Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1925, Blaðsíða 3

18. október 1925.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
3
Stærstu pappírsf ramteiðendur á Norður löndum
Uqíod Paper Go, Ltd. Osló
Afgreiða pantanir, hvort heldur beint erlendis frá eða af fyrir-
liggjandi birgðum í Reykjavík.
Einkasali á Islandi.
Gardar Gislason.
móðunni. Það voru sem gráhærð-
ii jötnar hristu höfuðið, yfirþess-
um vesaldarlegu en tindilfættu
mannverum, sem hrey'ktu sjir
þarna milli hnjúkanna.
Við hjeldum ofan drögin, eftir
langri fagurhvítri fönn; komum
að blátærum læk og settumst fcð
snæðingi. Svo lötruðum við niður
holtin og melana, mosavaxna eða
bera, uns við komum í þröngan
fjalldal, þar sem fossandi elvan
braust fram í gapandi gljúfri.
Brátt víkkaði dalverpið á hægri
hönd, og við komum í lágan og
kræklóttan laufskóg.
Eítir skamma stund komum við
í rjóður, og reifuð húmi stóðu
þar fornfáleg bjálkahús. Við vor-
um komnir að sel bónda eins í
Granvin. Lengra var ekki ferð-
inni heitið. Við lítum á klukkuna,
og gátum greint, að hún var 11.
Svo gengum við heim að húsun-
um. Þau voru tvö. Annað var við-
hús. Þar voru hlóðir. Á þeim stóð
geysilegur eirpottur, sem minti
mig á sögurnar um tröllin, sem
átu gesti sína. En potturinn var
ætlaður til ostsuðu, og því mein-
laus. Við gengum að hinu húsinu.
Það stóð í brattri brekku, og lá
trjebrú ofan úr breklkunni og upp
að dyrunum á efri hæð. Kringum
húsið var skíðgarður. Við geng-
um upp brúna. Kýr bauluðu. Þær
virtust vera undir fótum okkar.
Fjósið var í næðri hæð hússins.
Nú drápum við á dyr. Brátt heyrð
ist þrusk inni, og síðan var kall-
að:
— Hver er úti?
— Ingebrigt Kaland, Olsen,
kaupmaður frá Björgvin og Guð-
mundur Hagalín frá Islandi.
Olsen .... Ekki þó Alf 01-
sen? heyrðum við sagt í undrandi
og glöðum rómi.
Það var sem kaupmaður hefði
verið snortinn töfrasprota. Hann
hristist og hann hoppaði.
— Halló, það er þó víst ekki
Randí?
— Juhuhú! heyrðum við inni.
Dyrnar opnuðust, og út kom
stúlka. En ekki gat jeg greint
andlitsfall eða vöxt í myrkrinu.
Okkur voru boðin sæti og matur,
en við þáðum aðeins sætin. Svo
byrjuðu þau að spjalla' saman í
mvrkrinu, Olsen og Randíður. —
lau höfðu verið saman í versl-
unarskóla fyrir tveimur árum.
— Er hjer ekki hlaða, sem við
getum fengið að liggja í? spurði
jeg-
— Ja, nei, það er ekkert hey í
henni .... En það er autt rúm
hjerna, reyndar bara eitt.
— Ekki sofum við þrír í einu
rúmi.
— Neei. —•
Nú greip Olsen fram í.
— 0, við höfum það einhvern-
\t-ginn.
Brigt greip í handlegg mjer.
Það tísti í honum.
— Jæja, Brigt, við förum þá í
hlöðuna.
— Háttið þið bara þarna, sagði
Olsen.
— Nei, jeg held nú ekki, sagði
jeg. Þjer væruð vísir til að hátta
. rúm ungfrúarinnar og láta hana
húka á stól alla nóttina. Við
Brigt förum í hlöðuna.
Nú var það Randíður, sem greip
fram í.
— Ja, þegar jeg hugsa mig nú
betur um, þá er nú eins og mig
irinni, að það sje einhver tugga
í hlöðunni.
— Nú, það var ágætt .... Þá
af stað, Brigt.
— Þið getið fengið ábreiður.
Og ungfrúin kom með ábreiðurn-
ar úr rúm i sínu.
— Nei, þetta dugir hreint ekki.
Ekki má ungfrúin deyja úr kulda.
— 0, það er ekki svo kalt núna.
Við buðum góða nótt og fórum
út. Brigt hló, ekki eins og fólk
flest. Hann velti sjer í grasinu og
hláturinn hristist úr honum eins
og hey iir fyrirbandslausum poka,
sem flýgur ofan bratta brekku.
Við svipuðumst um eftir hlöð-
unni. Hún var niðri við ána. Jú,
þar var ærið hey, og nýlega sleg-
ið og hirt. Við skildum ábreiðurn-
ar eftir og gengum með malinn
og ketilinn niður á árbakkann.
Svo stikluðum við út í hólma og
tendruðum bál.
Leiftrum sló á ána og ílöktandi
bjarma lagði inn á milli trjámia
í skóginum. Nú sagði Brigt mjer
sögur um veiði í vötnum og ám
og bjarndýra- og hjeraveiði í skóg
um. Svo komu sögur um hulúu-
fólk og vofur, og tíminn leið
fljótt.
Þá er við höfðum dritkkið kaff-
ið, fjell yfir okkur þung og höf-
ug ró. Ain suðaði, fuglar kvök-
uðtt og andvarinn bærði blöðin
á trjánum. Fjöllin stóðu myrk og
þögul í fjarska, og ásarnir voru
eins og dökkleit risadýr, sem hjtrfr
uðu sig sanian og skytu upp bak-
inu. Yfir var heiður himinn með
tindrandi stjörnum.
Við stóðum upp, stikluðum yfir
ána og grófum okkur í heyið.
Svo var þá að sofna. En það var
hægra sagt en gert. Stráin stungu
og flugurnar gerðu sitt til að óróa
okkur. Loks var eins og þúsund
hvítar og hvíslandi verur hefðu
gert samning með sjer um að
gera o'kkur nóttina langa og leiða,
og þá er dagur ljómaði, þutum
við út, þreyttir og sljóir, þrifum
ketil og mat og fórum heim að
selinu.
Þar var alt hljótt. Við svip-
uðnmst um. Sel þetta var gamalt
og mosavaxið, svo sem selið Harð-
angursmegin í fjallinu. Á vegginn
var eftirfarandi skorið með fínu
prentlðtri:
Anno 1824
Olrik Blomquist, kapteinn í hinu
konunglega svenska fótgöngn-
liði, þakkar æruverðri júngfrú