Tíminn - 06.08.1966, Blaðsíða 5

Tíminn - 06.08.1966, Blaðsíða 5
LAUGARDAGUR G. ágúst 1966 Útgefandi: FRAMSOKNARFLOKKURINN Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson (áb) Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og IndriSi G. Þorsteinsson. Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson Aug- lýsingastj.: Steingrímur Gíslason. Ritstj.skrifstofur 1 Eddu- húsinu, slmar 18300—18305 Skrifstofur. Bankastræti 7. Af- greiðslusími 12323. Auglýsingasími 19523 Aðrar skrifstofur, sími 18300. Áskriftargjald kr 105.00 á mán. innanlands — í lausasölu kr. 5.00 eint. — Prentsmiðjan EDDA h.f. Markaðsmálin Fregnir berast af því, að nú sé farið að halla undan fæti fyrir íslenzkum afurðum á erlendum mörkuðum. Virðist nú stöðvuð a.m.k. í bili hin hagkvæma þróun verðlags á afurðunum, sem verið hefur undanfarin ár. Undanfarin ár hefur 7—10% meðaltalshækkun á útflutn- ingsafurðunum bjargað útvegi og fiskiðnaði á íslandi frá algeru hruni vegna verðbólgunnar innanlands. Þegar málefni útflutningsiðnaðarins eru rædd, virðast því miður markaðsmálin oft gleymast, en sé markaðurinn ekki fyrir hendi, er allt annað unnið fyrir gýg og sé hann ekki góður, skilar fjárfestingin ekki nógum arði. Hér höf- um við aðeins rétt hafið plægingu akursins, en mikið og afar mikilvægt verkefni bíður, en það þarf að fella með skynsamlegum hætti saman við heildaráætlanir um sjáv- arútveg og fiskiðnað. Aukið framleiðslumagn og fjölbreyttari framleiðsluteg- undir krefjast þess, að beitt sé vísindalegum aðferðum 1 markaðsleit qg í auglýsinga- og kynningarstarfsemi. Stöðugt vaxandi samkeppni um kaupmátt neytendanna og háþróuð tækni í vörukynningarstarfsemi hinna vold- ugu verzlunarhringa á erlendum mörkuðum gerir að- stöðu þeirra, sem ekki hafa bolmagn eða þekkingu til að fylgjast með þróuninni stöðugt erfiðari. fslendingar verða að nýta nýjustu sölutækni fyrir afurðir sínar og stofnun nýrra fyrirtækja og endurnýjun annarra á að grundvall- ast meira en verið hefur á ítarlegum markaðsrannsó'kn- um. Stærstu útflutningsgreinar fiskiðnaðarins hafa unn- ið mjög gott starf á þessu sviði á einstökum mörkuðum, en aðstaða smærri framleiðenda er mjög erfið og þyrfti að sameina átakið með því að sameina aðila alla undir eitt gæðamerki, eitt vörumerki, sem ríkisvaldið aðstoðaði við að kynna. Það er kynning merkisins ein, sem oft ræð- ur algerum úrslitum á hinum stóru mörkuðum. Þá má það ekki dragast lengur úr hömlu, að komið verði upp sameiginlegri þjónustu fyrir útflutningsiðnað- inn í markaðsrannsóknum, markaðsleit og auglýsinga- starfsemi. Hið opinbera getur veitt mikla og dýrmæta að- stoð í þessum efnum. Við sendiráð flestra ríkja eru starf- andi verzlunarfulltrúar sérmenntaðir um markaðsmálefni og alþjóðaviðskipti, er vinna að öflun og útbreiðslu alls konar upplýsinga — um framleiðslu eigin lands og einn- ig að flytja heim til framleiðenda heimalandsins alls konar upplýsingar um nýjungar í atvinnugreinunum. — Sendiráðin okkar, sem eru þó allmörg, miðað við smæð þjóðarinnar, gera lítið sem ekkert af þessu tagi. Hér þarf að taka til hendinni. Skipulegar markaðsrannsóknir og starfsemi til að vinna nýja mark- aði og betri nýtingu hinna eldri, fulkomin kynningar- og upplýsingaþjónusta eru beinlínis forsendur arðbærari framleiðslu útflutningsafurðanna í framtíðinni og undir- staða þess, að hún sé í sem fyllstu samræmi við kröfur markaðanna — í samræmi við kröfur neytendanna. Slík starfsemi er hins vegar e kki á færi einstakra smærri út- flytjenda og reyndar ekki heldur nema að takmörkuðu leyti hinna stærri og þarf að kanna, hvernig veita má þeim þessa nauðsynlegu þjónustu og aðstoð. Hér eiga all- ir þjóðfélagsþegnar mikið í húfi, að vel takist til og rétt sé á spilunum haldið. TÍMINN 5 StríSið í Vietnam IV: Oryggi landsmanna veltur að mestu á eflingu lögreglunnar Bandarískir menn starfa aðeins eiít ár í landinu, og kemur starf þeirra að minni notum vega ókunnugieika. — Norður Vietnamar sagðir hafa gert ýmislegt til að draga úr tjóni af loftárásunum. Bandarískir flngmenn leiddir um götur Hanoi. SÝNT ER í vinnuplöggum bandarísku aðstoðarinnar og á veggspjöldum bandarísku lög- regluráðgjafanna, hvernig lög- reglunni er ætlað að starfa. Hug myndin er óneitanlega góð. Áætlunin gérir ráð fyrir, að af '70 þúsund manns verði 15 þúsund í hreyfanlegum baráttu sveitum, sem sendar verði jafn óðum til þeirra svæða, sem meginher Vietcong hefur verið hrakinn frá. Fastaher stjórnar- innar á svo að élta aðalsveitir óvinanna hveft sem er, en bar- § áttusveitir lögreglunnar eigá að Ihreinsa til og fjarlægja þá Viet- congmenn, sem eftir hafa orð- ið, og njóta við það aðstoðar heimahersveita héraðsins eða byggðarlagsins. í skjölunum er lögð áherzla á, að þetta verði umfram allt að vera hreyfanlegar baráttu- sveitir og megi aldrei temja sér venjur þeirra, sem hafa fastar bækistöðvar og orðið hafa banabiti allt of margra herja, sem barist hafa gegn Vietcong og Viet Minh. Bar- áttusveitirnar eiga að starfa eft ir strangri, fyrirfram gerðri áætlun. Þær mega aldei hverfa á burt fyrr en orðið er alv- eg öruggt, að venjuleg lögregla geti tekið við, — eða þar til að verulegar góðar horfur eru á að þorpslögreglumenn haldi lífi. Sé þetta framkvæmt á rétt- an hátt ætti að vera unnt að leggja allt landið undir sig á ný með „mjúku öryggi,“ sem breiddist yfir það hægt og hægt. Þetta svarar svo augljóslega þörfum Suður-Vietnam, að erf- itt er að skilja, hvers vegna framkvæmdum er enn hraðað jafn lítið og raun ber vitni. L baráttusveitum lögreglunnar eru enn ekki nema 300 manns. Fyrsti árangurinn er sagður mjög uppörvandi, en samt hef- ur verið gripið til þessara sveita til allt annarra nota en ætlast er til, svo sem í baráttunni við uppreisnarmenn í Da Nang í maí í vor. Því miður gengu hryggilegar margir lögreglu- menn í lið með uppreisnar- mönnunum. ENN hafa ekki nema rúm- lega 1000 lögreglumenn verið settir til starfa í þorpunum (og í Suður-Vietnam eru 2560 fjöl menn þorp og 13650 fámenn), en árið 1970 eiga þeir að vera orðnir 20 þúsund að tölu. Lög- reglan á að vera þjóðlegt afl, búa við sama aga alls staðar og geta treyst á þjóðina sér til fulltingis. Væru lögreglu- mennirnir ekki sendir til sinna heimkynna yrði áhrifavald um- hverfisins • ekki eins áleitið við þá, en það er einmitt mjög öflugt í Vietnam. En skipuleggj endurnir í Saigon virðast ekki einu sinni hafa viðurkennt þessi sannindi. Þeir hafa heldur ekki viðurkennt nauðsyn þess að auð kenna baráttuhersveitir lögregl unnar á sama hátt og aðra lög- reglumenn. Að láta undir höfuð leggjast áð bæta úr þörfinni fýrir lög- reglu í sveitahéruðunum lengir stríðið að mun og eykur mann- fallið að óþörfu. Bandaríkja- menn og Vietnamar vinna vissu lega marga glæsilega og blóð- uga sigra með mikilli notkun þyrla, orrustuflugvéla og al- mennra skotvopna j’firleitt. En þar sem öryggið er ekki treyst á hinum unnu svæðum verður að vinna þessa sigra á nýjan leik innan skamms. Flestir veg- ir landsins hafa verið hreinsaðir oft og mörgum sinnum síðan að bardagar við Frakka hófust 1946 og síðan aftur hófust bar- dagar gegn Diem árið 1959. Samt sem áður er engin leið alveg örugg. Eitt aðalatriðið í baráttu gegn skæruliðum er að koma í veg fyrir aðgang óvinarins að mikilvægum birgðum. Eins og sakir standa er svo langt frá að þetta hafi tekist, að í raun og veru er það Vietcong, sem ræður yfir vegum og rýfur sam gönguleiðir á landi að vild sinni en Bandaríkjamenn og stjórnar herinn vippa sér frá flugvelli til flugvallar. Ástandið umhverf is Saigon sjálfa er alveg ein- stakt. Þrátt fyrir alla flutning- ana eftir vegi Ho Chi Minh um Laos játa Bandaríkjamenn fúslega, að Vietcong fái mik- ið af birgðum sínum frá Saigon þar á meðal bæði skotfæri og lyf. Af þessum sökum er talið, að Vietcong beiti jafn lítilli kúgun og raun ber vitni í Sai- gon sjálfri, í samanburði við þá kúgunarmöguleika, sem þeir eru taldir hafa í borginni. Samt ráðast Vietcong-menn á stöðvar lögreglunnar nálega á hverri nóttu. Engum kemur á óvart, að stöðvarnar, sem ráð- ist er á, eru oft í námunda við brýr, en þær eru í tvennum skilningi mikilvægur fyrir um- ferð í landi, þar sem bátgeng- ar ár liggjá i allar áttir. BANDARÍSKIR hermenn í Vietnam eru ávallt reiðubúnir að segja hverjum sem er frá einu, eða hvað þeir séu búnir að dvelja lengi í landinu. — Ekki nema 349 dagar eftir þar til ég get farið heim aftur, segja þeir óhamingjusömu, sem eru nýkomnir, og brosa dapur- lega um leið. — Aðeins 37 dag- ar eftir, segja hinir fagnandi. Sérlhver maður dvelur eitt ár í Vietnam, jafnvel ráðunautarn ir, sem starfa með hersveitum Vietnama. Þeir mega sækja um að fá að starfa annað ár, en eðlilega gera það fæstir. Þetta táknar, að bandaríski herinn er óvanur að því er snertir hernað við skilyrðin í Vietnam og hann virðist eiga að halda Framhald á bls. 12.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.