verið fyrir
neðan allar hellur. Þegar rign-
ir þá er hér allt í aur og leðju
en í þurrki fyllir rykið hvers
manns vit. Ég held, að ástand-
ið í gatnagerðarmálunum sé
langsamlega verst hér í smá-
íbúðahverfinu og Bústaðahverf
inu og náttúrulega líka í nýju
hverfunum aujc þess eru gang-
stéttir gersamlega vanræktar.
— Hvað gerir þú helzt í tóm
stundum þínum?
— í vetur hef ég farið mik-
ið á skauta og skíði. Mér finnst
útilífið mjög skemmtilegt. Einn
ig fer ég á dansleiki. Hins veg-
ar er alls ekki hægt um vik fyr
ir okkur unga fólkið að kom-
ast á þá skemmtistaði sem við
helzt kjósum. Einu staðirnir,
sem minn aldursflokkur kemst
inn á er Silfurtunglið og Breið
firðingabúð. Þangað komast
unglingar 18 ára gamlir en
þeir fá ekki afgreiðslu á áfengi
fyrr en 21 árs. Ég held að ég
mæli fyrir munn allra minna
kunningja, þegar ég segi að
við séum mjög óánægðir með
þá Skemmtanaaðstöðu, sem
borgin býður upp á fyrir okk-
ur.
— Nú eru nokkur brögð að
því, að unglingar undir 21 árs
og jafnvel undir 18 ára aldri
hafi áfengi með höndum.
Hvernig fara unglingar að ná
í það?
— Aðallega með því að láta
fullorðið fólk kaupa það fyrir
sig og svo iðulega hjá sprútt-
urum.
— Hefur fólk á þínum aldri
áhuga á þjóðmálum?
— Ég held, að fólk á mín-
um aldri lesi blöðin að ein-
hverju leyti að minnsta kosti.
Þó held ég að unga fólkið
hugsi lítið um dægurmálin. Ég
held að við ættum að gera það
í miklu ríkara mæli. Það yrði
efalaust mjög til bóta, ef að
það yrði tekið upp tveggja
flokka kerfi á íslandi. Við ætt-
um að stefna að því hið allra
fyrsta.
Við berjum að dyrum að
Bergþórugötu 45 hér í bæ. Hús-
móðirin, Þórunn Styff Gísla-
dóttir, 25 ára gömul birtist i
dyrunum og býður okkur inn.
Þórunn býr hér ásamt eigin-
Elríkur Rósberg viS vinnu sína.
Við hittum að máli Eirík
Rósberg, rafvirkjanema, til
heimilis að Barónsstíg 61. Ei-
ríkur er 21 árs að aldri og lýk-
ur sveinsprófi í sumar.
— Hvar vinnur þú, Eiríkur?
— Ég vinn hjá fyrirtæki,
sem heitir Ljósvirki h.f. Mér
líkar ágætlega við starfið, en
kaupið mætti að sjálfsögðu
vera hærra, segir Eiríkur hlæj
andi. Ég vinn öll algeng raf-
virkjastörf, bæði við raflagnir
og ei-ns ek ég um bæinn og
geri við eða set upp ljós eða
önnur rafmagnstæki.
— Þú ekur á eigin bíl Hvað
finmst þér helzt að í umferðar-
málum?
— Það, sem fyrst og fremst
er að, er að mínu áliti, að
fólk sýnir hvert öðru ekki nægi
lega mikla tillitssemi. Það gild
ir ekki síður um gangandi fólk
en ökumennina sjálfa. Ég held
að borgaryfirvöldin verði að
gera enn meira af því að kenna
fólki að hegða sér vel í um-
ferðinni. Það þýðir ekki að
setja reglur, ef þær eru að
engu hafðar. Nú svo þarf að
sjálfsögðu að leitast við að
skipuleggja umferðina sem
allra bezt eins og allt annað
í nútíma þjóðfélagi. Bn því
miður hafa margar framkvæmd
ir borgarinnar einkennzt af
handaihófskenndum aðgerðum.
Eins ogt .d. að staðsetja þann-
ig sorpeyðingarstöðina að hún
verður eftir örfá ár í mið-aust
urhluta borgarinnar, ásamt
allri sinni góðu lykt og fagra
umhverfi. Þá er ég heldur ekk-
ert sérstaklega hrifinn af
ódauninum sem leggur frá síld
arbræðslunum hér í borginni.
— Hvað gerir þú helzt í tóm
stundum þínum, Eiríkur?
— Eg spilaði á trompet hiá
.Lúðrasveitinni Svanur í fimm
ár, en er nú nýlega hættur því
vegna atvinnunnar. Ég var líka
um árabil mjög virkur í skáta-
hreyfingunni og hafði af því
mikla ánægju. Við vörðum mikl
um tíma, ég og félagar mínir
til að byggja skíðaskála fyrir
ofan við Kolviðarhól. Ég er
trúlofaður 19 ára stúlku, Bíbí
Sveinsdóttur.
— Eruð þið búin að stofn-
setja heimili?
— Nei, ekki ennþá en við
hyggjumst gera það þegar
tækifæri gefst til. Hins vegar
er allt annað en auðhlaupið að
því að stofnsetja heimili nú til
dags í þessu dýrtíðarflóði. Við
unga fólkið hljótum að gera
þá kröfu til hins opinbera, að
það skapi okkur aðstöðu til að
eignast þak yfir höfuðið, en
skilyrðin til þess eru allt ann
að en góð nú til dags.
Inni í smáíbúðaliverfi hittum
við að máli ungan Reykvík-
ing, Guðbjörn Gunnarsson til
Gunnbjörn Gunnarsson
manni sínum, Bjarna Kjartans-
syni, mjólkurfræðingi og þrem-
ur börnum þeirra. Við t.yllum
okkur niður í eldhúsinu yfir
kaffibolla og leggjum fyrir
hana nokkrar spurningar.
— Hvernig finnst þér að-
staða ungs fólk til að eignast
eigið húsnæði?
— Hún er vægast sagt mjög
slæm. Við erum núna nýbyrj-
uð að byggja litla íbúð. Við
verðum að sjálfsögðu að leggja
mjög hart að okkur til að geta
klofið byggingarkostnaðinn, t.
d. verð ég að vinna nokkra
tíma á kvöldin, meðan eigin-
maðurinn passar börnin. Auk
þess getum við sáralítið veitt
okkur af veraldlegum munaði.
Ég geri ekki ráð fyrir, að við
getum gert það á næstunni. Ég
vildi gjarnan hafa tækifæri til
þess að vinna úti nokkra tíma
á dag. Eins og ástatt er núna
með barnagæzlu, þá er alveg
ómögulegt að koma börnunum
fyrir nokkra stund, hvorki á
daginn eða kvöldin. Það er af-
leitt að giftar konur hafi ekki
aðgang að barnaheimilum, sér-
staklega fyrir ungar húsmæð-
ur sem eru að reyna að koma
þaki yfir höfuðið eða koma
undir sig fótunum. Auk þessa
held ég, að það gæti líka verið
ánægjulegt fyrir húsmæður að
vinna úti nokkra tíma á dag.
Ég vildi gjarnan koma þeirri
Þórunn Gísladóttir
hugmynd á framfæri hvort ekiki
væri mögulegt fyrir stærstu fyr-
irtæki bæjarins að koma upp
barnagæzlu fyrir húsmæður
sem störfuðu við fyrirtækið,
þannig að þær gætu tekið börn
in með sér í vinnuna. í þessu
sambandi koma mér frystihús-
in eða fiskiðnaðurinn í hug.
Það eru áreiðanlega margar
húsmæður sem myndu vilja
vinna í fiskvinnu eða annarri
vinnu hluta úr degi, ef þær
gætu komið börnum sínum fyr-
ir á öruggum stað á meðan.
— Þú minntist á fiskiðnað-
inn, Þórunn, finnst þér ekki
erfitt að fá góðan eða fjöl-
breyttan fisk hér í bænum?
— Jú. fiskverzlunin hefur
verið mjög slæm undanfarið, ég
verð líka að segja, að ég er
þrumulostin yfir þeirri gífur-
legu hækkun á fiski, sem varð
um daginn. En það er svo sem
ekki bara á þessu sviði sem
verðhækkanir verða. Fiskur er
bara snar þáttur í fæðu al-
Svavar Helgason
nings, að ég er hrædd um
þessi verðhækkun hafi al-
egar afleiðingar fyrir mörg
nili.
- Það er þá heldur lítill
til að sinna þínum áhuga-
um?
— Já, því miður gefast okk-
jr sjaldan tækifæri til að njóta
þess að vera ung. Við hjónin
höfum mjög gaman af að fara
út að dansa og sömuleiðis að
fara í kvikmyndahús og leik-
hús, en eins og ég sagði áðan
þá verðum við að passa bless-
uð börnin og barnfóstrur eru
nú ekki á hverju strái nú til
dags. Eg held að það sié mjög
hættulegt fyrir ungar húsmæð-
ur að loka sig alveg inni á
heimili sínu og umgangast lít-
ið annað fólk. En þessar verð
hækkunaröldur sem alltaf rísa
og verða hærri og hærri hindra
það, að maður geti nokkunr
tíma veitt sér frjálsa stund.
Við Breiðagerðisskólann,
sem er stærsti barnaskólinn í
Reykjavík núna með um 1200
nemendur, kennir meðal ann-
arra, ungur kennari, Svavar
Helgason, til hcimilis að Leifs-
götu 15. Hann hefur komið
mikið við sögu í félagsmálum
barnakennara, m.a. verið for-
maður félags barnakennara í
Reykjavík og á nú sæti í stjórn
Sambands «1. barnakennara.
Við hittum Svavar að máli á
dögunum og fengum að leggja
fyrir hann nokkrar spurningar.
— Hvenær útskrifaðist þú úr
Kennaraskólanum, Svavar?
— Það var 1954. Fyrsta vet-
urinn kenndi ég við ísaksskól-
ann, en allt frá stofnun Breiða-
gerðisskólans haustið 1955 hef
ég kennt við hann. Þetta er
stærsti skólinn í borginni, þar
sem eingöngu eru börn. í fyrra
vorum við með á 14. hundrað
nemenda, en í haust tók Hvassa
leitisskólinn við nokkrum
hluta þeirra, svo að nú eru
nemendurnir hjá okkur rétt
um 1200.
— Hvað er kennaraliðið fjöl
mennt hjá ykkur?
— Föstu kennararnir eru 36,
en stundakennarar 7. Við erum
ekki fleiri vegna þess, að
þetta eru flest ungir kennarar
og ■ því enn með fulla tíma-
skyldu, sem er 36 stundir, en
við 55 ára aldur minnkar þessi
tímaskylda í 30 stundir.
— Og það er tvísett hjá ykk-
ur?
— Já, alveg tvísett. Við höf-
um tvö önnur hús í takinu,
svonefndan Háagerðisskóla og
ennfremur höfum við fjóra
bekki í félagsheimili Víkings.
Yfirleitt er um bekkjakennslu
að ræða og hver kennari kenn-
ir tveimur bekkjum. Þó er
nokkuð um að húsmæður með
Kennaraskólapróf kenni einum
bekk, sem er talið vera % hlut-
Framhaid a 14. síðu.