Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1926, Blaðsíða 7

20. júní '26.
LMBOK MORÖUNBLAÐ8IN8
f
him ekki til skjóls eða ihlífðar.
En svn na;iðuletra erum við
staOdir, að sker. sem kallað er
Statrlevjarboði, er aftur undan
skipinu, o<r rekur j>að rjett á
hann. Nokkrir olkkar reyndu að
hæja því frá boðanum með aftur
se«rlinu, en }>að var unnið fyrir
irífr. hikipið barst óðfluga að
skerinu ojr er komið svo nærri,
að je<r }ret greint það, svart ofí
]>an<ri vaxið, milli hvítfj'ssandi
bylfrjanna, ’
Óskiljanleg- björgun.
,Te<r fer niður o<r vek })á tvo,
sem sváfu niðri, og segi þeim,
hvar komið er. ,Teg taldi víst, að
nú væm tímar mínir taldir, og
að heimkoma mín vrði fvrir hand
an hafið. Jeg bað til pruðs, að
leiða okkur framhjá þessum boða
— bað hann heitt opr innilega.
Og hið sama ninnu hinir hafa
•rert. Jeg <ret ekki skírt það. En
mjer virtist þá í svip, að jeg
finna til nálægðar hans á sfldp-
inu.
Við biðum nú allir rólegir
]>ess, sem verða vildi. Jeg stóð
á lúkarsfrólfinu, o<r hjelt mjer í
efri rúmjstokkinn, því skipið ljek
eins o" í rólu. En alt í einu geng
ur stórsjór á 0" undir skipið, og
er }>nð })ví líkast, sein það standi
upp á endann. Rjórinn hellist of-
an í lúkarinn og brothljóð er í
hverju trje í skiprnu. Við heyr-
um það lemjast vfir skerið,
Ofr virtist nú öllu vera lokið.
En þeprar um hæpist aftur, er-
mn við öll lifandi, og skipið er
á rjettum kili, en lúkarinn er
hálfur með sjó. Rjett í þessum
svifum kenuir skipstjórinn, og
spvr, hvort við sjeum lifandi.
S>e<rir hann alla vera innanhorðs,
þá er uppi voru. En sjálfsagt sje
skipið mölbrotið að neðan, því
það sje orðið fult með sjó.
En nú var það komið yfirboð-
ann. En fram af því ‘hjenfru keðj
urnar, svo það horfði í sjóana,
o<r tók þá ekki eins gífurlega á
sig. En ófögnr sjón var að sjá
það •— allur borðstokkurinn
burtu, allar lestarlúkur sðmuleið-
is o<r alt lauslegt ofan þilfafs.
hað kom strax í ljós, að dæl-
an hafði eitthvað úr lagi gengið,
svo ausa varð fötum, og
lækfkar sjór í lestinni. Vaknar ]>á
hjá okkur lífsvon. Var og hreinn
sjór lánpran vepr fvrir reki.
Skipið var þurausið. Síðan vav
kveiktur npp eldur opr soðiun
prrautur, þvi hunprur var allmjöpr
farið nð sverfa að mönnum. En
skipið rekur jafnt o<? þjett, og
veðrið helst hið sama, opr sjó
lægir ekki.
Nýr háski.
I'et ta var á laugardaginn fvrir
pálniasunnudapr, 7. apríl, { mann-
skaðabylnum mikla, er skipið
fórst á Viðeyjarprranda. Þann dag
kl. 5 e. h. sjáum við laud. En
það voru tómar eyðieyjar opr
sker, opr rekur skipið á þau. Er
brimið svo óprurleprt við flúðir
og kletta, að nú töldum við enpra
lífsvon lenpmr.
T>ó löprðum við ekki með öllu
árar í bát. Allir viljnm við lifn
sem lonprst. Við fyltum nokkra
poka af grjóti, bundum tvo opr
tvo saman opr ljetum þá renna
niður keðjurnar, og ætluðum
þpim að stöðvast við alkkerin og
þyngja með því legugögnin, ef
ske kynni, að flakið þá ,,festi
sig“, áðnr en það bærist upp í
brimið. En þetta varð árangurs-
laust. Skipið hjelt áfram að
reka og var nú komið að stóru
skeri. Það fór ekki í kaf um
fla'ðína, en fíkolaði yfir það. Va.r
nú komið að flóði. Ok'kur rak á
mitt skerið. Er nú sem alt sjs
úti. Skipstjórinn fer aftur í klefa
sinn opr sækir skipsbókina. En
við hin 8 erum í lúkarnum næsta
fátöluð.
Áheltáð.
í>ó ber jepf ]>að í tal, að ekkert
s.je Guði ómögulegt, og færi nú
svo, að við ættum eftir að kom-
ast af og ná heim, þó seinna vrði
— })á skvldum við nú heita á
Olafsvíkurkirkju og gefa henui
eitthvað til minningar um bjórg
uii úr þessum ægilega háska. •—
Tóku allir vel undir það. Ljetum
við það* síðan á okkur, sem við
vil'dum að fylgdi okkur lífs og
liðnuin, niyndir af vinum og
vandamönnum. Ásetjum við okk
ur svo að taka því rólega, sem
að höndum bæri.
Hulln hönd að verki.
S/kipstjórinn kemur síðan, með
hókina bundna í poka á baldnu.
Stendur hann við lúkarsdyrnav
og bíðnr þess. sem verða vill. Við
spyrjum hann við og við, Ihvað
s.je langt að skerimi, og segir
hann síðast 5—10 faðma, og stefn
an sje á niitt skerið, og þar verði
(Jkki nema einn endir á. Svo líð-
ur alt að því hálftími. Að ]>eirri
stnnd ‘lokinni segir skipstjóri, að
hjer sje einhver hulin hðnd að
verki.
Skipið hafði horist með skerinu
og inn með vesturenda þess, og
það svo nærri, að það nuggaðist
við flúðina, og síðan inn á lyppi-
an í?oll, sem varinn var á aillar
hliðar af skerjum og grösug-
um hólmum. En þegar það
er komið inn á þennan poll miðj-
an og hjelt áfram að að reka, var
ekki aiuiað sýnilegf en að við tndci
á ný sker, sem var til liljes. En
})á Ikom annað undrið. Þegnr ekki
ei lengra eftir að skerinu en svo,
að nærri má stökkva í það, stöðv-
ast skipið. Kom það í Ijós siðar,
þegar út fjell, að engin manns-
ihönd hefði getað lagt því á hæfi-
legri stað. En nm þetta leyti var
háflóð.
Enn í dag liefir enginn getað
skilið, með hverjum hætti skipið
komst fram lijá skerinn og inn 4
þennan lygna blett. Það er óhætt
að kalla það dásamlega björgun.
En mikill var nú munurinn
orðinn, þegar komið var inn á
þessa sjálfgerðu höfn. Var nú í
annað sinn kvefktur upp eldur
og soðinn grautur — öðru var
ekki til að dreifa.
Á sunnudagsmorgun kl. G vnr
enn stórviðri útifyrir, þó mfinna
væri en daprinn áðnr. En þarna
vorum við öruggir.
Um daginn settuni við upp neyð
arflagg á aftursiglnnni. Þrjár
stórar eyjar voru á alla vegu, en
enga bygð sánm við á þeim, og
eklcert lifandi, nema tvö trippi
1 grashólma kippkorn frá okknr.
Um daginn lásum við lesturinn
og þrifum til í lúkarnum.
Komist til Stykkishólms eftir
háJfsmánaðar hraknlnga.
Þann dag komum við auga á
bát, er lagði frá einni eyjunní,