Tíminn - 14.05.1966, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 14. maí 1966
TIIVIINN
Síðan hefur viðfangsefninu verið sinnt á hverju ári. Leyni-
lögreglumenn heimsins eru á einu máli um að þjarma
verði betur að þeim körlum og konum sem gera sér
vændi annarra að tekjulund.
Skýrslugerð um þessi afbrot hefur verið endurbætt víða
um lönd, en rfægast er mál Messina-bræðranna, sem urðu
stórauðugir menn á vændishúsarekstri.
Messina-bræðurnir komu sér upp aðdráttarleiðum fyrir
ungar stúlkur um Vestur-Evrópu þvera og endilanga. Að-
ferðin var ósköp einföld. Eugéne, sá elzti, og aðrir bræð-
urnir ferðuðust um Evrópu og leituðu að laglegum stúlk-
im. Þeir voru kænir og samvaldir og lögðu sig einkum
eftir stúlkum af góðum ættum. Þegar Eugéne og Carmelo
hittu fallega, tvítuga stúlku á dansleik í Blankennberghe,
kynnti Eugéna sig sem Alexander Miller og kallaði bróður
sinn, sem var sama paddan og hann sjálfur, Carlos Merino.
Stúlkan hét Marie-Jean og var frá Liége en þarna stödd
í fríi ásamt móður sinni, sem var ekkja. Eugéne var ekkert
annað en kurteisin og hugulsemin. Hún tók eftir ríkmann-
legum klæðnaði hans. Hann keypti ekki annan drykk en
kampavín og sýndi móður hennar alúð og umhyggju. Hann
kvaðst vera ógiftur og bauð henni í ökuferð í Mercedes-
bíl sínum. Henni fannst til um kurteisi hans en þó einkum
munaðinum, sem hann bar með sér og alltaf er fyrsta
bragðið til að lokka út á lastabrautina. Brátt bauð hann
henni út aftur með leyfi móður hennar, og í þetta skipti
var hún kynnt fyrir bróður hans og skartklæddri konu frá
London. Þau þrjú grennsluðust varlega eftir ætt Marie-Jean
og fóru síðan með hana í lúxusíbúð við Avénue Louise,
hefðargötu Brussel. Þetta var endastöð kvennaveiðarkerfis-
ins í Belgíu.
Þessi svarthærða og fölleita stúlka lýsti íbúoinni síðar
fyrir mér: — AUt var þarna af dýrasta tagi, sagði hún.
- Baðherbergið var ríkmannlegra en ég hef nokkru sinm
séð nema í kvikmyndum. Teppin voru svo þykk að líkast
var að maður gengi á Iofti, og alls staðar var þjónustúfólk.
Eugéne Messina sagði henni að hann ætti svona íbúðir
í London, París, Róm, Vín og Hamborg. Hann gerði henni
síðan fyrsta „tilboðið," bað hann að dvelja með sér um
helgi í Vestur-Þýzkalandi, en hún neitaði. Þetta kvöld
reyndi hann að kyssa hana, en hún færðist undan.
En Marie-Jean var ekki nema tvítug, hafði ekki kynnzt
mörgum karlmönnum og áreiðanlega engurn sem komst
í hálfkvisti við hvíta þrælasalann í auðæfum og fsmeygi-
legri framkomu. Eftirgangsmunir hans voru ekkert annað
en margreyndur forleikur að því að lokka ungar stúlkur
í hóruhús hans í London. Næsta stigið hefði verið að
ganga í augun á henni með ríkmannlegum lifnaðarháttuni
og dýrum gjöfum, tæla hana síðan og niðurlægja þangað
til hún ætti sér ekki framar uppreisnar von. Lokastigið
hefði orðið hótun um að skýra móður hennar frá hvernig
komið væri.
Unga og óreynda stúlkuna grunaði ekkert, hún gekkst
upp við gullhamra hans og þáði næsta boð frá honum.
Kampavínið var veitt örlátlegar en nokkru sinni fyrr. Þetta
var dásamlegt, rómantískt kvöld. Um ellefuleytið fóru þau
í Hrosshálsklúbbinn í Knocke, dýrum sumardvalarstað, til
að dansa.
Á miðnætti bntust allt í einu vopnaðir, belgiskir leyni-
lögregluþjónar. Eugéne Messina var þrifinn úr örmum
undrandi stúlkunnar. Hún horfði á leynilögregluþjón taka
skammbyssu frá belti hans og handtaka hann ásamt Carmelo
bróður hans.
Marie-Jean var svo heppinn að sleppa ósködduð, og ég
hef talað við aðra sem einnig tókst það, Annie Marie frá
Brussel. Hún hitti Eugéne Messina á dansstað, hann kallaði
sig líka Miller í það skipti og notaði sina gamalkunnu
aðferð. Hann bað hana að kalla sig Gino og kvaðst vera
kjötsali. Farið var með hana í sömu Iúxusíbúðina við
Avénue Louise, hann bauðst til að gefa henni loðkápu
og bauð henni að fara með sér til London „til
að skemmta sér og eiga góða daga“. Hún neitaði boðinu
Belgiska lögreglan var tvo daga að ganga úr skugga um
hverjir þessir melludólgar voru, en þegar því var lokið
var Álþjóðalögreglan beðin aðstoðar og leynilögreglumenn
víða uih Evrópu hófu eftirgrennslan. Leit var gerð í lúxus-
íbúðum bræðranna. í íbúð í Knocke fannst handvélbyssa
22
iðrast þess seinna. Leyfið henni
að fá eins marga gesti og hún
vill — svo framarlega sem þeir
dvelja ekki mjög lengi, hafið
ofan af fyrir henni. Ég mun koma
aftur eftir nákvæmlega viku.
Hann stóð á fætur og þegar Jill
fylgdi dæmi hans, færði hann sig
fjær, staðnæmdist og sneri aftur
til baka. í þetta sinn var kímnis-
glampi í augum hans þegar þau
mættu hennar.
— Ég þarf ekki að minna yður
á, hann lækkaði róminn, — að
unga daman er einþykk og fast-
lega ákveðin í að hafa sítt fram.
Ég hef auðvitað gefið Falvonby
lækni fyrirmæli mín, en ef hann
skyldi vera tældur til að — ganga
fram hjá þeim, skuluð þér vera
mjög ákveðnar.
Jill leit örvæntingarfull á hann.
— En — herra Carrimgt. þér hald
ið þó ekki að hann geri það? Ég
— það mundi verða erfitt fyrir
mig að skipta mér af því, ef —
— Hlustið nú á, sannleikurinn
er sá, að ég vil alls ekki fara
burt á þessu stigi málsins, en það
er mikilvægur fundur í Edin-
borg og mér er ómögulegt annað
en að sækja hann. Til allrar
óhamingju er Falvonby læknir
ekki sammála mér í að láta sjúkl-
inginn halda svona mikið kyrru
fyrir. Ef málið væri í hans hönd-
um mundi hann strax láta hana
standa í fæturna.
Jill sagði ósjálfrátt: — Hann
skal ekki gera það — nema með
því að stíga fyrst yfir lík mitt!
— Ágætt. En áður en þér deyj-
ið skuluð þér fara til yfirhjúkr-
unarkonunnar, hún mun styðja yð-
ur. Augu hans glömpuðu. — Ég
er ekki mjög hræddur við það sem
læknirinn kann að gera — það er
aðeins það, að hann gæti gefið
í skyn, að ef hann ætti að segja
álit sitt — ! Og hún gæti fengið
þá hugmynd, að það mundi ekki
skaða neitt ef hún vildi óhlýðnast.
Ég reiði mig á yður. Hann rétti
úr hendina. — Verið þér sælar að
sinni.
Þau tókust þétt og snöggt í
hendur og síðan var hann hlaup-
inn níður stigann — það var ein
kennandi fyrir hann að bíða aldr-
ei eftir lyftunni.
Jill stóð kyrr andartak, síðan
sneri hún sér aftur að gluggan-
um og lagði hendina ósjálfrátt á
hjartað sem barðist skyndilega
miklu örar en það átti vanda til.
Undarlegur og óskiljanlegur
maður' En hversu auðveldlega gat
hann ekki fengið mann til ð
finnast ekkert vera til sem mað-
ur ekki vildi gera fyrir hann, jafn
vel þó það þýddi að maður yrði
að skera hjarta sitt í litla bita og
— næra einhvern, sem hann hafði
miklu meiri áhuga á með þeim.
Það var ekki langt síðan að
hún hafði verið að segja við sjálfa
sig að hún hefði læknazt af þessari
flónsku. Og samt hafði snerting
handar hans vald til að koma blóði
hennar á hreyfingu, að fylla hana
ósegjanlegri þrá.
Jill starði annars hugar á grein-
ar kastaníutrésins og hún vissi, að
sá tími var kominn, að hún varð
að haetta að draga sjálfa sig á
tálar. Ást var ekki eins og mislinj
ar eða einhver önnur tegund af
læknanlegum sjúkdómi — að
minnsta kosti ekki hennar ást. Og
því var henni fyrir beztu að
sætta sig við hana, geyma hana
læsta í hjarta sínu þar sem eng-
inn mundi nokkru sinni vita af
henni. En einhvern vegin horfð-
ist hún í augu við það sem hún
hafði fram að þessu litið á sem
veikleika og flónsku án þess að
finna til minnstu niðurlægingar.
Var Vere ekki nýbúinn að segja
að hann treysti henni?
Það var eitthvað að vera hreyk
in af . . .
IX. kapituli.
Þegar Jill kom út úr lyfjabúð-
inni stanzaði hún, strauk hend-
inni yfir ennið og andvarpaði
ósjálfrátt.
Lyfjabúðin var í nýju álmunni
þar sem barnadeildin og skurð-
stofan voru einnig til húsa, þar
sem allt sem bar keim af einka-
heimili hvarf og varð að hvítu,
nýmóðins sjúkrahúsi.
Við enda langa gangsins opn-
uðust dyrnar út í garðinn. Jill
stóð og horfði þangað og fann
til óvenjulegrar þreytu. Dagarnir
fimm sem liðnir voru síðan Vere
Carrington fór, höfðu venð anna
samir, ekki vegna þess, að sjúkl-
ingur hennar þarfnaðist mik'llar
hjúkrunar Þvert á móti þvi sem
hún hafði búizt við tók Sandra
þessum hluta bata síns furðulega
létt Það var varla 'hægt að segja
að hún kvartaði, hún gerði allt
sem henni var sagt og virtist fús
til að halda áfram endalaust svo
framarlega sem hún var viss um,
að hún gæti á endanum tekið upp
þráðinn aftur í starfsferli sínum.
Þannig að eina vandamálið var,
að forða henni frá að fcomast i
mikla geðshræringu og eyða of
miklu af þeirri orku og kröítum
sem var svo nauðsynlegt að varð
veita. Daufa, áhyggjufulla stúlk
an frá tíma uppskurðarins var
horfin, og að fást við hina raun-
verulegu Söndru, sem hafði raf
magnaðan og fjörugan oersónu-
leika, var einum of mikið fynr
daghjúkrunarkonu hennar sem
varð að sjá um að henni leiddjst
ekki, án þess að láta hana reyna
| ol mikið á sig.
Síðan gestabanninu hafði vcrið
aflétt, höfðu vinir hennar streymt
að og sjúkrahúsið var allt á iði
þar sem hver fræga personrin ai
annarri — teikhús — >g dan.-
stjörnur og eigendur nafna sem
■ voru vel þekkt í samkvæmislífinu
___________________________n
og bókmenntaheiminum — stigu
út úr bílum sínum eða komu í
leigubílum frá næstu járnorautar-
stöð.
Sandra var alls ekki heirnsk og
þar sem hún hafði aldrei þjáðst
aí ofmetnaði þrátt fyrir allan sinn
frama, var hún afar vinsæl.
Hún hafði alltaf fengið mikið
af blómum, en nú var herbergi
hennar bókstaflega eins og blóma-
búð á daginn, svo ekki sé ta'aö
um alls konar fallegar gjafir. pg
hrúgur af sælgæti — hún serníi
hjúkrunarkonunum næstum aJit
sælgætið og deildi blómunum með
sjúklingum sem ekki voru eins
heppnir. Það var enginn vafi á
þvi, að hversu spillt og sértunduð
sem hún kunni að vera að suma
leyti, var hún sannarlega elsku-
leg manneskja, og það var jafnvel
minni vafi á því, að hver karl-
maður sem kom að heimsækja
hana var reiðubúinn að fleygja
sér flötum fyrir þessa fallega fæt-
ur — að einn góðan reðuvdag
mundi hún vera farin að dansa
aftur á hjörtum þeirra. Hún var
svo heppin, að vera einnig vinsæl
meðal kynsystra sinna — Jill virt-
ist sem vinkonur hennar héidu
jafn mikið upp á hana, og þaö
virtist undarlega lítil afbrýðjsemi
í þessari vináttu.
Já, Sandra var töfrandi mann-
vera, og það væri ómögulegt að
ásaka nokkurn mann fyrir að
elska hana. Satt að segja virtist
það ómögulegt, að maður — nema
hann væri blindur, eða hjarta hans
örugglega bundið einhvers staðar
annars staðar — félli ekki fyrir
henni.
Hr. Carrington mundi án efa
verða ánægður yfir framíövum
þessa mikilvæga sjúklings þegar
hann kæmi — en hann var vænt-
anlegur að tveim dögum lið’ium.
Þrátt fyrir allar annirnar haiði
þessi vika virzt undarlega !öng.
Jill andvarpaði aftur, í þetta skipti
óþolinmæðilega. Það var .nas:a
firra, að það að sjá ekfci vissa
persónu nokkrar mínútur á dag
léti hann virðast helmingi leneri.
Það var ekki til neins að láta
sem hún saknsrði hans ekki Hún
velti því fyrir sér hvort hann
mundi verða ánægður með frammj
stöðu hennar, aðvörun hans hafði
vissulega verið nauðsynleg, því
enginn hafði fallið jafn fla'ur fyr
ir Söndru og Falconby læknir —
og eina merki Söndru um óanægjn
hafði verið i gær, þegar hún sajði
við Jill:
— Læknirinn viðurkenndi í dag
að ef hann bæri ábyrgðina, mundi
hann láta mig byrja að ganga —
bara nokkur skref.
— Jæja, þú hlýtur að haía kom-
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 14. maí
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádeg
isútvarp 13.00 Óskalög sjúkl-
inga Kristín Anna Þórarinsdoit
ir kynnir
lögin 14.30
í vikulokin
16.00 Á nótum æskunnar 16 30
Veðurfregnir Þetta vii ég hevra
Kristín Sveinbjarnardóttir vel
ur sér hljómplötur 17.35 Tom
stundaþáttur barna og ung!-
inga 1800 Söngvar 1 iéftum
tón- 18.45 Tilkynningar 19.20
Veðurfregnir 19.30 Fréttir 20.
00 „Sómi íslands suður i Genf“.
gamansaga eftir Gísla J \st-
þórsson Höf flytur 20.25 Kór
söngur: Karlakór Reykjavíki.”-
syngur. Stj • ^áll Pampichler
> Pálsson 21 05 Leikrit Þioflleik
hússins: „Á rúmsjó" gaman-
i' leikur eftir Slawomir Mrozak,
Leikstj Baldvin Hahdorsson.
22 00 Frétir oe veðurfregnir.
| Fréttir og veðurfregnir 2215
Danslög. 24.00 Dagskrárlok.
1