Vísir - 23.01.1975, Page 7

Vísir - 23.01.1975, Page 7
Vísir. Fimmtudagur 23. janúar 1975. 7 cTVIenningarmál ★ ★ ★ ★ STJÖRNUBÍÓ: ,JHE LAST PICTURE SHOW#/ Bogdanovich — trúr uppruna sínum Stjörnubió: „The Last Picture Show”. Leikstjóri: Peter Bogdanovich Leikendur: Timothy Bottoms, Jeff Bridges, Cybill Shepherd, Ben Johnson, Cloris Leachman. „Mér finnast lista- menn i hverju landi njóta sin bezt, þegar þeir eru trúir eigin upp- asta ári. - Bogdanovich leikstýrði einnig þeirri mynd og i aðalhlutverkum voru þau Ryan O’Neal og Barbra Streisand. Myndin „What’s Up, Doc?” var nokkurs konar stæling á bandariskri hringavitleysu gamanmynd, en afstaða Bogdanovich er sérstæð á þann hátt, að hann sækir mest af sinum áhrifum til sér eldri manna i kvikmyndagerð og felur ekki þau áhrif, sem hann hefur orðið fyrir Jacy (Cybill Shepherd) reynir að verða sér úti um nýjan félaga. I þetta sinn leggur hún til atlögu við Sonny (Timothy Bottoms). runa. Bandariskir leik- stjórar hafa orðið fyrir það miklum áhrifum af Antonioni, Fellini, Berg- man og Godard, að þeir hafa tapað sinum bandarisku einkennum. Ég tel nefnilega, að hinn bandariski þáttur i bandariskri kvikmynda- gerð hafi ætið verið hennar höfuðkostur”. Hér er það leikstjórinn Peter Bogdanovich, höfundur myndar- innar „The Last Picture Show”, sem lýsir skoðunum sinum á bandariskri kvikmyndagerð. Nafnið Bogdanovich ætti að hljóma kunnuglega i eyrum eftir að myndin „What’s Up, Doc?” var sýnd i Austurbæjarbiói á siö- af þeim. Mest dálæti hefur Bogdanovich á leikstjórunum John Ford og Howard Hawks. Kveikjan að myndinni „What’s Up Doc?” var reyndar kvikmynd Hawks „Bringing Up Baby” frá árinu 1938 og ýmis atriði i mynd Bogdanovich voru beint tekin Ur henni og ýmsum skyldum mynd- um. 1 kvikmyndinni var sýnt úr Bugs Bunny mynd og nafnið „What’s Up, Doc?” þaðan dregið. 1 myndinni, sem nú er sýnd I Stjörnubiói, er á sama hátt sýnt úr tveim gömlum myndum. Fyrri þátturinn er úr mynd Vincente Minelli (föður Lizu Minelli) „Father of the Bride” frá 1950 með Elisabeth Taylor i einu aðal- hlutverkanna. Siðari þátturinn er úr myndinni „Red River” frá 1948, sem leikstýrð var af John Ford og með John Wayne i aðal- hlutverki. Þessir stuttu þættir Það slettist upp á vinskapinn hjá Sonny (Timothy Bottoms) og Duane (Jeff Bridges) þegar báðir girnast sömu stúlkuna. undirstrika skyldleikann, sem „The Last Picture Show” á við myndir frá þessum árum. Sýning myndanna á sér stað i kvikmyndahúsinu i Anerene i Texas árið 1951. Eina ánægja bæjarbúanna i hinum draugalega og niðurnidda bæ er að sækja kvikmyndahúsið og knattborðs- stofuna. Nú er sjónvarpið aftur á móti aö hefja innreiö sina og kvikmyndahúsið fer halloka i baráttunni við hina nýju tækni. Kvikmyndahúsið efnir til siðustu sýningar og sýnd er myndin „Red River”. Arið 1951 eru unglingarnir Sonny (Timothy Bottoms), Duane Jackson (Jeff Bridges úr „Fat City”) og Jacy Farrow (Cybill Shephard, lék Kelly i „Söguleg brúðkaupsferð” i Nýja biói) að vaxa úr grasi. A þessu ári mótast hver unglinganna mjög mikið, þar til leiðir þeirra skiljast undir iokin. Þetta eru þeir timar, er elsk- endur stigu heizt ekki út úr bilum sinum nema til að fara i bió og þá til að elskast á aftasta bekk frek- ar en að horfa á forfeður sina þeysa um á hestbaki i einhverri kúrekamyndinni. Bærinn Anerene er það litill, að enginn má hnerra öðru visi en það sé á allra vitorði og fátt virðist tengja ibúana við umheiminn. Þótt þjóðvegur liggi um bæinn kemur það aðeins einu sinni fyrir að aðkomufólk nemi þar staðar og þá vegna þess, að ekið var yfir aumingja, sem var að sópa veg- inn. A þessari stuttu viðdvöl eina aðkomufólksins kemst það aö þvi, að ibúar bæjarins séu skritnir orðnir af einverunni og hraða sér þvi á brott á ný. Leikurinn i myndinni er mjög góður. Ruth Popper hlaut Öskars- verðlaunin fyrir leik sinn i hlut- verki eiginkomu iþróttakennar- ans, sem Sonny heldur við og Ben Johnson fékk sömu verðlaun fyrir að leika Sam the Lion, eiganda knattborðsstofunnar, veitinga- búðarinnar og kvikmyndahúss- ins. Hann trúir enn á hefðbundnar venjur kúrekanna og þegar hann fellur frá er eins og bærinn tapi hluta af kjölfestu sinni. Sam lifði enn i minningu þeirra tima, er hann hélt við Lois Farrow móður stúlkunnar Jacy, sem nú virðist með ástarævintýrum sinum ætla aö feta dyggilega i fótspor móður sinnar. Munið þið eftir Eileen Brennan, er leikur Billie i „The Sting”. Hér tekst henni mjög vel upp i hlut- verki framreiðslustúlkunnar Genevieve. Hún og Cybill Shep- herd (Jacy) voru er siðastfréttist að leika ásamt Burt Reynolds i nýjustu mynd Bogdanovich, er ber nafnið „At Long Last Love” og verður væntanlega frumsýnd erlendis bráðlega. Eins léku þær báðar i myndinni, sem Bogdano- vich lauk við þar á undan og bar nafnið „Daisy Miller”. Til að tengja myndina „The Last Picture Show” enn betur við þann tima, er hún fjallar um, hef- ur Bogdanovich brugðið á það ráð að taka hana i svart-hvitu en ekki i litum. Það þarf allmikið áræði til að taka aftur upp þetta van- rækta form, þegar liturinn hefur verið allsráðandi um áraraðir. Það er hálfgerður léttir að fá að sjá nýja svart-hvita mynd og fyrir myndina „The Last Picture Show” er þetta form vel til fund- ið. 1 upphafi litmyndaframleiðsl- unnar völdu kvikmyndahöfundar á milli lita og svart-hvitrar myndatöku eftir þvi hvaö átti bet- ur við. Kannski verður nú aftur farið að velja milli þessara tveggja forma. Aftur á móti er það athyglis- vert, að Bogdanovich notar ekki tónlistina á sama hátt og fyrir- rennarar hans gerðu. Það virðist siður hjá honum að setja ekki tón- list inn á nema þvi aðeins að út- varp, sjónvarp eða plötuspilari á myndinni gefi tilefni til þess. En eins og við vitum tiðkaðist það um 1950 að setja inn tónlist til að undirstrika allar athafnir persón- anna. Skipti þá engu máli hvort hljómsveit var nokkurs staðar nálægt eða ekki. Með myndinni „Last Picture Show” sannar Bogdanovich raun- ar orð sin i upphafi þessarar greinar. Með þvi að vera trúr fyrirrennurum sinum og hinni bandarisku hefð i kvikmyndagerð tekst honum mjög vel upp. Mann- lifið i andlausum bandariskum smábæ hefur oft áður orðið við- fangsefni þarlendra kvikmynda- höfunda, en Bogdanovich hefur hér tekizt að skapa blákalda mynd um þennan þátt þjóðlifsins, lausa við hvers konar væmni. Kvikmyndahúsin i dag: + + + + Stjörnubíó: „The Last Picture Show” + + + + Tónabió: „The Last Tango in Paris” + + + + Laugarásbió: „Gildran” -r Nýja bió: „Uppreisnin á apaplánetunni”. POPPKORNIÐ VAR ÁGÆTT Nýja bió: Uppreisnin á apapián- etunni. Leikstjóri: J.Lee Thompson. Leikendur^ Roddy McDowall, Don Murray, Richardo Mantal- ban o.fl. Ekki er nóg með að mynd þessi fjalli um apa, heldur virðist hún einnig gerö af öpum og fyrir apa. Eins og búast mátti við af þessum forfeðrum okkar er framleiöslan hin frumstæðasta, en þó efast ég ekki um, að Siggi vinur okkar simpansi i Sædýrasafninu myndi skemmta sér bærilega yfir til- tektum bræðra sinna. Hvaða er- indi mynd þessi á aftur á móti i Nýja bió læt ég aðra um að svara. Ekki nóg með það, heldur er hún bönnuð börnum innan 12 ára, þótt hún virðist fyrst og fremst tileinkuð þeim, sem eru innan við þann aldur. Þegar allt annað hefur brugöizt má gripa til þess örþrifaráðs i hléinu að fá sér poppkornsbirgðir til að fleyta sér yfir seinni helm- inginn af endaleysunni. Þar eð það, sem vel er gert, skal ætiö viðurkennt, skal játað að popp- kornið var með ágætum, lengra nær lofgerðin ekki. Hér er á ferðinni fjórða myndin i apaflokknum. Fyrsta myndin var með ágætum og nutu hinar sem á eftir komu góðs af henni. Nú hefur hins vegar öll inneignin verið tekin út, og þetta siðasta til- legg i apaævintýrið liður hálf- partinn fyrir fyrstu myndina. Þar fengu áhorfendur upp i hendurnar söguþráð, sem vert var að ihuga, en þegar endurtaka á leikinn i fjórðu myndinni renna allar tilraunir til spaklegrar Ihugunar fullkomlega út i sandinn. Það er ekkert sem mælir gegn þvi, aö gerðar séu visindamyndir með öpum i aðalhlutverkum. Framleiðendurnir verða bara að vita, hvað þeir ætla sér með slikri mynd og vanda svo til þeirra hluta, sem leggja á áherzlu á, og sleppa hinum. En „Uppreisnin á apaplánetunni” er hvorki fugl né fiskur. Söguþráðurinn er eins og skrifaður i einum kaffitima, heimspekin er fálm og leikur ap- anna spaugilegur án þess þó að eiga að vera það. Hefði söguþræði og heimspeki verið sleppt og ein- ungis lögð áherzla á búnað, hreyfingar og slagsmál apanna, hefði árangurinn verið mun betri. Austurbæjarbió hefur nýlokiö sýningum myndarinnar ,,t klóm drekans” með Bruce Lee I aðal- hlutverki. Sú mynd er dæmi um það, hvernig ná má sæmilegasta árangri með því einu að hætta sér ekki út á hálan is. Tilgangur myndarinnar er aö sýna ballettmeistarann Bruce Lee i hreint stórkostlegum slags- málasenum. Söguþræði er aö mestu sleppt, þvi vitað var aö allt slikt myndi aðeins skemma fyrir. Eins hafa framleiðendur þeirrar myndar að mestu sleppt aðal- persónunum viö að leika. Það var vitaö fyrirfram, að slik tilþrif spilltu aðeins fyrir. Útkoman verður hin ágætasta Kung Fu mynd, einmitt það sem til stóð. En framleiðendur „Apaplánet- unnar” hættu sér allt of langt fram yfir það, sem þeir voru fær- ír um. Það er ekki hægt að gagnrýna framleiöendur fyrir það sem þeir ekki gera, heldur það, sem þeir gera og i „Apaplánetunni” er það fyrir neðan allar hellur. En poppkornið var ágætt. Þegar að uppreisninni kemur sýna aparnir litla vægð.

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.