Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1926, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS.
S
Trolle & Rothe h.f. Rvik.
Elsta vátryggingarskrifstofa landsins.
— Stofunð 1910. —
|Annars vátryggingar gegn sjó og brunatjóni með
bestu fáanlegum kjörum hjá ábyggilegum fyrsta
flokks vátryggingarfjelögum.
Margar milljónir króna greiddar innlendum vá-
tryggjendum í skaðabætur.
Látið því aðeins okkur annast allar yðar vá-
tryggingar, þá er yður áreiðanlega borgið.
7. mars 1926.
og stórsíkorið, tillit hans aldrei
beint, heldur á ská, og leit hann
að jafnaði seint við nianni. Rödd-
in var djúp, en ekki ýkja niikil,
en hreimurinn frábrugðinn nijög
ráddhreim annara manna. Var
orðalag haus og málfæri alt jafn-
óvenjulegt.
Eins og sjá má á myndinni,
gekk hann ekki í skartklæðum.
Var hann venjulega svo búinn,
að liann var yst fata í 2-—3 peysu
görmúm, hverjum utan yfir öðr-
um; trefil, hvorki lireinan nje
óslitinn, bar hann um hálsinn.
Oftast var hann í buxum jafn-
mörgum peysmnum, og voru þær
ystu geysilega m.arglitar — eng-
inn vissi hvernig þær hefðu verið
upprunalega, svo ma’rgar og ólík-
ai' bætur voru komnar á þær.
Braut hann þær niður í sokkana
vetur, sumar, vor og haust. A
leðurskóm gekk hann jaínaðar-
legast, og vafði oft snærum utan
um þá, og oft upp á fótleggi. Á
höfðinu bar hann gráan hatt, og
slúttu börðin niður; sá jeg Björn
aldrei bera annað höfuðfat, og
aldrei taka það ofan *— jafnt úti
sem inni.
Ut af þessum klæðnaði gat að
vísu brugðið. En aldrei út af
hinu, að jafnan sívafði hann um
mitti sjer snæri eða reiptagli, til
þess að tapa ekki öllum þeim
fyrnum af bókum og blöðum, er
hann tróð inn á sig, í bak og
fyrir, milli peysanna. Sást Björn
aldrei svo, að ekki hefði hann
stóra bagga af skræðum með sjer.
En fyrir gat það og komið að milli
bókanna. í barmi hans lægi
fi^kur, hákarl, brauð eða annað
matarkyns. Og gerði þetta mann-
inn gífurlega fyrirferðarmikinn.
Var hann og líka hinn ferlegasti er
hann stikaði þannig tví- og þrí-
breiður bæja á milli og ljet liött-
inn slúta. Enn hafði hann með
sjer á flakki sínu rúðróttan hnakk
poka, og batt hann um öxl sjer.
Voru þar í þær bækur, er peys-
urnar rúmuðu ekki.
m.
Menn höfðu orðið þess varir,
eftir að Björn varð fyrir áfall
inu á unga aldri, að hann nær
því tryltist stundum og varð þá
ekki einhamur. Kom þó þessi tryll
ingur hans helst niður á dauðunx
hlutum. Sást hann stundum í hat-
rammasta bardaga við stoðir og
veggi í fjárhúsum þeim, er hann
svaf í, lamdi þær allar og risti
sundur með hníf, og las þeim
jafnframt hinar ægilegustu böl-
bænir. En því lenti þetta helst á
úthýsum, að sá var einn háttur
Björns, að aldrgi fjdkst hann til
að sofa annarstaðar en í fjóshlöð-
um eða öðrum heytóftum. Gróf
hann sig niður í stálið og kvað
það hið hlýjasta og mýksta legu-
rúm, er fengist gæti. En væri
honum boðið eittlivað ofan á sig,
bað hann venjulegast um kven-
pils. „Það væri þá helst, ef það
væri einhver pilsgopi", sagði
Björn, og gaut um leið augunum
á þann sem hann talaði við.
Þó var Björn venjulegast hinn
rólegasti og friðsamasti, ef ekki
var á hann leitað, og hann ekki
egndur til reiði með keskni. En
fyrir kom það þó, aÓ hann tók
hverskonar áleitni og jafnvel
skömmum með geðró og stillingu.
En eitt sinn misti hann jafn-
vægið á geðsmununuin í manna
viðurvist, og fengu þeir þá að
vita af tryllingi hans. Bar það til
á bæ einum í Svarfaðardal, og
hafði hann lengi verið þar viður-
loða. Var það um vetrartíma, á
vökunni, að á hann hljóp sá ber-
ser'ksgangur, að við sjálft lá, að
hann yrði mannsbani. Fátt manna
var heima á bænum eða í baðstofu
— aðeins húsfreyja og vinnumað-
ur, auk Björns. Tekur hann þá
alt í einu að æða um gólfið, snar-
ast síðan þar að, sem gæruhníf
var stungið undir sperru, tekur
liann og hleypur með liann brugð
inn að húsfreyju, og bregður á
liáls henni með þeim ummæltun,
að þetta hafi hann lengi ætlað
henni. — — Húsfreyja gat
hvorttveggja í senn: kastað sjer
undan tilræðinu og komið annari
hendi á hálsinn fyrir hnífseggina,
svo hún skeindist þar ekki hættu-
lega. En mikinn skurð og djýp-
an fjekk hún á aðra hendina. —
Þegar vinnumaður sá aðfarir
Björns, ætlaðí hann að skerast í
leikinn. En Björn vatt sjer þá a<5
honum og ikom á hann skurði
djúpum niður aðra kinnina. Mun
vinnumanni þá annaðhvort hafa
fallist hugur eða hann liefir neytt
þess fangaráðs við Björn, sem ó-
brigðult reyndist — hann hótaði
honum að hann skyldi sækja
byssu og skjóta hann, og hljóp
fram í bæ. En við það rann a’ðið
af Birni, og tók hann undir sig
stiikk mikið fram bæjargöngin og
rústaði í smátt á leiðinni þær
hurðir, sem ekki voru opnar —
þótti það fyrirhafnarminna en að
o]ina þær. En þessu til skýringar
verður að geta þess, að Björn
hræddist byssur svo greipilega,
að ekki var sjálfrátt. Varð hann
svo felmtraður, ef hann sá það
vo]>n, eða var hræddur á því, að
hann mundi hafa hlaupið í eld
og vatn undan hverjum þeini,
sem hefði sótt að honum með
byssu milli handa.