Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1925, Blaðsíða 1
LESBÓK
MORGUNBLAÐSINS.
Sunnudaginn 18. október 1925.
Það eru fá orð í íslensku máli,
sem hafa svo mikinn æfintýrablæ
sem orðið s e 1. Því fylgir hress-
andi dalagola, og því fylgir óður
um sterkt og heilbrigt líf, kyr-
láta og draumríka daga, við móð-
urbrjóst jarðar.
Seljalífið er ekki lengur þáttur
í íslensku þjóðlífi. Hjá oss heyrir
það nú eingöngu æfintýrunum fII.
Jeg hygg og, að æfintýri eins og
„Selmatseljan,“ eigi ekki lítinn
þátt í þeim æfintýraljóma, sem
sveipast hefir mn seljalífið hjá
oss. Jeg man það, að jeg sat sem
barn við knje gamallrar konu,
sem verið hafði selmatselja. Og
mig tók það sárt, að hætt skyldi
vera að hafa í seli — í bókstaf-
legri merlkingu. Sveitalífið ís-
lenska verður nú meira og meira
rúið „rómantik“. Bráðum heyra
fráfærur og kvöldsetur á gamla
vísu, sögunni til. Við, sem vorum
börn fyrir 14—16 árum, getum
tekið börnin á knje okkar og sagt
þeim sögur frá sveitalífinu í
bernsku okkar, sem bera svipað-
an blæ æfintýra og seljasögurnar,
sem gamla fólkið sagði.
1 Noregi er ennþá haft í seli.
Hvorki hátt kjötverð, breyttar
markaðskröfur, smjörbú nje vinnn
hjúaleysi hefir megnað að kcll-
varpa þeim gamla sið. Og se’ju-
lífið eí ennþá frumrænt og lo'kk-
andi. Raunar munu verslunarlærð-
ar selmatseljur hafa verið vantl-
fundnar fyr á dögum, og selmat-
sdjur með stúdentsprófi hafa ekki
verið á hverju strái til þessa. Nú
sje jeg, að blöðin skýra frá slík-
um fyrirbrigðum.
Mjer þótti leitt að fara svo úr
Harðangri, að koma ekki til selja.
En förin drógst, Það var ekki
lokkandi að hreyfa sig mikið í
30—35 stiga hita í skugganum,
eins og var hjer á Voss og í Ilarð-
angri í júlí og ágúst í sumar.
En loks lagði jeg þó af stað,
og í för með mjer voru Olsen,
ungur kaupmaður frá Björgvin.
og Brigt, yngsti sonur bóndans á
Kaland.
Yið lögðum á 1100 metra brekku
klukkan hálf sex að kvöldi, svo
ljettklæddir, sem lög leyfa. Kaup-
maður hafði malpoka á baki, og
jeg hjelt á kaffikatli. Við hjeld-
um eftir mjóum stíg, upp snar-
bratta hlíð. Skógurinn var svo
þjettur, að hann byrgði alla út-
sýn. Við fórum hægt, bljesum og
stundum og þurkuðum af oktur
svitann. Eftir 20 minútna gang
komum við á gilbarm. Eækur foss
aði eftir gilinu. Sólgullinn hentist,
hann milli grárra steina og græn-
laufgra, hvítstofna bjarka. Hjeð-
an sást út yfir fjörðinn, snarbratt-
ar hlíðar og dimmblátt djúp. Bæ-
ir fjær og nær, hvít hús og ranð,
og reykir stigu beint, í loft upp
í kvöldkyrðinni.
Við hjeldum áfram. Nú lá leið-
in yfir gilið og síðan inn og upp
gilbarminn. Allsstaðar var jafn
snarbratt, og jeg tók að skygnast
uppfyrir mig. Skógur, skógur,
björk og askur, sem stóðu bein
og laufrík í brekkunni. Við nám-
um staðar og skárum okkur stafi.
Siðau gengum við hraðara og kom