Vísir - 28.06.1975, Qupperneq 10

10
Vísir. Laugardagur 28. júni 1975.
„Kæra Tónhorn.
Viitu ekki segja eitthvað frá
hljómsveitinni Haukum? Mer
finnst þeir æðislega fin hljóm-
sveit, en ég hef aldrei séð neitt
skrifað um þá f blöðunum. Get-
urðu sagt mér, hvað þeir eru
gamlir, hvort þeir eru giftir og
hvernig augun i sæta gítar-
leikaranum eru lit? Kær kveðja.
Gunna fyrir austan.”
Þarna hittirðu naglann beint á
þumalputtann, Gunna fyrir
austan, þvi að það var nefnilega
skrifað um Hauka á fram-
kvæmdastjórastuttsiðu
Morgunblaðsins fyrir stuttu sið-
an. En hvað um það, hér fer á
eftir viðtal við Hauka, sem tekið
var nú f vikunni. Reyndar vildu
þeir ekkert tjá sig um aldur sinn
og giftingar, og sannast að segja
steingleymdi ég að tékka á
augnalitinn i Sven gitarleikara,
en samt vona ég, að þú, Gunna,
og aðrir lesendur hafi einhvern
fróöleik og gaman af þessu við-
tali.
HAUKAR í (TÓN)HORNI
— "I Có" I I-I-IH
drekkur og tekur okkur eins og
viö erum, en er ekki með ein-
hver merkilegheit.”
Gulli: „Annars er fólkið oft
ótrúlega erfitt. Það lætur aldrei
heyra i sér, hvort þvi likar vel
eöa illa við það, sem við erum
að gera. Við yrðum alveg stein-
hissa, ef það tæki upp á þvf að
klappa að loknu lagi, sem þvi
finnst vel gert.”
Rabbi: „eða púaði, ef þvi lik-
aði illa.”
Gulli: „Blessaður láttekki-
sona, það kæmi aldrei til.”
— Ég heyri að þið eruð fullir
af sjálfsáíiti. Þið eruð vist
áreiðanlega ánægðir með
hljómsveitina, eins og hún er i
dag?
Gulli (strax): „Æi, neei.”
Rabbi: „Engan veginn,
enginn af okkur.”
Kiddi: „Við bötnum nú reynd-
ar með hverjum deginum, but
nóboddý is perfect.”
Gulli: „Heyriði annars. Við
skulum taka spurninguna upp
aftur, og þú, blaðasnápur, strik-
ar út það, sem þú varst búinn að
skrifa.” Þetta er samþykkt með
öllum greiddum atkvæðum.
Rabbi: „Persónulega finnst
mér grúppan góð eins og hún er
(„Þrælgóð,” skýtur Sven inni,
og svo sagði hann ekki meira
þann daginn), og við erum
áreiðanlega á réttri leið.”
Kiddi: „Viðæfum helzt3daga
i viku, og spilum svo hina fjóra.
TONHORNIÐ
Umsjón: Örn Petersen
HAUKAR, laukar, sparibaukar: Frá vinstri: Sven Arve Hovland, Gunniaugur Melsteð, Kristján Guð-
mundsson og Rafn Haraldsson.
Fyrri hálfleikur
Ég var ekki fyrr búinn að
hringja dyrabjöllunni að
hibýlum Haukanna en tveir
skeggjaðir náungar réðust að
mér blásaklausum og tóku að
gramsa f vösum minum. Gekk
svo nokkra stund, unz annar
þeirra leit upp og spurði grát-
klökkum rómi: „Attu virkilega
engar eldspýtur?” — Þá kvikn-
aði skyndilega á perunni hjá
mér: þetta voru sem sagt eld-
spýtnalausir Haukameðlimir,
þeir Rabbi og Kiddi, og nennti
hvorugur þeirra að labba sig
yfir götuna og kaupa stokk.
Þrátt fyrir vonbrigðin, sem ég
olli með eldspýtnaþurrð minni,
var mér boðið til stofu, og þó að
Sven Arveværiekki mættur, þá
hófum við spjallið:
— Hvað segið þið um siðustu
verðhækkanir ATVR?
Gulli: „Þetta var sterk spurn-
iug.” Siðan verður löng þögn.
Kiddi horfir sultarlegum augum
á eldlausa sigarettuna og Rabbi
virðir fyrir sér málninguna á
stofuloftinu. En að lokum er
eins og það verði þegjandi sam-
komulag um að trúa mér fyrir
leyndarmáli: „Sko, við mættum
þessari hækkun með þvi að
skera niður fóðrið, þangað til
það var kominn ballans á
þetta.” Og Rabbi bætir við: „Og
ef helvftin hækka einu sinni enn,
án þess að kaupið okkar hækki,
þá verðum við að fara að selja
matinn úr frystikistunum hjá
konunum okkar.”
— En svo að við snúum okkur
aö Haukunum sjálfum. Hvað er
hljómsveitin eiginlega orðin
gömul?
Gulli: „Hundgömul. Sam-
kvæmt útreikningum Helga
Steingrimssonar, sem var i
hljómsveitinni frá upphafi og
fram ídes. sl., þá er hljómsveit-
in 11 ára og Helgi lýgur aldrei.”
Kiddi: „Og þess má geta, að
ég er meðlimur no. 53 i grúpp-
unni.”
Þetta þykja mér merkilegar
upplýsingar og ég fer fram á að
sjá meðlimaskrá Haukanna frá
upphafi. En i Ijós kemur, að
ekkert slikt er til — Helgi
Steingrims hefur þetta allt I
hausnum. Það er engin furöa,
þótt maðurinn sé svolitið viðut-
an á stundum, fyrst hann þarf
að muna alla sögu Hauka frá
upphafi. En áfram meö smjörið.
— Hvenær urðu Haukarnir fyrst
verulega vinsælir?
Gulli: „Það var eiginlega árið
1971, sem við vöktum fyrst at-
hygli, þegar við byrjuðum að
spila á Rööli. Ég kom i grúpp-
una tveim árum áður, og þá
spiluðum viö tvisvar i viku i
Sigtúninu gamla undir nafninu
Haukar og Helga......”
Kiddi: „Þetta hlýtur að hafa
verið áður en ég fæddist, þvi að
ég man ekkert eftir þessu.”
Rabbi (syngur): „Þúertung-
ur enn...”
Gulli: „Haldið þið kjafti með-
an ég tala. En sem sagt, eitt
kvöld komum við fram á Röðli i
staðinn fyrir hljómsveit
Magnúsar Ingimarssonar, sem
hafði dælt menningarlegu and-
rúmslofti I sjóarana i áraraðir.
Við vorum hins vegar eins
ruddalegir og við gátum og það
fllaði fólkið. Það fór lika svo, að
við spiluðum á Röðli næstu
mánuöina stanzlaust.”
— Hvað varð svo um klám-
kjaftsstefnuna?
Gulli: „Hún lognaðist út af af
sjálfu sér með timanum, og svo
vorum við lika farnir að vekja á
okkur athygli með öðru en
klámkjafti, surhsé farnir að
vanda lagavalið og flutning-
inn.”
Nú gripur Rabbi skyndilega
inn I rabbið: „Blessaðir hættiði
nú að rövla um einhverja eld-
gamla hljómsveit, sem hét
Haukar. Reynum heldur að tala
um Hauka i dag.”
— ókey. Það eru margir, sem
halda þvi fram, að þið séuð
hörðustu drykkjumennirnir i
hljómsveitabransanum. Er eitt-
hvað til i þessu?
Haukarnir líta alveg grallara-
lausir hver á annan, þessa full-
yrðingu hafa þeir greinil. ekki
heyrt áöuf. Loks segir Rabbi:
„Við erum alls ekki neitt meiri
drykkjuhljómsveit en aðrar.
Hins vegar erum við ekkert að
pukrast með glösin og fela þau
bak við magnarann og svoleiðis,
þegar við drekkum. Við leyfum
nefnilega fólkinu aö sjá okkur
einsog viö erum, og okkur er al-
veg sama um, hvað þaö heldur
um okkur.”
Gulli: „Og þess má geta, aö
við höfum aldrei klikkaö á balli
vegna fylliris, en þaö hafa hins
vegar margir aðrir gert.”
— Og svo við snúum okkur nú
að lagavalinu. Þiö eruð með all-
breitt prógram, þ.e. bæði gömul
lög og ný, og sækið jafnvel eitt
lag aftur I aldir. Hvað ræður
lagavalinu hjá ykkur?
Rabbi: „Aöallega er það
Gulli, sem finnur lögin og sting-
ur upp á þeim viö okkur. Hann
er helviti naskur á að grafa upp
lög, sem ganga i fólkið. Satt að
segja höfum við æft lög, sem við
hinir vorum skithræddir við að
taka, en þau hafa undan-
tekningalitið orðið mjög vinsæl
hjá áheyrendum.”
— Það er þá sem sagt Gulli,
sem ræður lagavalinu?
Rabbi: „Nei, nei, alls ekki.
Hann stingur upp á lögunum og
við samþykkjum þau!”
— En er það stefna hljóm-
sveitarinnar að leika bæði göm-
ul lög og ný til að ná til stærri
hóps áheyrenda?
Kiddi, sem kemur i þessari
andrá úr eldhúsinu eftir
árangurslausar tilraunir til að
kveikja i sigarettunni á brauð-
rist, svarar þessari spurningu:
„Ekki endiléga. Við hressum
yfirleitt upp á gömlu lögin, svo
að þau höfða alveg eins til
smekks yngra fólks. Og yfirleitt
virðist eldra fólki falla við nýju
lögin hjá okkur.”
Gulli: „T.d. tókum við
gamla lagið hans Prella, Return
to Sender, fyrst i Tónabæ, og
þaö voru krakkar að koma til
okkar allt kvöldið og spyrja,
með hvaða hljómsveit þetta lag
væri. Og svo þegar við spiluðum
þarna næst, þá var diskótekið
búið að bursta rykið af plötunni
og lagið varð vlst mjög vinsælt,
þótt það væri næstum þvi 15 ára
gamalt.”
—• Fyrstþið minnist á Return
to Sender, — er það satt, að þið
hafið leikið það inn á plötu?
Rabbi: ,,Já, við fengum texta
viðþað hjá Þorsteini Eggerts og
ákváðum að taka það upp. Ann-
ars skulum við ekki kalla þetta
plötu, heldur visi að plötu, sbr.
að einu sinni hét Visir Visir að
dagblaði. Við ætlum vist að
slaka okkur i stóra plötu núna á
árinu og viljum gefa fólki for-
smekkinn að þvi, sem það má
eiga von á.”
— Hvaöa lög verða á plöt-
unni?
Rabbi leitar að eldspýtum i
vösum sinum i 23. skiptið án
árangurs og svarar svo mæðu-
lega: „Það er eins og ég sagði
áðan Return to Sender, sem
heitir núna Þrjú tonn af sandi,
og svo er þarna rólegt lag eftir
Kidda, sem heitir Let’s start
again. Aheyrendur okkar kann-
ast ábyggilega við þetta lag, þvi
að við tökum það alltaf siðast á
kvöldin, þegar við nennum ekki
að spila Ave Ómariu.”
— Og hvort lagið verður á A-
hliö?
— Gulli: „Það verða engar A
og B hliöar hjá okkur, kannski I
mesta lagi C og D hlið.”
Kiddi: „Eða vinstri og hægri
hliö.”
I þessum svifum er viðtalið
truflað af dyrabjölluhringingu,
og inn gengur Sven Arve, alveg
slituppgefinn eftir að hafa þurft
að standa f Breiðholtsvagninum
alla leið neðan af Hlemmi. Hann
hlammar sér niður í stól, um
leið og hann segir: „Þad er nu
þad. Seiidi annars eggi alt
godt?”
Þeir Kiddi og Rabbi ráðast
þegar á Sven, og eftir stutta
viðureign dregur Kiddi sigri
hrósandi eldspýtustokk upp úr
vasa hans, — en Sven gat varla
verið blankari, þvi að aðeins ein
eldspýta er I stokknum. Og nú
var gert hlé á viðtalinu, meðan
kapparnir létu hina langþráðu
nikótinnautn seytla um hverja
taug likamans (skáldlegt, ekki
satt?)
Siðari hálfleikur
Eftir reykingapásuna höldum
viö áfram, og ég spyr þá félag-
ana, hvar bezta ball, sem þeir
hafa leikið á, hafi verið haldið.
Þeir glotta við tönn góða stund
meðan þeir rifja upp i huganum
svaðilfarir undanfarinna ára,
en loks svarar Gulli: „Ætli það
hafi ekki verið Húnaversgleðin i
fyrra. Þar var alveg ofboðslegt
stuð I tvo daga, og annan daginn
fengum við meira en 1000
manns i húsið. Annars ætlum
við að endurtaka þessa gleði
núna um miðjan júli með
Júdasi, sem heldur þetta með
okkur!”
Rabbi: „Við höldum
smáæfingu fyrir þessa gleði i
Svartsengi núna um helgina,
æfum skiptingar fyrir hljóm-
sveitirnar og svoleiðis.”
• — En hvar likar ykkur bezt
að spila?
Gulli: „Tja, i Tjarnarbúð og
Klúbbnum sennilega. Þ.e.a.s.
þegar þaö mætir nóg af góðu
fólki, ekki of mikið af vissu fólki
og svoleiðis....’”
Rabbi: „Blessaður skrifaðu
þetta ekki, þvi að annars fáum
við þetta vissa fólk og svoleiðis
á móti okkur.”
— Hvaðer það, sem þið kallið
gott fólk?
Kiddi: „Fólk sem kemurtil að
skemmta sér með okkur.”
— Nú, kemur það fyrir, að
fólk mæti á böllin hjá ykkur til
að láta sér leiðast?
Rabbi: „Auðvitað ekki, asn-
inn þinn. Hann Kiddi meinar
fólk, sem hlustar, dansar,
Kiddi var Bravó-bítill, þegar
hann var litill.
Blessaöir reyniði svo að redda
eldspýtum.”
Gulli fer yfir i næstu ibúð og
fær lánaðar eldspýtur og hendir
stokknum i kjaftinn á Kidda af
þvi öryggi, sem sá einn getur
sýnt, sem hefur stundað júdó af
kappi.
Kiddi: „Hvern andskotann
ertu að gera, helvftið þitt.”
Gulli (falskur): „Æ, meiddi
ég þig, Kiddi minn?”
Kiddi (sármóðgaður): „Það
er nú ekki i fyrsta skipti.” Hann
dregur stokkinn út úr sér og gef-
ur öllum eld. (Viðtalið virðist
nú vera að leysast upp i óeirðir,
svo að ég skýt siðustu spurning-
unni á þá félaga:)
— Hvemig lizt ykkur á is-
lenzka poppmarkaðinn i dag?
Það slær þögn á Haukana
meðan þeir melta þessa
spurningu, en Rabbi verður
fyrstu til að svara : „Poppið og
hljómsveitirnar hafa greinilega
breytzt mikið á siðustu tveimur
árum og að sjálfsögðu til
batnaðar....” Og Gulli tekur af
honum orðið: „En sérstaklega
hefur framlinan breytzt. Hljóm-
sveitirnar hafa aldrei verið eins
góðar, — en aldrei átt jafn erfitt
uppdráttar og nú. Kaupið hefur
ekkert hækkað siðastliðin tvö ár
og beztu hljómsveitirnar verða
að slita sér út til að geta endur-
nýjað tækjakostinn og jafn-
framt átt fyrir mat og drykk.”
— Og Sven, vildir þú segja
nokkuö um málið að lokum?
„Nei, blessaður vertu, maöur.
Mér er alveg sama, bara ef ég
fæ mynd af mér og nabnið midt i
bladið.”
Og þar með lauk þessu rabbi,
Rabbi hjólaði heim til sin með
mjólkina, sem hann var sendur
til að kaupa um morguninn,
Gulli fór á völlinn til að horfa á
Færeyinga bursta Islendinga I
fótbolta og Kiddi og Sven brun-
uðu beint á kvennafar. — AT.